πίσω απο τις λέξεις ...
...κρύβεται ο Αλέξης, έλεγε το τραγουδάκι σουξέ των Olympians, που παθιάρικα ζουζούνιζε τα ζεύγη τις νύχτες του '70 - '80 - '90, κάπου κει... πού να θυμάμαι ακριβώς πότε... Σήμερα άλλα άσματα κάνουν τα ζεύγη να λικνίζονται ("πάπι τσούλο" & " γκούτσι φόρεμα" - γκούτσι - γκούτσι και απο μυαλό ... κουκούτσι) Αυτό είναι εξέλιξη!!!
Είναι σκοτάδι και εγώ καθισμένος στην προσωπική πολυθρόνα, βάζω μουσική να παίζει και μπροστά στον προσωπικό υπολογιστή, με τον τεχνητό φωτισμό ενός λαμπατέρ, πληκτρολογώ με μανία.Η νύχτα μειδιώντας, αν και κλεισμένη σε ένα μικρό δωμάτιο, με τυλίγει με την αύρα της. Με εφηβική έξαψη τσουγκρίζοντας το ποτήρι της με το νου μου, γύρω μου σπέρνει μάγια, ενώ μου ψιθυρίζει χαϊδεύοντάς με... θα γίνω μελοδραματική...
Χαμογελώ στο ίδιο δέκατο του δευτερολέπτου...
Αναγραμματίζοντας ανορθόδοξα τη λέξη «μελοδραματική», προκύπτει ηχητικά κάτι διόλου δραματικό... και σπάζοντας το "δ" στη μέση αποκαλύπτεται το δασύ όραμα, ένα κλαμπ που αναζητεί μέλη "μη σε μέλει η ζωή είναι μέλι"... Ξέχνα ό,τι σου δείχνει η τηλεόραση, διεκδίκησέ με, λέει η νύχτα.
Χορτάσαμε, βαρεθήκαμε σκέφτομαι... ελάχιστα πλέον κάνουν το δέρμα να αναταράζεται... Άμυνά η παχυδερμίαση ... Σήμερα διεκδικούμε να κρατήσουμε ό,τι μας σερβίρανε... Και μετά τακτική ιταλικό κατενάτσιο για να μη χάσεις, όχι βραζιλιάνικη επίθεση για να κερδίσεις...
Όλα μου φταίνε...
Πώς η δημόσια τακτική μιας χώρας, να μη διαμορφώσει τα προσωπικά μας ερέβη... Πώς το προσωπικό να μη γίνει και δημόσιο... πώς να το κρύψεις...
Και στην πολιτική των "δημο-κραχτών"... ταχτήκαμε από ότι φαίνεται για να είμαστε η γενιά που θα αναβιώσει μεταλλαγμένη τη βασιλική παράδοση της κληρονομικότητας! Γιωργάκης (μπαι δε γουέη ι αμ δε φιουτσερ μεεεεν ουαου) εναντίον Κωστάκης (θα γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη) υπό τα άγρυπνα όμματα ενός "βα-φτυσμένου" λογιστή... που, όμως, ποιεί πολιτική με αριστοτεχνικές σταυροβελονιές... (οι τίτλοι και οι καταλήξεις -ακης από τα επάρατα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης). Και από δίπλα και στα αριστερά πάντα τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι "επ-αναστατωμένοι" που ποντάρουν τα ρέστα τους, μπας και μοιραστούν από μεταγραφή κομμάτι της πίτας... για να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι, που λέει και ο χωρικός.
Ο αυριανός μελετητής της ιστορίας θα πρέπει να διευκρινίζει αν μιλάει για έτη 2004 ή 1004... Η βυζαντινή δολοπλόκα βασιλεία υπό τους αλαλαγμούς των ομοούσιων παρατρεχάμενων με αυτοκρατορική βούλα στο κούτελο, εξελίχθηκε σήμερα σε "κληρονομική δημοκρατία"...
Θεατές εμείς... όπως πάντα ακολουθώντας τους κανονισμούς της αίθουσας.
Άντε να δούμε ποιος θα κόψει τα περισσότερα εισιτήρια σ' αυτή την παράσταση...
Θα απέχω από αυτό το σπορ λέγοντας αναίσχυντα ότι τουλάχιστον έτσι διαφυλάττω την αισθητική μου... Προτιμώ καταβάλλοντας τον οβολό να παρακολουθώ τα βράδια μου μουσικές παραστάσεις.
Προτιμώ το ραδιόφωνο με τις μουσικές του.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις μέσα από τις Σαββατοκυριακάτικες εφημερίδες
Δεν θέλω τη βίαιη εισβολή της εικόνας που μπορεί να αλλάζει ωμά την ορμή και τη διάθεση μου. Προτιμώντας να ζω με τα ορατά σκοτάδια, μου φτάνει απλά και μόνο, "τη νύχτα να δω να χορεύει", να μου κρατήσει θέση στο τραπέζι, για να μου σφραγίσει την ψυχή.
Πολλοί αυτό το οικτίρουν... όμως δεν ευτελίζεται.
«Τι πίνεις» η συνήθης ερώτηση των ομοτράπεζων, που έχουν το θάρρος και τη παρρησία που λατρεύω για να ρωτούν... Beaujolais nouveau απαντώ.
Πλανεμένος από τέτοιες νύχτες, που με εξουθενώνουν, στέκομαι πάνω από τον υπολογιστή, μέχρι να ακούσω τα πουλάκια από το χάραμα που διαφαίνεται. Προσπαθώ να κοιμηθώ μια δυο ώρες... για να ονειροβατήσω με Αλκυόνες που έρχονται αυτή την εποχή τώρα που οι σκέψεις γίνονται κύμα που σε σκάει...
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2004
Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2004
Μια συνηθισμένη μέρα
Τρίτη 08.32.
E-mail από άγνωστο αποστολέα
Ξύπνησα... τι ξύπνησα, ξενύχτησα διαβάζοντας το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Τώρα θα κλάψω εγώ, γιατί πρέπει να φύγω και έξω έχει μαυρίλα και καταχνιά! Βλέπεις η ώρα είναι 7.00!Τι περιμένεις τέτοια ώρα, χειμώνα μήνα; Βροχούλα ψιλή -ψιλή... αλλά αρκετά δυνατή για να κάνει τις πατημασιές από τις γάτες, που τόλμησαν να καθίσουν στο καπό του αυτοκινήτου το προηγούμενο βράδυ... μικρές ακαθόριστες σφραγίδες!
Βροχή και Αθήνα; Τραγωδία!
Ξεκινάω από Ψυχικό - πόσο μ' αρέσουν οι δρόμοι του: Ανθέων, Γιασεμιών, Υακίνθων, Αμαρυλλίδος, Σολωμού, Δημοκρατίας... Ένεκα πολυτελούς γειτονιάς οι γείτονες ψιλοκοιμούνται! Θα ξεκινήσουν μετά τις 8.00 - 8.30... άρα ουδόλως τους απασχολούν προς το παρόν οι καιρικές συνθήκες! Οδηγώ προσεκτικά μη βρεθώ στο φτερό και στον προφυλακτήρα του μπροστινού μου!
Με χαρά και αισιοδοξία... έλεγα θα φτάσουμε... και φτάσαμε! Η ομπρέλα ανοικτή!
Και σε ποιο χέρι να κρατήσεις την ομπρέλα, την τσάντα, τα βιβλία, τις σημειώσεις σου; Δεν προστατεύεις... τίποτε... και όταν περάσεις το κατώφλι του γραφείου, δεν ξέρεις τι να πρωτοαπλώσεις στο καλοριφέρ! Βλέπεις σαν και σένα και άλλους κατατρεγμένους! Άντε, πότε θα 'ρθειτε να σας κυκλοφορήσουμε, τι τα ανοίξατε τα γραφεία εδώ; Εμείς θα σας μάθουμε τη ζωή του Athens by night, αφού εσείς μας μαθαίνετε για τη Σαλονίκη μας.
Τρίτη 08.35.
E-mail από γνωστό αποστολέα
Οι δρόμοι βρεγμένοι και πλυμένοι και εσύ με γυαλιά ηλίου!
Να φοβάσαι την αντηλιά! Γραμμή για Πέλεκα, την ψηλότερη κορυφή της Κέρκυρας, έβαλα... αλλά από την πολλή ομίχλη δεν βλέπεις τη μύτη σου. Στο Λεβάντε που τόσο σ' αρέσει είμαι. Μόνος. Και οι δυο γέροι ιδιοκτήτες.
Ανάψαμε το τζάκι. Μουσική. Τζαζάρει η ατμόσφαιρα και μας κάνει τα μυαλά μαρμελάδα. Και μπροστά στην οθόνη καααάθομαι και σου γράφω. Είναι μέρα για να διαβάσεις ποίηση ή να γράψεις. Στη γυμνή πλάτη μιας γκόμενας. Τι κάνετε στις πόλεις σας εσείς, βρε αστοί; Ελάτε όλοι εδώ, άντε - δεν ξέρετε τι χάνετε, κολλήσατε στις δουλειές σας. Θα σου γράψω περισσότερα αργότερα.
Τρίτη 10.35.
Τηλέφωνο στο κινητό
Τι κάνεις; Ακόμη δεν πήγατε στα καινούρια σας γραφεία;
Έχω να σου πω, είμαστε χθες όλο το βράδυ αγκαλιά με τη Μ., θα παλέψω όσο μπορώ να κρατήσω ζωντανή τη σχέση... Άντε, έλα για καφέ, να χαβαλεδιάσουμε...
Τρίτη 10.41. sms
Χθες βράδυ cabernet Sauvignon σε ποσότητα, σήμερα πονοκέφαλος. Βουίζει το σύμπαν και το ρημάδι δεν μπορεί να στροφάρει. Έχω να ολοκληρώσω μια εργασία που πρέπει να παραδώσω μέχρι την Παρασκευή. Σκέφτομαι να αλλάξω δουλειά. Πάμε κανένα ταξιδάκι να τα πούμε;
Δεν είναι πολύ όμορφο να σου δείχνουν ότι σε σκέφτονται;
Τα μηνύματα που έρχονται από γνωστούς και άγνωστους είναι ευοίωνα αισιόδοξα. Είναι φιλιά από ανθρώπους που διατηρούν την ορμή και την ελαστικότητα του νου. Στα χείλη ένα τσιγάρο, στα πάνω ή στα κάτω τους, αλλά πάντα με το γέλιο παραμάσχαλα, και καβάντζα ένα μπουκάλι για να πατάνε τη μιζέρια όταν στήνει τις παγίδες της.
Και μετά μου λένε: μη, το ένα πειράζει, το άλλο βλάπτει, εκείνο δεν κάνει... Βρε άι σιχτίρ, που μας έσπασαν τα νεύρα με τις κακές συνήθειες της αποστείρωσης.
Εμείς κρατήσαμε μόνο τα θεάρεστα:
Το τσιγάρο...
Τον καφέ...
Τα ποτά ...
Και τα ξενύχτια!
Που έκλεισαν τα καλύτερα τα σπίτια
Αλλά...
Και άνοιξαν της καρδιάς τις διαδρομές
Και της ψυχής το ελικοδρόμιο...
Τι όμορφο να ξέρεις ότι κάποιοι σ' αγαπούνε, ό,τι μαλακίες και αν κάνεις.
Και, όπως λέει και μια φίλη, αν κάνει κρύο έξω, κρύο η καρδιά μας είναι ζεστή.
Πάντα σταθερά η αμετροέπεια του λόγου
υποδηλώνει την παρουσία μας,
υπογραμμίζοντας ότι η ζωή είναι ωραία.
Για αυτό να φυλάγετε και να φιλάτε με πάθος όσους αγαπάτε και σας αγαπούν.
E-mail από άγνωστο αποστολέα
Ξύπνησα... τι ξύπνησα, ξενύχτησα διαβάζοντας το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Τώρα θα κλάψω εγώ, γιατί πρέπει να φύγω και έξω έχει μαυρίλα και καταχνιά! Βλέπεις η ώρα είναι 7.00!Τι περιμένεις τέτοια ώρα, χειμώνα μήνα; Βροχούλα ψιλή -ψιλή... αλλά αρκετά δυνατή για να κάνει τις πατημασιές από τις γάτες, που τόλμησαν να καθίσουν στο καπό του αυτοκινήτου το προηγούμενο βράδυ... μικρές ακαθόριστες σφραγίδες!
Βροχή και Αθήνα; Τραγωδία!
Ξεκινάω από Ψυχικό - πόσο μ' αρέσουν οι δρόμοι του: Ανθέων, Γιασεμιών, Υακίνθων, Αμαρυλλίδος, Σολωμού, Δημοκρατίας... Ένεκα πολυτελούς γειτονιάς οι γείτονες ψιλοκοιμούνται! Θα ξεκινήσουν μετά τις 8.00 - 8.30... άρα ουδόλως τους απασχολούν προς το παρόν οι καιρικές συνθήκες! Οδηγώ προσεκτικά μη βρεθώ στο φτερό και στον προφυλακτήρα του μπροστινού μου!
Με χαρά και αισιοδοξία... έλεγα θα φτάσουμε... και φτάσαμε! Η ομπρέλα ανοικτή!
Και σε ποιο χέρι να κρατήσεις την ομπρέλα, την τσάντα, τα βιβλία, τις σημειώσεις σου; Δεν προστατεύεις... τίποτε... και όταν περάσεις το κατώφλι του γραφείου, δεν ξέρεις τι να πρωτοαπλώσεις στο καλοριφέρ! Βλέπεις σαν και σένα και άλλους κατατρεγμένους! Άντε, πότε θα 'ρθειτε να σας κυκλοφορήσουμε, τι τα ανοίξατε τα γραφεία εδώ; Εμείς θα σας μάθουμε τη ζωή του Athens by night, αφού εσείς μας μαθαίνετε για τη Σαλονίκη μας.
Τρίτη 08.35.
E-mail από γνωστό αποστολέα
Οι δρόμοι βρεγμένοι και πλυμένοι και εσύ με γυαλιά ηλίου!
Να φοβάσαι την αντηλιά! Γραμμή για Πέλεκα, την ψηλότερη κορυφή της Κέρκυρας, έβαλα... αλλά από την πολλή ομίχλη δεν βλέπεις τη μύτη σου. Στο Λεβάντε που τόσο σ' αρέσει είμαι. Μόνος. Και οι δυο γέροι ιδιοκτήτες.
Ανάψαμε το τζάκι. Μουσική. Τζαζάρει η ατμόσφαιρα και μας κάνει τα μυαλά μαρμελάδα. Και μπροστά στην οθόνη καααάθομαι και σου γράφω. Είναι μέρα για να διαβάσεις ποίηση ή να γράψεις. Στη γυμνή πλάτη μιας γκόμενας. Τι κάνετε στις πόλεις σας εσείς, βρε αστοί; Ελάτε όλοι εδώ, άντε - δεν ξέρετε τι χάνετε, κολλήσατε στις δουλειές σας. Θα σου γράψω περισσότερα αργότερα.
Τρίτη 10.35.
Τηλέφωνο στο κινητό
Τι κάνεις; Ακόμη δεν πήγατε στα καινούρια σας γραφεία;
Έχω να σου πω, είμαστε χθες όλο το βράδυ αγκαλιά με τη Μ., θα παλέψω όσο μπορώ να κρατήσω ζωντανή τη σχέση... Άντε, έλα για καφέ, να χαβαλεδιάσουμε...
Τρίτη 10.41. sms
Χθες βράδυ cabernet Sauvignon σε ποσότητα, σήμερα πονοκέφαλος. Βουίζει το σύμπαν και το ρημάδι δεν μπορεί να στροφάρει. Έχω να ολοκληρώσω μια εργασία που πρέπει να παραδώσω μέχρι την Παρασκευή. Σκέφτομαι να αλλάξω δουλειά. Πάμε κανένα ταξιδάκι να τα πούμε;
Δεν είναι πολύ όμορφο να σου δείχνουν ότι σε σκέφτονται;
Τα μηνύματα που έρχονται από γνωστούς και άγνωστους είναι ευοίωνα αισιόδοξα. Είναι φιλιά από ανθρώπους που διατηρούν την ορμή και την ελαστικότητα του νου. Στα χείλη ένα τσιγάρο, στα πάνω ή στα κάτω τους, αλλά πάντα με το γέλιο παραμάσχαλα, και καβάντζα ένα μπουκάλι για να πατάνε τη μιζέρια όταν στήνει τις παγίδες της.
Και μετά μου λένε: μη, το ένα πειράζει, το άλλο βλάπτει, εκείνο δεν κάνει... Βρε άι σιχτίρ, που μας έσπασαν τα νεύρα με τις κακές συνήθειες της αποστείρωσης.
Εμείς κρατήσαμε μόνο τα θεάρεστα:
Το τσιγάρο...
Τον καφέ...
Τα ποτά ...
Και τα ξενύχτια!
Που έκλεισαν τα καλύτερα τα σπίτια
Αλλά...
Και άνοιξαν της καρδιάς τις διαδρομές
Και της ψυχής το ελικοδρόμιο...
Τι όμορφο να ξέρεις ότι κάποιοι σ' αγαπούνε, ό,τι μαλακίες και αν κάνεις.
Και, όπως λέει και μια φίλη, αν κάνει κρύο έξω, κρύο η καρδιά μας είναι ζεστή.
Πάντα σταθερά η αμετροέπεια του λόγου
υποδηλώνει την παρουσία μας,
υπογραμμίζοντας ότι η ζωή είναι ωραία.
Για αυτό να φυλάγετε και να φιλάτε με πάθος όσους αγαπάτε και σας αγαπούν.
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2004
C' est la vie
Κάνει κρύο σήμερα.
Μυρίζω γύρω μου το χρώμα της παγωνιάς.
Φασαρία αντηχούν οι ήχοι που πάγωσαν. Κάποιες στιγμές έρχεται ο ήλιος σου, αυτός που φέρνει χαμόγελα, και αμέσως πάλι χάνεται.
C' est la vie. O χρόνος έχει ξεκινήσει, αδιαφορώντας, αψηφώντας και δοκιμάζοντας τις αντοχές μας. Οι μέρες που μας πέρασαν δεν ήταν αδρανείς...
Και αν λέμε πολλά ότι έγιναν, εκείνο που ξέρω είναι ότι όλα πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Οι νίκες που πανηγυρίσαμε και όσες ήττες μας έθλιψαν.
Τώρα κάπου εκεί στον ορίζοντα του χρόνου που ήδη διανύουμε φαντάζει να γεννιέται μια μενεξελί αυγή. Είναι η ελπίδα για το νέο, το άλλο, το διαφορετικό, αυτό που λείπει, αυτό που χρειάζεσαι για να αναπνέεις.
Αναμένουμε μια καλημέρα φως να γίνει καινούργια αρχή.
Είναι μια ηλιαχτίδα που διασχίζει το σκοτάδι και την πανηγυρίζουμε σαν να τρυπάει στο μυαλό μας την αδράνεια. Ίσως επειδή πάντα μια ακτίνα ανακλαστικά είναι και αυτόματη εκτόξευση προς τα έξω.
Και αφού κάθε μέρα είναι μια αφορμή για διεκδίκηση, πάντα υπάρχει η επόμενη ευκαιρία να φάμε ακόμη μια φορά τα μούτρα μας.
Όταν πέφτεις ματώνεις και κλαις, ενώ γίνεσαι αστεία μονότονος, σχεδόν γελοίος, σκουπίζοντας τις μύξες σου. Όταν ένα χαμόγελο ανεβαίνει στο πρόσωπό σου και λάμπει, μια στιγμή το τραγούδι πριν αρχίσεις, είναι ο αντικατοπτρισμός από το γέλιο ενός παιδιού που σε παρατηρεί.
Το θέμα είναι και στις δύο περιπτώσεις να νιώθεις τη γεύση. Ακόμα και αυτή που έχει το αίμα είναι γλυκιά. Αφήνω το εύγευστο τραγούδι της ζωής ν' αντηχήσει στα σοκάκια του μυαλού μου όταν κλείνω τα μάτια και βλέπω την χαραυγή να τρέχει παλιμπαιδίζοντας μέσα στους μαχαλάδες.
Το φάλτσο παιχνίδι ξανά αρχίζει.
Όλα είναι ένας κύκλος, τίποτε δεν τελειώνει.
Η οπτική γωνία που θα το δεις αλλάζει την οπτική σου.
Τα άλλα είναι απλώς παραμυθιστορία.
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ο χρόνος που μετράει
Lucio Dalla / Διονύσης Σαββόπουλος
Καλέ μου φίλε, σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξαιτίας της απόστασής μας τρελά θα εξηγηθώ
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο - χρόνος έφυγε, μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά
Σπανίως βγαίνουμε έξω και ας είναι και γιορτές
αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και στις σκεπές
Άλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πουν, δεν τους περισσεύει και καιρός
Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
για έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πως και τι
Θα 'χουμε λέει Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστην
κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' τον σταυρό και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ
Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί, γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς
θα παντρευτούνε και οι καλόγεροί μας, μα κατόπιν δοκιμής
Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν
Βλέπεις αδελφέ μου, τι σου αραδιάζω, ακριβέ μου
μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω, έστω σαν όνειρο αν το πάρω
Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις
Βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω, τρεκλίζω
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω
μα ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης
πόσο σκληρό γίνεται τώρα, καθώς χανόμαστε μαζί της
Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω.
Μυρίζω γύρω μου το χρώμα της παγωνιάς.
Φασαρία αντηχούν οι ήχοι που πάγωσαν. Κάποιες στιγμές έρχεται ο ήλιος σου, αυτός που φέρνει χαμόγελα, και αμέσως πάλι χάνεται.
C' est la vie. O χρόνος έχει ξεκινήσει, αδιαφορώντας, αψηφώντας και δοκιμάζοντας τις αντοχές μας. Οι μέρες που μας πέρασαν δεν ήταν αδρανείς...
Και αν λέμε πολλά ότι έγιναν, εκείνο που ξέρω είναι ότι όλα πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Οι νίκες που πανηγυρίσαμε και όσες ήττες μας έθλιψαν.
Τώρα κάπου εκεί στον ορίζοντα του χρόνου που ήδη διανύουμε φαντάζει να γεννιέται μια μενεξελί αυγή. Είναι η ελπίδα για το νέο, το άλλο, το διαφορετικό, αυτό που λείπει, αυτό που χρειάζεσαι για να αναπνέεις.
Αναμένουμε μια καλημέρα φως να γίνει καινούργια αρχή.
Είναι μια ηλιαχτίδα που διασχίζει το σκοτάδι και την πανηγυρίζουμε σαν να τρυπάει στο μυαλό μας την αδράνεια. Ίσως επειδή πάντα μια ακτίνα ανακλαστικά είναι και αυτόματη εκτόξευση προς τα έξω.
Και αφού κάθε μέρα είναι μια αφορμή για διεκδίκηση, πάντα υπάρχει η επόμενη ευκαιρία να φάμε ακόμη μια φορά τα μούτρα μας.
Όταν πέφτεις ματώνεις και κλαις, ενώ γίνεσαι αστεία μονότονος, σχεδόν γελοίος, σκουπίζοντας τις μύξες σου. Όταν ένα χαμόγελο ανεβαίνει στο πρόσωπό σου και λάμπει, μια στιγμή το τραγούδι πριν αρχίσεις, είναι ο αντικατοπτρισμός από το γέλιο ενός παιδιού που σε παρατηρεί.
Το θέμα είναι και στις δύο περιπτώσεις να νιώθεις τη γεύση. Ακόμα και αυτή που έχει το αίμα είναι γλυκιά. Αφήνω το εύγευστο τραγούδι της ζωής ν' αντηχήσει στα σοκάκια του μυαλού μου όταν κλείνω τα μάτια και βλέπω την χαραυγή να τρέχει παλιμπαιδίζοντας μέσα στους μαχαλάδες.
Το φάλτσο παιχνίδι ξανά αρχίζει.
Όλα είναι ένας κύκλος, τίποτε δεν τελειώνει.
Η οπτική γωνία που θα το δεις αλλάζει την οπτική σου.
Τα άλλα είναι απλώς παραμυθιστορία.
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ο χρόνος που μετράει
Lucio Dalla / Διονύσης Σαββόπουλος
Καλέ μου φίλε, σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξαιτίας της απόστασής μας τρελά θα εξηγηθώ
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο - χρόνος έφυγε, μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά
Σπανίως βγαίνουμε έξω και ας είναι και γιορτές
αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και στις σκεπές
Άλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πουν, δεν τους περισσεύει και καιρός
Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
για έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πως και τι
Θα 'χουμε λέει Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστην
κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' τον σταυρό και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ
Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί, γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς
θα παντρευτούνε και οι καλόγεροί μας, μα κατόπιν δοκιμής
Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν
Βλέπεις αδελφέ μου, τι σου αραδιάζω, ακριβέ μου
μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω, έστω σαν όνειρο αν το πάρω
Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις
Βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω, τρεκλίζω
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω
μα ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης
πόσο σκληρό γίνεται τώρα, καθώς χανόμαστε μαζί της
Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω.