Παρασκευή 21 Ιουλίου 2006

... The sound of silence (Simon & Garfunkel)

Η ΜΙΑ ΟΨΗ

Δεν είναι όλες ίδιες μα… αυτές που με τραβάνε διαβάζουν τα μάτια, έχουν ενοχές, μνήμες, άρωμα σαν περισπωμένη, είναι ερωτικές, μοιάζουν βασανιστικές, ειρωνικές, απειλητικές, εκκωφαντικές, αμήχανες, παλαβές, νοσταλγικές, δίνουν υποσχέσεις, κάνουν βουβά τηλέφωνα, είναι συνειδητές και αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Στέλνουν κρυφά μηνύματα και με ένα βλεφάρισμα, μέσα σε λίγα λεπτά μπορούν να σου καταβροχθίζουν τα σπλάχνα. (Μετά αποκτούν ενοχικά σύνδρομα).

Πολλές φορές ένα ταλαιπωρημένο σώμα αδυνατεί να ακολουθήσει ένα ανήσυχο μυαλό που τρέχει αφηνιασμένο άλογο, μα αυτές εκεί, υπάρχουν ερεθιστικά πλάι σου, εθιστικά χαοτικές. Περιφέρονται από το Θέατρο των Βράχων και το Ηρώδειο μέχρι το Θέατρο Γης στα παλιά νταμάρια. Στη συναυλία των Scorpions, Deep purple, Depeche Mode, Καραΐνδρου, στους Shaolin, στη Shakira (μη γελάς, λέει, το κούνημα της αξίζει).

Είναι γοητευτικές, μα πιο πολύ ξεχωρίζουν εκείνες που σου χαμογελούν και σχεδόν με συνωμοτική διάθεση ψιθυρίζουν και τανίζονται ερωτικά. Κρύβουν γεγονότα που συνέβησαν σε παρελθόντες καιρούς, κρύβουν θυμό, μα πάντα ό,τι συναισθήματα και να περικλείουν είναι ο καθρέφτης μας, καθοριστικές για το μέλλον. Κάθε μια τους λέξη έχει πολλά να πει (από όλες που σε άγγιξαν μόνο αυτές θέλεις να παίρνεις μαζί σου τα βράδια).

Οι προθέσεις τους τις περισσότερες φορές είναι τρυφερές, μας γνέφουν γεφυρώνοντας τα χάσματα του νου. Κάθε απόπειρα όμως να τις εξηγήσεις ισορροπεί πάνω σε σκοινιά που τέμνονται και δημιουργούν πολύπλοκα σταυροδρόμια-αιτίες. Οι περισσότερες μας αφήνουν να υποθέσουμε, μα αλόγιστα καταλογίζουμε σε αυτές όσα μόνο το δικό μας κεφάλι φτάνει να καταλάβει. (Στην πραγματικότητα είναι οδυνηρό να μη μπορείς να τις ερμηνεύσεις).

Έχουν πολλά κομμάτια μέσα τους γι’ αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να τις προσεγγίσεις επιφανειακά. Κάνεις υποθέσεις με αποτέλεσμα κάπου να χαθεί ένα μικρό καρφί που όμως έχει σαν αποτέλεσμα, όπως λένε κάποιοι στίχοι, να χαθεί το πέταλο (και για ένα πέταλο χάθηκε το άλογο, για το άλογο ο αναβάτης, για τον αναβάτη η μάχη, για τη μάχη ο πόλεμος, η χώρα, η αυτοκρατορία).


....ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ
Enjoy The Silence (Depeche Mode)

Δεν πρέπει να ψάχνουμε μακριά αυτό που μέσα μας έχουμε. Είναι οι σιωπές μας… Και είναι όμορφο, αληθινά όμορφο με κάποια αδελφή ψυχή να τις μοιράζεσαι. Σαν μια καυλωτική μελανιά που περιφέρεις με περηφάνια από το Κουκάκι μέχρι την Καλαμαριά. ( Όχι αυτά που λες μα όσα δεν λες και κατανοεί ο άλλος μετράνε).

Υπάρχουν πολλών ειδών από αυτές… Κάποιες απλώνουν ένα κεντημένο πέπλο στην πραγματικότητα, με τέτοιο έντεχνο τρόπο που οι άλλοι νομίζουν ότι είναι η αποδοχή των λόγων και των έργων τους. Δεν έμαθαν να τις ερμηνεύουν. Η μία σιωπή διαφέρει από την άλλη και είναι τόσες όσες μυριάδες είναι οι πεταλούδες. Ίδιος φαινομενικά ο τρόπος που κινούνται τα φτερά μα καμιά ίδια με την άλλη. Πώς μεταφέρεται η ενέργεια που εκλύεται από το πέταγμα; Οι φόρμες και ο ρυθμός του μοτίβου των φτερών διαφέρει. (Ποτέ δεν έχει το ίδιο σχήμα, το ίδιο χρώμα, την ίδια ανάσα).

'Αλλες προδίδουν βεβαιότητα, άλλες προστατεύουν. Μέσα τους κρύβουν ολόκληρους μύθους κι άλλοτε αποσαφηνίζουν μια προδοσία. Τρέχουν με χίλια μέσα από τη συνείδηση, αδιαφανείς, αποφεύγοντας να αρθρώσουν λέξεις γι’ αυτό και μας σώζουν από την αλήθεια αλλά συγχρόνως μας δεσμεύουν. ( Ίσως κάποτε να είναι οι σιωπές και όχι τα λόγια που να πονάνε περισσότερο.)

Οι σιωπές μας είναι η εύγλωττη αδυναμία να περιγράψεις αυτό που νιώθεις: πολύ πόνο ή μεγάλη ομορφιά. Μερικές φορές ειρωνεύονται την ανώφελη περιέργεια μας. Κάποιες είναι που σιτίζουν όταν ενώνονται λαίμαργα σε ένα ατελείωτο φιλί. Μία από αυτές είναι η καταλυτική που σώζει. (Κάποιες όμως… όσες δεν σκοτώνουν, σαλεύουν βουβά το νου).

Οι Σειρήνες έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι : Τη σιωπή τους. (Και πιθανότερο, -παρόλο που δεν έτυχε ποτέ-, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους !” Φρ. Κάφκα)

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2006

Το νόημα της γιορτής

Είναι όμορφο να γιορτάζεις, να νιώθεις ότι ολοκλήρωσες ένα κύκλο και εισέρχεσαι σ’ ένα καινούργιο. (Σε κάθε περίπτωση σπας τη μονοτονία της καθημερινότητας και επανεξετάζεις τους στόχους τα όνειρα και τις επιθυμίες σου). Όλα αυτά μέσα από μια ευφορική διάθεση, δε μπορεί παρά να είναι παραγωγικά. Βρίσκεσαι με φίλους, δέχεσαι ευχές, ανταλλάσεις φιλοφρονήσεις, ευκαιρία για γιορτή. Την επόμενη μέρα, όταν ξυπνήσεις, μπορεί να αρχίσεις και να την ακούς κάπως καλύτερα.

Τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερη χαρά από μια σχεδόν αυθόρμητη συγκέντρωση ευγενικών σκιών με φιλικές διαθέσεις, δέρμα που ανατριχιάζει και έντονη διάθεση να ανταλλάξουν χαμόγελα, να κλέψουν αναμνήσεις γιατί έχουν βιώσει ότι η χαρά είναι κάτι που πρέπει να μοιράζεται (πώς γίνεται κάποια υγρά μάτια να λάμπουν στο σκοτάδι;).

Με ακραία αμεριμνησία, οι κάλλιστοι θα αφεθούν στην άνεση της μουσικής άσχετα με τα προσωπικά γούστα, μια και οι νότες που θα ακουστούν είναι χαρμόσυνες, απ’ αυτές που μπορούν να κάνουν τον κόσμο να χορέψει (κουνάνε το μυαλό).Διότι πέρα από λογής-λογής ευφυολογήματα η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μας και πριν το αντιληφθούμε γίνεται αναμνήσεις, (μια διαδρομή που στα μουλωχτά εξωραΐζει η νοσταλγία).

Πού βρίσκεται η άκρη από το νήμα της ζωής και σε τι αποστάσεις μπαίνουν οι κόμποι στο σκαντάγιο για να μετρήσεις το βάθος των καταστάσεων και των συναισθημάτων που βίωσες; Υπάρχει το μη αναστρέψιμο για όσα έγιναν και η ελπίδα για όσα μπορούν να γίνουν. Για αυτό είναι θεμιτό κάθε μέρα να κάνουμε μια απλή βόλτα. Όταν βρίσκεσαι πολύ κοντά στον κόσμο ίσως καταλήξεις σε κάτι που θα σου αρέσει πολύ. Άλλωστε τι άλλο μένει παρά μόνο φωτογραφίες, εικόνες από καλοκαίρια, κάποια γράμματα και αναποδογυρισμένα ποτήρια που μεταγγίζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο.

Περνώντας τη πόρτα του πάρτι αφήστε έξω, αν γίνεται, το «πάω για να περάσω καλά», «πάω για να δω», «πάω γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω», «πάω για να συναντήσω το τάδε πρόσωπο». Σίγουρα είμαστε οι πρώτες κοινωνίες στην ιστορία που έκαναν τους ανθρώπους να αισθάνονται δυστυχισμένοι αν δεν είναι ευτυχισμένοι (Πασκάλ Μπρυκνέρ).

Το μόνο που επιδιώκουμε είναι να μην προκαθορίζουμε τα συναισθήματα, αν θα παίξει η χαρμολύπη σε διπλή μερίδα ανακαλύψτε το (και όσοι ονειρεύονται μια ροζ τούρτα με κεράκια απατώνται οικτρά. Από τη στιγμή που αδυνατούμε να προσφέρουμε ένα κομμάτι σε όλους, δε θα το κάνουμε).

Όποιος θέλει να συμμετέχει, θα συμμετέχει! Και αν του κάνει κέφι μπορεί να τραγουδήσει, να παίξει με τη κιθάρα του, να βγάλει μια φυσαρμόνικα από τη τσέπη, να μασάει τσίχλα, να καπνίζει, να κόψει βλαβερές συνήθειες έστω για ένα βράδυ, να απομονώσει τις αρνητικές σκέψεις, να λαχταρήσει μια πανακότα, να γκρινιάξει γιατί κάποιες φορές κάποιες μέρες μοιάζουν τόσο ίδιες, να γνωρίσει ένα νέο φίλο, να αγκαλιάσει μια παλιά φίλη και να φύγουν πίτα μαζί. (Σε όλους μας νομίζω αρέσουν όσοι έχουν κουσούρια είναι εκτεθειμένοι και μερακλώνουν).

Όσοι γίνουν φίλοι θα είναι και συνένοχοι μας.
(Ας όψονται οι αποστάσεις, τα μαχαίρια και τα δαχτυλίδια που αλλάζουν χέρια).