Τίτλοι τέλους!

"Ο καρκινος στον εγκέφαλο περιορίστηκε λίγο"... μου είπε
"Αυτό είναι θαυμάσιο νέο", απάντησα Παρασκευή πρωί λίγο πριν ξεκινήσω για Αθήνα
"Ναι... όμως τα άσχημα νέα είναι ότι εκείνος ο παλιός στο μεσοθώρακα επανήλθε "
Πάγωσα...
Συνέχισε με ουδέτερη φωνή....δεν το έχω ακόμη συνειδητοποιήσει, δεν ξέρω πότε θα αρχίσω να ουρλιάζω.
"Κυριακή γυρίζω, να ρθω, να φάμε να πιουμε καφέ και να σε βαλω να ξαπλώσεις" της είπα
"Αστο καλύτερα για την ώρα, θα τηλεφωνηθούμε μέσα στην εβδομάδα και βλέπουμε", απάντησε αποφασιστικά \
Θα έχει κανένα μήνα που πήγα σπιτι της από τη τελευταία φορά... Εϊχε μαγειρέψει κάτι νόστιμο, φάγαμε, ήπια ένα μπουκάλι κρασί, αυτή δεν κάνει να πινει με τις χημειοθεραπείες της... ΅Ειναι μια δεκαετια που αντιστέκεται...Μόνη εντελώς, χωρίς κάποια σχέση, έναν αγαπημένο. Με τρεις συνεχόμενες μεταστάσεις..Το πιο άτυχο κορίτσι του κόσμου. Εχω γράψει για αυτήν και παλιότερα. Ήταν στον επαγγελματικό της τομέα το αστέρι της χώρας. Εκατοντάδες επιφανείς γνωριμίες η μοναδική ίσως που στο κινητό της υπάρχουν αποθηκευμένα νούμερα από προσωπικότητες της οικονομικής ζωης και του καλλιτεχνικού χωρου που κάποιοι θα στήναν κώλο για να βρεθούν έστω για ένα λεπτ'ο τετ α τετ. Μια σιδερένια προσωπικότητα, μια γλυκιά στρίγγλα με τη καρδιά ενός μαρουλιού....
Πριν τρία χρόνια κάναμε πρωτοχρονιά μαζί στη Δράμα στο σπιτι της φίλης μου, της τραγουδιάρας, όπως λέγαμε και γελουσαμε κρυφά.... "Εϊναι καλό παιδί και έπιτέλους σε βλέπω με μια γυναικάρα στο ύψος σου" μου έλεγε... "Τι ενοείς ότι το επίπεδο μου είναι για τραγουδιάρες;"
"Αυτή ειναι του Χατζιδάκι" απαντουσε και σκάγαμε στα γέλια.
Και την επόμενη χρονιά θυμωμένη με κατσιάδαζε: "είσαι σνομπ και κομπλεξικός που τη τρομοκράτησες "
"Αλλά ξέρω γιατί το έκανες.... σε χαλουσε που δεν γουσταρε τον παλιοτσίρκα σου, ανόητε"

.........................................................


Κοιτάζω την ώρα... είναι 7.00 η πιτσιρίκα ετών 6, ένα σιαμαμιδι που μετά βίας το ξανθό κεφάλι του φτάνει ως τη κοιλιά μου, δεν ζυγίζει πάνω από 17 κιλά. Την σηκώνω σαν πούπουλο και τη φέρνω στο ύψος των ματιών μου... Με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και μου λέει...

"Ελα μωρέ ... σε περιμένω έξω από τη πόρτα σου από τις 5 να ξυπνήσεις. Εχω κάνει τη πιο πολύ φασαρία που μπορούσα να κάνω, κόντεψαν να ξπνήσουν η μαμά και ο μπαμπάς και συ δεν καταλαβες τίποτα," μου λέει μουτρωμένη. "Πότε θα κάνουμε το σουπερ γλυκό που μου υποσχέθηκες... θα ξυπνήσουν οι άλλοι και δεν θα προλάβουμε την έκπληξη.
Εισαι ανόητος, το ξέρεις;"
(Τι παράξενο.... αυτό το τελευταίο μου το έχουν πει όλες οι αγαπημένες μου γυναίκες )
Και αυτή έναι μια απίθανη μικρή με γραμμένο στο DNA της, τον ορισμό γυναίκα
Μ έκανε να χαμογελώ το Σαββατοκύριακο... όταν καθόταν δίπλα μου και έκανε πως διάβαε και αυτή, όταν πήγαμε μαζί για ψώνια στο σουπερ μαρκετ, όταν μου έλεγε ποσο χαζός ειμαι που της φυλάω τα χέρια, όταν μ έπαιρνε στο κινητό να πανηγυρίσουμε παρέα φωνάζοντας "είμαστε οι καλύτεροι" μια και πέτυχε το γλυκό
...............................................

την πεμπτη στις 5 το ξημέρωμα εκλεισα ενα 4ωρο βραδυνό τηλεφώνημα με την ελπίδα η ιστορία που ήξερα ότι θα ακούσω να ήταν λάιτ... Δεν ήταν. Και εγώ δεν ξέρω τι λόγια να λέω σ αυτές τις περιπτώσεις. Μόνο αγκαλιές μπορώ να κάνω και να κλαίω παρέα
...............................................
Σε δυο βράδια τελειωσα για μια ακόμη φόρά τη <Λέσχη>, το χρειαζόμουνα απελπιστικά πολύ...
..............................................

γυρισα σπιτι το απογευμα της Κυριακής..
στο δρόμο πήγαινα με 180
τώρα είναι 2 και αδειαζω το δεύτερο μπουκάλι κράσί
θα το τραβήξω μέχρι το ξημέρωμα όσο πάει

Βαρέθηκα τόσο καιρό να γράφω
άλλα από αυτά που έχω στο μυαλό μου
Συμβιβάστικα δεχόμενος ότι ήταν μια άσκηση
Τωρα όμως
τέλος!

θέλω να βουτήξω στο βυθό
παρεα με τη φυλή μου
να ουρλιάξω με άνεση
και να ξανανέβω για αναπνοές από ένα καλαμάκι στην γλυκιά μου επιφάνεια

Δεν νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω σ αυτό το μπλογκ, μαλλον πρέπει να αλλάξω διεύθυνση
θα το σκεφτώ αυριο

Νομίζω πως άκουσα ταινίες να συζητάνε για θεατές

(σινεφίλ και άλλους ανώμαλους)


ή αλλιώς


ακόμη ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου




Καλησπέρα...
Καλησπέρα!
Καλησπέρα !!!

Πόσους έχουμε σήμερα;
85 στη προβολή των 8.30.
Κοίτα τους... περιμένουν να ξεχαρμανιάσουν...

Γιατί είναι όλοι τόσο λαίμαργοι;
Στερημένοι είναι, βλέπουν εικόνες χορταίνουν ζωή.
Ευδαίμονες και κακοδαίμονες όλοι να νιώσουν θέλουν.

Εμείς αδιακρίτως σ’ όλους δινόμαστε.
Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη τους.
Είμαστε παρά φύση;

Όχι! Είμαστε hotel "το όνειρο"!
Οίκος ανοχής "η επιθυμία".
Rooms to let.

Ντουλάπια με αποθηκευμενα όνειρα.
Συρτάρια με φόβους.
Κουτάκια με ηδονές.

Φαρμακείο λαβωμένων καρδιών.
Ιατρείο νοσούσας επιθυμίας.
Εγχειρίδιο για κακοφορμισμένους έρωτες.

Αντίδοτο βαρεμάρας.
Άσυλο για ηδονοθήρες.
Διδασκαλείο νοσταλγίας.

Μαζί μας ξεχνάνε την πείνα τους.
Αυτή είναι που τους τρώει.
Ναι γι’ αυτό έρχονται να μας δουν.

Παρατηρούν τις συγκινήσεις.
Απέχουν από τις τέρψεις.
Παραμένουν με το μαράζι μιας προσδοκίας.

Ξαφνιάζονται με το σενάριο λένε..
Τα χάνουν όταν φιλάς εκεί που δεν περιμένουν...
Ναι... στον καρπό, στο γόνατο, στα δάχτυλα!

Κάποια μέρη του σώματος είναι υπερτιμημένα.
Άλλα έχουν πιάσει αράχνες.
Που βόσκουν οι απολήξεις των αισθήσεων;

Να βάλουμε κουμπάκια στις πολυθρόνες!
Ναι, να διαλέγει ο καθένας συναίσθημα.
Ναι... με ποιο χέρι θα αυνανιστεί.

Μερικές φορές γίνεσαι πολύ πόρνη.
Σ’ αρέσει να σε χαζεύουν έτσι;
Μ’ αρέσει να τους καυλώνω

Σωστά, αυτοί καταναλωτές είναι.
Της ηδονής ως θέαμα...
Της βίας των φόβων ως ηδονή..

Κανείς δεν τους υποχρέωσε να έρθουν!
Ούτε να μας ερμηνεύουν.
Λες και ξέρουμε εμείς να ερμηνευτούμε...

Εμείς πουλάμε χρώματα...
Συναισθήματα μελοδραματικά, χαρούμενα...
Δακρυσμένα, θυμωμένα, ηδονικά...

(Τόσος κόσμος, πρόθυμος να αφεθεί, έτοιμος για ένα πάρτυ συναισθημάτων, ο ίδιος που καθημερινά βαδίζει προσεκτικά για να μη σκοντάψει έχοντας αφήσει την καρδιά στο παλιό σεντούκι της γιαγιάς, αλέθει σε μια αίθουσα πρόθυμα ψυχή - μυαλά - αισθήματα και τα συσκευάζει σε σακουλάκι σελοφάν).

Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό …είναι ο χρόνος που αφιέρωσες σ’αυτό. (από το Μικρό Πρίγκιπα)

Από χρόνια έχω αποδεχτεί τα ψέματα,
είτε είναι μικρά και αθώα,
είτε λόγια μεγάλα και ψεύτικα,
αρκεί να μη προσβάλουν την αισθητική μου.

Δεν καταλαβαίνω όσους μηρυκάζουν τα
«θέλω την αλήθεια όσο σκληρή και να είναι, μη μου λες ψέματα»
Όταν σε μια πραγματικότητα που είναι ιδιαζόντως απεχθής,
υπάρχει ένα ψέμα που αν το λειτουργήσεις την ανατρέπει ή έστω τη βελτιώνει,
πρέπει να είσαι
είτε πολύ ηλίθιος,
είτε μεγάλο κάθαρμα
για να μη το κάνεις.

Ο Picasso έλεγε πολύ χαρακτηριστικά
«η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια»
Θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε ολόκληρη παραφιλολογία περί ψέματος,
να το υμνήσουμε,
να εκθειάσουμε τα λαμπρά αποτελέσματα,
την υπέρτατη ανύψωση που μπορούν να πετύχουν
και κατά συνέπεια
την ευγνωμοσύνη που δικαιούνται οι ψεύτες,
αλλά αυτό θα ήταν ένα δοκίμιο
και δεν θα είχε θέση εδώ δίπλα σ αυτές τις απλές σκέψεις.
Ας παραδεχτούμε μόνο
ότι το ψέμα είναι μια σταγόνα που σε ραντίζει για να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι.
Από εκεί και πέρα εσύ και ο χρόνος που αφιερώνεις σ αυτό, του δίνουν αξία…

Μια από τις πιο σοβαρές σκέψεις που θα μπορούσα άφοβα να υποστηρίξω είναι ότι δεν θα είχα το παραμικρό πρόβλημα να ζήσω μια ζωή μέσα στο ψέμα. Θα χόρευα μαζί του, θα το χάιδευα, θα το υποστήριζα, θα το φιλούσα, θα έμπαινα βαθιά μέσα του και θα το έκανα ρούχο καθημερινό.

Αρχικά δεν θα το έδειχνα σε κανέναν.
θα ήταν το δικό μου.
Αλλά από τη βαθιά αγάπη για τους ανθρώπους
(να δείξουμε τη χαρά μας, να βρούνε κι αυτοί την ουτοπία τους) και φόβο (ότι δεν του φθάνει η ανάσα μου για να αναπνέει) θα το έβγαζα βόλτα

Συμβουλή:
Σ αυτές τις περιπτώσεις πριν το κάνεις
ψάξε για τον πλησιέστερο ηλίθιο και σκότωσέ τον!

Στατιστικά,
πάντα κάποιος ηλίθιος
περιφέρεται γύρω μας
και θέλει να μας επαναφέρει στη πραγματικότητα
και να αποδείξει ότι το ψέμα είναι ένας άσχημος καμπούρης σκατόψυχος Κουασιμοδος!
θάψε αυτόν τον βλάκα

Αυτό που δεν μπορούμε να πολεμήσουμε
είναι το ίδιο το ψέμα,
όταν από μόνο του λακίσει.
Το απεχθάνομαι.
Αυτόν που διαψεύδει τον εαυτό του.
Ιδίως όταν μετανοεί.
Σιχαίνομαι τις μετάνοιες!
Όταν οι άνθρωποι πέφτουν στα γόνατα δεν πρέπει να κάνουν μαλακίες.

Και πέστε μου σας παρακαλώ κάτι...
υπάρχει κάτι χειρότερο από το ίδιο το ψέμα που ψεύδεται;
Το όνειρο που αυτοπροδίδεται;
Τα σχέδια που αυτοαναιρούνται;
Και όλα αυτά γιατί;
Για μια αλήθεια…
για να πει την ελεεινή αλήθεια…

Τι είναι η αλήθεια ξέρετε;;;;;
Αρκεί να της βγάλετε τη μουσική νότα λα που έντεχνα έκρυψε ανάμεσα στα άλλα της γράμματα (αυτή που σαν σειρήνα σαγηνεύει τους κωπηλάτες),
για να ξεσκεπάσετε τη λέξη που στερείται
ήθους,
την απρεπή,
αισχρή,
την ανάρμοστη.

Αήθης η κάθε αλήθεια!


Λοιπόν λέω ψέματα;
Όχι απλά καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω πως το ψέμα
(εκτός από το παιδικό και το αυθόρμητο που γεννιούνται από την επιθυμία να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι ξύπνιος)
είναι η επίγνωση της πραγματικής ύπαρξης των άλλων
και της ανάγκης να προσαρμόσουμε αυτήν την ύπαρξη
που δεν ξέρει να προσαρμοστεί σε εμάς, στη δική μας ύπαρξη.

Το ψέμα είναι απλά η ιδανική γλώσσα της ψυχής:
διότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μεταχειριζόμαστε τις λέξεις
(δηλαδή ήχους αρθρωμένους κατά τρόπο άλογο)
για να μεταφράσουμε στην γλώσσα της πραγματικότητας
τις πιο εκλεπτυσμένες και εσωτερικές κινήσεις των συναισθημάτων και των σκέψεων μας
(και που οι λέξεις ασφαλώς ποτέ δεν θα μπορέσουν να αποδώσουν),
έτσι ακριβώς χρησιμοποιούμε το ψέμα και το παραμύθι,
για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας,
πράγμα που με την αλήθεια, καθαρή και αμεταβίβαστη, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει.

Σελ 98
Φερναντο Πεσσόα
Το βιβλίο της ανησυχίας
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια