Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

το 2009 να δίνεις

-Μ αρέσει το σκουφάκι που φοράς της λέει.
Αυτή, αυθόρμητα το βγάζει και του το δίνει.
Μ άρεσε αυτή η σκηνή...

Για να προσφέρεις κάτι, ένα δώρο στη περίπτωση μας, δεν έχει σημασία αν τα οικονομικά σου στο επιτρέπουν ή στο απαγορεύουν, όπως και δεν σημαίνει κάτι το πόσο βαθιά θα βάλεις το χέρι στη τσέπη. Οι κινήσεις αυτές που γίνονται, μαζί με όσες δεν κάνουμε, μας χαρακτηρίζουν και μας προδίδουν σ αυτούς που μπορούν να μας διαβάσουν.
Μη πεις δεν έχω... γιατί τότε σίγουρα δεν έχεις τίποτα πέρα από το εγώ σου.
Μια τούφα μαλλιά,
ένα ξερό φύλλο που έχει κάτι γραμμένο με σινική,
ένα cd με τραγούδια που γράφτηκε για σένα,
δυο στίχοι,
ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο,
μια απόπειρα μιας ζωγραφιάς,
μια σκισμένη σελίδα με καρφιτσωμένο ένα κομμάτι κανέλας,
είναι κομμάτια με μηδενική χρηματική αξία και
ένα φορτηγό τάνγκερ συναισθηματική.

Ποιος μπαμπάς, ποια μαμά δεν κατουρήθηκαν πάνω τους, όταν το τερατάκι χάρισε μια αφιέρωση με τα ορνιθοσκαλίσματα του. Μπαίνω σε κάτι ντιζαινάτα γραφεία και βλέπω κάτι μουτζουρωμένα χαρτιά με μαρκαδόρους κορνιζαρισμένα έχοντας υπογραφές παιδικές. Παλιά με εκνεύριζαν πολύ. Τώρα ίσως λίγο περισσότερο. Δεν είναι για όλα τα μάτια η προσφορά του άλλου. Είναι κάτι αυστηρά προσωπικό πιο πολύ από το να το εκθέτεις. Είναι όπως όταν βρίσκεις τον άνθρωπο της ζωής σου. Δεν το κάνεις βούκινο. Δεν τον περιφέρεις στα πέριξ δηλώνοντας από δω ο έτσι ή η έτσι που με τρελαίνει. Το κρατάς εφτασφράγιστο μυστικό μέσα σου μη σε ματιάξουνε, μη σε γλωσσοφάνε. Στους δικούς σου προσπαθείς να το περάσεις πιο νωχελικά και ναρκισσιστικά ως εποχικό φρούτο πιο light.

Το ίδιο και τα δώρα καρδιάς.
Δεν είναι γιατί πρέπει!
Το κάνω γιατί το θέλω, το επιθυμώ, σ αγαπώ, σε σέβομαι, σε σκέφτομαι και πάνω από όλα, μου δίνει χαρά η χαρά σου. Αυτό και τίποτε άλλο

Όλοι έχουμε ανάγκη λίγη καλοσύνη και εξωστρέφεια.
Αυτοί όμως που ξεχωρίζουν,
αυτοί που ανεξίτηλα βάζουν υποθήκη
να παραμείνουν ζωντανοί στο ναρκοπέδιο των αναμνήσεων,
είναι αυτοί που δίνουν.
(Χωρίς να βάζουν τις προϋποθέσεις της φθήνιας που περιέχει η προηγούμενη πρόταση και ακυρώνει τη διαδικασία, αυτές του για «να με θυμάσαι»).

Είμαι θανάσιμα ερωτευμένος με τα δοτικά άτομα.
Με εκείνες τις πολυαγαπημένες θείες, με αυτές που θα γίνουν σαν τις θείες τις παλιές που στις επισκέψεις σου προσφέρουν δεκάδες καλούδια. Και τους θείους, αυτούς που ξέρουν ότι το πιο σημαντικό στοιχείο της προσφοράς είναι η χαρά που διαβάζεις στα μάτια του άλλου. Τυχεροί!
Τυχεροί αυτοί που έχουν εσάς που μάθατε να δίνεται και να δίνεστε.
Είστε το καλύτερο δώρο.
Είθε στο νέο έτος να βρείτε μιμητές.

«Καλύτερα να δίνεις, παρά να παίρνεις».
Γιατί δίνοντας, παίρνω ουράνια Χάρη, λούζομαι μες στην πνευματική δροσιά, εισπνέω καθάριο αέρα, μύρο αθανασίας...Με το πηγαίο, φυσικό, απλό χάρισμα, νιώθω σιγα-σιγά να απλώνομαι, να επεκτείνομαι σε μέρη απάτητα, παρθένα από μυαλό, ιδιοτέλεια, νόμους αμφίδρομους... Η Χάρη είναι αναπνοή που γίνεται κίνηση. Και κίνηση είναι ζωή. Χαρίζοντας, δεν αδειάζω. Αντίθετα, όλο και γεμίζω. Γιατί η φύση αποφεύγει το κενό. Το χάρισμα είναι μια εκπνοή, που θα φέρει εισπνοή φρεσκάδας, πολύτιμης και ζωογόνας ουσίας. Μοιάζει με τον κύκλο του αυτοκαθαρισμού του αίματος που γίνεται εντός μας. Αντίθετα: αν πάρω με διάθεση αρπαχτική, διάθεση ξοδέματος, ή προσθετική δεν μπαίνει ζωή μέσα μου, αλλά σαν να δημιουργεί μια «θημωνιά» σε διπλανή αποθήκη. Και συνεχίζω να αφυδατώνομαι, να τρώγομαι απ' τη λαχτάρα για καινούργια αποκτήματα. Ατέρμονο άδειασμα, σαράκι η λαχτάρα για το οποιοδήποτε επόμενο, για το οποιοδήποτε μέλλον...Και νομίζω ότι η αποθήκη μού ανήκει. Η οποία δεν ανήκει ούτε στον εαυτό της. Γιατί με τον άνεμο μπορεί να σκορπιστεί. Κι ούτε στον άνεμο ανήκει. Γιατί αυτός μόνο μεταφέρει. Οι έχοντες και μηδέν κατέχοντες... (Κοσμάς Αιτωλός)

Δεκέμβριος

Δεκέμβριος... Πως να πεις στον άνεμο, φύγε βασανίζεις αφόρητα την αισθητική μου;
Υστερα πως θα αναπνέεις;