Στο CD player παίζει το Jazz & Χιτζάζ Νο 2. Έχω κολλήσει σε δύο τραγούδια με κάποια ιδιαιτερότητα: το Allah του Νίκου Γούναρη και το Yesterday από τον George Mgrdichian. Είναι δύο μοναδικές εκτελέσεις ενός Έλληνα και ενός Αρμένη. Στο παίξιμό τους κυριαρχεί και καθοδηγείται συνάμα από τη μοναξιά του μετανάστη. Σόλο κιθάρα Γούναρη να πάθεις... Θεϊκό ούτι από τον Mgrdichian, μέσα από το οποίο κυριαρχεί η νοσταλγία για αυτά που έζησε στο μακρινό «χθες» του χωριού του. Κάθε φορά που το ακούω, στο μυαλό έρχονται εικόνες από Ελλάδα. Ελλάδα που μεταναστεύει σε άλλη χώρα. Στη Γερμανία, στο Βέλγιο, σε Αφρική, Αμερική, Αυστραλία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι οι πιο τολμηροί, οι ανυπόταχτοι, οι πιο ονειροπόλοι, αυτοί που πήρανε τη μοίρα τους στα χέρια τους, κάποια στιγμή, όταν το επέβαλαν οι συνθήκες, άλλαξαν τον τόπο που δεν μπορούσε να τους ζήσει. Αφήσανε πατρίδα, γονείς, αδέλφια και αναζήτησαν αλλού την τύχη τους. Σίγουρα δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος για να μιλήσω για το τι πέρασαν, τι αντιμετώπισαν και τι συνάντησαν αυτοί οι άνθρωποι. Έστω και λίγα, όμως, μπορώ να καταλάβω.
Κάνουν παρελάσεις, μετέχουν στα κοινά, αλλά πάντα μένουν Έλληνες-ξένοι γιατί το θέλουν οι ίδιοι, στη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά τους και ξένοι όταν έρχονται στην Ελλάδα, γιατί το θέλουμε εμείς. Παρ'όλα αυτά, όχι μόνο στέριωσαν, αλλά ενσωματώθηκαν στις κοινωνίες, αναδείχθηκαν, εκλέχτηκαν και, όσοι είχαν κάποιο ταλέντο, το καλλιέργησαν, αναγνωρίστηκε η αξία τους. Βοηθήθηκαν από τη χώρα που τους υποδέχτηκε και ανταποδίδουν και αυτοί όσα οφείλουν σ’ αυτούς. Κάποιοι αφομοιώθηκαν, ξεχάσανε την καταγωγή τους. Σε κάποιους άλλους, όμως, στους πιο καλούς, μένει μέσα τους κολλημένη πάντα η Ελλάδα. Ίσως όχι η σημερινή, αλλά μια άλλη μπορεί να 'ναι στο μυαλό τους. Με αξίες, με ιστορία, με ήθος, με έλληνες θεούς, γοργόνες και νύμφες. Και όταν μαζεύεται η οικογένεια στο τραπέζι, η γλώσσα που μιλάνε είναι Ελληνικά.
Πότε θα εννοήσουμε πως ανθοφορούμε μόνο μέσα από τη Συνάντηση; Την Ανταλλαγή; Εμπορευμάτων και ιδεών, αισθήσεων και βιωμάτων (Κωστής Μοσκώφ «Η Σάρκα Σου όλη» σελ. 81). Μορφωτικός σύμβουλος στην Ελληνική πρεσβεία στο Κάιρο, πλειοψηφών δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης για τρεις τετραετίες, σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού, διδάκτορας του πανεπιστήμιου Παρισίων, ιστορικός, ποιητής και δημοσιογράφος. Η Θεσσαλονίκη, έλεγε, είναι η πόλη που κρατάει τις Βυζαντινές παραδόσεις, γιατί πάντα είχε πολλές εθνότητες. Μια πόλη που κουβαλούσε την ίδια κουλτούρα με την Κωνσταντινούπολη, γιατί, όπως αυτή, ήταν ένα κράμα λαών και εθνοτήτων. Ένα κέντρο διαφορετικών λαών. Αυτή ήταν η συμβασιλεύουσα του Βυζαντίου, που σήμερα υποτιμητικά αποκαλείται συμπρωτεύουσα.
Την προηγούμενη εβδομάδα προέκυψε θέμα. Εάν ένας αλβανικής καταγωγής μαθητής έχει το δικαίωμα ή όχι να κρατάει την Ελληνική σημαία... Αλυσιδωτές αντιδράσεις για ένα θέμα που απασχόλησε όλη την Ελλάδα. Κάποιοι είπαν όχι. (Παρένθεση: ας ακολουθήσω τον συλλογισμό τους - θα έπρεπε κανονικά να στείλουμε επιστολές διαμαρτυρίας και για τους δικούς μας μετανάστες, που σηκώνουν Αμερικάνικες και άλλες σημαίες, ούτε αυτοί δεν είναι άξιοι να λέγονται Έλληνες, είναι προδότες. Κλείνει η παρένθεση). Προτιμώ και θέλω εσκεμμένα να παραμείνω αφελής και να πιστεύω ότι εμείς οι Θεσσαλονικείς διατηρούμε τον πολυπολιτισμικό μας χαρακτήρα.
Συνέβη, όμως, κάτι που δεν ξέρουν πολλοί, γιατί δεν μεταδόθηκε από τις τηλεοράσεις, δεν το παίξανε οι δημοσιογράφοι στις εφημερίδες. Απομακρύνθηκε από τη θέση του ο μουσικός παραγωγός και συντελεστής (προδευτικού!!!!) ραδιοφωνικού σταθμού της Θεσσαλονίκης. Η αιτιολογία; Μια απλή αναφορά (!!!) στο θέμα του Αλβανού, που δεν του επιτρέψανε να σηκώσει τη σημαία. Ο υπεύθυνος του ραδιοφωνικού σταθμού, λοιπόν, έκρινε πως ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να συνεχίσει τη δουλειά του στον ραδιοσταθμό!!! Γιατί είχε άποψη. Δεν εξετάζουμε αν ήταν σωστή ή όχι η άποψή του. Δημοσιογράφος με άποψη διαφορετική από τη δική μας; Δρόμο.
.................................
Είναι ακριβώς αυτήν τη στιγμή που εξοργίζεσαι όταν ακούς ένα ηλίθιο κρετίνο να γίνεται υπερπατριώτης, υπερευαίσθητος, κατήγορος και συνήγορος κατά το δοκούν. Φρίκη. Προσπάθησα να απαλλαχθώ από τις αρνητικές μου σκέψεις, αλλά δεν τα κατάφερα. Τελικά εκείνο που δυσκολεύομαι περισσότερο να πιστέψω, εκείνο που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα, είναι πως κάποιος που γεννήθηκε στην Ελλάδα, τη χώρα που έφτιαξε τη δημοκρατία μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο μαλάκας. Πω πω...
