εκπτώσεις ανθρωπισμού, πτώση του νου (και μένα με περιτριγυρίζουν οι δαίμονες του ... ουου)

Καθισμένος στον καναπέ, στο καθιστικό με σβηστά τα φώτα κοιτώ τα αστέρια. Σουρεαλισμός και παραισθησία κυριαρχούν μέσα στο μυαλό μου. Μπορεί εδώ και χρόνια να κλυδωνίζομαι ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου, όμως μόλις αυτές τις μέρες αντιλαμβάνομαι ότι απλά είμαι βαθύτατα αμαρτωλός και ένεκα τούτου τιμωρούμαι.
Δαιμονίζομαι! Το καλό το βλέπω για κακό! Τα κανάλια και οι εφημερίδες κομπορημονούν για το ύψος της χρηματικής βοήθειας που συγκέντρωσε η Ελλάδα για τους πληγέντες από την καταστροφή του τσουνάμι «ξεπερνώντας σε ανθρωπισμό μεγαλύτερες χώρες». Είμαι σκεπτικός και κατηφής, ενώ θα έπρεπε να νιώθω περήφανος; Καταρχήν απο πότε ο ανθρωπισμός μπήκε στην κλίμακα του ευρώ, έγινε μετρήσιμος και συγκρίσιμος;

Δεν είμαι κακόβουλος, εντούτοις με τριβελίζει η σκέψη ότι οι ελεήμονες συμπολίτες μας ακολουθούσαν κανόνες του σύγχρονου μάρκετινγκ, όταν μέσω της τηλεόρασης άρχισαν τις προσφορές «5.000 ευρώ ο κύριος.... της εταιρίας τάδε». Γιατί σε τελική ανάλυση θα έπρεπε να ξέρω ή να νιώθει κάποιος την ανάγκη να δηλώσει την ταπεινή και ανόητη παρουσία του και να ονοματίσει και την εταιρία του; Με βαραίνουν οι υποψίες ότι έτσι πολλοί βρήκαν μια ευκαιρία για να προβάλουν το «κοινωνικό» τους προφίλ.

«Ίσως με κυρίευσε κάποιος εκπεσών άγγελος».... σκέφτομαι... Γιατί δεν μπορεί, αυτός θα φταίει! Δίπλα σε αυτούς τους αξιοπρεπέστατους και φιλεύσπλαχνους συμπολίτες μας, αυτός τοποθέτησε μια εικόνα από καλοντυμένους κυρίους και κυρίες που μετά τον εκκλησιασμό, με large επιδεικτική διάθεση προσφέρουν ελεημοσύνη δειγματίζοντας λεπτά αισθήματα. Εννοείται ότι ουδείς στερείται τα ψίχουλα που καταθέτει στο χέρι ενός κατ' επάγγελμα ή εντελώς οριτζινάλ αναξιοπαθούντα. Και όλοι αυτοί εννοείται ότι πάνω απ' όλα, όπως εγώ, εσείς, όπως όλοι μας δεν έχουν κανέναν συγγενή ρακένδυτο, κανέναν άνεργο, κανέναν άρρωστο σε νοσοκομείο, κανένα γείτονα που να υποφέρει, κανέναν που να χρειάζεται βοήθεια....

Και αλίμονο.... Μήπως θα έπρεπε να καταδικάσουμε τους εκδρομείς της επόμενης μέρας, αυτούς που μια εβδομάδα μετά ταξίδεψαν στα μέρη που έπληξε το τσουνάμι; Δήλωσε κάποιος: «Μα αν δεν πάμε, θα είναι σαν να τους τιμωρούμε, αφού δε θα αφήσουμε χρήματα...» Για μια ακόμη φορά άναυδος... Για συμμετοχή στα συνεργεία διάσωσης ούτε λόγος. Μα είναι σε διακοπές οι άνθρωποι.... «Ακριβώς! Σε διακοπές ανθρωπισμού και διακοπή από την ανύπαρκτη ηθική μας όμως σε πλήρη ταύτιση με την υποκρισία μας» .
Και άρχισε αυτός ο σατανάς να αλλοιώνει ακόμα και τις εικόνες που βλέπω.... Απίστευτο και εξοργιστικό συνάμα... το τόλμησε στη ΝΕΤ σε τηλεμαραθώνιο ανθρωπιάς.... «Μα μόνο 10.000 για τη φανέλα;» ξεστόμισαν οι δημοσιογράφοι! (τους ικανοποίησαν βέβαια οι άλλες τιμές των 1500 - 4.000 ευρώ που πουλήθηκαν τα χειρόγραφα του Κωστή Παλαμά, του Αντώνη Σαμαράκη , το σχέδιο του Μίνου Αργυράκη, η μεταξοτυπία του Γιάννη Τσαρούχη, μία ιστορική λιθογραφία του 1900 και ένα γλυπτό του Γιάννη Μόραλη. Όλα αυτά αν τα αγόραζες στον πλειστηριασμό, δεν θα κόστιζαν όλα μαζί όσο η φανέλα του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή, Νιβελίνο ή η φανέλα του Μπεκενμπάουερ. Θα έπαιρνες και ρέστα.... «Και γαμώ τους πολιτισμένους είστε» με ειρωνεύονται τα βελζεβουλάκια μου. «Παιδιά είναι»(τα βελζεβουλάκια)... σκέφτηκα και χαμογέλασα!
Να δεις που και αυτό που νομίζω, ότι δηλαδή οι επώνυμοι καλεσμένοι είχαν μια στάση χλευασμού απέναντι σε όσους πλειοδοτούσαν, είναι μούφα. Δεν μπορεί εγώ μόνο να το είδα αυτό.

Αύριο θα τα έχω ξεχάσει, όπως και τόσα άλλα, μαζί και την αξιοπρέπεια μου. Τη βαθύτερη έννοια της λέξης «ανθρωπισμός» ίσως την σώσουν πάλι κάποιοι ανώνυμοι.... που πρόσφεραν, δώσανε και διακριτικά αποσύρθηκαν χωρίς να κάνουν θόρυβο (όπως λέγανε οι παλιοί «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό»).

Αυτοί με ταρακούνησαν και με έκαναν να ντραπώ
(Σκοτώστε τους, χαλάνε την πιάτσα)
Υποκλίνομαι όμως σε αυτούς (πριν τους εξοντώσουμε)

Υ.Γ Εάν κάποιους τούτο το κείμενο εξοργίσει, ζητώ συγνώμη (που δεν κατάφερα να τους κάνω να ντραπούνε). Σε στιγμές που ντύνομαι με τον μανδύα του politically correct σάς λέω ότι του σατανά είναι τα λόγια, όχι δικά μου. Χρειάζομαι κάτι να ξορκίσει τα δαιμόνιά μου

11/1/2005

Και σήμερα ακολούθησα τη γνωστή διαδρομή σπίτι-δουλειά. Το γνωστό μποτιλιάρισμα και τα άγνωστα σκυθρωπά πρόσωπα. Ο υγρός άνεμος του πρωινού με έφερε σε επαφή με τις μυρωδιές της Θεσσαλονίκης. Ο κρύος αέρας καθαρίζει τις σκέψεις και ανοίγει τα μάτια.
Με το που παρκάρω λέω «καλημέρα» με (ακόμη) εορταστική διάθεση σε όποιον σηκώνει το βλέμμα του. Κάποιοι ξαφνιασμένοι επιταχύνοντας το βήμα με προσπερνούν, ενώ άλλοι μέσα από σφιγμένα δόντια, πετούν μια βιαστική πολύτιμη «μέρα».

Χαμογελώ... Κοιτάω ψηλά και λέω «καλημέρα» στις μέρες που ονομάζουμε αλκυονίδες. Ολόθερμα ανταποκρίνονται, «καλημέρα καλημέρα» μου λένε με σκέρτσο και χαμόγελα όλο χάρη. Ζεσταίνεται η ψυχή μου και μια ζάλη τυλίγει το σώμα μου που σιγοτραγουδά.
«Ό,τι θέλεις λες» θα μπορούσε να πει κάποιος.

Το να εκφράζεις ή να περιγράφεις κάποια συναισθήματα, ακόμα και να λες μια απλή καλημέρα, κατάντησε να είναι σχεδόν ντροπή... Ως αληθινό, ρεαλιστικό φθάσαμε να δεχόμαστε μόνο κάτι που είναι υλικό και έχει αντίτιμο.

Η γιαγιά μου έλεγε ότι σημασία έχει να μπορείς να αγαπάς και να περιγράφεις τα απλά πράγματα, τα καθημερινά. Να μάθεις να γεύεσαι τις νοστιμιές και να οσφραίνεσαι τη μυρωδιά από ένα κούτσουρο ελιάς που καίει στο τζάκι. Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι χειμώνα να απολαμβάνεις μια κούπα ζεστό καφέ. Με την ίδια ζέση μου ζητούσε να προσέξω από το πώς βαδίζουν τα αδέσποτα σε κάποια πλατεία, μέχρι τα παιχνίδια που κάνει το φως με τη βροχή τη νύχτα. «Τότε μέσα σου θα παίζει μουσική», όπως εκείνα τα χρόνια που η αγάπη ήταν αυτονόητη.

Για να γίνει αυτό, έλεγε, φθάνει μόνο να ακούσεις τη καρδιά σου. Η συνταγή είναι τόσο απλή που παραείναι δύσκολη να την πιστέψεις και να την εφαρμόσεις. Αρκεί να αφαιρέσεις από πάνω σου τις επιθυμίες που σε επιβαρύνουνε. Αυτές συνήθως «στις κολλήσανε» όλοι αυτοί που σου λένε με ποιον τρόπο θα γίνεις ευτυχισμένος, τι πρέπει να κάνεις και πώς να φέρεσαι.

Για το καλό σου βέβαια, όπως ισχυρίζονται. Αγνόησε τους! Μόνο εσύ ξέρεις τι είναι καλό για σένα. Οι αληθινά ευτυχισμένες στιγμές καταγράφονται τις πιο συνηθισμένες μέρες. Αυτές αποθηκεύεις καθημερινά, μέσα στα μικρά κουτάκια με την ταμπέλα «αναμνήσεις».

Εικόνες μυρωδιές αγγίγματα. Αν κάποια στιγμή καταφέρεις και τα συγκεντρώσεις, θα «δεις» ποια είναι τα σπουδαία για σένα και τότε θα μπορέσεις να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητες σου. Ίσως καταφέρεις να πετύχεις στη ζωή με τους δικούς σου όρους. Μόνο χρησιμοποίησε τις καλά. Φρόντισε να τις ανοίξεις όποτε θα νιώθεις ηττημένος για να ξαναχαμογελάσεις.

Κάποιος μου ψιθυρίζει στο αυτί «πρωί πρωί και είσαι μεθυσμένος»...
Όχι, δεν είμαι μεθυσμένος, είμαι καλοδιάθετος.... αναρρώνω μετά ένα μικρό μακροβούτι. Δυσκολίες και έγνοιες πάντα υπάρχουν. Οι περισσότερες φορές που μιλάμε με τη καρδιά μας είναι όταν έχουμε δηλητηριασμένες διαθέσεις. Και όταν όλα μας πάνε καλά και καταφέρουμε να γίνουμε αποδεκτοί από κάποιους ανθρώπους γύρω μας και να εξασφαλίσουμε τα επιπλέον μικρά που ζητήσαμε ....τότε ενίοτε βαριόμαστε. Βαριόμαστε όταν στεκόμαστε στα πόδια μας, όταν όλα πάνε καλά και επιθυμούμε διακαώς να σκοτώσουμε το χρόνο μας, να περάσει η ώρα. Η μεγαλύτερη ύβρις...Λατρεύω όσους αντιστέκονται σε ό,τι χαραμίζει το χρόνο που έχουμε για να ζήσουμε. Μην κρύβεστε, ελάτε σε επαφή με τα όνειρα σας, αδράξτε τη μέρα (το «carpe diem» του ποιητή που έλεγε κι ο Ρόμπιν Ουίλιαμς στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών»). Αναζητούμε όλα αυτά που λέμε ότι συνθέτουν την ευτυχία αντί να είμαστε ευτυχισμένοι που ζούμε.
Πασχίζω να υποδυθώ τον ανέμελο αναμένοντας τις αλκυονίδες μου και ελπίζοντας να το συνηθίσω. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν κάτι μέρες που οι φαντασιώσεις μας επιτρέπουν να απολαμβάνουμε τη προσδοκία τους

Ευχές γλυκές σαν μέλι!

ΥΓ Για να είναι «βαρύ» ένα κείμενο πρέπει να μιλά για τα δεινά του κόσμου ή για βαθύτατες υπαρξιακές ανησυχίες, να χύνει προβληματισμό και να ζέχνει δήθεν σοβαρότητα. Αυτομάτως έχουμε την τάση να βαφτίζουμε ανάλογα σοβαρό - προβληματισμένο και τον διακομιστή - εκφραστή τους. Οκ! Αν είναι έτσι, ας πούμε ότι ξεκίνησα δίαιτα και θέλω να νιώθω ελαφρύς