Προεκλογική περίοδος και καθημερινά περνάν μπροστά από τα μάτια σου δεκάδες διαφημίσεις πολιτικών κομμάτων. Όλες οι τηλεοπτικές διαφημίσεις γίνονται με στόχο να σε κάνουν να αισθάνεσαι πως πρέπει να τη "μαζέψεις" (ντεμέκ, σου λένε, ότι τη δική σου πάτησες, μεγάλε, που είναι τόοοοσο μεγάλη και εσύ πόοοσο ωραίος θα 'σαι αν μας ακολουθήσεις). Αναριθμητισμός: τα 15, 16 cm σου σε κάνουν να τα βλέπεις 51, 61 και βάλε...
Αν κάποιος αλλάξει την υπογραφή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στα τηλεοπτικά σποτ πριν αυτά προβληθούν κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα...
Κενά... αερολογίας
H διαφήμιση θέλει να είναι μια τσούλα! Σε προκαλεί να λεηλατήσεις κάθε εκατοστό του πεινασμένου της κορμιού. Με βραχνή και λίγο μπουκωμένη φωνή λέει «Σε θέλω, μωρό μου κάνε μου αυτό που μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις τόσο καλά. Κάνε με να νιώσω πραγματική γυναίκα, παιδαρά μου». Και αυνανίζεται με χάρη φορώντας τις γαλαζοπράσινες γόβες της προκαλώντας ρεύσεις στα ραμολί. Και συ, εγώ ο ψηφοφόρος τρως το παραμύθι και λες... «Όλα δικά σου μάνα μου, στον κάλπικο κόλπο σου» ...και σκέφτεσαι, «Τι άντρας που είμαι, πεθαίνει για μένα...»
Μα ναι, θα μπορούσε οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας να τα υπογράφει αυτά τα σποτ και να καμώνεται ότι είναι δικά του... Αμερικανιές κακές, στερημένης και στερεμένης έμπνευσης... (και για να αποφεύγουμε τις παρεξηγήσεις, ποτέ δεν φταίει ο δημιουργός , πάντα ο πελάτης)
Μια φίλη μου έγραψε χθες «...Οι πολιτικοί ανήκουν σε άλλη συνομοταξία. Αδυνατούν να συγκινήσουν γιατί απέχουν μακράν απ' το να αισθάνονται! Αν έπρεπε ν' αλλάξουν επάγγελμα, θα γινόντουσαν κακοί ηθοποιοί αλλά θα το έβγαζαν το παντεσπάνι τους. Έχω φρικάρει, όπως θα κατάλαβες. Με τον κάθε ξεπουλημένο που νομίζει ότι μπορεί να με σύρει στο ιδεολογικό άρμα του χαμαιλεοντισμού του, κραδαίνοντας τον αριβισμό του και μοστράροντας ως "τόλμη" το yes sir-ισμό του, πάντα σε αρμονία -τάχα- με τις νέες απαιτήσεις των καιρών. Δεν βλέπω ούτε έναν να φλέγεται για κάτι, αληθινά. Για οτιδήποτε, ρε γαμώτο! Έναν που να δείχνει ειλικρινής, έντιμος. Ίσως επειδή το "μαντρί", τελικά, είναι τόπος ισοπέδωσης συνειδήσεων, αξιών και οραμάτων, τόπος συνάθροισης "μικρών" (με όλη την απαξιωτική σημασία της λέξης), αιμοσταγών λύκων που θέλουν να νομίζουν πως τους βλέπουμε ως λευκά προβατάκια.»
Θα ήθελα κάποιους να υπηρετήσουν τους θεσμούς με ανιδιοτέλεια, κάτι, ας πούμε, σαν τους μεγάλους ευεργέτες. Στα αλήθεια αν ήταν να επιλέξω αυτή τη στιγμή ποιος θα μας κυβερνήσει θα διάλεγα αναφανδόν Γιώργο Παπανδρέου... και ας βγάζω ιλαρά στο πράσινο χρώμα... Έτσι για να διαψεύσω τα απιστη-μονικά γκάλοπ που μας λένε τι θέλουμε, από ποια πλευρά θα ουρήσουμε, τι μας ορίζει... Έτσι, για να τους απολύσουν όλους τους προγνωστικαράδες και να φάνε την παπάρα τους, όσοι βιάστηκαν να ενταχθούν με τους "μελλοντικούς νικητές"...Και αν, βέβαια, τα γκάλοπ έδειχναν ξανά ένα "πράσινο σοκ" τότε σίγουρα θα έκανα μια πρόποση για νουδου εβαπορέ... Για να εισπράξω την ερεθιστικά και διαστροφικά ανίερη χαρά, να βγαίνει στο «Καρφί» ο Κακαουνάκης και να απειλεί με νέες συνταρακτικές αποκαλύψεις για την επάρατη δεξιά...
Δεν είναι που θέλω να σκέφτομαι πικρόχολα είναι που κάποια στιγμή το ετούτο μου κάνει "πικ" και στέλνει "ροχάλα" ...προς τα πάνω στον αέρα... Ο κίνδυνος; Nα σου επιστρέψει!... Το πιο επικίνδυνο όμως είναι να σε φτύνουν και εσύ να νομίζεις ότι απλά βρέχει... Δεν μπορώ αυτό το τύπου αμερικέν μεσοδάχτυλο στο ποπό μας, (καλύτερο το original) τα πεφωτισμένα μυαλά του έθνους με το άρωμα του new wave αρσενικού, φτιαγμένο από κεφτέδες, καλαμαράκια τηγανητά, μεταξωτές πυζάμες και τζατζίκι... και εδώ φασισμός των ωραίων... συγχέουμε τη μορφή, τη μάπα, το στυλ, με την άμορφη ιδεολογία... και μετά αναρωτιόμαστε πως κρύβεται τόση διαφθορά σε μια καθώς πρέπει ορθόδοξη οικογένεια...
Merci σε όσους μ' ανέχονται...
ΥΓ1 Και επειδή βλέπω κάποιον εξυπνάκια έτοιμο να κατακεραυνώσει με τσιτάτα τύπου "ότι είναι εύκολο να απορρίπτεις και να καταρρίπτεις αλλά δύσκολο να καταθέτεις" ιδού και μια ενδελεχής πρόταση ...« θα της δανείσω (της τσούλας ντε, της πολιτικής) τον δονητή της καλής μου» Αποτέλεσμα: και εγώ δεν θα νιώθω μειονεκτικά και αυτή θα κάνει τη δουλειά της (μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια).
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2004
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2004
Σιγά να μη χάσει η Βενετιά βελόνι...(Τις περισσότερες φορές ο βασιλιάς είναι γυμνός)
Αυτές τις μέρες αφουγκραζόμενοι το βαλς των Ξυλοπόδαρων του Μπέργκαμο...κυκλοφορούν Μασκαράδες με επίσημη ενδυμασία... Τους ονομάζουμε κουδουνάτους, γενίτσαρους, κουκούγερους, μούσκουρους, κουμουζέλε, μπούλες...
Αυτές τις νύχτες που η πόλη θέλει να γίνει Βενετία και η πλατεία στο άστυ ντύνεται... Piazza san Marco... Έναν μίνι παροξυσμό διακρίνω.
Είναι η ώρα που δαιμονικές φιγούρες ντύνονται τα πρόβατα, βασιλιάδες οι αλήτες, νταήδες οι λιπόψυχοι, ζορό όσοι ζορίζονται... (και με την ευκαιρία Βένετοι, γαλάζιοι, κόκκινοι και εμπριμέ στο πνεύμα των ημερών, πλιατσικολογούν επικοινωνιακά μέχρι να μας οδηγήσουν στην κάλπη... ). Καρνάβαλοι με κανιβαλικές διαθέσεις!
«Η ζωή είναι μεγάλη μη την κάνεις καρναβάλι»...έρχονται να αντιτάξουν οι Τρύπες.
Που να 'ναι άραγε... το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι... λείπουν οι νεράιδες να τις στεφανώσεις με τον ιερό κισσό του Διόνυσου και κάπου μπέρδεψαν τους μηρούς τους τα παλικάρια, αναζητώντας διονυσιακές κραιπάλες, όταν με τόνικ και σουρωτή αραιώνουν το ακάθαρτο μίγμα...
Όμως « El va, el va, el Carneval, el va»! Το πανηγύρι τελειώνει
Και μετά;
Μετά... Επιστροφή στη ζωή που συμμετέχουμε... και δεν ζούμε. Τα μεγαλύτερα καρναβάλια κυκλοφορούν τις υπόλοιπες μέρες του έτους, επιδεικνύοντας τον ανύπαρκτο ψυχισμό τους, περιφερόμενα σε δεξιώσεις, συνεστιάσεις και ναρκισσευόμενα και μπουσουλώντας με κουνάμενους τους γοφούς. <Άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου άμα δεν χάσω το μυαλό πως θα βρω την καρδιά σου> άδει ο Μάλαμας.
Σιγά μην αφεθείς για να το χάσεις... το ανύπαρκτο του ακατοίκητου, που έλεγε η Μαλβίνα... Φευγάτο σε υπολογισμούς από χρόνια είναι... Από τη σχολή που επιλέγεις (με κριτήριο την κονόμα), την «καριέρα σου», έως τη/τον γυναίκα/άνδρα που παντρεύεσαι με γνώμονα από τι δεν κινδυνεύω, το θα δώσω, θα πάρω, συν πλην και ό,τι μείνει στο σακί...
Και κάπου εκεί διαπιστώνεις ότι νοσούν οι αξίες σου, ξέχασες το γαλάζιο του ουρανού, τα δειλινά στο λιμάνι, τις Κυριακές στα κάστρα, τις ανεμώνες του Σέιχ Σου... συνηθίσαμε να προσπερνάμε αδιάφορα την ομορφιά της κάθε μέρας.
Πώς, όμως, να πλησιάσεις τον άλλον να επενδύσεις σε ψυχή όταν... αδυνατείς να ξεφύγεις από το εγώ σου, να ακούσεις, να νιώσεις, να αγγίξεις... Όλα πίσω από μια μάσκα; Ακόμη και το μεθύσι μπαίνει στο ελεγχόμενο... Ποιος πούστης μας έχει τρομάξει τόσο και κρυβόμαστε...
Ξεχάστηκαν οι φίλοι, να κάτσω απέναντι σου, να αραδιάσω τους φόβους μου, να κλάψω, να ανοιχτώ, να ξελαφρώσω. Επώδυνο το πέταγμα της μάσκας και το άνοιγμα ψυχής, γι' αυτό προτιμούνται οι ψυχροί ψυχαναλυτές. Όμως, στην αποσταγμένη καθημερινότητα που ντύνεσαι το θέμα είναι να διατηρείς την ισορροπία σου απομακρύνοντας τους κάθε λογής γιατρούς (ψυχιάτρους, ψυχο-λίγους, ψυχο-βγάλτες) και προκρίνοντας την prive νοσοκόμα σου...
Ο κάθε άνθρωπος κατά Κάφκα ρήση έχει τρεις μορφές, επιλέγει τρεις χαρακτήρες...
Αυτόν που μοστράρει / Αυτόν που πιστεύει ότι έχει / Αυτόν που είναι
... Αλλά κόλλησε η μάσκα και ο μασκαράς νομίζει ότι είναι ενσωματωμένο το προσωπείο.. Μέχρι να 'ρθει η ώρα να παίξει τον ρόλο που υποδύεται... Εκεί τέρμα η σάλτσα... αρχίζει η σάλσα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
<Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς... > (Τρύπες)
Αυτές τις νύχτες που η πόλη θέλει να γίνει Βενετία και η πλατεία στο άστυ ντύνεται... Piazza san Marco... Έναν μίνι παροξυσμό διακρίνω.
Είναι η ώρα που δαιμονικές φιγούρες ντύνονται τα πρόβατα, βασιλιάδες οι αλήτες, νταήδες οι λιπόψυχοι, ζορό όσοι ζορίζονται... (και με την ευκαιρία Βένετοι, γαλάζιοι, κόκκινοι και εμπριμέ στο πνεύμα των ημερών, πλιατσικολογούν επικοινωνιακά μέχρι να μας οδηγήσουν στην κάλπη... ). Καρνάβαλοι με κανιβαλικές διαθέσεις!
«Η ζωή είναι μεγάλη μη την κάνεις καρναβάλι»...έρχονται να αντιτάξουν οι Τρύπες.
Που να 'ναι άραγε... το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι... λείπουν οι νεράιδες να τις στεφανώσεις με τον ιερό κισσό του Διόνυσου και κάπου μπέρδεψαν τους μηρούς τους τα παλικάρια, αναζητώντας διονυσιακές κραιπάλες, όταν με τόνικ και σουρωτή αραιώνουν το ακάθαρτο μίγμα...
Όμως « El va, el va, el Carneval, el va»! Το πανηγύρι τελειώνει
Και μετά;
Μετά... Επιστροφή στη ζωή που συμμετέχουμε... και δεν ζούμε. Τα μεγαλύτερα καρναβάλια κυκλοφορούν τις υπόλοιπες μέρες του έτους, επιδεικνύοντας τον ανύπαρκτο ψυχισμό τους, περιφερόμενα σε δεξιώσεις, συνεστιάσεις και ναρκισσευόμενα και μπουσουλώντας με κουνάμενους τους γοφούς. <Άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου άμα δεν χάσω το μυαλό πως θα βρω την καρδιά σου> άδει ο Μάλαμας.
Σιγά μην αφεθείς για να το χάσεις... το ανύπαρκτο του ακατοίκητου, που έλεγε η Μαλβίνα... Φευγάτο σε υπολογισμούς από χρόνια είναι... Από τη σχολή που επιλέγεις (με κριτήριο την κονόμα), την «καριέρα σου», έως τη/τον γυναίκα/άνδρα που παντρεύεσαι με γνώμονα από τι δεν κινδυνεύω, το θα δώσω, θα πάρω, συν πλην και ό,τι μείνει στο σακί...
Και κάπου εκεί διαπιστώνεις ότι νοσούν οι αξίες σου, ξέχασες το γαλάζιο του ουρανού, τα δειλινά στο λιμάνι, τις Κυριακές στα κάστρα, τις ανεμώνες του Σέιχ Σου... συνηθίσαμε να προσπερνάμε αδιάφορα την ομορφιά της κάθε μέρας.
Πώς, όμως, να πλησιάσεις τον άλλον να επενδύσεις σε ψυχή όταν... αδυνατείς να ξεφύγεις από το εγώ σου, να ακούσεις, να νιώσεις, να αγγίξεις... Όλα πίσω από μια μάσκα; Ακόμη και το μεθύσι μπαίνει στο ελεγχόμενο... Ποιος πούστης μας έχει τρομάξει τόσο και κρυβόμαστε...
Ξεχάστηκαν οι φίλοι, να κάτσω απέναντι σου, να αραδιάσω τους φόβους μου, να κλάψω, να ανοιχτώ, να ξελαφρώσω. Επώδυνο το πέταγμα της μάσκας και το άνοιγμα ψυχής, γι' αυτό προτιμούνται οι ψυχροί ψυχαναλυτές. Όμως, στην αποσταγμένη καθημερινότητα που ντύνεσαι το θέμα είναι να διατηρείς την ισορροπία σου απομακρύνοντας τους κάθε λογής γιατρούς (ψυχιάτρους, ψυχο-λίγους, ψυχο-βγάλτες) και προκρίνοντας την prive νοσοκόμα σου...
Ο κάθε άνθρωπος κατά Κάφκα ρήση έχει τρεις μορφές, επιλέγει τρεις χαρακτήρες...
Αυτόν που μοστράρει / Αυτόν που πιστεύει ότι έχει / Αυτόν που είναι
... Αλλά κόλλησε η μάσκα και ο μασκαράς νομίζει ότι είναι ενσωματωμένο το προσωπείο.. Μέχρι να 'ρθει η ώρα να παίξει τον ρόλο που υποδύεται... Εκεί τέρμα η σάλτσα... αρχίζει η σάλσα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
<Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς... > (Τρύπες)
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2004
H εμπλοκή του ερωτισμού στην πλοκή του έρωτα.
Αγαπημένε μου φίλε,
αφορμή για να σου γράψω στάθηκε η 14η Φεβρουαρίου, η μέρα που τιμής ένεκεν αφιερώθηκε στους ανά την υφήλιο "ερωτευμένους". Σε όσα κατά καιρούς έμμεσα και άμεσα συζητήσαμε είχες να αντιτάξεις -ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα- στον ίμερο, τον έρωτα σου για την Ελλάδα ως πάθους γέννηση και λυτρωτικό αντίμετρο στις αδυναμίες μας... Σε φαντάζομαι, λοιπόν, να γελάς σαρδόνια τώρα που εγκαταλείποντας την Αθήνα για το αγαπημένο σου αναπαυτήριο, εκεί κοντά στην Ιτέα, γίνεσαι μάρτυρας μιας αισθητικής με αρκουδάκια γουτσου-γουτσου, κιτς καρδιές από λουλούδια, δαντελωτά εσωρουχάκια με φουντίτσες και άλλα παρόμοια ξεράσματα που με αβρότητα γεμίζουν το ενυδρείο του έρωτα με φορμόλη...
Με αφορμή αυτά θυμάμαι τους δικούς μου (πόσο όμορφο να το λες και να το αισθάνεσαι) ανθρώπους, αυτούς που κατά καιρούς -χωρίς να γίνουν γραφικοί- μου περιέγραψαν φράσεις εικόνες για το δόσιμο και το μεγάλο δέσιμό τους και στα παραθέτω...
(Άννα). Τι δουλειά έχουμε εμείς με τα σαλιαρίσματα των κάθε μέρα και μ' άλλο πρόσωπο ερωτοχτυπημένων...Το "σ' αγαπώ μ' αγαπάς" έγινε ένα no label super market προϊόν μαγιονέζας στο μίξερ...
(Μαρία) πώς να του πω αυτά που νιώθω όταν αυτές τις λέξεις τις επανέλαβα τόσες φορές... χάσανε πια το νόημα τους... Δεν χρειάζονται λέξεις αρκεί μια ματιά, ένα χάδι και ο άλλος καταλαβαίνει.
(Αλέξανδρος) Ερωτεύομαι πολλές γυναίκες!
και εδώ κάπου χάθηκε το νόημα της λέξης, γιατί αν είσαι ερωτευμένος μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ερωτικός σου σύντροφος. Λαθεύει και η φίλη που περιγράφει σαν έρωτα της ζωής της τον τύπο που πηδούσε, για να πηδήσει, το παράθυρο της μονοκατοικίας της όταν ο κορνούτος απουσίαζε... Δεν ανέχεσαι κανενός άγγιγμα στο αντικείμενο του πόθου σου -έστω και αν αυτός είναι τελειωμένος εραστής της/του ή ψόφιος σύζυγος. Οι ερωτευμένοι είναι οξυδερκέστατοι, βλεφαρίζει ο άλλος και εσύ τρελαίνεσαι. Φέρνω στη μνήμη μου και τον έρωτα μιας νεράιδας που, στην προσπάθειά της να μεταφράσει σε χαρά τη θλίψη ενός ανίερου νεανία, ζήτησε δάνειο από μια τράπεζα για να προσφέρει μια Yamaha...
Πώς να τα ξεχάσεις όλα αυτά...
Θυμάσαι πιο παλιά τα λόγια σου, όταν τρυφερά μου έστελνες τις νουθεσίες σου; Ο έρωτας, έλεγες, πρέπει να απαγορευτεί δια ροπάλου, εγκυμονεί ατοπήματα και ατραπούς.
Αν όμως φίλε μου δεν την έχεις δει σ' ένα τριτοκοσμικό αεροδρόμιο μόνη να σε αποχαιρετάει με θλιμμένο βλέμμα, αν δεν έχεις ακούσει το κλάμα της, αν δεν την έχεις δει να μπαίνει ξημέρωμα στο δωμάτιο σου και ανοίγοντας το μακρύ μαύρο δερμάτινο να 'ναι γυμνή, αν δεν σηκώνει τα μάτια της να σε δει την ώρα που δουλεύει για να μη προδοθεί στους γύρω της, αν δεν έγινε πλαστελίνη για να πάρει το σχήμα του κορμιού σου, αν δεν την άγγιξες όταν ντύθηκε νύχτα περιμένοντας τα χαμόγελά σου για να φωτιστεί, τότε δύσκολα θα κατανοήσεις.
Ναι, σωστά μάντεψες είναι η πρωταγωνίστρια του Μπιουνουέλ, του Τρυφώ, είναι η Ίλσα της Καζαμπλάνκα, οι καταραμένοι αντιήρωες στις ταινίες, όλοι αυτοί που αναζητούν να πάρουν τη Ρεβάνς. Είναι αυτά που θέλουμε να ζήσουμε.
Αλλά εσύ φίλε μου αρνητή του έρωτα και λάτρη της αρχαίας Ελλάδας, που τρέχεις να προσπεράσεις αυτά που προσβάλουν την αισθητική σου για την αγάπη και τον έρωτα, μου γράφεις...
< πάντα θα υπάρχουν οι Δελφοί, η Ελλάδα που σε πληγώνει και η Μάνη (η πατρίδα μου, η "μακρινή και μόνη", όπως η Κόρδοβα για το Λόρκα)... στους Δελφούς και το Ταίναρο εξαντλείται, για μένα, η Ελλάδα... οι Έλληνες θα ήθελαν να αισθάνονται μοιραίοι, αλλά είναι απλώς γραφικοί, και έτσι ταξιδεύουμε με παντιέρα λευκή και γαλάζια, ξιπασμένη, φορτσάτη και μισότρελη. Αισθάνομαι καμιά φορά τύψεις, ιδιαίτερα όταν το φως στην Αττική είναι διάφανο και ζεστό, όπως το περιγράφει ο Λαμαρτίνος, η αγάπη μου για τη χώρα αυτή (στην οποία γεννήθηκα) μου φαίνεται ύποπτα πενιχρή... >
Και εγώ με τη σειρά μου ένα πράγμα έχω να αντιτάξω: ο ρυθμός της καρδιάς δεν είναι ιωνικός αλλά λιτά δωρικός... Ελλάδα είναι δυο φιδάκια που ερωτεύονται στις στήλες αρχαίου ναού της Δήλου.
Οι Κυκλάδες λες ότι δεν σ' αρέσουν και δεν τις ξέρεις παρά μόνο από το ελικόπτερο... Ταυτόχρονα αναρωτιέσαι αν θα βρεθείς κάποτε λάτρης του απόλυτου γαλάζιου... Πολύ φοβάμαι ότι μπορείς να γίνεις πιο αυτοκαταστροφικός από όλους μας, γι' αυτό αντιστέκεσαι. Ναι εσένα ειδικά και το διεισδυτικό σου νου, μπορεί να παρασύρει στην άβυσσο του το γαλάζιο.
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις που δημοσιοποιώ την αλληλογραφία μας.
Περιμένω με αγωνία γράμμα σου.
Με τα φιλιά μου
αφορμή για να σου γράψω στάθηκε η 14η Φεβρουαρίου, η μέρα που τιμής ένεκεν αφιερώθηκε στους ανά την υφήλιο "ερωτευμένους". Σε όσα κατά καιρούς έμμεσα και άμεσα συζητήσαμε είχες να αντιτάξεις -ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα- στον ίμερο, τον έρωτα σου για την Ελλάδα ως πάθους γέννηση και λυτρωτικό αντίμετρο στις αδυναμίες μας... Σε φαντάζομαι, λοιπόν, να γελάς σαρδόνια τώρα που εγκαταλείποντας την Αθήνα για το αγαπημένο σου αναπαυτήριο, εκεί κοντά στην Ιτέα, γίνεσαι μάρτυρας μιας αισθητικής με αρκουδάκια γουτσου-γουτσου, κιτς καρδιές από λουλούδια, δαντελωτά εσωρουχάκια με φουντίτσες και άλλα παρόμοια ξεράσματα που με αβρότητα γεμίζουν το ενυδρείο του έρωτα με φορμόλη...
Με αφορμή αυτά θυμάμαι τους δικούς μου (πόσο όμορφο να το λες και να το αισθάνεσαι) ανθρώπους, αυτούς που κατά καιρούς -χωρίς να γίνουν γραφικοί- μου περιέγραψαν φράσεις εικόνες για το δόσιμο και το μεγάλο δέσιμό τους και στα παραθέτω...
(Άννα). Τι δουλειά έχουμε εμείς με τα σαλιαρίσματα των κάθε μέρα και μ' άλλο πρόσωπο ερωτοχτυπημένων...Το "σ' αγαπώ μ' αγαπάς" έγινε ένα no label super market προϊόν μαγιονέζας στο μίξερ...
(Μαρία) πώς να του πω αυτά που νιώθω όταν αυτές τις λέξεις τις επανέλαβα τόσες φορές... χάσανε πια το νόημα τους... Δεν χρειάζονται λέξεις αρκεί μια ματιά, ένα χάδι και ο άλλος καταλαβαίνει.
(Αλέξανδρος) Ερωτεύομαι πολλές γυναίκες!
και εδώ κάπου χάθηκε το νόημα της λέξης, γιατί αν είσαι ερωτευμένος μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ερωτικός σου σύντροφος. Λαθεύει και η φίλη που περιγράφει σαν έρωτα της ζωής της τον τύπο που πηδούσε, για να πηδήσει, το παράθυρο της μονοκατοικίας της όταν ο κορνούτος απουσίαζε... Δεν ανέχεσαι κανενός άγγιγμα στο αντικείμενο του πόθου σου -έστω και αν αυτός είναι τελειωμένος εραστής της/του ή ψόφιος σύζυγος. Οι ερωτευμένοι είναι οξυδερκέστατοι, βλεφαρίζει ο άλλος και εσύ τρελαίνεσαι. Φέρνω στη μνήμη μου και τον έρωτα μιας νεράιδας που, στην προσπάθειά της να μεταφράσει σε χαρά τη θλίψη ενός ανίερου νεανία, ζήτησε δάνειο από μια τράπεζα για να προσφέρει μια Yamaha...
Πώς να τα ξεχάσεις όλα αυτά...
Θυμάσαι πιο παλιά τα λόγια σου, όταν τρυφερά μου έστελνες τις νουθεσίες σου; Ο έρωτας, έλεγες, πρέπει να απαγορευτεί δια ροπάλου, εγκυμονεί ατοπήματα και ατραπούς.
Αν όμως φίλε μου δεν την έχεις δει σ' ένα τριτοκοσμικό αεροδρόμιο μόνη να σε αποχαιρετάει με θλιμμένο βλέμμα, αν δεν έχεις ακούσει το κλάμα της, αν δεν την έχεις δει να μπαίνει ξημέρωμα στο δωμάτιο σου και ανοίγοντας το μακρύ μαύρο δερμάτινο να 'ναι γυμνή, αν δεν σηκώνει τα μάτια της να σε δει την ώρα που δουλεύει για να μη προδοθεί στους γύρω της, αν δεν έγινε πλαστελίνη για να πάρει το σχήμα του κορμιού σου, αν δεν την άγγιξες όταν ντύθηκε νύχτα περιμένοντας τα χαμόγελά σου για να φωτιστεί, τότε δύσκολα θα κατανοήσεις.
Ναι, σωστά μάντεψες είναι η πρωταγωνίστρια του Μπιουνουέλ, του Τρυφώ, είναι η Ίλσα της Καζαμπλάνκα, οι καταραμένοι αντιήρωες στις ταινίες, όλοι αυτοί που αναζητούν να πάρουν τη Ρεβάνς. Είναι αυτά που θέλουμε να ζήσουμε.
Αλλά εσύ φίλε μου αρνητή του έρωτα και λάτρη της αρχαίας Ελλάδας, που τρέχεις να προσπεράσεις αυτά που προσβάλουν την αισθητική σου για την αγάπη και τον έρωτα, μου γράφεις...
< πάντα θα υπάρχουν οι Δελφοί, η Ελλάδα που σε πληγώνει και η Μάνη (η πατρίδα μου, η "μακρινή και μόνη", όπως η Κόρδοβα για το Λόρκα)... στους Δελφούς και το Ταίναρο εξαντλείται, για μένα, η Ελλάδα... οι Έλληνες θα ήθελαν να αισθάνονται μοιραίοι, αλλά είναι απλώς γραφικοί, και έτσι ταξιδεύουμε με παντιέρα λευκή και γαλάζια, ξιπασμένη, φορτσάτη και μισότρελη. Αισθάνομαι καμιά φορά τύψεις, ιδιαίτερα όταν το φως στην Αττική είναι διάφανο και ζεστό, όπως το περιγράφει ο Λαμαρτίνος, η αγάπη μου για τη χώρα αυτή (στην οποία γεννήθηκα) μου φαίνεται ύποπτα πενιχρή... >
Και εγώ με τη σειρά μου ένα πράγμα έχω να αντιτάξω: ο ρυθμός της καρδιάς δεν είναι ιωνικός αλλά λιτά δωρικός... Ελλάδα είναι δυο φιδάκια που ερωτεύονται στις στήλες αρχαίου ναού της Δήλου.
Οι Κυκλάδες λες ότι δεν σ' αρέσουν και δεν τις ξέρεις παρά μόνο από το ελικόπτερο... Ταυτόχρονα αναρωτιέσαι αν θα βρεθείς κάποτε λάτρης του απόλυτου γαλάζιου... Πολύ φοβάμαι ότι μπορείς να γίνεις πιο αυτοκαταστροφικός από όλους μας, γι' αυτό αντιστέκεσαι. Ναι εσένα ειδικά και το διεισδυτικό σου νου, μπορεί να παρασύρει στην άβυσσο του το γαλάζιο.
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις που δημοσιοποιώ την αλληλογραφία μας.
Περιμένω με αγωνία γράμμα σου.
Με τα φιλιά μου