Χθες βράδυ στο όνειρό μου δεν έμεινα σπίτι.
Ταξίδεψα σε μέρη γνώριμα σε μνήμες ξεχασμένες
Απόλυτο θύμα εκστατικό της νύχτας,
είδα καθαρά κόσμους παράξενους. Στάθηκα ψηλά
στην ανηφόρα που πάει για μονή Βλατάδων.
Είδα πόσα μάτια κοίταξαν τη θάλασσα του φεγγαριού από εδώ ψηλά... Πόσες χιλιάδες χρόνια στέκονται άνθρωποι σ' αυτό το σημείο. Και ποιοι είναι οι μελλούμενοι καιροί...
Χαιρέτησα, λέει, χιλιάδες αυγές. Θύμησες νεκρές ξεσηκώθηκαν. Ακόμη και οι τάφοι φύτρωναν λουλούδια που ευώδιαζαν, στις σάπιες συνοικίες. Στο περιαστικό του Σέιχ Σου υπάρχουν ακόμη άγρια κρίνα.
Μέρες που κατανοείς, αναστατώνεσαι, αναδεικνύεσαι, σου αποκαλύπτονται. Μέρες που δεν υπάρχει ανακωχή. Άνθρωποι που ηδονίζονται μαγνητίζοντας ανθρώπους. Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, μα που κάτι αφήνουν και το κορμί αναριγά νωχελικά τη νύχτα... Κάποτε εξουσιάζει ο φόβος, φοβίες εξαπλώνονται, νύχτες μηδαμινής ικανοποίησης. Τρικυμία όμοια με τη γαλήνη.
Παιδιά, που ζούνε μέσα στα μπαρ, δίπλα στα φανάρια, στη κίνηση του δρόμου. Νομίζω ότι ξεχωρίζουν οι δικοί μας, όχι σαν οι άριστοι απαραίτητα, μα σαν οι άλλοι. Αυτοί που φτιάχτηκαν κλοτσώντας στις αλάνες της Αγίου Δημητρίου, στο Ντεπό στην Καλαμαριά.
Αυτοί που κινούνται στην άκρη και δίνουν λάμψη στο σκοτάδι. Όσοι μεγάλωσαν με όνειρα. Λάμπει το βλέμμα τους στα μάτια μου. Είναι τα πιο ωραία παιδιά. Χωρίς να τους ονοματίζω. Πάντα φτάνουν όπου πάμε - κι απάνω το φεγγάρι, που άλλους δροσίζει και άλλους παγώνει, μα είναι η ίδια η επαφή. Όχι στα μέρη που αγγίζουν οι πρόσκαιροι επισκέπτες, αυτοί της Δ.Ε.Θ., αλλά εκεί σε μέρη που αποκαλύπτουμε σ' όσους μπορούν να αισθανθούν.
Έχει κάτι αυτή η πόλη που μας πάει
πιο μπροστά από μας
Είναι η Θεσσαλονίκη που αγαπούμε, είναι η ερωτόπολη που ζει κάτω από τα νέφη τ' ουρανού. Και ευτυχώς υπάρχει πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο και μια γιαγιά στα σκαλοπάτια να σου χαρίσει βασιλικό. Ειδυλλιακές αυτές οι νύχτες του φθινοπώρου εν Θεσσαλονίκη έτος 2003... Αναπνέουμε το χνώτο της πρώτης βροχής. Ρουμπινί αστέρια ραντίζουν τον Θερμαϊκό με ανάλγητη πορφύρα... Είναι η ηδονή που προσμένει τα μύρα στον αιθέρα. Τέτοιες νύχτες γυρεύω αναπνοή. Υπάρχουν υγρά μονοπάτια που ακόμη και σήμερα φωνάζουν. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να αντισταθεί στην ιερή της ορμή, τώρα που μια ακόμη έκθεση της έφτασε στο τέλος
Τι όνειρο ήταν πάλι κι αυτό... Είναι που κάποιες νύχτες με φεγγάρι τα μάτια γυρεύουν ονείρατα και θανάτους.
Ό,τι ακροβατεί πάνω μου σταματά.
Ποιο να 'ναι το μυστικό...
Ίσως ότι ακόμη και το έρεβος έχει ζωή...
Βγήκα στο μπαλκόνι.
Η γυναίκα απέναντι με βλέπει και σωπαίνει.
Πρέπει να πάω μια βόλτα στα τείχη, να πιω και να
μεθύσω, να μη με πουν τρελό.
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2003
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2003
Όποιος πιστεύει στα παραμύθια...
Τρίτη στη καρδιά της νύχτας, με διάθεση κακή. Πρόβλημα κόντρα στο πρόβλημα, σ αυτό το τεύχος. Τίποτε δεν γίνεται εύκολα, κάτι πάντα μας κρατά, μας καθυστερεί - φοβάμαι μήπως είναι ο εαυτός μας.
Δεν θέλουμε μόνο...
Διεκδικούμε αυτό που ήταν όνειρο. Και να που στη ζωή το σύμπαν συνωμοτεί και ότι είναι να γίνει, έρχεται πιο γρήγορα με αστρικές ταχύτητες.
Καλύπτομαι με το κράνος και βάζω τα ακουστικά. CD επιλογές από Άριες και κολλημένες σκέψεις. Διαδρομή ανάμεσα σε φωτεινές βιτρίνες ακινητοποιημένα οχήματα. Πόσο όμορφη είναι, η Τσιμισκή βράδυ χωρίς τον βιασμό των αυτοκινήτων... Μουσική δυνατά Habanera. Δεσμεύω τις σκέψεις ξεδιπλώνω τις αισθήσεις... Αναπτύσσω ταχύτητα και σε χρόνο dt βγαίνω γραμμή για τη ερωτική πρόκληση της παραλιακής, εκεί από τη πλευρά του λιμανιού.
Μια BMW ξεπαρκάρει. Λίγο πριν ξημερώσει στη παλιά παραλία της Νίκης ακούω ΝΤΟΥΠ από αριστερά (!!!!!) και πέφτω.......... (η Κάλλας στο arrangez mon amour) Γλιστράω στη νυχτερινή άσφαλτο. Μένω ξαπλωμένος για λίγο ...Ο δρόμος είναι άδειος.. Χαζεύω τα άστρα.. ποιο να είναι αυτό που λάμπει... Το ζευγάρι τρέχει να με σηκώσει... μου μιλούν, δεν απαντώ να χαλάσω τη στιγμή, αυτή τρομάζει αυτός με παρατάει και αγκαλιάζει τη καλή του, διπλά ταραγμένος γι αυτήν... στιγμιαία με ξεχνούν, χαμογελάω τους παρακολουθώ, σκέφτομαι...
Όταν άστρα και φωτεινά σώματα συναντιούνται
και ορισμένες μάλιστα φορές συγκρούονται στα ουράνια,
είναι έρωτας
(Jacques Lacarriere Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας).
Το όλο σκηνικό... εγώ μια χαρούλα, τα προστατευτικά σίδερα κάνανε δουλειά και ούτε η μηχανή έπαθε τίποτε σοβαρό πέρα από ένα μικρό ευτυχώς παράσημο στη μπαγαζιέρα, μόνο, για να θυμάμαι αυτή τη μέρα, αυτή την εβδομάδα - δύο πεσίματα - μη τυχών και υπήρχε περίπτωση να την ξεχάσω δηλαδή!
Αντιδημοσιογραφικό το CITY, αλλάζει... αλλάζει και πολύ μας αρέσει. Παρόλο που κανείς μας ακόμα δεν κατάφερε, να είναι εντελώς ο εαυτός του...Μια ακόμη Έκθεση (όπως λέμε εμείς την ΔΕΘ) ξεκινάει. Ας εκτεθούμε λοιπόν με κάθε δυνατό τρόπο...
Η ζωή είναι το όνειρο που μας παρασύρει
>όμως όποιος πιστεύει στα παραμύθια,
όσο και να προσπαθεί να ξεφύγει,
στο τέλος παρασέρνεται στη φυγόκεντρη τους δύναμη...
Σάρκα και πνεύμα.
ΥΣ 1 > Mπράβο ρε παιδιά... μας είχαν λείψει οι τόσο δυνατές ψυχές (για τους ανώνυμους αναγνώστες που προσέφεραν βιβλία για τους φυλακισμένους, λέω)
ΥΣ 2 >Χαίρομαι που είστε λιτοί και περιεκτικοί. Ξέρεις όπως λέει και ο Έκο η ηθική κάποτε μας ήθελε όλους σπαρτιάτες, ενώ η σημερινή μας θέλει όλους συβαρίτες* και εγώ αντιδρώ... για αυτό χαίρομαι για το περιοδικό σας>(…παξιμάδι εγώ, άγνωστε αναγνώστη, αν και υπερβολικό μου μοιάζει)
ΥΣ 3 > θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον κ. Κορδομενίδη για το άρθρο του στις 3.8.2003 στον Αγγελιοφόρο. Είναι ο μόνος δημοσιογράφος της Θεσσαλονίκης που έγραψε κάτι για το CITY. Άσχετα αν μας "λύπησε" καθώς μας έσπασε ένα ρεκόρ που κρατάμε εδώ και 107 τεύχη. 107 τεύχη χωρίς ποτέ κανείς να αναφέρει ούτε μια λέξη για ένα περιοδικό που κυκλοφορεί εκτός των μεγάλων δημοσιογραφικών οίκων και απέχει των κυκλωμάτων. Προφανώς δεν θέλουν να υπάρχουμε Αν και επίσημα, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, έχουμε και μια πρώτη θέση σε αναγνωσιμότητα μεταξύ των περιοδικών που διαβάζουν οι Θεσσαλονικείς. Με "επίσημη" διαφορά από τον δεύτερο αντίστροφα ανάλογη από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που μας χωρίζουν. Για να μη ξεχνιόμαστε, έτσι;...
ΥΣ 4 > Κοίτα να δεις που στο τέλος θα πιστέψουμε ότι το χρήμα δεν κινεί τα πάντα... Για κοίτα να δεις φίλε μου... Χα χα χα
*συβαριτισμός, (ο) ους. [< εθν Συβαρίτης < Σύβαρις, ον πόλης. Ελλην. Αποικία στην Κάτω Ιταλία, ονομαστή για τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, μέσα στον πλούτο, τη χλιδή και τη φιληδονία] τρυφηλότητα, μαλθακότητα.
Δεν θέλουμε μόνο...
Διεκδικούμε αυτό που ήταν όνειρο. Και να που στη ζωή το σύμπαν συνωμοτεί και ότι είναι να γίνει, έρχεται πιο γρήγορα με αστρικές ταχύτητες.
Καλύπτομαι με το κράνος και βάζω τα ακουστικά. CD επιλογές από Άριες και κολλημένες σκέψεις. Διαδρομή ανάμεσα σε φωτεινές βιτρίνες ακινητοποιημένα οχήματα. Πόσο όμορφη είναι, η Τσιμισκή βράδυ χωρίς τον βιασμό των αυτοκινήτων... Μουσική δυνατά Habanera. Δεσμεύω τις σκέψεις ξεδιπλώνω τις αισθήσεις... Αναπτύσσω ταχύτητα και σε χρόνο dt βγαίνω γραμμή για τη ερωτική πρόκληση της παραλιακής, εκεί από τη πλευρά του λιμανιού.
Μια BMW ξεπαρκάρει. Λίγο πριν ξημερώσει στη παλιά παραλία της Νίκης ακούω ΝΤΟΥΠ από αριστερά (!!!!!) και πέφτω.......... (η Κάλλας στο arrangez mon amour) Γλιστράω στη νυχτερινή άσφαλτο. Μένω ξαπλωμένος για λίγο ...Ο δρόμος είναι άδειος.. Χαζεύω τα άστρα.. ποιο να είναι αυτό που λάμπει... Το ζευγάρι τρέχει να με σηκώσει... μου μιλούν, δεν απαντώ να χαλάσω τη στιγμή, αυτή τρομάζει αυτός με παρατάει και αγκαλιάζει τη καλή του, διπλά ταραγμένος γι αυτήν... στιγμιαία με ξεχνούν, χαμογελάω τους παρακολουθώ, σκέφτομαι...
Όταν άστρα και φωτεινά σώματα συναντιούνται
και ορισμένες μάλιστα φορές συγκρούονται στα ουράνια,
είναι έρωτας
(Jacques Lacarriere Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας).
Το όλο σκηνικό... εγώ μια χαρούλα, τα προστατευτικά σίδερα κάνανε δουλειά και ούτε η μηχανή έπαθε τίποτε σοβαρό πέρα από ένα μικρό ευτυχώς παράσημο στη μπαγαζιέρα, μόνο, για να θυμάμαι αυτή τη μέρα, αυτή την εβδομάδα - δύο πεσίματα - μη τυχών και υπήρχε περίπτωση να την ξεχάσω δηλαδή!
Αντιδημοσιογραφικό το CITY, αλλάζει... αλλάζει και πολύ μας αρέσει. Παρόλο που κανείς μας ακόμα δεν κατάφερε, να είναι εντελώς ο εαυτός του...Μια ακόμη Έκθεση (όπως λέμε εμείς την ΔΕΘ) ξεκινάει. Ας εκτεθούμε λοιπόν με κάθε δυνατό τρόπο...
Η ζωή είναι το όνειρο που μας παρασύρει
>όμως όποιος πιστεύει στα παραμύθια,
όσο και να προσπαθεί να ξεφύγει,
στο τέλος παρασέρνεται στη φυγόκεντρη τους δύναμη...
Σάρκα και πνεύμα.
ΥΣ 1 > Mπράβο ρε παιδιά... μας είχαν λείψει οι τόσο δυνατές ψυχές (για τους ανώνυμους αναγνώστες που προσέφεραν βιβλία για τους φυλακισμένους, λέω)
ΥΣ 2 >Χαίρομαι που είστε λιτοί και περιεκτικοί. Ξέρεις όπως λέει και ο Έκο η ηθική κάποτε μας ήθελε όλους σπαρτιάτες, ενώ η σημερινή μας θέλει όλους συβαρίτες* και εγώ αντιδρώ... για αυτό χαίρομαι για το περιοδικό σας>(…παξιμάδι εγώ, άγνωστε αναγνώστη, αν και υπερβολικό μου μοιάζει)
ΥΣ 3 > θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον κ. Κορδομενίδη για το άρθρο του στις 3.8.2003 στον Αγγελιοφόρο. Είναι ο μόνος δημοσιογράφος της Θεσσαλονίκης που έγραψε κάτι για το CITY. Άσχετα αν μας "λύπησε" καθώς μας έσπασε ένα ρεκόρ που κρατάμε εδώ και 107 τεύχη. 107 τεύχη χωρίς ποτέ κανείς να αναφέρει ούτε μια λέξη για ένα περιοδικό που κυκλοφορεί εκτός των μεγάλων δημοσιογραφικών οίκων και απέχει των κυκλωμάτων. Προφανώς δεν θέλουν να υπάρχουμε Αν και επίσημα, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, έχουμε και μια πρώτη θέση σε αναγνωσιμότητα μεταξύ των περιοδικών που διαβάζουν οι Θεσσαλονικείς. Με "επίσημη" διαφορά από τον δεύτερο αντίστροφα ανάλογη από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που μας χωρίζουν. Για να μη ξεχνιόμαστε, έτσι;...
ΥΣ 4 > Κοίτα να δεις που στο τέλος θα πιστέψουμε ότι το χρήμα δεν κινεί τα πάντα... Για κοίτα να δεις φίλε μου... Χα χα χα
*συβαριτισμός, (ο) ους. [< εθν Συβαρίτης < Σύβαρις, ον πόλης. Ελλην. Αποικία στην Κάτω Ιταλία, ονομαστή για τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, μέσα στον πλούτο, τη χλιδή και τη φιληδονία] τρυφηλότητα, μαλθακότητα.
