Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

21 συνταγές επιβίωσης

Θα ήθελα…

Να δω το κόκκινο της φωτιάς και την ώχρα από τους αμμόλοφους στην όαση Φαγιούμ της Σαχάρας.

Να είχα τη λογική να εγκαταλείπω όταν βρίσκομαι σε ακραίες συνθήκες.

Να εξαφάνιζα τους μονοδιάστατους, αυτούς με τη συλλογική αντίληψη και τη διαμορφωμένη μνήμη που πιστεύουν μόνο ότι βλέπουν τα μάτια τους.

Να φύγω για Αμοργό.

Να προηγηθεί το Μικρό Πάπιγκο για να μεθύσω πλάι σε φίλους.

Να ζούσα την 28η Μαΐου 1955 να χάζευα με τη Καλλας στη Σκάλα του Μιλάνου.

Να περνούσα μια βραδιά στου Ζαμπέτα.

Να έβλεπα από κοντά τις εκτυφλωτικές αντανακλάσεις του ήλιου στα βράχια του Γιουατάν στο Μεξικό.

Πάντα να πιστεύω, πιστεύεις, πιστεύει, πιστεύουμε, πιστεύετε, πιστεύουν σε κάτι…

Κάθε φορά που με τσιμπάει μια μέλισσας να μοιάζει με φιλί φιλομειδής νεράιδας.

Να λέω εύκολα παραιτούμαι χωρίς ανόητους εγωισμούς.

Να έχω το θάρρος να μην τα παρατώ.

Να χτυπήσει μια μέρα το κουδούνι μου οι φίλοι μου και να μου κάνουν έκπληξη με 2 μπουκάλια Nuit de Saint Georges του χίλια εννιακόσια εξήντα κάτι.

Να κάνω κομμάτια όποιον αλήτη τολμήσει να αγγίξει αυτά που αγαπώ.

Να πάμε το καλοκαίρι ταξίδι με μηχανές στη πρωτεύουσα της Καταλανίας και στη κεντρική πλατεία να φωνάξουμε «Barcelona mes que mai».

Να περάσω κάποτε μια νύχτα κάτω από τα αστέρια της Τήλου, παραμάσχαλα με το «Χαμένο νησί» του Καραγάτση.

Να στήσω καρτέρι να πιάσω τη στιγμή που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να με νανουρίζει τα βράδια ένα μελίρρυτο ξωτικό προσπαθώντας να με αιφνιδιάσει ευχάριστα με αποσπάσματα από τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες».

Να αποκαθηλώνω μνήμες άσχημα καδραρισμένες.

Να βουτούσα σ ένα ναυάγιο που να είχε ένα θησαυρό στο αμπάρι.

Να κερδίσει τον ύστατο αγώνα αυτή που χαροπαλεύει.

Κάνοντας όνειρα και ακολουθώντας πόθους φαίνεται να συνυπάρχεις με φαντάσματα που μόνο εσύ βλέπεις, και φωνές που ξεπηδάνε από τις πιο κρυφές γωνιές. Άλλοτε ακούς μελωδίες από αυτές που μόνο ένα ξημέρωμα κάτω από καστανιές που τρυπάνε οι πρώτες ακτίνες του ήλιου ή σε μια έναστρη νύχτα αρμόζει να υποδέχεσαι. Κάθε ονειροπόλος έχει μια άνευ όρων εξάρτηση από τις πλάνες του. Έτσι μια και πλανιέται κατά βούληση και κατά τύχη, είναι ο μόνος που μπορεί στα όνειρα να ανακαλύψει τους κρυφούς διαδρόμους της πραγματικότητας. Ακλόνητη αλήθεια ότι η κάθε πλάνη αναμφισβήτητα γεννά μια νέα αρχή με πολλές κατευθύνσεις.

Βγάζοντας οργή αποσυμφορίζεται ο εγκέφαλος, απαλλάσσεται το μέσα μας από τον πρωτογονισμό του, απαλύνει η ψυχή εξατμίζεται το καταχωνιασμένο βίαιο κομμάτι. Είναι η απόλυτα φυσιολογική αντίδραση στη κοινωνία των υποκριτικών τρόπων της αναστολής και της συγκράτησης που διαπλάθει άτομα υπάκουα και απαθή, αμέτοχα με κακοφορμισμένα αισθήματα υποχρεωμένα να συμπεριφέρνονται κατά το πρέπον σχεδόν λησμονώντας το τι κρύβει η καρδούλα τους.

Έχοντας πίστη σε ένα θεό, ένα βασιλιά, ένα πρόσωπο, μια ιδέα, έχεις ένα εν ενεργεία ισχυρό συναίσθημα που σου διαθέτει ένα όνομα να σιγοψιθυρίζεις πάνω στη μάχη. Σου προσφέρεται αφειδώς δύναμη και τόλμη για να κάνεις το επόμενο βήμα υποτάσσοντας τη λογική και ας είναι ένα τρελό ταξίδι χωρίς πυξίδα που με σπασμένο πύργο ελέγχου, οδηγεί στο λάθος δρόμο. Κάθε πιστός δηλώνει παρόν στη ζωή και παρόν στα λάθη. Κάθε λαθεμένη επιλογή, ακόμη και πίστης σε βοηθά να ωριμάζεις.

Το τρίπτυχο όνειρα - οργή – πίστη, αφενός σε βοηθά να συνάπτεις καλύτερες σχέσεις με τον εαυτό σου, αφετέρου συντελεί στο να επιβιώνεις χωρίς να ντρέπεσαι, κάνοντας στο παιχνίδι τη δική σου κίνηση.
Και αυτός που κινεί τα πιόνια κάνει πάντα δύο σκέψεις:
μια συναρπαστική και μια χαμένη.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Την επόμενη μέρα (των εκλογών)

Χαρήκαμε που η λογική επικράτησε για άλλη μια τετραετία. Πάντα άξιοι, πάντα με σεμνότητα και ταπεινότητα να συνεχίσουν το μεγαλειώδες έργο της κυβέρνησης με τα άψογα αντανακλαστικά για την ευημερία της οικονομίας, τη βελτίωση της καθημερινότητας. Τόσο ευτυχισμένες μέρες μακάρι να μην τελειώσουν ποτέ.

Ησυχάσαμε με την ακεραιότητα της δικαιοσύνης που κανέναν αθώο μεγαλοδικηγόρο, μεγαλοεισαγγελέα, παπά, σκανδιαλιάρη για χαζοϋποθέσεις εκατομμυρίων ευρώ και άλλα πταίσματα δεν άφησε για πολύ καιρό να σαπίζει μέσα στις φυλακές, πλάι σε ταλαίπωρους χασικλήδες, βαποράκια, φτωχοδιάβολους και άθλιους φοροφυγάδες.

Επανήλθαμε στα σωστά μας. Ο άνδρας που είναι αρχηγός πρέπει να είναι μαγκιώρος, τσαμπουκάς και να έχει το μπλα-μπλα. Ο ευγενής είναι λίγος. Απόδειξη ότι όταν είπαν στον υιό Παπανδρέου να ανεβάσει τους τόνους, αυτός εννόησε ότι πρέπει να τους κουβαλήσει όλους στην πλάτη του και λύγισε.

Εκτιμήσαμε για μια άλλη φορά τo λαϊκό ΚΚΕ για τα τρυφερά συναισθήματα και κυρίως την ευγενή άμιλλα που επέδειξε απέναντι στον Συνασπισμό και την αριστερά εν γένει. Ιδιαίτερα ¨εντυπωσίασε¨ το δόγμα «τι ΝΔ, τι ΠΑΣΟΚ» ξυπνούσε τις μνήμες «Τι Παπάγος - τι Πλαστήρας». Αυτό δείχνει ότι και κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, αλλά και ότι υπάρχει ανιδιοτέλεια, ιστορική συνέπεια, ευρύτητα ιδεών και δημοκρατική ευαισθησία.

Θαυμάσαμε την αξιοπρέπεια και το γλυκό λόγο που είχε φυλάξει η κα Βούλα Πατουλίδου για τη μη συμμετοχή της στις λίστες. Νυν υπέρ πάντων ο αγών, το κόμμα, η παράταξη και κυρίως η ιδεολογία, για την Ελλάδα ρε γαμώτο και ουχί για την πάρτη μας.

Περιμένουμε και άλλα από αυτούς. 'Αντεξαν την κατακραυγή, δεν υπέπεσαν στη λούμπα να ζητάνε φθηνές συγνώμες και απέδειξαν ότι με τα φράγκα όλα διορθώνονται. Έτσι για να πνίξουν οι πυροπαθείς τον πόνο που είχανε, τους διένειμαν τριχίλιαρα και εκεί πάνω πλάκωσαν κι οι γύφτοι, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα παρά μόνο έξοδα! Φυσικά και δικαιώθηκαν (οι γύφτοι) για τη στάση τους πανηγυρικά.

Αδημονούμε για την στιγμή που θα ακούσουμε στη βουλή τον λίγο κεντρώο λίγο δεξιό κ. Καραμανλή με τη ρητορική του δεινότητα να επιχειρηματολογεί απέναντι στους εκλεχτούς και πολύ δεξιούς κκ. Καρατζαφέρη, υιό Πλεύρη, Βορίδη, με τα άψογα Ελληνικά, όταν θα θέσουν θέματα για μετανάστες, Μακεδονία, Σκόπια, Εθνικά σύμβολα.

Απολαύσαμε την υπέρτατη δραματική αξία και τα εξαιρετικά αντανακλαστικά του «θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Ένα τεράστιο χαμόγελο που σε κλάσματα δευτερολέπτου (μό-λις ξεκίνησε η λιτή σεμνή κομ ιλ φο ανακοίνωση) έγινε ο σπαραγμός του χάσαμε. θρήνος…

Δικαιωθήκαμε από άκρο σε άκρο. Ο λαός πέταξε τα σταγονίδια που διαφέραν, αυτήν την ανίερη υπουργό που ανέχτηκε ιστορικούς και όχι πατριώτες (άκουσον άκουσον) να γράψουν το βιβλίο της Ιστορίας. Και αυτόν το λαό αδιαμφισβήτητα τον εκφράζει από άκρο σε άκρο η συντρόφισσα Λιάνα χέρι-χέρι με τον (νομίζω) πρώην χρυσαυγίτη Βορίδη.

Λυπηθήκαμε (λυπάμαι που το λέω) που ο ΛΑΟΣ δεν έχει χιούμορ και κουλτούρα και επιπλέον είναι κάργα συντηρητικός. Δεν εξηγείται διαφορετικά που επέλεξαν 'Αδωνι Γεωργιάδη αντί Έφη Σαρρή. Καλύτερα δηλαδή είναι τώρα;

Προβληματιστήκαμε με όσους ψήφισαν οικολόγους. Δεν καταλαβαίνουμε. Δηλαδή τι μας λένε, μετά από τόσα σπίτια που κάηκαν να πάρει το κράτος τις μπουλντόζες για να γκρεμίσει και άλλα που σαν αυθαίρετα παρέμειναν; Νισάφι.

Κατανοήσαμε περίτρανα αυτό που ξέραμε και από παλιά. Στη νίκη όλοι μαζί και στην ήττα μόνος.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του «Δημοκράτη»

Σε ένα χωριό, ο κάθε υποψήφιος που αποφάσιζε να μετέχει στα κοινά ήταν δαχτυλοδειχτούμενος, γνώριζες το ποιόν του από μωρό παιδί, τον έβλεπες να μεγαλώνει, να σπουδάζει, ήξερες αν ήταν εργατικός ή τεμπέλης, αν ήταν μνησίκακος, αλλά πολύ περισσότερο είχες ακούσει τις ιδέες του σε ανύποπτο χρόνο. Σε μια μεγάλη πόλη που μοιραία το άτομο χάνεται στο πλήθος λογικά η πλειοψηφία αδυνατεί να εκφέρει προσωπική άποψη από πρώτο χέρι
…………………………………………………………………………………….
Αυτή την έλλειψη πληροφόρησης αναλαμβάνουν να καλύψουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ), παρουσιάζοντας όμως διαφορετικές εκδοχές. Υπερασπίζοντας υποτίθεται το κοινό καλό, παίζουν το ρόλο του κόλακα και του συκοφάντη. Έτσι οι δικοί μας υποψήφιοι ¨σκίζουν¨ σε κάθε εμφάνιση, αποστομώνουν τους κακόβουλους και οι ¨άλλοι¨ υποτιμητικά γίνονται ο Γιωργ-άκης, Κωστ-άκης, Λογιστής, Ψεύτες, Αμερικανάκι και άλλα προσβλητικά σχόλια.. Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται σε ένα κόμμα κολακεύουν τους δικούς τους και αντιμετωπίζουν μετά βδελυγμίας και ως κοινούς συκοφάντες όσους τους εναντιώνονται. Κάθε πλευρά κατηγορείται από την αντίπαλη, ότι είτε ψεύδεται κατά παραγγελία και κατά συνθήκη, είτε βάζει παρωπίδες στα κακώς κείμενα των δικών της. Το κομμάτι των Ενημερωτικών Μέσων που απομένει και δείχνει να εμφανίζεται λιγότερο δογματικό σε μια χρωματιστή πραγματικότητα αποτελεί μια θλιβερή μειοψηφία μπροστά στο σύνολο αυτών που παραμένουν κακόγλωσσοι
………………………………………………………………………………….
Αλλά και κατά πόσο και οι ίδιοι οι Πολίτες σκεπτόμενοι καλόβουλα και ψηφίζουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, φαίνεται χαρακτηριστικά στη στάση που κρατάνε. Ποιος υποψήφιος θα τολμήσει να πει φανερά πχ ότι αναλαμβάνοντας ένα υπουργείο θα ευνοήσει περιοχή διαφορετική από τη περιφέρεια του γιατί αυτό επιτάσσει το Εθνικό συμφέρον και θα περιμένει να ξαναεκλεγεί; Πόσες περιπτώσεις έχουμε απειλών από οπαδούς ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων (χιλιάδες ψήφους) ότι αν δεν γίνει το δικό τους θα μαυρίσουν το κόμμα; Υποσχέσεις και από τα κόμματα για μονιμότητα στους έκτακτους, δουλειά στους άνεργους, επιπλέον παροχές σε κάποιες ομάδες του πληθυσμού. Με απύθμενο θράσος κάθε ένας, κάθε ομάδα και κάθε περιοχή και μέσω των πελατειακών σχέσεων που υφαίνονται - επιδιώκει να τοποθετήσει ¨το δικό της¨ πρόβλημα και να προωθήσει τον ¨ντόπιο¨ υποψήφιο με κυριαρχούσα τη λογική ότι πάνω από όλα θα φροντίσει για τη πάρτη τους. (Εις βάρος ποιού; προφανώς κάποιας διπλανής περιοχής, άλλης επιχείρησης, άλλου υποψήφιου, άλλης κοινωνικής ομάδας και πιθανώς και με μεγαλύτερες ανάγκες) ……………………………………………………………………………..
Κατά πόσο ευνοούνται οι κάλλιστοι (επιστήμονες, λόγιοι, ποιητές, ερευνητές, τεχνοκράτες) που αυτοί κανονικά θα έπρεπε να απαρτίζουν τις λίστες των κομμάτων, φαίνεται από τους Αθλητές, Ηθοποιούς, Παρουσιαστές, Δημοσιογράφους και Καλλιτέχνες οι οποίοι και πετυχαίνουν εύκολα να εκλεγούν με πιθανότητα το μοναδικό προσόν που διαθέτουν να είναι η ευρύτατη δημοσιότητα τους. Η μάζα προτιμά αυτό που λάμπει, αυτούς που κραυγάζουν. Και καμιά παράταξη φοβούμενη την απώλεια ψήφων, δεν κάνει κάτι, για να προκρίνει περισσότερους από αυτούς που αποδεδειγμένα ασχοληθήκαν με τα κοινά έδειξαν ήθος και παρήγαγαν έργο.
…………………………………………………………………………….
Παράλληλα οι επαγγελματίες της επικοινωνίας αναλαμβάνουν να ρετουσάρουν την εικόνα του κάθε υποψηφίου. Τι γραβάτα να φορέσει, πόσα κιλά να χάσει, πώς να βελτιώσει τη προφορά, πώς να κουνάει τα χέρια, τις φωτογραφίες που θα δημοσιευτούν και φυσικά ποιες εικόνες θα εξαφανιστούν. (φαντάζεστε έναν πρωθυπουργό να σκαλίζει τη μύτη του;) Με λίγα λόγια εάν κάποιος είναι κακομούτσουνος ή είναι κουσουρλής όσο λαμπρό μυαλό και να κουβαλά, δεν έχει καμιά τύχη …
………………………………………………………………………………..

Το δια ταύτα:
σε ένα κοινό με ελλιπείς γνώσεις που βρίθει από ιδιοτελή συμφέροντα, φθάνει μια εικόνα που κανείς δεν γνωρίζει πόσο απέχει από την πραγματικότητα, μια στρεβλή εικόνα που ευνοεί μόνο τις κάμπιες.
Όχι δεν εμπιστεύομαι αυτή τη Δημοκρατία, ούτε όλους αυτούς που ψηφίζουν
(..άλλωστε και ο ¨παγκόσμιος¨ κυβερνήτης (Μπους) με παρόμοιες «δημοκρατικές» διαδικασίες προκρίθηκε).

«Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος…»

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

«Kάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Μάρκελλος στον 'Αμλετ



Είναι ακόμη νύχτα… απλώνω το χέρι να πάρω το κινητό, τι ώρα να είναι… 5.14 ακόμη, γαμώτο μου. Ο λαιμός μου με γδέρνει, μια φοβερή ατονία με καθηλώνει… Το μυαλό μου θολό σε κλοιό, ποιός ξέρει πάλι από ποια όνειρα ξέφυγα. Έχω μήνυμα… «θα είμαι Θεσσαλονίκη, αύριο, να βρεθούμε αν μπορείς». Σηκώθηκα, υπνωτισμένος έσυ-ρα το κορμί μου στην κουζίνα και έβα-λα νερό στο μπρίκι.

Θυμήθηκα… Πάνω από 20 χρόνια πέρασαν, αυτός νέο πρόσωπο στη πόλη, έμπλεξε στις φερεμόνες κάποιας της παρέας και με το ένα και το άλλο σιγά-σιγά κολλήσαμε. Ήταν ο μόνος της συντροφιάς που δούλευε «κανονικά» εκείνη την εποχή. Εμείς στο δικό μας πλάνο, εγκυκλοπαίδειες, τρίωρα στο 131, Δευτέρες διαλογή δελτίων του προπό, μεροκάματα στη λαχαναγορά και άλλες ανάλογες big business. Αυτός είχε διοριστεί από το κράτος σε ένα έργο που αφορούσε τη διάνοιξη ενός δρόμου πολλών χιλιομέτρων. Η δουλειά του ως επιβλέποντος μηχανικού ήταν να προστατεύει τα δικαιώματα του εργοδότη (του κράτους στην περίπτωσή μας) απέναντι σΆ αυτόν που ανέλαβε το έργο (μια μεγάλη τεχνική εταιρία). Να ελέγχει τις εργασίες, τα υλικά, αν όλα ήταν σύμφωνα με τις προδιαγραφές… Ήταν σχεδόν σαν χαμένος τη μέρα που με πήρε παράμερα να μου πει ότι πήρε μετάθεση σε ένα κωλονήσι.

Τον θυμάμαι κάθε φορά που ένας κυβερνητικός βγαίνει και δηλώνει για τα μέτρα και τους νόμους που προωθούνται για να προστατευτεί η χώρα μας από πυρκαγιές, πλημμύρες, για δέσμευση κονδυλίων για έργα, κάθε φορά που ακούω έναν υπουργό να απειλεί λάβρος καταπατητές οικοπεδοφάγους και άλλους με στόμφο και υφάκι «θα σας στείλω όλους φυλακή», όταν τους ακούω κορδωμένους να ξεστομίζουν: «θα πάρουμε αυστηρά μέτρα!».

Μην τα πολυλογώ, ο φίλος ανακάλυψε έκπληκτος ότι είχε μια καυτή πατάτα στα χέρια του. Τα χιλιόμετρα δρόμου σε βραχώδες έδαφος ήταν στη πραγματικότητα χωματάκι κατάλληλο για λίπασμα. Η σύμβαση όριζε ότι για κάθε μέτρο με μαλακό έδαφος το κόστος θα ήταν π.χ. 3.000 δρχ το μέτρο. Αν όμως έβρισκαν πετρώδες έδαφος, τότε το κάθε μέτρο θα κόστιζε στο κράτος, ας πούμε 30.000 δρχ. «Από χωράφια περνούσε καρντασάκι» έλεγε δακρύζοντας, «οι αλήτες, καταλαβαίνεις τι θέλουνε, κατέγραψαν ό, τι βρήκαν ως βραχώδες έδαφος, να ξεσκίσουν τον προϋπολογισμό υπερδεκαπλασιάζοντας τη τιμή… Και το φιλαράκι έτριξε τα δόντια στον υπεύθυνο του έργου… «Και δεν ξέρεις, τι έκανε ο αχρείος» μού είπε τρέμοντας από αγανάκτηση… «Ήρθε το βράδυ στο σπίτι μου νεροκουβαλητής με μια επιταγή τεφαρίκι. Το ποσό ήταν ιλιγγιώδες με 7 μηδενικά». Τότε ο βασικός μηνιαίος μισθός ήταν δεν ήταν 25.000-30.000… «Και τι έκανες;» τον ρώτησα. «Τον πέταξα έξω καρντασάκο! Θα την αλλάξουμε την Ελλάδα, θα τα εξαφανίσουμε αυτά τα σκουπίδια. Θα τους ξεσκίσω, μέχρι στο Υπουργείο θα φτάσω». Και τσίτωσε και μάλλον έφτασε, ιδεαλιστής γαρ ο φίλος.
Η ανταπόδοση ήταν «μια μετάθεση σε νήσο μακρινή».

Πριν από τρία χρόνια συναντηθήκαμε τυχαία στο σταθμό στο Χαλάνδρι και σεργιανίσαμε προς ένα κρασομάγαζο να ξετυλίξουμε το νήμα του χρόνου. Του είπα τα δικά μου, μου είπε τα δικά του. Εν μέσω οινοποσίας του θύμισα την ιστορία και τον ρώτησα τι θα έκανε σήμερα. «Πάλι το ίδιο θα έκανα, έτσι με μεγάλωσε ο γέρος μου, άλλο με χαλάει…». Και συνέχισε με άχρωμη φωνή «…σχεδόν σΆ όποιον από αυτούς που λένε "φταίνε οι πολιτικοί, επιτέλους κάτι να αλλάξει ρε παιδιά", έκανα το λάθος να διηγηθώ τη φάση, εισέπραξα ένα “…μπράβο μαλάκα”». Σήμερα σε πολλούς γύρισε τις πλάτες και ασκώντας το δικαίωμα ας πούμε της αυτοδιάθεσης, ζει σε ένα αγρόκτημα έξω από την Αθήνα.

Υπάρχει ηθικό δίδαγμα;

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Αν ήταν στη φύση του ανθρώπου να αγαπά τον διπλανό του δεν θα υπήρχε λόγος να δοθεί η Βιβλική εντολή «αγάπα τον πλησίον σου»

Πότε έπαψε να με νοιάζει,
ποια ήταν η μέρα που έγινα απαθής τηλεθεατής,
πότε ακριβώς νέκρωσαν οι αισθήσεις μου
και κατάντησα παρακολουθητής των γεγονότων,
δεν ξέρω...
Φωτιές, νεκροί, μια πρωτοφανής έλλειψη ικανότητας και αδυναμίας του κράτους να προστατέψει τους πολίτες και την ίδια τη χώρα. Κραυγές αγωνίας από παντού. Μηχανικά έπιασα τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει, «..είναι κρίμα, γιατί τόσες ανθρώπινες ζωές». Αλλά η λέξη κρίμα δεν είχε βάθος, δεν είχε δάκρυ, παρά μόνο μια άνευρη συμπόνια που επέβαλε η λογική. Η λογική που σε μαθαίνει να συμπεριφέρεσαι κόσμια και να αντιλαμβάνεσαι χονδροειδέστατα τα γεγονότα. Το σαβουάρ βιβρ επιβάλει να δείξεις ότι σε νοιάζει.

Γιατί κατάντησα έτσι;
Το εύκολο είναι να πω ότι φταίει η βία που σερβίρεται καθημερινά, τα ΜΜΕ που έφτασαν μέχρι και να μεταδώσουν τηλεοπτικά έναν πόλεμο, η Τεχεράνη που καίγανε οι βόμβες, η ζωή η ίδια που έγινε τηλεοπτική σειρά και τα σήριαλ που έγιναν ζωή. Αποστεωμένα παιδάκια, αρρώστιες, βιβλικές καταστροφές εικόνες φρίκης, βασανιστήρια που στην αρχή σοκάρανε κατάντησα να τα αντιμετωπίζω παθητικά αδιάφορα με ασπίδα ένα θηριώδη παχυδερμισμό, ψελλίζοντας και πάλι …πόσα άδικο και κρίμα είναι.

Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όσοι ναζί επρόκειτο να προαχθούν στα ανώτερα κλιμάκια αναλάμβαναν ένα μικρό γατάκι, να το ταΐζουν και να παίζουν μαζί του. Και ύστερα από ένα χρονικό διάστημα οι ανώτεροι απαιτούσαν από αυτόν που φρόντιζε το ζωάκι να του βγάλει τα μάτια…. Πόσο δύσκολο είναι να απαλλαγούμε από τον έσωθεν πρωτογονισμό μας;

Μήπως αυτή είναι η ανθρώπινη φύση;
Τι ακριβώς σημαίνει συμπονώ, με νοιάζει, υποφέρω; Τι έκανε ο ναζί που μεγάλωνε το γατί του και τι αυτός που δήλωσε συντετριμμένος από τις πυρκαγιές; Δεν είχε κέφι να φάει το βράδυ, να πηδήξει, να γελάσει; Περιφερόμενος στη πόλη, τη μέρα του Εθνικού πένθους και παρατηρώντας τα φουλαριστά μαγαζιά, τα χαριεντίσματα και την ιλαρότητα, κατέληξα στο συμέρασμα ότι όλοι όσοι λένε ότι κόπτονται, μάλλον πρέπει να πενθούνε ιδιωτικά, όταν επιστρέφουν στο σπίτι. Κανένα μαγαζί δεν έκλεισε από έλλειψη πελατείας, όλοι μαζί σε καφε μπαρ ταβέρνες και μπουζουκομάγαζα… πνίγανε το πόνο τους. (ταράχτηκαν και οι ταξιδιώτες που ομαδικά φεύγανε από τις φωτιές για να μη χαλάσουν τις διακοπές του!)

Ποιοι είναι οι ευαίσθητοι;
Αυτοί που σαν ύαινες οσφραίνονται αίμα και τρέχουν να αποκομίσουν οφέλη από την καταστροφή; Τα ερπετά που βρίσκουν ευκαιρία να εξιλεωθούν και να αναδείξουν την ¨ανθρώπινη¨ πλευρά τους μέσω χορηγιών, δωρεών και τηλεμαραθώνιους αγάπης;

«Σκατά στα μούτρα τους», θα έλεγε η γιαγιά μου αν ζούσε.
«Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ αλείψω λάδι». Τζαμπαντάν προβολή.
Όποιος είναι μάγκας, όποιος βοηθάει, δεν το βροντοφωνάζει!

Θυμάμαι μια RD, σμπαράλια,
πεσμένη στην Εθνική και αυτοκίνητα να κόβουν ταχύτητα,
να βλέπουν το θέαμα και μετά να πατάνε γκάζι. Πέρασαν 20 λεπτά και πάνω από 100 γιωταχι μέχρι να σταματήσει κάποιος στα απεγνωσμένα σήματα που κάναμε, κάποιος που δεν τον ένοιαζε να λερώσει το πίσω κάθισμα από τα αίματα, ούτε για τον εργασιακό χρόνο που θα έχανε προκειμένου να μεταφερθεί το παλικάρι στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Ο κύριος Θάνος καλή του ώρα, όπου και να βρίσκεται. Σήμερα αναλογικά οι υπόλοιποι 99 θα πενθούσαν (φυσικά) για τη δυστυχία που βρήκε αυτούς που κάηκαν.

Τρέμω μήπως κάποια καταραμένη ώρα,
αποκτώντας ανάλογες δημόσιες ευαισθησίες,
μου γυρίσει η βίδα και προσπεράσω (σοκαρισμένος βέβαια)
κάποιον που θα βουτάει στο αίμα του.