Στάσου, μύγδαλα!!!*...

ή αλλιώς «Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά»...


Μπήκε για καλά! Και όλοι φορέσαμε αμάνικα να την υποδεχτούμε. Αγκάλιασε ο καθένας μας το δικό του ψέμα, αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην προσωπική του αλήθεια. Κάθε 1η Απρίλη, αυτή τη μία και μοναδική ημέρα του χρόνου που το κίβδηλο γίνεται ένα με το αληθινό και κανέναν δεν θίγει, ντυνόμαστε κι εμείς το ψέμα μας και βγαίνουμε τσάρκες για μπύρες στο Μπαχτσέ (ή Μπαξέ) Τσιφλίκι. Μία μέρα σαν τις άλλες, που βιάζεσαι να περάσει κάθε δάκρυ που αντιστοιχεί σε ένα γέλιο κάποιου άλλου, που δεν απευθύνεται σε σένα... Τότε θες να μην πας πουθενά, να κλειστείς στο σπίτι μπουκωμένος πια από τις πλάνες σου

Σου μαστιγώνει ο αέρας το πρόσωπο, ζεις το απόλυτο ανθρώπινο ψέμα: Την ελευθερία της σκέψης και της βούλησης! Φθάνεις στο σημείο να χαίρεσαι που είπες ψέματα στη φίλη σου, στο φίλο σου, στην μάνα σου και απέφυγες την επίσκεψη της ξαδέρφης και του «περίεργου» γείτονα για καφέ. Να μαστιγώνουν οι σκέψεις, που επιβουλεύονται τις αντοχές σου, το μυαλό, να ζεις και να μη ζεις... να μην αντέχεις και να σιγοτραγουδάς «... γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους /κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω / τι θέλω εγώ με τέτοια αγάπη γύρω / γιατί δεν τους ζηλεύω και το δικό σου χάδι θα γυρεύω / κορμί στους πέντε ανέμους / τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους...»

Κι εκεί που τα χρώματα του δειλινού σε βάζουν στην θέση ενός ανύπαρκτου κινηματογραφικού ήρωα είσαι πιο ευτυχισμένος και γεμάτος από ποτέ! Γιατί έχεις τόσο πλησιάσει στο παραμύθι σου, αυτό που λογάριαζες για ανύπαρκτο και ξεχασμένο.Δεν είναι τα χρώματα του δειλινού είναι η πλάνη της υπεροχής του φωτεινού σηματοδότη. Ευκαιρία στο κόκκινο, που βλαστήμησες όταν σε έπιασε, να προτάξεις τον μισό σου ρεαλισμό. Αναμένεις με θολό μάτι την αλλαγή σε πράσινο, για να πεταχτείς πρώτος εσύ μπροστά, να δοκιμάσεις τα αντανακλαστικά σου και να νιώσεις ο βασιλιάς (που δεν είσαι αλλά θα θελες να είσαι) της ασφάλτου, έστω μέχρι το επόμενο φανάρι. Πάντα υπάρχει κάποιος πιο γρήγορος!

Και μέσα σ' όλα βρίσκεις ευκαιρία να ρίχνεις λοξές, μισές ματιές στις πρόωρα ανθισμένες αμυγδαλιές. Αυτές που ξελογιάστηκαν από την Άνοιξη και βιάστηκαν να πετάξουν χιλιάδες ροδαλά ανθάκια, τόσο μονοκόμματα κι απλά σαν την αλήθεια, τόσο όμορφα και απατηλά σαν την λήθη, στην οποία περιπίπτουν μέσα στη προσωπική τους «μαστούρα». Και τις κοιτάς να λικνίζονται χαμένες μέσα στην σιγουριά ότι φέτος δεν την πάτησαν όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ό,τι φέτος η ρουφιάνα η Άνοιξη δεν κατάφερε να τυλίξει στο δίχτυ της και αυτές άνθισαν όταν έπρεπε. Και σου θυμίζουν ξαφνικά όλες εκείνες τις γυναίκες που συνάντησες στην ζωή σου, που πλάγιαζαν στα κρύα στρώματα με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο άντρας δίπλα τους είναι ο ένας και μοναδικός. Σκόρπιζαν σε κρεβάτια πολλά την ομορφιά τους και χάριζαν την περίσσεια της ψυχής τους για να ανακαλύψουν, άλλες αργότερα άλλες νωρίτερα το μάταιο του δοσίματός τους.

Κι αν, έστω και μια φορά στη ζωή σας, αφήσατε να σας πιστέψουν και είδατε να «ανθίζει» και να μεταμορφώνεται, επιτρέψτε σε αυτές τις φτωχούλες τις μυγδαλιές να ζήσουν άλλη μια φορά το παραμύθι τους. Αντί να το ξενερώνουμε μπορούμε όλοι να γίνουμε συμμέτοχοι σε αυτό το όμορφο και τόσο ακίνδυνο ψέμα της ανθισμένης αμυγδαλέας, πιο ακίνδυνο απ' όσα ξεστομίζει ανθρώπου στόμα.

Γιατί, μερικές φορές, το να ζήσεις κάτι με την σιγουριά που σου προσφέρει η γνώση του πρόσκαιρου, μπορεί να αποδειχθεί η πιο λυτρωτική απόφαση που έχεις πάρει. Διαλέξτε το αναληθές, λοιπόν, αγκαλιάστε τις ψεύτικες γυναίκες - άντρες - μυγδαλιές σας και μην φοβηθείτε τα πάθη σας. Αυτά τα παμπόνηρα πάθη σας όπως και οι ανάγκες σας είναι αυτά που δεν θα σας πούνε ποτέ μα ποτέ ψέματα, ποτέ δεν θα σας προδώσουν.
Άντε και καλό μήνα!


*Ξέρετε...από το ανυπέρβλητο μνημείο της κινηματογραφικής μας ιστορίας «Κορίτσια στον ήλιο».

Αλλαγή; «Ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...»

...Ξυπνάς ένα πρωί και κάτι έχει αλλάξει. Δεν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν είναι καν το ότι οι ετεροδημότες αδειάζουν την αγαπημένη σου πόλη και μπορείς να κάνεις μπαντιλίκια στα φανάρια της Όλγας. Έξω έχει λιακάδα, αλλά δεν είναι ούτε κι αυτό που σου έχει φτιάξει τη διάθεση. Και μετά το συνειδητοποιείς: Έρχεται!!!
Και ανοίγεις τα παράθυρα να φωτίσει τους μουχλιασμένους τοίχους της ψυχής σου ο ήλιος. Χρειάζεσαι μια αλλαγή, βρε αδερφέ. Και αυτήν την ανάγκη μας την έχουν καταλάβει όλοι... γι αυτό κι έγινε πολιτικό σύνθημα από κρατούντες και αιτούντες... Αλλαγή... Και πετάς όλα τα άχρηστα που υπάρχουν γύρω σου. «Γιατί τα μάζευα τόσο καιρό...», αναρωτιέσαι. Παλιές σκέψεις, παλιά βιβλία (όχι αυτά δεν τα πετάς, τα δίνεις κάπου που τα έχουν ανάγκη!), παλιά ρούχα, παλιά διάθεση. Θέλεις να μπει στο σπίτι σου και να εγκατασταθεί.

Είναι η μοναδική που μπορεί να έρθει νωρίτερα στο ραντεβού της αλλά εσύ δεν μπορείς να την περιμένεις. Παίρνεις την δίτροχη αδυναμία σου και τρέχεις να την συναντήσεις σε πλατείες, λιμάνια, στις ταβέρνες δίπλα στην θάλασσα, σε πλοία, αεροπλάνα και τραίνα. Θέλεις παρέα να χαζέψετε στις βιτρίνες της Μητροπόλεως όλα αυτά που δεν χρειάζεσαι. Όταν σε αγγίξει η ανάσα της σαλτάρεις στα σύννεφα νιώθοντας να γεμίζει κάθε σου κύτταρο,. Την προσκαλείς καθισμένος στο παγκάκι στα Κάστρα να γευτείτε μαζί παγωτό ντουντουρμά. Βλέπεις δίπλα σου ότι μοιάζει ίδια μα αλλιώτικα μυρίζει. Σε κοιτάει γλυκά και δεν βγάζεις μιλιά. Χορεύεις μοναχός χωρίς μουσική, δεν αντέχεις τόση γλύκα...παθαίνεις hangover...αλλά χαλάλι της.

Για να σε συναντήσει φόρεσε ανοιχτόχρωμα ρούχα να μοιάζει με ουρανό και ποζάρει με ανοιχτόχρωμο βλέμμα. Κρυστάλλινο... Σου χαμογελάει! Νιώθεις ότι το γέλιο της το έχει μόνο για σένα, άντε και για εκείνους που σε αγαπάνε.

Μαζί ζείτε τις ξαφνικές της μπόρες... και τις δικές σου μπόρες, τις πιο δύσκολες, τις εσωτερικές. Σηκώνεται στις μύτες και σου σιγοψιθυρίζει στο αυτί «Οι μπόρες περνάνε ...δεν θα κρατήσουν πολύ, το ουράνιο τόξο θα λάμψει μέσα σου».
Με έναν αναστεναγμό βγάζει μια λυτρωτική ζέστη που θα σε κάνει λίγο αργότερα να βγάλεις τα ρούχα σου. Η ψυχή σου άνοιξε πολύ για να την αγκαλιάσεις. Ανεβαίνεις στα σύννεφα! Σκέφτεσαι, τώρα θα πηδήσω, θα σαλτάρω και τα κομμάτια μου θα πεταχτούν στα σοκάκια στο Τσινάρι και στις γειτονιές του Αη Δημήτρη ...

Όχι φίλοι μου δεν μιλώ για την ιδανική ερωμένη, σύντροφο, τη γυναίκα ουτοπία. Είναι απλά η Άνοιξη, γι αυτή μιλάμε! Το πιο όμορφο «θηλυκό» ουσιαστικό των χρόνων που ζούμε! Γιατί είναι η μόνη γυναίκα που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ, ούτε κι εσύ εκείνη. Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από ότι δίνεις. Τα μπουρίνια της δεν κρατάνε παρά ελάχιστα. Ικανοποιείται ακόμη κι αν χαρείς τον «έρωτά της» στο μπαλκόνι του σπιτιού με ένα ποτήρι κρασί. αυτή η γαλιάντρα ξέρει ότι πάνω από όλα πως η άφιξή της σε γεμίζει με γλυκιά αδημονία για τα υπόλοιπα… Αυτό από μόνο του, χαρίζει διάθεση για ζωή. Το Καλοκαίρι που ακολουθεί θα σου δώσει άλλες ευκαιρίες.. Και αυτή η «μοιραία» σε προγκάει να κάνεις όλα αυτά που υποσχέθηκες στον εαυτό σου αλλά δεν έκανες τα περασμένα χρόνια. Να χαμογελάς περισσότερο. Να αγαπάς περισσότερο. Περισσότερο να δίνεσαι, λιγότερο να χαλιέσαι.

Οι αισθήσεις στην τσίτα λοιπόν, μου! Μην χάσετε ούτε στιγμή της Άνοιξης που μπήκε πριν από λίγες μέρες. Είναι η κρυφή ελπίδα που ανασταίνεται και σε αναστατώνει. Εσένα και όλα τα φυτά θα έλεγε κάποιος κυνικά... αιθεροβάμονα άσε την Άνοιξη και κοίτα ποιος θα πάρει στα χέρια του την τύχη αυτού του τόπου. Όχι φίλοι μου! ...μην αφήσετε να μας χαλάσει την βόλτα στην παραλία κανένας προ- και μετά- εκλογικός θεατρινισμός. Αυτή η τρέλα είναι πρόσκαιρη! Και αύριο πάλι στις δουλειές μας θα πάμε, τα ίδια πράγματα θα κάνουμε... Οι αλλαγές δεν ξεκινάνε ποτέ από πάνω, ξεκινάνε από μέσα μας από μας τους ίδιους.Σε λίγο, όταν όλα θα ξαναβρούν τον ρυθμό τους θα επανέλθουμε στην λήθη, εκεί που έτσι κι αλλιώς κάθε γνήσιο σύγχρονο πολιτικό τέκνο επιθυμεί να μας κρατάει! Γι αυτό εμείς για να σπάσουμε την μουντάδα του τοπίου ψηφίζουμε εσαεί Άνοιξη δαγκωτά!!!