Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2005

Πέρα από τα όσκαρ

Ήταν λιπόσαρκος μα ευθυτενής. Γύρω στα 40. Κοστούμι από τα ετοιματζίδικα, ίσως ήταν το καλό του. Βήμα ασταθές, παπούτσι πολυφορεμένο, ένας a priori χαμένος, όπως λέει κάποια φίλη. Πολύ καθημερινός χαμένος ή καλύτερα κυνηγημένος από το πλήθος Κοιτούσε δεξιά αριστερά λες και προσπαθούσε να σε πείσει για την αγοραφοβία του. Ένας από αυτούς που δεν συχνάζουν στο social και στο ...

Αυτή όμορφη, κόρη καλής οικογένειας, με μεγάλη ακίνητη περιουσία, όπως θα έγραφε η αγγελία συνοικεσίων. Φάνηκε στη γωνία με το φοξ τεριέ της να προηγείται. Με ένα ελαφρά χορευτικό βάδισμα που πρόδιδε τα μαθήματα μπαλέτου, στο βλέμμα της ήταν ολοφάνερη η αδημονία. Χαμογελούσε σαν μικρό παιδί. Η ένωση τους ολοκληρωτική, δημόσια. Χείλη τρεμάμενα. Αγκαλιάστηκαν στα τρία μέτρα μπροστά μας διαρρηγνύοντας τη βουή του πλήθους.

-Τι του βρήκε; αναρωτήθηκαν μεγαλόφωνα στο διπλανό τραπέζι του παραλιακού καφέ...Αυτή με όλες τις προδιαγραφές tre sic, αυτός...

Απέρριψαν την εικόνα του άνδρα με το μαραμένο ύφος. Το ποια είναι η ιστορία του και τι κρύβει το μυαλό του, αν έχει συναισθήματα, όραμα και πίστη κανέναν δεν αφορά. Δεν υπακούει στους κανόνες, ξενίζει με την εμφάνιση του. Αφού δεν ανήκει στους ωραίους, σχολιάζουν οι δίπλα, θα μπορούσε να κανει μια προσπάθεια. Ας κρατούσε το «Από τη μεριά του Σουάν» στα χέρια, ή μια σπάνια επιφυλλίδα του '30. Θα έπαιρνε σίγουρα κάποιους πόντους. Αν δεν ανήκεις στους ευνοούμενους της φύσης, χρειάζεσαι τουλάχιστον την επίφαση της κουλτούρας για να καλύψεις το «κενό».

Σκεφτόμουν ότι όλοι μας, λίγο πολύ, βαθμολογούμε πάνω σε κάποια κλίμακα αξιών. Και αποδεχόμαστε ταυτόχρονα χιλιάδες νόθες βραβεύσεις που αιτιολογούν την ανεπάρκεια μας. Η ίδια η δημιουργία ολοένα και περισσότερων επιτροπών και διαγωνισμών που σε καθοδηγούν για το τι είναι ωραίο, τι πρέπει να δεις, να ακούσεις, να φας, να σου αρέσει, να αγαπήσεις αποδεικνύει ότι κατ’ ουσίαν παραμένουμε κουραδίτσες, παθητικοί θεατές. Με τόσους ειδικούς περιττεύει να σκέφτεσαι. θα βάλουν αυτοί την σφραγίδα –βραβευμένη ποιότητα το ονομάζουν- σε ό,τι είναι ορθό να ξεχωρίζεις.

Κοινώς μια σούπα με κομένο αυγολέμονο με μπόλικο κόκκινο σαφράν και λάμψη μια τέχνης (οποιασδήποτε) που οφείλεις να εθιστείς. Σερβίρεται χλιαρή σε πορσελάνινο πιάτο... Δεν είναι κακό.. Κακό είναι που απαρνήθηκες τις γεύσεις σου και πρόδωσες τον ουρανίσκο σου

Κανονικά θα αναθεωρούσα τη στάση μου όμως δεν ήξερα ότι οι ταινίες που αγάπησα δεν έχουν πάρει Όσκαρ. Τα βιβλία που με ξενύχτισαν δεν έχουν τιμηθεί με Νομπέλ και τα τραγούδια που παίζει το εγκεφαλικό μου πικάπ δεν καταδέχονται τα Grammy. Και από ό,τι ενθυμούμε δεν υπέγραψα καμμια σύμβαση αποδοχής του βραβευμένου φαίνεσθαι. Τώρα είναι αργά. Και στις γυναίκες που αγκάλιασα και ερωτεύτηκα μόνο βραβείο αντοχής μπορώ να δώσω! Ενας κοινότατος άνδρας που αναζητεί στα μπαχαρικά τις γεύσεις.
Βαδίζουν αγκαλιασμένοι. Λάμπουν τα μάτια του και σαν χαμογελά αστράφτει. Αυτή κρέμεται στον ώμο του και προσπαθούν να συντονίσουν το βήμα τους στον παλμό της καρδιάς.

Ζηλεύω...
Η εικόνα δεν συμφωνεί με τα πρότυπα. Δεν θα μπορούσε να σταθεί σαν κινηματογραφικό ζευγάρι. Γι’ αυτό και ξινίζουν οι θεατές. Τι να προτείνεις υπερασπιζόμενος; Ότι ταιριάζουν εγκεφαλικά; Είναι τραγική ειρωνεία ένα συναίσθημα, ένα έργο τέχνης, μια μελωδία να χρειάζονται επεξηγήσεις.

Όσα κατά καιρούς πραγματικά με άγγιξαν, ξύπνησαν συναισθήματα μέσα μου, έντονα συναισθήματα, κλάμα ή γέλιο μέχρι δακρύων, θυμό, συγκίνηση, ανακούφιση... Μόνο αυτά θυμάμαι, γι' αυτό και υποκλίνομαι σε όσους τα προκαλούν. Υπακούνε στο ένστικτο τους και φωτίζονται από τη φωτιά που καίει τα σωθικά τους.

Το τι αρέσει στον καθένα μας είναι άρρηκτα δεμένο με τις σκέψεις, τις ιδέες, τον χαρακτήρα του, γι' αυτό και κανένας δεν θέλω να μου πει αν αυτά που σκέφτομαι είναι σωστά ή λάθος. Αν πραγματικά κάτι ενθουσιάζει την ψυχή μας όλα τα «πρέπει» τα παραχώνουμε, σε κάποια γωνία του εγκεφάλου μας ως «άχρηστες πληροφορίες»!

Καθώς απομακρύνονται από το οπτικό μου πεδίο σκέφτομαι ότι αυτό που θα μου μείνει σαν εικόνα είναι η λάμψη που είχαν τα μάτια τους. Πιο λαμπερά από τα αστέρια του Χόλιγουντ. Ίσως γιατί αυτοί σαν γνήσιοι ηδονοθήρες έσπασαν την οκνηρία των κατευθυνόμενων επιλογών πρωταγωνιστώντας οι ίδιοι στο παιχνίδι της ζωής τους
ΥΓ Χαίρομαι που κάποια mail τρέφονται με την ένταση της φαντασίας

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2005

Τα πάρτι των μοναχικών

Ξημερώνει ακόμη μια μουντή μέρα. Στα τζάμια που εμποδίζουν τον νοτιά, κυλάνε οι σταγόνες που θέλησαν να εισβάλουν στο σπίτι σου. Ακόμη μια εισβολή που πρέπει να της αντισταθείς. Ποια από τις μελαγχολίες που σε κυνηγάνε να εξολοθρεύσεις πρώτα;
Ασφυκτικά κλεισμένος στον μικρόκοσμο σου αδυνατείς να ακούσεις κάτι παραπάνω, εκτός από τις φωνές της προηγούμενης βραδιάς. Τριγυρίζουν απρόσκλητες στο κεφάλι σου και ενισχύουν το αίσθημα μοναξιάς που σε κατακλύζει ξυπνώντας σε άδειο κρεβάτι...
Γιόρτασες το πνεύμα του «Αγίου αυτών που αγαπάνε» αλλά μια ερώτηση σε τριγυρίζει... «Αρκεί το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος;»

Δεν είχες ξαναδεί τόσους πολλούς «μόνους» να χορεύουν στο ρυθμό των πάρτι του «μαζί». Τρόμαξες! Ήπιες πολύ για να συμμετέχεις στο παιχνίδι, ελπίζοντας ότι έτσι θα πείσεις τον εαυτό σου πως γιορτάζεις. Προσπαθείς να τραγουδήσεις πιο δυνατά από τη μουσική , μήπως και ξεχαστείς.

Μήπως έτσι δεν ένιωσες την Πρωτοχρονιά που άνοιξες τα μάτια σου; Έκανες όλα αυτά που «πρέπει» για να περάσεις καλά. Δεν κάθισες σπίτι, βρέθηκες με κόσμο πολύ, έβαλες το καλύτερο χαμόγελο για να σε βρει η νέα χρονιά ... Έγινε η θετική αποτίμηση σου αλλά στο τέλος έμεινες με τις αντιστάσεις και τους όρκους σου κλεισμένος πίσω από τα τείχη που ύψωσες. Η μυρωδιά της γιορτής εξατμιζόταν απ' το κορμί σου.

Όταν τα φώτα τις γιορτής πέσουν, κάποιοι θα μείνουν μόνοι. Δύσπιστοι και μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ! Κι ας το ξεγέλασαν πρόσκαιρα. ΄Έτσι είσαι, αφού έτσι νιώθεις... Έπεσες στην παγίδα.

Φαντάζεσαι και σκηνοθετείς τη ζωή σου κάπως και αυτή την προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι ότι θα μπορεί να περνάς καλά.
Πόσες νεκρές επετείους θα γιορτάσεις ακόμα, παρέα με τους πολλούς αλλά χωρίς τον εαυτό σου; Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσεις» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δεις τον εαυτό σου διπλό και τριπλό στον καθρέφτη του ασανσέρ και να νιώσεις την επίφαση της συντροφικότητας;

Στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος. Μόνος μένει αυτός που δεν ξέρει τι έχει. Τον εαυτό του, την ψυχή του, την καρδιά του, την σκέψη του, τις μνήμες του, τη μυρωδιά αυτών που τον σκέφτονται. Στην αύρα μιας και μόνης ζωής μπορούν να στριμωχτούν τόσες μα τόσες πολλές διαστάσεις, όσες χαρές και συγκινήσεις!
Αν το «εγώ» σου συμπεριλαμβάνει ότι θεωρείς οικογένειά σου, αν έχεις έστω και ένα φιλικό πρόσωπο που είναι σάκος του μποξ και καθρέφτης σου, χρειάζεσαι Χριστούγεννα με φώτα, επίορκους αγίους και δώρα για να σε ενώσουν μαζί τους; Άλλωστε πόσοι νομίζεις μπορούν να σε αντέξουν;

Κάθε μέρα κάτι σημαίνει! Και είναι μοναδική, όπως η στιγμή που αντίκρισες ή θα αντικρίσεις το πρώτο σου παιδί. Δεν θα έχεις την ευκαιρία να την επαναλάβεις! Ακόμη και τη μέρα που εκείνος ο ανόητος σου «έφαγε» το φτερό του καινούριου σου αυτοκινήτου κι ας επιθυμείς διακαώς να το ξεχάσεις! Όμορφη είναι και η μέρα που έπεσες από την σκάλα και φόρεσες κολάρο! Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από ό,τι σου συνέβη βγήκες νικητής, γονιός, ζωντανός! Γιατί συνέβη σε 'σένα και ήσουν εκεί να το ζήσεις, άνθρωπέ μου! Δεν χρειάζεσαι καμιά γιορτή να σου θυμίζει ότι ζεις!
«Ανάσταση» είναι κάθε πρωινή ηλιαχτίδα που τρυπάει τις κουρτίνες, κάθε μπουκιά φαγητού που δοκιμάζεις, κάθε χαμόγελο της μανάβισσας της γειτονιάς, κάθε φιλί που ανιδιοτελώς σου χαρίζει ένα παιδί, κάθε μουσική που σου ξυπνάει συναισθήματα και κάθε τραγούδι που πιστεύεις πως γράφτηκε μόνο για σένα.

Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, από το να είσαι υγιής και ζωντανός και να χαίρεσαι την κάθε μέρα μόνο και μόνο, επειδή βλέπεις το φως κι ακούς τις φωνές των παιδιών της γειτονιάς. Και αν χρειαστείς βοήθεια να είσαι σίγουρος άνθρωπε μου ότι κάποιος θα χαρεί να στη προσφέρει. Αρκεί να ξέρεις να τη ζητήσεις. Ζήτα την προστασία του και δοσ' του τη δική σου !
Παράξενα σχήματα κάνουν τα σύννεφα σήμερα εδώ στη Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2005

Αγάπη: Γένους θηλυκού, γένους ανυπεράσπιστου...

Αγάπη: (λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης): βαθιά ψυχική συμπάθεια, στοργή // ψυχικός δεσμός, φιλία // ζωηρό ενδιαφέρον, κλίση, αφοσίωση σε κάποιον ή σε κάτι // ο έρωτας.
Η αλήθεια είναι ότι περιφρονώ αυτή την λέξη που βάλλεται ανυπεράσπιστη πανταχόθεν. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν....

Για να εξυπηρετήσει εμπορικούς σκοπούς της στήνουν γιορτές, τη βάζουν να κοσμεί αρκουδάκια, σώβρακα, στυλό, μπουκάλια, λανσάροντας έναν ανόητο τρόπο έκφρασης. Τη χρησιμοποιούν και αυτοί που εκφράζονται μέσα από τα lifestyle περιοδικά με την υποτιθέμενη γλώσσα των νέων και διόλου ωραίων: «ξυπνάω το πρωί ταυλωμένη και θέλω τα μαμήσια μου, αγαπούλα.» Τόσο κακόγουστη που ρυπαίνει την αισθητική μας! Προτιμώ την καθαρή κοφτή γλώσσα που έχει χρησιμοποιήσειί ο Εμπειρίκος στο «Μέγα Ανατολικό» κι ας αδυνατώ να αντιληφθώ τη λογοτεχνική του αξία.

Η γυναίκα από την Ερεσό λάτρεψε την αγάπη και την ύμνησε στο πρόσωπο της Ατθίδος όμως -αν είναι αλήθεια ο θρύλος - είναι συγκλονιστικό ότι όταν την εγκατέλειψε για χάρη ενός άνδρα έκοψε το νήμα της ζωής της. Η Σαπφώ που ερωτεύεται παράφορα βιώνει τη λατρεία, την απόλαυση, την ανατριχίλα, την απώλεια και την απόγνωση. Η αγάπη δεν έχει φύλο και μορφή, ούτε καθορίζει την αξία και το μέγεθος της το αν είναι ομοφυλόφιλη ή ετερόφυλη.

Έχω ζήσει ελάχιστα επεισόδια της, όμως ξέρω πως κάθε φορά έχεις τα ίδια άγχη, κουβαλάς τις ίδιες ελπίδες, προφέρεις τα ίδια λόγια, αφουγκράζεσαι τους ίδιους παλμούς προσπαθώντας να μεταφέρεις όσα νιώθεις.

Ξέρω τι σημαίνει η απουσία της. Έχω ακούσει ανθρώπους να υποφέρουν και έχω δει άλλους σχεδόν να λιώνουν. Μου έχει λείψει και την έχω αφήσει λειψή, ανολοκλήρωτη. Βουλιάζεις στον πάτο, συντροφιά με χάπια και μποτίλιες γεμάτες αμαρτίες και αναμνήσεις. Κι όμως, ποτέ δεν αντιλήφθηκα το μέγεθός της τη στιγμή που τη ζούσα.
Απεχθάνομαι τις σινιέ αγάπες, τις όμορφες, τις τέλειες, τις χωρίς κυτταρίτιδα... αυτές που είναι νομοταγείς όπως ένας ναζί. Λατρεύω τις ανήσυχες, τις υποψιασμένες, τις καταραμένες. Οι δικές μου αγάπες κρύφτηκαν στις σελίδες κάποιων βιβλίων και άλλες περιφέρονται ως κολασμένες ψυχές:

Δεν λογάριασα ποτέ το κορμί μου, είπε αυτή. Η ηδονή είναι προνόμιο του ελεύθερου ανθρώπου καθώς είναι η τροφή ανάγκη του καθενός. Μα η αγάπη είναι άλλο πράμα... Μη μ' αγγίζεις! (Το χαμένο νησί, Μ. Καραγάτση)

Και τελοσπάντων, τελοσπάντων πριν από μερικές μέρες ήσουνα μια θεότητα, πράγμα τόσο βολικό, τόσο ωραίο, τόσο απαραβίαστο. Και να που τώρα είσαι γυναίκα (Μπωντλαίρ προς Απολλωνία Σαμπατιέ)

Ξέρεις τι θά θελα μου λέει. Μια αγάπη βουβή σαν του Γιούνες. (Αριάγνη Στρατή Τσίρκα το δεύτερο βιβλίο από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες)
Παραφωνία ο λόγος που για να την εκφράσει, περνάει μέσα από την εγκεφαλική λογική και την κοινωνική ευπρέπεια. Πιο αληθής και αυθόρμητη η έκφραση της αγάπης με μια στύση, με μια τεντωμένη ρώγα, με την ερωτική μυρωδιά, το τρεμάμενο χέρι, τον ίλιγγο ή έστω τη ζάλη που σου προκαλεί το άλλο μισό.

«Πρέπει να προσέχεις τα λόγια σου»...λένε οι φίλοι μου «να είσαι ευπρεπής» (Τα οικεία μου πρόσωπα τρομοκρατήθηκαν, όταν τους εξομολογήθηκα ότι όχι μόνο ακούω φωνές αλλά ότι εδώ και λίγες μέρες άρχισα να στήνω ολόκληρες συνομιλίες μαζί με τον Δάμωνα - (Δαίμονας-Damon), όπως χαϊδευτικά αποκαλώ πλέον τη φωνή που προέκυψε μέσα μου-.... Για να με βοηθήσουν να το αντιμετωπίσω, μου συνέστησαν να ξαναδιαβάσω την «Ασκητική της Αγάπης» της Γερόντισσας Γαβριηλίας. Εκεί θα βρω τις απαντήσεις, είπαν).

Τώρα να είναι σύμπτωση ή κάτι άλλο, που ανοίγοντας το βιβλίο έπεσα επάνω στο « "εθελοντές" άγγελοι κρύβονται μέσα σε ανίατους και ψυχοπαθείς αρρώστους... για να δοκιμάζουν την αγάπη μας». Αυτό που πάντα με ικανοποιούσε στο χριστιανισμό είναι ότι κάποιοι έχουν για όλους μια καλή κουβέντα...

Με προβλημάτισε αν είναι καλό ή κακό πνεύμα αυτός ο Δάμωνας... Δεν ξέρω αλλά σκέφτηκα ότι είναι πολύ καλύτερο που ήρθε αυτός και με βρήκε στη γη, από το να πάω να τον βρω εγώ εκεί που ήταν... Από εδώ και πέρα θα είμαι ευγενικός, δεν θα προσπαθώ να τον διώξω. Χωρίς πολλά κολλητηλίκια όμως... Όταν αποφασίσει να φύγει δεν θα 'θελα να με πάρει μαζί του.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2005

Καινά δαιμόνια

Δαιμόνια με περιτριγυρίζουν εδώ και μια βδομάδα, βάζουν λόγια στο στόμα μου. Aτυχίες με περιβάλουν: τα μηχανήματα δεν δουλεύουν, αιφνίδια κρυολογήματα του προσωπικού, το εργασιακό μου περιβάλλον φλέγεται... Παράξενα και αντιπαθητικά φαινόμενα συμβαίνουν όχι μόνο σε μένα αλλά και σε άλλους κοντινούς μου. «Να κάνουμε ευχέλαιο», αναφώνησε η αγία προστάτης μου. Μας γλωσσοφάγανε, μας βάλανε στο μάτι! Με συνοπτικές διαδικασίες ορίστηκε η συνάντηση των δαιμονίων με τον παπά την Τετάρτη. Αμέσως μετά κανονίστηκε να κόψουμε τη βασιλόπιτα και να ανοίξουμε σαμπάνιες. Τι ανακούφιση! Μ' αρέσουν τα ετεροχρονισμένα γλέντια.

Τι απομένουν; Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη... «τέσσερις μέρες από σήμερα» σκέφτηκα, «θα χαλαρώσω και θα περιμένω να ξορκίσουμε το κακό μάτι». Χαμογελώντας αντιμετωπίζεις την ζωή.

Σάββατο πρωί με τρακάρανε.Αν είναι κάποια αιθέρια καλλίγραμμη ξανθιά αυτή που έπεσε πάνω σου, τότε «ουδέν κακόν αμιγές καλού»... Αυτό στις ταινίες, γιατί τις περισσότερες φορές αυτός που σε τράκαρε έχει σύνδρομο κουτσαβάκη. Ανοίγοντας το στόμα του ευτελίζει τον όρο μαγκιά.

«Όλα αντιμετωπίζονται», είπα μέσα μου. Έτσι με χαλύβδινη πίστη το βαθύ μεσημέρι έμαθα από το τηλέφωνο ότι χτύπησε ο συναγερμός στο γραφείο... Ψεύτικος αποδείχτηκε ο συναγερμός αλλά στη συνέχεια παραήταν αληθινή η πλημμύρα στη ρεσεψιόν. Τα νερά από τα καλοριφέρ τρέχανε ασταμάτητα στον κάτω όροφο

Όλα γίνονται, όλα διορθώνονται... Φυσικά! Όπως και πάντα υπάρχει χρόνος για να γίνει ένα νέο κακό. Βραχυκύκλωσε και ο πίνακας της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα να μην έχουμε τη Δευτέρα ούτε θέρμανση ούτε ηλεκτρικό ρεύμα για να κινηθούν τα κλιματιστικά να σπάσει λίγο το κρύο. «Τουλάχιστον», σκέφτηκα «ησύχασα από τις εσωτερικές μου φωνές, αυτές που κάνανε το καλό να βλέπω για κακό». Αυτές που με οδήγησαν σε διαπληκτισμούς με τους οικείους μου για τα όσα γράφω.

Φευ!... Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Μετά την πλημμύρα και την διακοπή του ρεύματος επανήλθε με έντονη βερμπαλιστική διάθεση και η τρισκατάρατη φωνή που με βασανίζει, ανοίγοντας νέους δρόμους για προβληματικούς προβληματισμούς
«Ευγενέστατος είναι ο αξιότιμος κύριος νομάρχης σας....»
Δεν απαντώ... περιμένω να δω που θα καταλήξει
«χεχεχε στη συναυλία που έγινε τη Δευτέρα για το τσουνάμι στο Βελίδειο, ζήτησε συγγνώμη από το κοινό που δεν υπήρχαν λαμπερά ονόματα ανάμεσα στους καλλιτέχνες...»
Ευγενέστατος σε μία αναιδή εποχή! Γιατί ψέματα είπε; Ή ενόχλησε τη σεμνοτυφία μας η προσφώνηση «λαμπερά» Για ονόματα μίλησε όχι για καλλιτεχνικές αξίες. Λαμπερός σήμερα είναι ο καλλιτέχνης με το μεγαλύτερο μεροκάματο και τους περισσότερους πωληθέντες δίσκους (δύο πράγματα που διαμορφώνουμε εμείς δηλαδή). Ή μήπως φταίει αυτός που τα λαμπερά ονόματα προτίμησαν το κλειστό του ΟΑΚΑ των 17.000 θεατών με την πανελλαδική κάλυψη της ΕΤ; Τελικά ό,τι και να λένε ο κ Ψωμιάδης είναι ροκ και αρχίζει να μου αρέσει. (Αυτός όχι οι απόψεις του...).

Για να μην απεμπολήσω, βέβαια, το θάρρος μου μετά τα πολλαπλά χτυπήματα, με βρήκε η νύχτα στα δυτικά προάστια, κάπου ανάμεσα Νεάπολη και Πολίχνη σε ένα νυχτομάγαζο να φαλτσάρω προσπαθώντας να εξηγήσω μέσω του τραγουδιού πως παρόλα όσα συμβαίνουν είναι όμορφη η ζωή. Άδειασα ένα κρασοπότηρο και λέκιασα το κοστούμι μου. Ατυχία αλλά δεν βαριέσαι το φιλοσόφησα... Έτσι μ' αρέσει... τρεις μερούλες μένουνε δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε το κέφι μας...Και εκεί που σκεφτόμουν ότι τον τσάτισα το μούργο το δαίμονα μου... εξέβαλε φωνή μεγάλη «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια!...»

«Ο συνδυασμός τους» απάντησα. Για να μη το διακινδυνεύσεις αρκεί να μη κάνεις και τα τρία μαζί. Γι' αυτό την Τετάρτη μετά τον αγιασμό, μετά τη βασιλόπιτα αλλά πριν να βραδιάσει, θα μαζευτούμε όλοι οι συνεργάτες να γλεντήσουμε, να ξεαπογευματιάσουμε, να διασκεδάσουμε, «για να διώξουμε από πάνω μας το κακό το μάτι», όπως αναφώνησε χαρούμενη και η grand dame των δημοσίων σχέσεων... Βολεύει! τρία αντίμετρα κατά της γκαντεμιάς σε μια μια μέρα... θα σε τσακίσω δαίμονα.

Πάμε μια βόλτα σε μέρη μαγικά που προκαλούνε στύσεις.
Διότι «οι καιροί ου μενετοί» (οι ευνοϊκές περιστάσεις δεν μπορούν να περιμένουν.
Ο παράδεισος μπορεί!