Παρασκευή 23 Ιουλίου 2004

Μια εκδρομή

Μετράω μέρα τη μέρα, -δυο και σήμερα- πότε θα φθάσει η Παρασκευή! Φεύγω εκδρομή, Σαμοθράκη. Δε μου αρέσει η λέξη «διακοπές», δε θέλω να διακόψω τίποτα, να φύγω θέλω από τον εαυτό μου που με κυνηγάει καθημερινά και να επιστρέψω μόνο όταν αυτός θα μου λείψει. Αντί για τα gala της Μυκόνου που μαζεύεται η σάρα και η μάρα και όλοι οι «δες με είμαι επώνυμος χωρίς κανένα όνειδος», θα αναζητήσω rave party. Αντί για δείπνο με κεριά στα Φυρά της Σαντορίνης καλύτερα μου φαντάζουν οι φωτιές πλάι στη θάλασσα σαν αυτές που φώτιζαν παλιά τις νύχτες μας.

Έχω ακούσει πολλά για τη Σαμοθράκη, αυτό το ισχυρό ενεργειακό κέντρο και σκέφτομαι ότι αν η αίσθηση που παίρνεις αγγίζει έστω και το 50% από αυτήν στην Αμοργό θα αποζημιωθώ προκαταβολικά μπροστά στον επερχόμενο χειμώνα. Ποιος ξέρει; Κανείς δεν ξέρει τίποτα από πριν. Πάντα μετά μαθαίνεις...Αν και η αλήθεια είναι ότι το site samothraki.com μολονότι εξαιρετικά λειτουργικό και άριστα ενημερωτικό, με ψιλοχάλασε. Προβάλλει ταραντούλες, βόες κροταλίες και άλλα ερπετά! Ανάθεμα οι τυρανόσαυροι! Που είναι οι βάθρες, γιατί δεν υπάρχει μια περιπλάνηση στην άγρια φύση; Και που είναι κρυμμένη αυτή η περιβόητη «πλάνη» του νησιού;

Προτιμώ αυτόν τον προορισμό, πιο απομακρυσμένο από κάθε κωμικό-κοσμική παραλία. Τι και αν ο νέος υφυπουργός τουρισμού έστειλε στον εισαγγελέα στενό συνεργάτη του που φέρεται πως ζήτησε μίζα από επιχειρηματία για να «προωθήσει» υπόθεση του; Η Ελλάδα έχει στοιχειώσει από χιλιάδες άλλες περιπτώσεις που την έφτασαν στη σημερινή της μορφή. Γι’ αυτό θέλω να χαθώ κάπου μακριά από οργανωμένες παραλίες, beach bar, beach volley και bitch... φάτσες!

Ήδη από χθες φόρτωσα νοερά τις μπαγαζιέρες της μηχανής. Τρία μακό, δυο παντελόνια, πολλά βιβλία, cd, εσώρουχα, μάσκες, βατραχοπέδιλα αντηλιακά, dvd και ένα μπουκάλι νέκταρ. Δεν ξέρω πως να δείξω την χαρά μου. Ζηλεύω μερικές φορές τις γυναίκες που πάντα έχουν κάτι να κάνουν για να δηλώσουν ή να προετοιμάσουν μια αλλαγή, κάτι, διαφορετικό παίζοντας με το κεφάλι τους και ασχολούμενες με τρίχες. Στην Κίνα όμως απαγόρεψαν στους παρουσιαστές της τηλεόρασης να βάφουν τα μαλλιά τους, να εκθέτουν τη σάρκα τους κ.ά. για να προφυλαχτεί η νεολαία τους από τις βλαβερές επιρροές του σεξ, της βίας και των ξένων ιδεών.

Εμένα ποιος θα με εμποδίσει; Τι διαφορετικό να κάνω εγώ για να σηματοδοτήσω την διάθεσή μου πάνω στο κορμί της νήσου μου; Ίσως πρέπει να ξυρίσω τα γενιά, αν και ο άνοστος περίγυρος μου με προτρέπει να πάω να κάνω εμφύτευση τριχών. Όχι, καλύτερα να τα βάψω σε προκλητικό χρώμα, έτσι για συμπαρασταση.

Ποιος θα με παρακολουθεί;
Το «Ζέπελιν» των Ολυμπιακών γράφουν οι εφημερίδες!
Είναι ο ιπτάμενος ρουφιάνος που θα μας κατασκοπεύει εν όψει Ολυμπιακών αγώνων. Αλλά οι καλοί θεοί της Ελλάδας μας προστατεύουν. Απόδειξη κραυγαλέα ο θεός του ανέμου, ο Αίολος, που δεν επέτρεψε στο πανίσχυρο «Ζεπελιν» με τις κάμερες υψηλής ευκρίνειας να πετάξει στον ουρανό της Αθήνας και να γίνουμε ένα ξέφραγο ριάλιτι. Ποιος μου αποκλείει ότι αν πετάξει το «Ζεπελιν» δεν θα κάνει μια γύρα και κατά βόρεια Ελλάδα να διαπιστώσει -εν είδη τεστ- αν οδηγώ με ή χωρίς γυαλιά που γράφει το δίπλωμά μου; Να χέσω τα ατομικά δικαιώματά μας που εξαντλούνται στο «μη τυχόν ενοχλήσεις κανέναν με Spam mail» (απρόσκλητα διαφημιστικά μηνύματα στο internet)!

Αν κάποιος καταγράφει τις μικρές παραβάσεις μου κάθε φορά που περνώ με κόκκινο, κάθε φορά που αγγίζω τα κόκκινα και κάθε φορά που σχεδόν διπλασιάζω τα όρια ταχύτητας, αν με φακελώνει για όλα αυτά που μέσα μου λειτουργούν εξισορροπητικά, είναι σα να κλείνει την βαλβίδα της χύτρας που επιτρέπει να φεύγει ο ατμός και τότε κινδυνεύει να εκραγεί η ρημάδα η κατσαρόλα-ψυχή... Η δίοδος διαφυγής, οι εκδρομές μου, οι μικρές παραβάσεις, τα ελαστικά όρια που με αποκοιμίζουν, με κάνουν άστατο άλλοτε ανάστατο αλλά όχι επανάστατο!

θα βγάλω το κράνος να νιώσω την αίσθηση της ελευθερίας στο πρόσωπο, θα ανεβάσω τις στροφές στα κόκκινα θα τερματίσω το γκάζι, θα πάω στα fora να διαδηλώσω και στις νυχτερινές διαδρομές στο νησί όταν θα γέρνω στις στροφές, θα ταξιδεύω, ακούγοντας από τα ακουστικά Marc Almod στο Madame de la Luna...!
Μετά...
Μετά θα ανταλλάξουμε τις εμπειρίες μας.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2004

Με αφορμή ένα βιβλίο

Εκλεισα το βιβλιο με το σελιδοδείχτη να σημαδεύει την τελευταία σελίδα που διάβασα. Επρεπε να φύγω για τη δουλειά, είχα καθυστερήσει. Ασχετα πόσο πολύ ήθελα να παραμείνω πίσω ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να χαθώ στις σελίδες του.

Το προηγούμενο βράδυ με πήρε ο υπνος διαβάζοντας....Και σκεφτόμουνα πότε άλλοτε είχα την ευκαιρία να χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου. Αναρωτήθηκα, πόσες φορές άραγε έχεις την τυχη να χάσεις τον κόσμο γύρω σου, να αφοσιωθείς, να απομονωθείς σε κάτι που σε "τραβάει"... Να ξεχάσεις τα πάντα

Όπως σε μάγεψε ένα βιβλίο, έτσι κάποτε σε καθήλωσε ένας στίχος, σε πλάνεψε το φεγγάρι, ή κάτι άλλο σαν όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό σε σημάδεψε εκείνη τη στιγμή
Εκείνη τη μαγική στιγμή αυτό γίνεται η αλήθεια σου.

Χανεις την αίσθηση, είναι σαν να περάσαν αιώνες σε λίγα μόνο λεπτά. Είναι μόνο μια σταλιά χρόνος από την καθημερινότητα σου, αλλά είναι για σένα αποκλειστικά και μονο. Το ποτήρι της ψυχής το νιώθεις μισογεμάτο...με μπόλικη κανελα μοσχοκάρυδο και κατι τι άλλο που δένει την μυστική συνταγή. Αυτή η απόλαυση όμως εχει διάρκεια. Η επιδερμίδα σου ριγεί. Είναι ένα βαθύ φιλί στα χέρια σου ο κόσμος όλος μια σταλιά

Πιο εύκολο και συχνό φαινόμενο στις νεαρότερες ηλικίες αυτή η αίσθηση του να χάνεσαι. Χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ψυχών, ανόητων κοριτσόπουλων .... ή των αλαφροϊσκιωτων, λέει ο είρων δαίμονας μου.

Και τότε είναι που επιστρατευουμε τη λογική για να δικαιολογήσουμε αυτό που νιώθουμε... Εξηγήσεις.... γιατί με πλάνεψαν οι σελίδες του... Σχεδόν πάντα ζητάμε να μας κατανοήσουν χάνοντας το κρυφό νόημα.. Πολλές φορές είναι τα γεγονότα που μας οδηγούν, ή τουλάχιστον αυτό προτείνουμε σαν δικαιολογία. Κάποιες άλλες εμείς αυτοί που τα δημιουργούμε και τα καθοδηγούμε. Αναζητώντας την αφορμή. Και ακολουθούν τα συναισθήματα. Όμως μέσα μας είναι όλαΞεχνάμε ότι όλα υπακούν στις αισθήσεις που δεν ορίζονται σαν μήκος και πλάτος, παρά σαν μια ορθάνοιχτη πόρτα. Με τη διαφορά ότι οι περισσότεροι για να μπορούν να πατούν στα πόδια τους χρειάζεται να ονοματίζουν κάθε τι που συμβαίνει.. Ετσι χάνεται η ευκαιρία να πετάξεις, άλλοτε περπατάς και άλλοτε σέρνεσαι

Το μυστικό είναι να αφεθείς, να αιωρείσαι...Να ρουφάς τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους σαν βρέφος που πρωτοθηλάζει στο μενεξελί μαστό της μάννας του, ευωδιάζοντας λεβάντα. Μουσική, κείμενα, εικόνες, με πίνεις και σε πίνω. Χωρις δισταγμό ή ενοχές υπό τους ήχους των τυμπάνων του νου.

«Αλλωστε αυτός είναι ο ορισμός της πίστης. H αποδοχή αυτού που υποθέτουμε ότι είναι πραγματικότητα αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε...» (Dan Brown, Κώδικας Da Vinci, σελ 460) Δεν είναι τα σύνορα που μας ορίσαν, αλλά τα όρια του νου που εμείς ορίζουμε.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2004

Στάσου, μύγδαλα!!!*...

ή αλλιώς «Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά»...


Μπήκε για καλά! Και όλοι φορέσαμε αμάνικα να την υποδεχτούμε. Αγκάλιασε ο καθένας μας το δικό του ψέμα, αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην προσωπική του αλήθεια. Κάθε 1η Απρίλη, αυτή τη μία και μοναδική ημέρα του χρόνου που το κίβδηλο γίνεται ένα με το αληθινό και κανέναν δεν θίγει, ντυνόμαστε κι εμείς το ψέμα μας και βγαίνουμε τσάρκες για μπύρες στο Μπαχτσέ (ή Μπαξέ) Τσιφλίκι. Μία μέρα σαν τις άλλες, που βιάζεσαι να περάσει κάθε δάκρυ που αντιστοιχεί σε ένα γέλιο κάποιου άλλου, που δεν απευθύνεται σε σένα... Τότε θες να μην πας πουθενά, να κλειστείς στο σπίτι μπουκωμένος πια από τις πλάνες σου

Σου μαστιγώνει ο αέρας το πρόσωπο, ζεις το απόλυτο ανθρώπινο ψέμα: Την ελευθερία της σκέψης και της βούλησης! Φθάνεις στο σημείο να χαίρεσαι που είπες ψέματα στη φίλη σου, στο φίλο σου, στην μάνα σου και απέφυγες την επίσκεψη της ξαδέρφης και του «περίεργου» γείτονα για καφέ. Να μαστιγώνουν οι σκέψεις, που επιβουλεύονται τις αντοχές σου, το μυαλό, να ζεις και να μη ζεις... να μην αντέχεις και να σιγοτραγουδάς «... γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους /κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω / τι θέλω εγώ με τέτοια αγάπη γύρω / γιατί δεν τους ζηλεύω και το δικό σου χάδι θα γυρεύω / κορμί στους πέντε ανέμους / τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους...»

Κι εκεί που τα χρώματα του δειλινού σε βάζουν στην θέση ενός ανύπαρκτου κινηματογραφικού ήρωα είσαι πιο ευτυχισμένος και γεμάτος από ποτέ! Γιατί έχεις τόσο πλησιάσει στο παραμύθι σου, αυτό που λογάριαζες για ανύπαρκτο και ξεχασμένο.Δεν είναι τα χρώματα του δειλινού είναι η πλάνη της υπεροχής του φωτεινού σηματοδότη. Ευκαιρία στο κόκκινο, που βλαστήμησες όταν σε έπιασε, να προτάξεις τον μισό σου ρεαλισμό. Αναμένεις με θολό μάτι την αλλαγή σε πράσινο, για να πεταχτείς πρώτος εσύ μπροστά, να δοκιμάσεις τα αντανακλαστικά σου και να νιώσεις ο βασιλιάς (που δεν είσαι αλλά θα θελες να είσαι) της ασφάλτου, έστω μέχρι το επόμενο φανάρι. Πάντα υπάρχει κάποιος πιο γρήγορος!

Και μέσα σ' όλα βρίσκεις ευκαιρία να ρίχνεις λοξές, μισές ματιές στις πρόωρα ανθισμένες αμυγδαλιές. Αυτές που ξελογιάστηκαν από την Άνοιξη και βιάστηκαν να πετάξουν χιλιάδες ροδαλά ανθάκια, τόσο μονοκόμματα κι απλά σαν την αλήθεια, τόσο όμορφα και απατηλά σαν την λήθη, στην οποία περιπίπτουν μέσα στη προσωπική τους «μαστούρα». Και τις κοιτάς να λικνίζονται χαμένες μέσα στην σιγουριά ότι φέτος δεν την πάτησαν όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ό,τι φέτος η ρουφιάνα η Άνοιξη δεν κατάφερε να τυλίξει στο δίχτυ της και αυτές άνθισαν όταν έπρεπε. Και σου θυμίζουν ξαφνικά όλες εκείνες τις γυναίκες που συνάντησες στην ζωή σου, που πλάγιαζαν στα κρύα στρώματα με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο άντρας δίπλα τους είναι ο ένας και μοναδικός. Σκόρπιζαν σε κρεβάτια πολλά την ομορφιά τους και χάριζαν την περίσσεια της ψυχής τους για να ανακαλύψουν, άλλες αργότερα άλλες νωρίτερα το μάταιο του δοσίματός τους.

Κι αν, έστω και μια φορά στη ζωή σας, αφήσατε να σας πιστέψουν και είδατε να «ανθίζει» και να μεταμορφώνεται, επιτρέψτε σε αυτές τις φτωχούλες τις μυγδαλιές να ζήσουν άλλη μια φορά το παραμύθι τους. Αντί να το ξενερώνουμε μπορούμε όλοι να γίνουμε συμμέτοχοι σε αυτό το όμορφο και τόσο ακίνδυνο ψέμα της ανθισμένης αμυγδαλέας, πιο ακίνδυνο απ' όσα ξεστομίζει ανθρώπου στόμα.

Γιατί, μερικές φορές, το να ζήσεις κάτι με την σιγουριά που σου προσφέρει η γνώση του πρόσκαιρου, μπορεί να αποδειχθεί η πιο λυτρωτική απόφαση που έχεις πάρει. Διαλέξτε το αναληθές, λοιπόν, αγκαλιάστε τις ψεύτικες γυναίκες - άντρες - μυγδαλιές σας και μην φοβηθείτε τα πάθη σας. Αυτά τα παμπόνηρα πάθη σας όπως και οι ανάγκες σας είναι αυτά που δεν θα σας πούνε ποτέ μα ποτέ ψέματα, ποτέ δεν θα σας προδώσουν.
Άντε και καλό μήνα!


*Ξέρετε...από το ανυπέρβλητο μνημείο της κινηματογραφικής μας ιστορίας «Κορίτσια στον ήλιο».

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2004

Αλλαγή; «Ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...»

...Ξυπνάς ένα πρωί και κάτι έχει αλλάξει. Δεν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν είναι καν το ότι οι ετεροδημότες αδειάζουν την αγαπημένη σου πόλη και μπορείς να κάνεις μπαντιλίκια στα φανάρια της Όλγας. Έξω έχει λιακάδα, αλλά δεν είναι ούτε κι αυτό που σου έχει φτιάξει τη διάθεση. Και μετά το συνειδητοποιείς: Έρχεται!!!
Και ανοίγεις τα παράθυρα να φωτίσει τους μουχλιασμένους τοίχους της ψυχής σου ο ήλιος. Χρειάζεσαι μια αλλαγή, βρε αδερφέ. Και αυτήν την ανάγκη μας την έχουν καταλάβει όλοι... γι αυτό κι έγινε πολιτικό σύνθημα από κρατούντες και αιτούντες... Αλλαγή... Και πετάς όλα τα άχρηστα που υπάρχουν γύρω σου. «Γιατί τα μάζευα τόσο καιρό...», αναρωτιέσαι. Παλιές σκέψεις, παλιά βιβλία (όχι αυτά δεν τα πετάς, τα δίνεις κάπου που τα έχουν ανάγκη!), παλιά ρούχα, παλιά διάθεση. Θέλεις να μπει στο σπίτι σου και να εγκατασταθεί.

Είναι η μοναδική που μπορεί να έρθει νωρίτερα στο ραντεβού της αλλά εσύ δεν μπορείς να την περιμένεις. Παίρνεις την δίτροχη αδυναμία σου και τρέχεις να την συναντήσεις σε πλατείες, λιμάνια, στις ταβέρνες δίπλα στην θάλασσα, σε πλοία, αεροπλάνα και τραίνα. Θέλεις παρέα να χαζέψετε στις βιτρίνες της Μητροπόλεως όλα αυτά που δεν χρειάζεσαι. Όταν σε αγγίξει η ανάσα της σαλτάρεις στα σύννεφα νιώθοντας να γεμίζει κάθε σου κύτταρο,. Την προσκαλείς καθισμένος στο παγκάκι στα Κάστρα να γευτείτε μαζί παγωτό ντουντουρμά. Βλέπεις δίπλα σου ότι μοιάζει ίδια μα αλλιώτικα μυρίζει. Σε κοιτάει γλυκά και δεν βγάζεις μιλιά. Χορεύεις μοναχός χωρίς μουσική, δεν αντέχεις τόση γλύκα...παθαίνεις hangover...αλλά χαλάλι της.

Για να σε συναντήσει φόρεσε ανοιχτόχρωμα ρούχα να μοιάζει με ουρανό και ποζάρει με ανοιχτόχρωμο βλέμμα. Κρυστάλλινο... Σου χαμογελάει! Νιώθεις ότι το γέλιο της το έχει μόνο για σένα, άντε και για εκείνους που σε αγαπάνε.

Μαζί ζείτε τις ξαφνικές της μπόρες... και τις δικές σου μπόρες, τις πιο δύσκολες, τις εσωτερικές. Σηκώνεται στις μύτες και σου σιγοψιθυρίζει στο αυτί «Οι μπόρες περνάνε ...δεν θα κρατήσουν πολύ, το ουράνιο τόξο θα λάμψει μέσα σου».
Με έναν αναστεναγμό βγάζει μια λυτρωτική ζέστη που θα σε κάνει λίγο αργότερα να βγάλεις τα ρούχα σου. Η ψυχή σου άνοιξε πολύ για να την αγκαλιάσεις. Ανεβαίνεις στα σύννεφα! Σκέφτεσαι, τώρα θα πηδήσω, θα σαλτάρω και τα κομμάτια μου θα πεταχτούν στα σοκάκια στο Τσινάρι και στις γειτονιές του Αη Δημήτρη ...

Όχι φίλοι μου δεν μιλώ για την ιδανική ερωμένη, σύντροφο, τη γυναίκα ουτοπία. Είναι απλά η Άνοιξη, γι αυτή μιλάμε! Το πιο όμορφο «θηλυκό» ουσιαστικό των χρόνων που ζούμε! Γιατί είναι η μόνη γυναίκα που δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ, ούτε κι εσύ εκείνη. Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από ότι δίνεις. Τα μπουρίνια της δεν κρατάνε παρά ελάχιστα. Ικανοποιείται ακόμη κι αν χαρείς τον «έρωτά της» στο μπαλκόνι του σπιτιού με ένα ποτήρι κρασί. αυτή η γαλιάντρα ξέρει ότι πάνω από όλα πως η άφιξή της σε γεμίζει με γλυκιά αδημονία για τα υπόλοιπα… Αυτό από μόνο του, χαρίζει διάθεση για ζωή. Το Καλοκαίρι που ακολουθεί θα σου δώσει άλλες ευκαιρίες.. Και αυτή η «μοιραία» σε προγκάει να κάνεις όλα αυτά που υποσχέθηκες στον εαυτό σου αλλά δεν έκανες τα περασμένα χρόνια. Να χαμογελάς περισσότερο. Να αγαπάς περισσότερο. Περισσότερο να δίνεσαι, λιγότερο να χαλιέσαι.

Οι αισθήσεις στην τσίτα λοιπόν, μου! Μην χάσετε ούτε στιγμή της Άνοιξης που μπήκε πριν από λίγες μέρες. Είναι η κρυφή ελπίδα που ανασταίνεται και σε αναστατώνει. Εσένα και όλα τα φυτά θα έλεγε κάποιος κυνικά... αιθεροβάμονα άσε την Άνοιξη και κοίτα ποιος θα πάρει στα χέρια του την τύχη αυτού του τόπου. Όχι φίλοι μου! ...μην αφήσετε να μας χαλάσει την βόλτα στην παραλία κανένας προ- και μετά- εκλογικός θεατρινισμός. Αυτή η τρέλα είναι πρόσκαιρη! Και αύριο πάλι στις δουλειές μας θα πάμε, τα ίδια πράγματα θα κάνουμε... Οι αλλαγές δεν ξεκινάνε ποτέ από πάνω, ξεκινάνε από μέσα μας από μας τους ίδιους.Σε λίγο, όταν όλα θα ξαναβρούν τον ρυθμό τους θα επανέλθουμε στην λήθη, εκεί που έτσι κι αλλιώς κάθε γνήσιο σύγχρονο πολιτικό τέκνο επιθυμεί να μας κρατάει! Γι αυτό εμείς για να σπάσουμε την μουντάδα του τοπίου ψηφίζουμε εσαεί Άνοιξη δαγκωτά!!!

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2004

Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται...και αν βλεπει διαφημίσεις σκιάζεται

Προεκλογική περίοδος και καθημερινά περνάν μπροστά από τα μάτια σου δεκάδες διαφημίσεις πολιτικών κομμάτων. Όλες οι τηλεοπτικές διαφημίσεις γίνονται με στόχο να σε κάνουν να αισθάνεσαι πως πρέπει να τη "μαζέψεις" (ντεμέκ, σου λένε, ότι τη δική σου πάτησες, μεγάλε, που είναι τόοοοσο μεγάλη και εσύ πόοοσο ωραίος θα 'σαι αν μας ακολουθήσεις). Αναριθμητισμός: τα 15, 16 cm σου σε κάνουν να τα βλέπεις 51, 61 και βάλε...

Αν κάποιος αλλάξει την υπογραφή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στα τηλεοπτικά σποτ πριν αυτά προβληθούν κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα...
Κενά... αερολογίας

H διαφήμιση θέλει να είναι μια τσούλα! Σε προκαλεί να λεηλατήσεις κάθε εκατοστό του πεινασμένου της κορμιού. Με βραχνή και λίγο μπουκωμένη φωνή λέει «Σε θέλω, μωρό μου κάνε μου αυτό που μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις τόσο καλά. Κάνε με να νιώσω πραγματική γυναίκα, παιδαρά μου». Και αυνανίζεται με χάρη φορώντας τις γαλαζοπράσινες γόβες της προκαλώντας ρεύσεις στα ραμολί. Και συ, εγώ ο ψηφοφόρος τρως το παραμύθι και λες... «Όλα δικά σου μάνα μου, στον κάλπικο κόλπο σου» ...και σκέφτεσαι, «Τι άντρας που είμαι, πεθαίνει για μένα...»

Μα ναι, θα μπορούσε οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας να τα υπογράφει αυτά τα σποτ και να καμώνεται ότι είναι δικά του... Αμερικανιές κακές, στερημένης και στερεμένης έμπνευσης... (και για να αποφεύγουμε τις παρεξηγήσεις, ποτέ δεν φταίει ο δημιουργός , πάντα ο πελάτης)

Μια φίλη μου έγραψε χθες «...Οι πολιτικοί ανήκουν σε άλλη συνομοταξία. Αδυνατούν να συγκινήσουν γιατί απέχουν μακράν απ' το να αισθάνονται! Αν έπρεπε ν' αλλάξουν επάγγελμα, θα γινόντουσαν κακοί ηθοποιοί αλλά θα το έβγαζαν το παντεσπάνι τους. Έχω φρικάρει, όπως θα κατάλαβες. Με τον κάθε ξεπουλημένο που νομίζει ότι μπορεί να με σύρει στο ιδεολογικό άρμα του χαμαιλεοντισμού του, κραδαίνοντας τον αριβισμό του και μοστράροντας ως "τόλμη" το yes sir-ισμό του, πάντα σε αρμονία -τάχα- με τις νέες απαιτήσεις των καιρών. Δεν βλέπω ούτε έναν να φλέγεται για κάτι, αληθινά. Για οτιδήποτε, ρε γαμώτο! Έναν που να δείχνει ειλικρινής, έντιμος. Ίσως επειδή το "μαντρί", τελικά, είναι τόπος ισοπέδωσης συνειδήσεων, αξιών και οραμάτων, τόπος συνάθροισης "μικρών" (με όλη την απαξιωτική σημασία της λέξης), αιμοσταγών λύκων που θέλουν να νομίζουν πως τους βλέπουμε ως λευκά προβατάκια.»

Θα ήθελα κάποιους να υπηρετήσουν τους θεσμούς με ανιδιοτέλεια, κάτι, ας πούμε, σαν τους μεγάλους ευεργέτες. Στα αλήθεια αν ήταν να επιλέξω αυτή τη στιγμή ποιος θα μας κυβερνήσει θα διάλεγα αναφανδόν Γιώργο Παπανδρέου... και ας βγάζω ιλαρά στο πράσινο χρώμα... Έτσι για να διαψεύσω τα απιστη-μονικά γκάλοπ που μας λένε τι θέλουμε, από ποια πλευρά θα ουρήσουμε, τι μας ορίζει... Έτσι, για να τους απολύσουν όλους τους προγνωστικαράδες και να φάνε την παπάρα τους, όσοι βιάστηκαν να ενταχθούν με τους "μελλοντικούς νικητές"...Και αν, βέβαια, τα γκάλοπ έδειχναν ξανά ένα "πράσινο σοκ" τότε σίγουρα θα έκανα μια πρόποση για νουδου εβαπορέ... Για να εισπράξω την ερεθιστικά και διαστροφικά ανίερη χαρά, να βγαίνει στο «Καρφί» ο Κακαουνάκης και να απειλεί με νέες συνταρακτικές αποκαλύψεις για την επάρατη δεξιά...

Δεν είναι που θέλω να σκέφτομαι πικρόχολα είναι που κάποια στιγμή το ετούτο μου κάνει "πικ" και στέλνει "ροχάλα" ...προς τα πάνω στον αέρα... Ο κίνδυνος; Nα σου επιστρέψει!... Το πιο επικίνδυνο όμως είναι να σε φτύνουν και εσύ να νομίζεις ότι απλά βρέχει... Δεν μπορώ αυτό το τύπου αμερικέν μεσοδάχτυλο στο ποπό μας, (καλύτερο το original) τα πεφωτισμένα μυαλά του έθνους με το άρωμα του new wave αρσενικού, φτιαγμένο από κεφτέδες, καλαμαράκια τηγανητά, μεταξωτές πυζάμες και τζατζίκι... και εδώ φασισμός των ωραίων... συγχέουμε τη μορφή, τη μάπα, το στυλ, με την άμορφη ιδεολογία... και μετά αναρωτιόμαστε πως κρύβεται τόση διαφθορά σε μια καθώς πρέπει ορθόδοξη οικογένεια...
Merci σε όσους μ' ανέχονται...

ΥΓ1 Και επειδή βλέπω κάποιον εξυπνάκια έτοιμο να κατακεραυνώσει με τσιτάτα τύπου "ότι είναι εύκολο να απορρίπτεις και να καταρρίπτεις αλλά δύσκολο να καταθέτεις" ιδού και μια ενδελεχής πρόταση ...« θα της δανείσω (της τσούλας ντε, της πολιτικής) τον δονητή της καλής μου» Αποτέλεσμα: και εγώ δεν θα νιώθω μειονεκτικά και αυτή θα κάνει τη δουλειά της (μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια).

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2004

Σιγά να μη χάσει η Βενετιά βελόνι...(Τις περισσότερες φορές ο βασιλιάς είναι γυμνός)

Αυτές τις μέρες αφουγκραζόμενοι το βαλς των Ξυλοπόδαρων του Μπέργκαμο...κυκλοφορούν Μασκαράδες με επίσημη ενδυμασία... Τους ονομάζουμε κουδουνάτους, γενίτσαρους, κουκούγερους, μούσκουρους, κουμουζέλε, μπούλες...

Αυτές τις νύχτες που η πόλη θέλει να γίνει Βενετία και η πλατεία στο άστυ ντύνεται... Piazza san Marco... Έναν μίνι παροξυσμό διακρίνω.

Είναι η ώρα που δαιμονικές φιγούρες ντύνονται τα πρόβατα, βασιλιάδες οι αλήτες, νταήδες οι λιπόψυχοι, ζορό όσοι ζορίζονται... (και με την ευκαιρία Βένετοι, γαλάζιοι, κόκκινοι και εμπριμέ στο πνεύμα των ημερών, πλιατσικολογούν επικοινωνιακά μέχρι να μας οδηγήσουν στην κάλπη... ). Καρνάβαλοι με κανιβαλικές διαθέσεις!
«Η ζωή είναι μεγάλη μη την κάνεις καρναβάλι»...έρχονται να αντιτάξουν οι Τρύπες.
Που να 'ναι άραγε... το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι... λείπουν οι νεράιδες να τις στεφανώσεις με τον ιερό κισσό του Διόνυσου και κάπου μπέρδεψαν τους μηρούς τους τα παλικάρια, αναζητώντας διονυσιακές κραιπάλες, όταν με τόνικ και σουρωτή αραιώνουν το ακάθαρτο μίγμα...

Όμως « El va, el va, el Carneval, el va»! Το πανηγύρι τελειώνει
Και μετά;

Μετά... Επιστροφή στη ζωή που συμμετέχουμε... και δεν ζούμε. Τα μεγαλύτερα καρναβάλια κυκλοφορούν τις υπόλοιπες μέρες του έτους, επιδεικνύοντας τον ανύπαρκτο ψυχισμό τους, περιφερόμενα σε δεξιώσεις, συνεστιάσεις και ναρκισσευόμενα και μπουσουλώντας με κουνάμενους τους γοφούς. <Άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου άμα δεν χάσω το μυαλό πως θα βρω την καρδιά σου> άδει ο Μάλαμας.

Σιγά μην αφεθείς για να το χάσεις... το ανύπαρκτο του ακατοίκητου, που έλεγε η Μαλβίνα... Φευγάτο σε υπολογισμούς από χρόνια είναι... Από τη σχολή που επιλέγεις (με κριτήριο την κονόμα), την «καριέρα σου», έως τη/τον γυναίκα/άνδρα που παντρεύεσαι με γνώμονα από τι δεν κινδυνεύω, το θα δώσω, θα πάρω, συν πλην και ό,τι μείνει στο σακί...

Και κάπου εκεί διαπιστώνεις ότι νοσούν οι αξίες σου, ξέχασες το γαλάζιο του ουρανού, τα δειλινά στο λιμάνι, τις Κυριακές στα κάστρα, τις ανεμώνες του Σέιχ Σου... συνηθίσαμε να προσπερνάμε αδιάφορα την ομορφιά της κάθε μέρας.
Πώς, όμως, να πλησιάσεις τον άλλον να επενδύσεις σε ψυχή όταν... αδυνατείς να ξεφύγεις από το εγώ σου, να ακούσεις, να νιώσεις, να αγγίξεις... Όλα πίσω από μια μάσκα; Ακόμη και το μεθύσι μπαίνει στο ελεγχόμενο... Ποιος πούστης μας έχει τρομάξει τόσο και κρυβόμαστε...

Ξεχάστηκαν οι φίλοι, να κάτσω απέναντι σου, να αραδιάσω τους φόβους μου, να κλάψω, να ανοιχτώ, να ξελαφρώσω. Επώδυνο το πέταγμα της μάσκας και το άνοιγμα ψυχής, γι' αυτό προτιμούνται οι ψυχροί ψυχαναλυτές. Όμως, στην αποσταγμένη καθημερινότητα που ντύνεσαι το θέμα είναι να διατηρείς την ισορροπία σου απομακρύνοντας τους κάθε λογής γιατρούς (ψυχιάτρους, ψυχο-λίγους, ψυχο-βγάλτες) και προκρίνοντας την prive νοσοκόμα σου...

Ο κάθε άνθρωπος κατά Κάφκα ρήση έχει τρεις μορφές, επιλέγει τρεις χαρακτήρες...
Αυτόν που μοστράρει / Αυτόν που πιστεύει ότι έχει / Αυτόν που είναι
... Αλλά κόλλησε η μάσκα και ο μασκαράς νομίζει ότι είναι ενσωματωμένο το προσωπείο.. Μέχρι να 'ρθει η ώρα να παίξει τον ρόλο που υποδύεται... Εκεί τέρμα η σάλτσα... αρχίζει η σάλσα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
<Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς... > (Τρύπες)

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2004

H εμπλοκή του ερωτισμού στην πλοκή του έρωτα.

Αγαπημένε μου φίλε,
αφορμή για να σου γράψω στάθηκε η 14η Φεβρουαρίου, η μέρα που τιμής ένεκεν αφιερώθηκε στους ανά την υφήλιο "ερωτευμένους". Σε όσα κατά καιρούς έμμεσα και άμεσα συζητήσαμε είχες να αντιτάξεις -ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα- στον ίμερο, τον έρωτα σου για την Ελλάδα ως πάθους γέννηση και λυτρωτικό αντίμετρο στις αδυναμίες μας... Σε φαντάζομαι, λοιπόν, να γελάς σαρδόνια τώρα που εγκαταλείποντας την Αθήνα για το αγαπημένο σου αναπαυτήριο, εκεί κοντά στην Ιτέα, γίνεσαι μάρτυρας μιας αισθητικής με αρκουδάκια γουτσου-γουτσου, κιτς καρδιές από λουλούδια, δαντελωτά εσωρουχάκια με φουντίτσες και άλλα παρόμοια ξεράσματα που με αβρότητα γεμίζουν το ενυδρείο του έρωτα με φορμόλη...

Με αφορμή αυτά θυμάμαι τους δικούς μου (πόσο όμορφο να το λες και να το αισθάνεσαι) ανθρώπους, αυτούς που κατά καιρούς -χωρίς να γίνουν γραφικοί- μου περιέγραψαν φράσεις εικόνες για το δόσιμο και το μεγάλο δέσιμό τους και στα παραθέτω...

(Άννα). Τι δουλειά έχουμε εμείς με τα σαλιαρίσματα των κάθε μέρα και μ' άλλο πρόσωπο ερωτοχτυπημένων...Το "σ' αγαπώ μ' αγαπάς" έγινε ένα no label super market προϊόν μαγιονέζας στο μίξερ...
(Μαρία) πώς να του πω αυτά που νιώθω όταν αυτές τις λέξεις τις επανέλαβα τόσες φορές... χάσανε πια το νόημα τους... Δεν χρειάζονται λέξεις αρκεί μια ματιά, ένα χάδι και ο άλλος καταλαβαίνει.
(Αλέξανδρος) Ερωτεύομαι πολλές γυναίκες!
και εδώ κάπου χάθηκε το νόημα της λέξης, γιατί αν είσαι ερωτευμένος μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ερωτικός σου σύντροφος. Λαθεύει και η φίλη που περιγράφει σαν έρωτα της ζωής της τον τύπο που πηδούσε, για να πηδήσει, το παράθυρο της μονοκατοικίας της όταν ο κορνούτος απουσίαζε... Δεν ανέχεσαι κανενός άγγιγμα στο αντικείμενο του πόθου σου -έστω και αν αυτός είναι τελειωμένος εραστής της/του ή ψόφιος σύζυγος. Οι ερωτευμένοι είναι οξυδερκέστατοι, βλεφαρίζει ο άλλος και εσύ τρελαίνεσαι. Φέρνω στη μνήμη μου και τον έρωτα μιας νεράιδας που, στην προσπάθειά της να μεταφράσει σε χαρά τη θλίψη ενός ανίερου νεανία, ζήτησε δάνειο από μια τράπεζα για να προσφέρει μια Yamaha...

Πώς να τα ξεχάσεις όλα αυτά...
Θυμάσαι πιο παλιά τα λόγια σου, όταν τρυφερά μου έστελνες τις νουθεσίες σου; Ο έρωτας, έλεγες, πρέπει να απαγορευτεί δια ροπάλου, εγκυμονεί ατοπήματα και ατραπούς.
Αν όμως φίλε μου δεν την έχεις δει σ' ένα τριτοκοσμικό αεροδρόμιο μόνη να σε αποχαιρετάει με θλιμμένο βλέμμα, αν δεν έχεις ακούσει το κλάμα της, αν δεν την έχεις δει να μπαίνει ξημέρωμα στο δωμάτιο σου και ανοίγοντας το μακρύ μαύρο δερμάτινο να 'ναι γυμνή, αν δεν σηκώνει τα μάτια της να σε δει την ώρα που δουλεύει για να μη προδοθεί στους γύρω της, αν δεν έγινε πλαστελίνη για να πάρει το σχήμα του κορμιού σου, αν δεν την άγγιξες όταν ντύθηκε νύχτα περιμένοντας τα χαμόγελά σου για να φωτιστεί, τότε δύσκολα θα κατανοήσεις.

Ναι, σωστά μάντεψες είναι η πρωταγωνίστρια του Μπιουνουέλ, του Τρυφώ, είναι η Ίλσα της Καζαμπλάνκα, οι καταραμένοι αντιήρωες στις ταινίες, όλοι αυτοί που αναζητούν να πάρουν τη Ρεβάνς. Είναι αυτά που θέλουμε να ζήσουμε.

Αλλά εσύ φίλε μου αρνητή του έρωτα και λάτρη της αρχαίας Ελλάδας, που τρέχεις να προσπεράσεις αυτά που προσβάλουν την αισθητική σου για την αγάπη και τον έρωτα, μου γράφεις...

< πάντα θα υπάρχουν οι Δελφοί, η Ελλάδα που σε πληγώνει και η Μάνη (η πατρίδα μου, η "μακρινή και μόνη", όπως η Κόρδοβα για το Λόρκα)... στους Δελφούς και το Ταίναρο εξαντλείται, για μένα, η Ελλάδα... οι Έλληνες θα ήθελαν να αισθάνονται μοιραίοι, αλλά είναι απλώς γραφικοί, και έτσι ταξιδεύουμε με παντιέρα λευκή και γαλάζια, ξιπασμένη, φορτσάτη και μισότρελη. Αισθάνομαι καμιά φορά τύψεις, ιδιαίτερα όταν το φως στην Αττική είναι διάφανο και ζεστό, όπως το περιγράφει ο Λαμαρτίνος, η αγάπη μου για τη χώρα αυτή (στην οποία γεννήθηκα) μου φαίνεται ύποπτα πενιχρή... >

Και εγώ με τη σειρά μου ένα πράγμα έχω να αντιτάξω: ο ρυθμός της καρδιάς δεν είναι ιωνικός αλλά λιτά δωρικός... Ελλάδα είναι δυο φιδάκια που ερωτεύονται στις στήλες αρχαίου ναού της Δήλου.

Οι Κυκλάδες λες ότι δεν σ' αρέσουν και δεν τις ξέρεις παρά μόνο από το ελικόπτερο... Ταυτόχρονα αναρωτιέσαι αν θα βρεθείς κάποτε λάτρης του απόλυτου γαλάζιου... Πολύ φοβάμαι ότι μπορείς να γίνεις πιο αυτοκαταστροφικός από όλους μας, γι' αυτό αντιστέκεσαι. Ναι εσένα ειδικά και το διεισδυτικό σου νου, μπορεί να παρασύρει στην άβυσσο του το γαλάζιο.
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις που δημοσιοποιώ την αλληλογραφία μας.

Περιμένω με αγωνία γράμμα σου.
Με τα φιλιά μου

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2004

Μέσα στον παραλογισμό της καθημερινότητας

πίσω απο τις λέξεις ...
...κρύβεται ο Αλέξης, έλεγε το τραγουδάκι σουξέ των Olympians, που παθιάρικα ζουζούνιζε τα ζεύγη τις νύχτες του '70 - '80 - '90, κάπου κει... πού να θυμάμαι ακριβώς πότε... Σήμερα άλλα άσματα κάνουν τα ζεύγη να λικνίζονται ("πάπι τσούλο" & " γκούτσι φόρεμα" - γκούτσι - γκούτσι και απο μυαλό ... κουκούτσι) Αυτό είναι εξέλιξη!!!

Είναι σκοτάδι και εγώ καθισμένος στην προσωπική πολυθρόνα, βάζω μουσική να παίζει και μπροστά στον προσωπικό υπολογιστή, με τον τεχνητό φωτισμό ενός λαμπατέρ, πληκτρολογώ με μανία.Η νύχτα μειδιώντας, αν και κλεισμένη σε ένα μικρό δωμάτιο, με τυλίγει με την αύρα της. Με εφηβική έξαψη τσουγκρίζοντας το ποτήρι της με το νου μου, γύρω μου σπέρνει μάγια, ενώ μου ψιθυρίζει χαϊδεύοντάς με... θα γίνω μελοδραματική...

Χαμογελώ στο ίδιο δέκατο του δευτερολέπτου...
Αναγραμματίζοντας ανορθόδοξα τη λέξη «μελοδραματική», προκύπτει ηχητικά κάτι διόλου δραματικό... και σπάζοντας το "δ" στη μέση αποκαλύπτεται το δασύ όραμα, ένα κλαμπ που αναζητεί μέλη "μη σε μέλει η ζωή είναι μέλι"... Ξέχνα ό,τι σου δείχνει η τηλεόραση, διεκδίκησέ με, λέει η νύχτα.

Χορτάσαμε, βαρεθήκαμε σκέφτομαι... ελάχιστα πλέον κάνουν το δέρμα να αναταράζεται... Άμυνά η παχυδερμίαση ... Σήμερα διεκδικούμε να κρατήσουμε ό,τι μας σερβίρανε... Και μετά τακτική ιταλικό κατενάτσιο για να μη χάσεις, όχι βραζιλιάνικη επίθεση για να κερδίσεις...

Όλα μου φταίνε...
Πώς η δημόσια τακτική μιας χώρας, να μη διαμορφώσει τα προσωπικά μας ερέβη... Πώς το προσωπικό να μη γίνει και δημόσιο... πώς να το κρύψεις...
Και στην πολιτική των "δημο-κραχτών"... ταχτήκαμε από ότι φαίνεται για να είμαστε η γενιά που θα αναβιώσει μεταλλαγμένη τη βασιλική παράδοση της κληρονομικότητας! Γιωργάκης (μπαι δε γουέη ι αμ δε φιουτσερ μεεεεν ουαου) εναντίον Κωστάκης (θα γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη) υπό τα άγρυπνα όμματα ενός "βα-φτυσμένου" λογιστή... που, όμως, ποιεί πολιτική με αριστοτεχνικές σταυροβελονιές... (οι τίτλοι και οι καταλήξεις -ακης από τα επάρατα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης). Και από δίπλα και στα αριστερά πάντα τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι "επ-αναστατωμένοι" που ποντάρουν τα ρέστα τους, μπας και μοιραστούν από μεταγραφή κομμάτι της πίτας... για να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι, που λέει και ο χωρικός.

Ο αυριανός μελετητής της ιστορίας θα πρέπει να διευκρινίζει αν μιλάει για έτη 2004 ή 1004... Η βυζαντινή δολοπλόκα βασιλεία υπό τους αλαλαγμούς των ομοούσιων παρατρεχάμενων με αυτοκρατορική βούλα στο κούτελο, εξελίχθηκε σήμερα σε "κληρονομική δημοκρατία"...

Θεατές εμείς... όπως πάντα ακολουθώντας τους κανονισμούς της αίθουσας.
Άντε να δούμε ποιος θα κόψει τα περισσότερα εισιτήρια σ' αυτή την παράσταση...
Θα απέχω από αυτό το σπορ λέγοντας αναίσχυντα ότι τουλάχιστον έτσι διαφυλάττω την αισθητική μου... Προτιμώ καταβάλλοντας τον οβολό να παρακολουθώ τα βράδια μου μουσικές παραστάσεις.

Προτιμώ το ραδιόφωνο με τις μουσικές του.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις μέσα από τις Σαββατοκυριακάτικες εφημερίδες
Δεν θέλω τη βίαιη εισβολή της εικόνας που μπορεί να αλλάζει ωμά την ορμή και τη διάθεση μου. Προτιμώντας να ζω με τα ορατά σκοτάδια, μου φτάνει απλά και μόνο, "τη νύχτα να δω να χορεύει", να μου κρατήσει θέση στο τραπέζι, για να μου σφραγίσει την ψυχή.
Πολλοί αυτό το οικτίρουν... όμως δεν ευτελίζεται.

«Τι πίνεις» η συνήθης ερώτηση των ομοτράπεζων, που έχουν το θάρρος και τη παρρησία που λατρεύω για να ρωτούν... Beaujolais nouveau απαντώ.
Πλανεμένος από τέτοιες νύχτες, που με εξουθενώνουν, στέκομαι πάνω από τον υπολογιστή, μέχρι να ακούσω τα πουλάκια από το χάραμα που διαφαίνεται. Προσπαθώ να κοιμηθώ μια δυο ώρες... για να ονειροβατήσω με Αλκυόνες που έρχονται αυτή την εποχή τώρα που οι σκέψεις γίνονται κύμα που σε σκάει...

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2004

Μια συνηθισμένη μέρα

Τρίτη 08.32.
E-mail από άγνωστο αποστολέα
Ξύπνησα... τι ξύπνησα, ξενύχτησα διαβάζοντας το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Τώρα θα κλάψω εγώ, γιατί πρέπει να φύγω και έξω έχει μαυρίλα και καταχνιά! Βλέπεις η ώρα είναι 7.00!Τι περιμένεις τέτοια ώρα, χειμώνα μήνα; Βροχούλα ψιλή -ψιλή... αλλά αρκετά δυνατή για να κάνει τις πατημασιές από τις γάτες, που τόλμησαν να καθίσουν στο καπό του αυτοκινήτου το προηγούμενο βράδυ... μικρές ακαθόριστες σφραγίδες!
Βροχή και Αθήνα; Τραγωδία!

Ξεκινάω από Ψυχικό - πόσο μ' αρέσουν οι δρόμοι του: Ανθέων, Γιασεμιών, Υακίνθων, Αμαρυλλίδος, Σολωμού, Δημοκρατίας... Ένεκα πολυτελούς γειτονιάς οι γείτονες ψιλοκοιμούνται! Θα ξεκινήσουν μετά τις 8.00 - 8.30... άρα ουδόλως τους απασχολούν προς το παρόν οι καιρικές συνθήκες! Οδηγώ προσεκτικά μη βρεθώ στο φτερό και στον προφυλακτήρα του μπροστινού μου!

Με χαρά και αισιοδοξία... έλεγα θα φτάσουμε... και φτάσαμε! Η ομπρέλα ανοικτή!
Και σε ποιο χέρι να κρατήσεις την ομπρέλα, την τσάντα, τα βιβλία, τις σημειώσεις σου; Δεν προστατεύεις... τίποτε... και όταν περάσεις το κατώφλι του γραφείου, δεν ξέρεις τι να πρωτοαπλώσεις στο καλοριφέρ! Βλέπεις σαν και σένα και άλλους κατατρεγμένους! Άντε, πότε θα 'ρθειτε να σας κυκλοφορήσουμε, τι τα ανοίξατε τα γραφεία εδώ; Εμείς θα σας μάθουμε τη ζωή του Athens by night, αφού εσείς μας μαθαίνετε για τη Σαλονίκη μας.

Τρίτη 08.35.
E-mail από γνωστό αποστολέα
Οι δρόμοι βρεγμένοι και πλυμένοι και εσύ με γυαλιά ηλίου!
Να φοβάσαι την αντηλιά! Γραμμή για Πέλεκα, την ψηλότερη κορυφή της Κέρκυρας, έβαλα... αλλά από την πολλή ομίχλη δεν βλέπεις τη μύτη σου. Στο Λεβάντε που τόσο σ' αρέσει είμαι. Μόνος. Και οι δυο γέροι ιδιοκτήτες.
Ανάψαμε το τζάκι. Μουσική. Τζαζάρει η ατμόσφαιρα και μας κάνει τα μυαλά μαρμελάδα. Και μπροστά στην οθόνη καααάθομαι και σου γράφω. Είναι μέρα για να διαβάσεις ποίηση ή να γράψεις. Στη γυμνή πλάτη μιας γκόμενας. Τι κάνετε στις πόλεις σας εσείς, βρε αστοί; Ελάτε όλοι εδώ, άντε - δεν ξέρετε τι χάνετε, κολλήσατε στις δουλειές σας. Θα σου γράψω περισσότερα αργότερα.

Τρίτη 10.35.
Τηλέφωνο στο κινητό
Τι κάνεις; Ακόμη δεν πήγατε στα καινούρια σας γραφεία;
Έχω να σου πω, είμαστε χθες όλο το βράδυ αγκαλιά με τη Μ., θα παλέψω όσο μπορώ να κρατήσω ζωντανή τη σχέση... Άντε, έλα για καφέ, να χαβαλεδιάσουμε...

Τρίτη 10.41. sms
Χθες βράδυ cabernet Sauvignon σε ποσότητα, σήμερα πονοκέφαλος. Βουίζει το σύμπαν και το ρημάδι δεν μπορεί να στροφάρει. Έχω να ολοκληρώσω μια εργασία που πρέπει να παραδώσω μέχρι την Παρασκευή. Σκέφτομαι να αλλάξω δουλειά. Πάμε κανένα ταξιδάκι να τα πούμε;

Δεν είναι πολύ όμορφο να σου δείχνουν ότι σε σκέφτονται;
Τα μηνύματα που έρχονται από γνωστούς και άγνωστους είναι ευοίωνα αισιόδοξα. Είναι φιλιά από ανθρώπους που διατηρούν την ορμή και την ελαστικότητα του νου. Στα χείλη ένα τσιγάρο, στα πάνω ή στα κάτω τους, αλλά πάντα με το γέλιο παραμάσχαλα, και καβάντζα ένα μπουκάλι για να πατάνε τη μιζέρια όταν στήνει τις παγίδες της.
Και μετά μου λένε: μη, το ένα πειράζει, το άλλο βλάπτει, εκείνο δεν κάνει... Βρε άι σιχτίρ, που μας έσπασαν τα νεύρα με τις κακές συνήθειες της αποστείρωσης.
Εμείς κρατήσαμε μόνο τα θεάρεστα:
Το τσιγάρο...
Τον καφέ...
Τα ποτά ...
Και τα ξενύχτια!
Που έκλεισαν τα καλύτερα τα σπίτια

Αλλά...
Και άνοιξαν της καρδιάς τις διαδρομές
Και της ψυχής το ελικοδρόμιο...
Τι όμορφο να ξέρεις ότι κάποιοι σ' αγαπούνε, ό,τι μαλακίες και αν κάνεις.
Και, όπως λέει και μια φίλη, αν κάνει κρύο έξω, κρύο η καρδιά μας είναι ζεστή.
Πάντα σταθερά η αμετροέπεια του λόγου
υποδηλώνει την παρουσία μας,
υπογραμμίζοντας ότι η ζωή είναι ωραία.
Για αυτό να φυλάγετε και να φιλάτε με πάθος όσους αγαπάτε και σας αγαπούν.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2004

C' est la vie

Κάνει κρύο σήμερα.
Μυρίζω γύρω μου το χρώμα της παγωνιάς.
Φασαρία αντηχούν οι ήχοι που πάγωσαν. Κάποιες στιγμές έρχεται ο ήλιος σου, αυτός που φέρνει χαμόγελα, και αμέσως πάλι χάνεται.

C' est la vie. O χρόνος έχει ξεκινήσει, αδιαφορώντας, αψηφώντας και δοκιμάζοντας τις αντοχές μας. Οι μέρες που μας πέρασαν δεν ήταν αδρανείς...
Και αν λέμε πολλά ότι έγιναν, εκείνο που ξέρω είναι ότι όλα πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Οι νίκες που πανηγυρίσαμε και όσες ήττες μας έθλιψαν.
Τώρα κάπου εκεί στον ορίζοντα του χρόνου που ήδη διανύουμε φαντάζει να γεννιέται μια μενεξελί αυγή. Είναι η ελπίδα για το νέο, το άλλο, το διαφορετικό, αυτό που λείπει, αυτό που χρειάζεσαι για να αναπνέεις.

Αναμένουμε μια καλημέρα φως να γίνει καινούργια αρχή.

Είναι μια ηλιαχτίδα που διασχίζει το σκοτάδι και την πανηγυρίζουμε σαν να τρυπάει στο μυαλό μας την αδράνεια. Ίσως επειδή πάντα μια ακτίνα ανακλαστικά είναι και αυτόματη εκτόξευση προς τα έξω.

Και αφού κάθε μέρα είναι μια αφορμή για διεκδίκηση, πάντα υπάρχει η επόμενη ευκαιρία να φάμε ακόμη μια φορά τα μούτρα μας.

Όταν πέφτεις ματώνεις και κλαις, ενώ γίνεσαι αστεία μονότονος, σχεδόν γελοίος, σκουπίζοντας τις μύξες σου. Όταν ένα χαμόγελο ανεβαίνει στο πρόσωπό σου και λάμπει, μια στιγμή το τραγούδι πριν αρχίσεις, είναι ο αντικατοπτρισμός από το γέλιο ενός παιδιού που σε παρατηρεί.

Το θέμα είναι και στις δύο περιπτώσεις να νιώθεις τη γεύση. Ακόμα και αυτή που έχει το αίμα είναι γλυκιά. Αφήνω το εύγευστο τραγούδι της ζωής ν' αντηχήσει στα σοκάκια του μυαλού μου όταν κλείνω τα μάτια και βλέπω την χαραυγή να τρέχει παλιμπαιδίζοντας μέσα στους μαχαλάδες.

Το φάλτσο παιχνίδι ξανά αρχίζει.
Όλα είναι ένας κύκλος, τίποτε δεν τελειώνει.
Η οπτική γωνία που θα το δεις αλλάζει την οπτική σου.
Τα άλλα είναι απλώς παραμυθιστορία.


ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ο χρόνος που μετράει
Lucio Dalla / Διονύσης Σαββόπουλος
Καλέ μου φίλε, σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξαιτίας της απόστασής μας τρελά θα εξηγηθώ
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο - χρόνος έφυγε, μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά
Σπανίως βγαίνουμε έξω και ας είναι και γιορτές
αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και στις σκεπές
Άλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πουν, δεν τους περισσεύει και καιρός
Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
για έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πως και τι
Θα 'χουμε λέει Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστην
κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' τον σταυρό και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ
Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί, γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς
θα παντρευτούνε και οι καλόγεροί μας, μα κατόπιν δοκιμής
Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν
Βλέπεις αδελφέ μου, τι σου αραδιάζω, ακριβέ μου
μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω, έστω σαν όνειρο αν το πάρω
Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις
Βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω, τρεκλίζω
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω
μα ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης
πόσο σκληρό γίνεται τώρα, καθώς χανόμαστε μαζί της
Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω.