Η Άνοιξη είναι καλή!

Οδηγώ αφηρημένος.
Ο ήλιος με δυσκολία περνά μέσα από τα φυλλώματα των δένδρων. Απρόσεκτος παρέα με τις μεσημεριανές πτήσεις του νου, «πάτησα» σε μια λακούβα και σχεδόν κόντεψα να γκρεμιστώ υποδειγματικά από τη μηχανή. Ανησύχησα λίγο μια και κουβαλούσα κάποια άδετα φύλλα χαρτί, απομεινάρια από παλιές εποχές που ανέβαινα στο «βουνό» όπως λέγαμε το Σειχ Σου (αυτά που σημείωνα τις αντανακλάσεις από τα «δυσβάσταχτα» που μου κατέβαιναν στο κεφάλι).

Στοχασμοί με μπαντηλίκια σε χωμάτινες διαδρομές. Ήταν όπως παλιά, ένας συνδυασμός βόλτας, παρέα με σκέψεις ατάκτως ερριμμένες. Σήμερα τίποτε δεν θυμάμαι από όσα ενδελεχώς σημείωνα τότε, άλλες εικόνες ζωντανεύουνε μπροστά μου. Αυτή η σκηνή που τα 600 κυβικά σηκώθηκαν πιο πολύ από όσο μπορούσα να συγκρατήσω σε μια αντιπυρική λωρίδα και βρέθηκα ξάπλα στα μαλακά στο χορτάρι... Κύλισα δυο γύρες και έμεινα ακίνητος να χαζεύω -τι όμορφη λέξη!- έναν ουρανό ζωγραφισμένο πάνω στην Άνοιξη. Το θυμάμαι σαν τώρα. Από πάνω μου έκαναν γνωριμία δύο ιπτάμενα. (Ευτυχώς που δεν με είδε κανείς να σκάω χαμόγελα στα ζωύφια.)

Για να πας εύκολα στο Δάσος πρέπει να στρίψεις για το Φιλίππειο. Άπαξ και μπεις θα βρεις διαδρομές εξαιρετικές για παιχνίδια με μηχανές, αν έχεις κέφι και συνοδηγό με κατανόηση! Όσο προχωράς προς τα μέσα μπορεί και να συναντήσεις κάτι μυστηριώδη ζευγαράκια να ραίνουν με τις φερομόνες τους τις πευκοβελόνες. Και αν και συ «ακούσεις» τα ορμέμφυτα σου, θα βρεις μια διακριτική γωνιά για να παίξεις το αγαπημένο παιχνίδι των ερωτευμένων (με επαναλήψεις μέχρι ζάλης). Ταξίδι στα άστρα μέρα μεσημέρι στις πλαγιές που φύονται τα πιο όμορφα κρινάκια. (αυτές που κοιτάζουν στη θάλασσα.)

Και όταν επιτέλους αντιληφθήκαμε ότι είχαμε παρκάρει τα κορμιά μας αντί σε ερημιά, σε πολυσύχναστο μονοπάτι, Άνοιξη ήταν πάλι, θαρρώ, κι ας περάσαν χιλιάδες χρόνια. Κολλήσαμε πιο πολύ μεταξύ μας και για να κρυφτούμε, γίναμε ένα με το σώμα της γης. Το σεξ την Άνοιξη έχει ένταση και όταν αναπάντεχα είναι και συναισθηματικό -πράγμα δυσεύρετο- έχει αποτέλεσμα να «χάνεσαι». (Μπορεί να φταίνε και οι ευωδίες που σουλατσάρουν στον αέρα ενός δάσους που υπάρχει κάτω από τη μύτη μας - οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς δεν το έχουν περπατήσει ποτέ.)

Όταν όμως δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ. (Είναι αυτός ο αέρας που το σούρουπο φυσάει προς τη θάλασσα εκκρίνοντας τις ορμόνες του Σέιχ Σου.) Η παραλία παραδίνεται σε ανικανοποίητους ίμερους. Περιφέρονται μοναχικοί, σε παρέες, ή ζευγάρια... Δευτέρα βράδυ, την ώρα μετάδοσης του «Παραπέντε»: Δυο 20χρονα κολλάνε πίσω από δυο κορίτσια που επιταχύνουν σαγηνευτικά το βήμα τους. Παιδιά μπουμπουκιασμένα έτοιμα να εκραγούν. Τους ακούω να υπόσχονται ισόβια πίστη. (απίθανοι!) Αυτές χαχανίζουν σαδιστικά, έχοντας επίγνωση των πόθων που αναδεύουν –... αλλά δεν θα σας κάτσουμε. Λίγα βήματα πιο πέρα ένα ηλικιωμένο ζευγαράκι βολτάρει και κρατιέται χέρι με χέρι. Αχ τι μεγαλειώδης εικόνα! (Θα σʼ αγαπώ, θα μʼ αγαπάς… Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γεννιούνται ελπίδες. Στο τέλος όμως πολύ λίγες από τις προσδοκίες μας θα πραγματοποιηθούν. Κάποιοι ξινίζουν με τη σκέψη πως όλα αυτά επαναλαμβάνονται. (Πρώτον: είναι ολίγον τι ψώνιο, όποιος έχει προσμονές.) Σκασίλα μου!!! Αυτές τις λίγες κάποιοι τις αναμένουμε μετά βαΐων και κλάδων. (Δεύτερον: ...αλλά ό,τι καταφέρνει κάποιος, το καταφέρνει ελπίζοντας.)

Ένα αδέσποτο μπερδεύεται στα πόδια μου. Σκύβω να το χαϊδέψω. Μαζεύεται επιφυλακτικά. Ψάχνω να βρω τον κώδικα της επικοινωνίας μας, του ψιθυρίζω γλυκόλογα. Συμφιλιώνεται... Απλώνω το χέρι μου και θωπευτικά σχεδόν χαϊδεύεται πάνω μου. Πολύ ανθρώπινο. (Αυτό δεν έχουμε ανάγκη όλοι;)

Μπρος γκρεμός και πίσω φόβοι αλλά...

(τα όνειρα και οι ελπίδες δεν παγιδεύονται όταν η καρδιά ξεμυαλίζει το νου)

«- Η… είναι στα 36, παντρεμένη 12 χρόνια, έχει ένα παιδί 9 χρονών και ακόμη και τώρα δεν τολμάει να ζητήσει από τον άντρα της να κάνουν σεξ! Έχει να την πηδήξει 4 μήνες και αυτή δε λέει τίποτα, πίνει ούζα κάθε μέρα για να πνίξει τον πόνο της.
- Εννοείς ότι κρύβει από τον άνδρα της, την επιθυμία της;
- Φυσικά το κρύβει, φοβάται.»
Ο διάλογος είναι αυθεντικός μέσα στην συμπαθή αφέλειά του. (Οι φόβοι είναι και η αιτία απόκρυψης των συναισθημάτων μας. Μπλοκάρουν τη μύηση στις επιθυμίες μας.)

Η ίδια η εκπαίδευσή μας είναι φοβική.
Οι διδαχές φθείρουν το πετσί μας, προωθούν την εγκράτεια. Εάν θέλουμε να μετέχουμε στην ομάδα, πρέπει τις επιθυμίες να τις μεταλλάξουμε ή να τις καταργήσουμε... Ακόμη και η θρησκεία της αγάπης διδάσκεται μέσα από το φόβο της απόρριψης, το φόβο της κόλασης. (Αποκτάμε μια αιρετική σχέση με το εγώ μας. Μπορεί αυτό να εκφράζεται μόνο όταν είναι αρεστό ή έστω ανεκτό.)

Το παιχνίδι ξεκινάει πολύ νωρίς, αλλά κυρίως στην εφηβεία δείχνει την αγριάδα του καθώς αναγκάζουμε (πολλοί οι προφήτες ανοησιολόγοι) πιτσιρίκια να «πάρουν» αποφάσεις σύμφωνα με κριτήρια καριέρας και κυρίως οικονομικής επιτυχίας, κοινωνικής καταξίωσης και ουδόλως με γνώμονα μιας ασύγκριτα πιο ευτυχισμένης ζωής που θα σε παρασύρουν οι κλίσεις σου. (Σπάνια εναρμονίζονται οι αποφάσεις με τα ένστικτά μας, μια και κάποιοι πιεστικά επιμένουν «για το καλό μας» για να «μη δυστυχήσουμε».)

Ο φόβος της απόρριψης. Επικρατεί η αντίληψη ότι αν δεν είμαστε αρεστοί, θα μας κλωτσούν κατά βούληση. Δίνοντας μεγαλύτερη σημασία ακόμη και στην πιο άστοχη γνώμη, ξεχνάμε ότι την κούπα της λογικής μας τη γεμίζουν οι ανάγκες μας, οι βαθύτερες επιθυμίες που κρύβουμε. Περιπλανάται γύρω μας ο φόβος τι θα πουν οι άλλοι, ιδιαίτερα οι πιο δικοί μας άνθρωποι. Ειδικά αυτοί, γιατί κάπου διαισθανόμαστε ότι θα χαθεί η «καλή» εικόνα που πασχίσαμε να φτιάξουμε. (Βιώνουμε βαρύτατες εσωτερικές απώλειες όταν για να μη χάσουμε την αποδοχή κοντινών μας προσώπων, συντονιζόμαστε μαζί τους παραβλέποντας τα λυτρωτικά «θέλω» μας).

Όνειδος σκεπάζει τα συναισθήματά μας, τα οποία διαχωρίζουμε σε κατάλληλα και ακατάλληλα λόγω πάθους. Τα πρώτα τα διαλαλούμε αναμένοντας επιβράβευση, τα δεύτερα ως αθέμιτες ακολασίες τα κρύβουμε τόσο βαθιά που ενίοτε τα ξεχνάμε. Περιμένουμε να τα ανακαλύψουν. Οδηγούμαστε σε μια ζωή αρεστή στους άλλους και όχι σε μας. (Φοβόμαστε να έρθουμε σε ρήξεις που θα χαλάσουν την εικόνα μας και τελικά μένουμε μόνοι, μανιασμένοι και άπραγοι.)

Οι φόβοι μας είναι σκόρπιοι στο από εδώ και πέρα. Φοβόμαστε όχι το τώρα, όχι αυτό που συνέβη αλλά αυτό που πιθανολογούμε ότι θα συμβεί σε μέλλοντα χρόνο. Υποθέτουμε, κάνουμε σενάρια, υιοθετούμε εκδοχές και σχεδόν πείθουμε τον εαυτό μας για το τι θα συμβεί. (Η αλήθεια σπάνια είναι τόσο τρομακτική όσο οι φόβοι μας.)

Κάποιοι αρχαίοι λαοί όταν κάνανε πολεμικό συμβούλιο για να αποφασίσουν την τακτική στη μάχη έπαιρναν αποφάσεις μόνο όταν ήταν εντελώς μεθυσμένοι. Κυριαρχούσε το ασυνείδητο συναίσθημα της καρδιάς και το αξιοσημείωτο ήταν πως τις περισσότερες φορές ήταν σωστό!Σε όνειρο είδα τον πατέρα μου που έχασα κοντά 30 χρόνια πριν, όταν ήμουν σε εφηβική ηλικία... Με βαθιά μπερδεμένο το συναίσθημα ανατριχίλας, λύπης και δέους, πολλά θα ήθελα να του πω, πιο πολλά αυτά που δεν μου είπε -αμοιβαίοι οι φόβοι μας για απόρριψη- …νοερά ήθελα να του πάρω ένα κομμάτι του βάρους να με ρωτήσει, να μου πει όσα δεν μου είπε. (Ο νεκρός όμως έχει σφραγισμένο το στόμα, δεν κάνει διάλογο όταν το επιθυμούμε σε λάθος χρόνο.)

Δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία και σπάνια θυμάμαι αυτά που βλέπω στον ύπνο μου. Από το όνειρο κυρίως μου έμεινε ένα φιμωμένο συναίσθημα πως κάτι ήθελε να μου πει. Όταν το διηγήθηκα στο τηλέφωνο, μου αποκάλυψαν ότι προχθές που το είδα ήταν Ψυχοσάββατο. Μια δυο μέρες τώρα μια σκέψη σφηνώθηκε μέσα στο μυαλό μου σαν μια αόρατη υποβλητική φωνή: «τα όνειρα και οι ελπίδες δεν παγιδεύονται όταν η καρδιά ξεμυαλίζει το νου». Διχάζομαι… (Από το μυαλό μου πέρασε η σκέψη πως ό, τι δεν μπορεί, η τραυματισμένη μνήμη να εννοήσει το μετατρέπει σε παραίσθηση.)