Από τα μέρη του Βορρά ταξιδεύοντας πάνω στην Αργώ, παρέα με τους ποντοπόρους κωπηλάτες, με πορεία για Κολχίδα στη Μαύρη Θάλασσα... Το χρυσόμαλλο δέρας είναι απλά η αφορμή.
Σ' αυτό το ταξίδι αναδύονται παρθένα εδάφη και αναβλύζει το μεγαλείο κάποιων ψυχών...
Θελήσαμε να γεμίσουμε με βιβλία μια άδεια βιβλιοθήκη
Στις Φυλακές Διαβατών
Κάποιοι ανταποκρίθηκαν
Ειλικρινά δεν περιμέναμε να 'ναι τόσοι πολλοί...
Συγκεντρώσαμε μέχρι σήμερα πάνω από 2.000 βιβλία
Κάποιοι "επώνυμοι" κάποιοι "ανώνυμοι"
Τι σημασία έχει...
Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή με την Κυρία που μας έφερε βιβλία, αρνούμενη να δώσει το όνομα της. Αργότερα έμαθα ότι και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μας δεν άφησαν τα στοιχεία τους...
Τι μπορώ να πω...
Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2003
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2003
Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τα φεστιβάλ τα αντιπαθώ, όπως κάθε τι που γίνεται «θεσμός».
Συμμετέχω γιατί αγαπώ τον κινηματογράφο.
Μου έχει χαρίσει απλόχερα πολλές στιγμές συγκίνησης.
Διατηρώ το δικαίωμα της χαλαρής παρακολούθησης μέσα από την οπτική της διακωμώδησης και της ανατροπής του δημιουργού με την ανεμελιά ενός εφήβου, συνδυάζοντας την αισθητική και την μη σοβαρή διάθεση του υπερήλικα πολίτη. Όμως εκνευρίζομαι με όσους ταυτίζουν την έννοια της τέχνης με τον προβληματισμό. Ίσως γι' αυτό βαριέμαι τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των κριτικών. Δεν υπάρχουν μέτρα στην τέχνη! Πρέπει να προστατεύουμε την αυθαιρεσία της και τον αυθορμητισμό της.
Αποφεύγω σκέψεις του τύπου «γιατί μου αρέσει;». Δεν έχω βάθος (και δεν λυπάμαι διόλου γι' αυτό), παρά μόνο ύψος. Πάντα, μέσα στην καταιγίδα ενός φιλμ, έχανα ένα κομμάτι και κέρδιζα ένα άλλο. Οι γνώμες για την ίδια ταινία εκ διαμέτρου αντίθετες. Παρακολουθώντας το έργο εκτροχιάζομαι. Και μέσα από τον εκτροχιασμό ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά. Λογικό δεν είναι; Αφού έχουμε διαφορετικό αποκωδικοποιητή.
Ούτε έχω κόλλημα με τη μαγεία της αίθουσας, τα Dolby surrounds κλπ. κλπ. Δεν μου κάνει, δεν με αγγίζει. Αν είναι να δω μια ενδιαφέρουσα ταινία, επιλέγω και το video.
Η δεύτερη πλευρά μου, όμως, τις πιο βαθιές νύχτες με οδηγεί στις σκοτεινές αίθουσες. Λατρεύω τις ιστορίες νουάρ, το παιχνίδι χωρίς κανόνες, με πλήθος ανατροπών. Κάποιες από αυτές διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου, σημάδεψαν τη ζωή μου. Εκεί είναι που θέλω πάντα να έχω μια παρέα και ας μην ανταλλάσσω ούτε μια κουβέντα. Δεν είναι οι ταινίες που με τραβάνε, αλλά οι θεατές.
Σήμερα διατηρώ έναν ανεξέλεγκτο πόθο γι' αυτά τα πλάσματα της νύχτας μου - η μέρα δικιά τους - που πηγαινοέρχονται βαδίζοντας πάνω κάτω και κυκλοφορούν σε φεστιβάλ και συναυλίες. Ίδια πρόσωπα θα δεις είτε πας στους U2 είτε στο φεστιβάλ κινηματογράφου, να βιώνουν κρυφά την πλευρά της απόγνωσης. Πρόσωπα χαμένα στο πλήθος, παραδομένα στους δαίμονες τους, σε δυνάμεις ακατανίκητες που σε παραλύουν...
Αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες...
Με συγκινούν όσοι θα επέλεγαν κάποια φορά να κόψουν τις φλέβες τους ή θα μπορούσαν να είναι έγκλειστοι σε άσυλα. Ψυχές που συχνά ζουν στο έρεβος. Ξέφυγαν από την οθόνη, δεν είναι «cult» για να γράφουν γι' αυτούς τα περιοδικά, περιφέρονται έξω από κινηματογραφικές αίθουσες, φτιάχνουν ποιήματα, βλέπουν τρελά οράματα και δεν κοιμούνται τις νύχτες. Και πάντα ντυμένες στα μαύρα, αυτές οι ψυχές ξεχωρίζουν από τα σκοτάδια, γιατί μέσα στην αγάπη και στο μίσος είναι ακόμη πιο πένθιμες. Όποιοι νομιμοποιήθηκαν και έγιναν «φεστιβαλικοί» μέσα μου ξεπεράστηκαν. «Παραφροσύνες» θα πει κάποιος... ναι, από αυτές που δεν γεννάνε ούτε οι ενέσεις ούτε βρίσκεις μέσα στο οινόπνευμα. Ανήκουν στους αυτόχειρες των ηπείρων.
O μόνος λόγος, λοιπόν, που πάω στα φεστιβάλ είναι για να ανταμώσω αυτά τα πρόσωπα που, σιωπηλά παρακολουθώντας, ήταν και παραμένουν «εκτός» ενταγμένα στη σιωπή. Και, κρίνοντας περισσότερο τα αποτελέσματα από ό,τι τις προθέσεις, στο μυαλό μου παραμένει πάντα καρφωμένο «μακάριες οι καταραμένες ψυχές, που δε βρίσκουν ανάπαυση και ψάχνουν πέρα από την οφθαλμαπάτη του λόγου ή της εικόνας». Υπάρχει λύτρωση;
Δίσκος εβδομάδας σπανιότατος
Mary Lou Williams
From the heart
Το «From the heart» σε άλλες εποχές το άκουγα όλη νύχτα με χαμηλωμένους τους προβολείς και σκοτεινή διάθεση. Ο ρυθμός της jazz να με γεμίζει και να με αδειάζει σαν βεγγαλικό. Δηλώνω εξαρτημένος...
Συμμετέχω γιατί αγαπώ τον κινηματογράφο.
Μου έχει χαρίσει απλόχερα πολλές στιγμές συγκίνησης.
Διατηρώ το δικαίωμα της χαλαρής παρακολούθησης μέσα από την οπτική της διακωμώδησης και της ανατροπής του δημιουργού με την ανεμελιά ενός εφήβου, συνδυάζοντας την αισθητική και την μη σοβαρή διάθεση του υπερήλικα πολίτη. Όμως εκνευρίζομαι με όσους ταυτίζουν την έννοια της τέχνης με τον προβληματισμό. Ίσως γι' αυτό βαριέμαι τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των κριτικών. Δεν υπάρχουν μέτρα στην τέχνη! Πρέπει να προστατεύουμε την αυθαιρεσία της και τον αυθορμητισμό της.
Αποφεύγω σκέψεις του τύπου «γιατί μου αρέσει;». Δεν έχω βάθος (και δεν λυπάμαι διόλου γι' αυτό), παρά μόνο ύψος. Πάντα, μέσα στην καταιγίδα ενός φιλμ, έχανα ένα κομμάτι και κέρδιζα ένα άλλο. Οι γνώμες για την ίδια ταινία εκ διαμέτρου αντίθετες. Παρακολουθώντας το έργο εκτροχιάζομαι. Και μέσα από τον εκτροχιασμό ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά. Λογικό δεν είναι; Αφού έχουμε διαφορετικό αποκωδικοποιητή.
Ούτε έχω κόλλημα με τη μαγεία της αίθουσας, τα Dolby surrounds κλπ. κλπ. Δεν μου κάνει, δεν με αγγίζει. Αν είναι να δω μια ενδιαφέρουσα ταινία, επιλέγω και το video.
Η δεύτερη πλευρά μου, όμως, τις πιο βαθιές νύχτες με οδηγεί στις σκοτεινές αίθουσες. Λατρεύω τις ιστορίες νουάρ, το παιχνίδι χωρίς κανόνες, με πλήθος ανατροπών. Κάποιες από αυτές διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου, σημάδεψαν τη ζωή μου. Εκεί είναι που θέλω πάντα να έχω μια παρέα και ας μην ανταλλάσσω ούτε μια κουβέντα. Δεν είναι οι ταινίες που με τραβάνε, αλλά οι θεατές.
Σήμερα διατηρώ έναν ανεξέλεγκτο πόθο γι' αυτά τα πλάσματα της νύχτας μου - η μέρα δικιά τους - που πηγαινοέρχονται βαδίζοντας πάνω κάτω και κυκλοφορούν σε φεστιβάλ και συναυλίες. Ίδια πρόσωπα θα δεις είτε πας στους U2 είτε στο φεστιβάλ κινηματογράφου, να βιώνουν κρυφά την πλευρά της απόγνωσης. Πρόσωπα χαμένα στο πλήθος, παραδομένα στους δαίμονες τους, σε δυνάμεις ακατανίκητες που σε παραλύουν...
Αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες...
Με συγκινούν όσοι θα επέλεγαν κάποια φορά να κόψουν τις φλέβες τους ή θα μπορούσαν να είναι έγκλειστοι σε άσυλα. Ψυχές που συχνά ζουν στο έρεβος. Ξέφυγαν από την οθόνη, δεν είναι «cult» για να γράφουν γι' αυτούς τα περιοδικά, περιφέρονται έξω από κινηματογραφικές αίθουσες, φτιάχνουν ποιήματα, βλέπουν τρελά οράματα και δεν κοιμούνται τις νύχτες. Και πάντα ντυμένες στα μαύρα, αυτές οι ψυχές ξεχωρίζουν από τα σκοτάδια, γιατί μέσα στην αγάπη και στο μίσος είναι ακόμη πιο πένθιμες. Όποιοι νομιμοποιήθηκαν και έγιναν «φεστιβαλικοί» μέσα μου ξεπεράστηκαν. «Παραφροσύνες» θα πει κάποιος... ναι, από αυτές που δεν γεννάνε ούτε οι ενέσεις ούτε βρίσκεις μέσα στο οινόπνευμα. Ανήκουν στους αυτόχειρες των ηπείρων.
O μόνος λόγος, λοιπόν, που πάω στα φεστιβάλ είναι για να ανταμώσω αυτά τα πρόσωπα που, σιωπηλά παρακολουθώντας, ήταν και παραμένουν «εκτός» ενταγμένα στη σιωπή. Και, κρίνοντας περισσότερο τα αποτελέσματα από ό,τι τις προθέσεις, στο μυαλό μου παραμένει πάντα καρφωμένο «μακάριες οι καταραμένες ψυχές, που δε βρίσκουν ανάπαυση και ψάχνουν πέρα από την οφθαλμαπάτη του λόγου ή της εικόνας». Υπάρχει λύτρωση;
Δίσκος εβδομάδας σπανιότατος
Mary Lou Williams
From the heart
Το «From the heart» σε άλλες εποχές το άκουγα όλη νύχτα με χαμηλωμένους τους προβολείς και σκοτεινή διάθεση. Ο ρυθμός της jazz να με γεμίζει και να με αδειάζει σαν βεγγαλικό. Δηλώνω εξαρτημένος...
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2003
Vision Zero
Μερικές ερμηνείες της λέξης vision είναι: ορατότητα, όραμα, φάντασμα, διορατικότητα. Ζero είναι πάντα το μηδέν.
Acroama
Acrorama
Aenigma
Amnesia
Anamnesis
Ananym
Anomia
λέξεις Ελληνικές στην αγγλική, που κάτι σημαίνουν.
Λένε ότι, μια στιγμή πριν πεθάνεις, όλη η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά από τα μάτια σου. Κάποιοι που έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο είδαν.
Μου είπαν για τον χ που μετά 40 χρόνια γάμου χωρίζει. Η γυναίκα, που κινδύνεψε να πάει στον άλλο κόσμο, αλλάζει, παρατάει άντρα, παιδιά, σπίτι και ξεκινάει νέα ζωή. Το ζευγάρι που κάποτε σέβονταν ο ένας τον άλλο, τώρα απομακρύνονται, δεν τους αρέσει ο τρόπος που ζούνε. Κάποιος αλλάζει δουλειά για να νιώσει καλύτερα.
Πόσοι έχουν το σθένος να το κάνουν;
Με κρύο αίμα μοιάζει. Ποιο βλέμμα, όμως, μπορεί να καταγράψει κάτω από τη σάρκα το αίμα που κυλάει και τους παλμούς της καρδιάς, όταν τρυπιέσαι καθημερινά για μια δόση από την ινσουλίνη σου για να ζήσεις; Ποιος μπορεί να μετρήσει τις δόσεις;
Έχω τόσα πολλά κατά νου. Παράδειγμα, τα λευκά ποτά που είναι θάνατος για το στομάχι.
Με χιούμορ καταθλιπτικό, μάτια κλειστά, καρφώνομαι στη φαντασία μου σ’ ένα όστρακο που μοιάζει χελιδόνι. Ο λάγνος τίγρης, λέει, σε τρώει. Μπα, δεν κινδυνεύουμε από αιλουροειδή. Μόνο τη νύχτα από τα προβατάκια που γίνονται κτήνη και μας τρώνε. Σιωπές και ενδοσκοπήσεις που λένε τόσα.
«Πάμε Λονδίνο», λέει ο φίλος από την Κέρκυρα, «για τρεις μέρες μόνο». Τι να μου πουν οι ξενέρωτοι Εγγλέζοι; Λαχταρώ για άλλο ένα βράδυ στην Κωνσταντινούπολη στο Σιραγάν, στο Τζιράν που λένε οι Τούρκοι. Αλλά αυτήν τη φορά θέλω να ακούσω Ουμ Κουλσούμ και όχι Άντζελα Δημητρίου. Και να δω δελφίνια στο Βόσπορο, παίρνοντας το καραβάκι από το Εμίνονου. Δεν ξέρω τους δεσμούς που με δένουν, μόνο ότι είμαι δέσμιος φαντασμάτων. Ίσως για αυτό τώρα σειρά έχει το Κάιρο, ή να πάω κάπου πιο μακριά. 24 ώρες να ταξιδέψω με το αεροπλάνο, να ξορκίσω τα φαντάσματα. Αλλιώς Lisbon, Σάββατο πρωί, στο παζάρι της μεσαιωνικής Ευρώπης. Μεσημέρι να ρεμβάζω σε ένα μαγαζάκι στην άκρη της Ευρώπης και μετά να γίνω τύφλα με Quinta do Porto Ferreira δεκαετίας στο μπαρ του Μαροκινού, με τις πορσελάνινες κούκλες, τους ψεύτικους στρατούς και τα κρεμασμένα αεροπλανάκια.
Απροσπέλαστα τα όρια που μπαίνουν, μόνο με παραβάσεις καταργούνται. Προσπαθώντας, λοιπόν, να κυοφορήσουν οι παραβάσεις, δημιουργούμε ισορροπία μεταξύ του όλου και του τίποτα. Παρακαλώ μια χορήγηση άδειας για το πτώμα (για τη μεταφορά).
Στίχοι της εβδομάδας
Παύλος Σιδηρόπουλος
Υποκριθείτε
Υποκριθείτε σε κείνον που τιμά / σε κείνους που γεμίζουν τα κενά του σατανά /
στην ύπαρξή σας / Υποκριθείτε στον φονιά που δεν μπορεί / ν' αντέξει την επόμενη στιγμή / και κρίνει αλλιώς από την κρίση / τη δική σας / Σ' αυτόν που κυνηγά το θάνατο χωρίς ιδανικά / γιατί μονάχα κυνηγώντας τον αισθάνεται πως ζει / και νιώθει ακόμη / Υποκριθείτε στους αντάρτες στα βουνά / που οι νόμοι σας δεν τους ανήκουν πια / και το πεδίο των μαχών τους / έγινε η πόλη / Στους αθώους που σκοτώνουν από πάθος / οι ιδέες ξαφνικά γίνονται αλήθεια / κι αν οι ιδέες μετατραπούν, έγινε λάθος / Υποκριθείτε στους αθώους από πάθος / Όχι άλλα είδωλα στα επικίνδυνα παιχνίδια
Acroama
Acrorama
Aenigma
Amnesia
Anamnesis
Ananym
Anomia
λέξεις Ελληνικές στην αγγλική, που κάτι σημαίνουν.
Λένε ότι, μια στιγμή πριν πεθάνεις, όλη η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά από τα μάτια σου. Κάποιοι που έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο είδαν.
Μου είπαν για τον χ που μετά 40 χρόνια γάμου χωρίζει. Η γυναίκα, που κινδύνεψε να πάει στον άλλο κόσμο, αλλάζει, παρατάει άντρα, παιδιά, σπίτι και ξεκινάει νέα ζωή. Το ζευγάρι που κάποτε σέβονταν ο ένας τον άλλο, τώρα απομακρύνονται, δεν τους αρέσει ο τρόπος που ζούνε. Κάποιος αλλάζει δουλειά για να νιώσει καλύτερα.
Πόσοι έχουν το σθένος να το κάνουν;
Με κρύο αίμα μοιάζει. Ποιο βλέμμα, όμως, μπορεί να καταγράψει κάτω από τη σάρκα το αίμα που κυλάει και τους παλμούς της καρδιάς, όταν τρυπιέσαι καθημερινά για μια δόση από την ινσουλίνη σου για να ζήσεις; Ποιος μπορεί να μετρήσει τις δόσεις;
Έχω τόσα πολλά κατά νου. Παράδειγμα, τα λευκά ποτά που είναι θάνατος για το στομάχι.
Με χιούμορ καταθλιπτικό, μάτια κλειστά, καρφώνομαι στη φαντασία μου σ’ ένα όστρακο που μοιάζει χελιδόνι. Ο λάγνος τίγρης, λέει, σε τρώει. Μπα, δεν κινδυνεύουμε από αιλουροειδή. Μόνο τη νύχτα από τα προβατάκια που γίνονται κτήνη και μας τρώνε. Σιωπές και ενδοσκοπήσεις που λένε τόσα.
«Πάμε Λονδίνο», λέει ο φίλος από την Κέρκυρα, «για τρεις μέρες μόνο». Τι να μου πουν οι ξενέρωτοι Εγγλέζοι; Λαχταρώ για άλλο ένα βράδυ στην Κωνσταντινούπολη στο Σιραγάν, στο Τζιράν που λένε οι Τούρκοι. Αλλά αυτήν τη φορά θέλω να ακούσω Ουμ Κουλσούμ και όχι Άντζελα Δημητρίου. Και να δω δελφίνια στο Βόσπορο, παίρνοντας το καραβάκι από το Εμίνονου. Δεν ξέρω τους δεσμούς που με δένουν, μόνο ότι είμαι δέσμιος φαντασμάτων. Ίσως για αυτό τώρα σειρά έχει το Κάιρο, ή να πάω κάπου πιο μακριά. 24 ώρες να ταξιδέψω με το αεροπλάνο, να ξορκίσω τα φαντάσματα. Αλλιώς Lisbon, Σάββατο πρωί, στο παζάρι της μεσαιωνικής Ευρώπης. Μεσημέρι να ρεμβάζω σε ένα μαγαζάκι στην άκρη της Ευρώπης και μετά να γίνω τύφλα με Quinta do Porto Ferreira δεκαετίας στο μπαρ του Μαροκινού, με τις πορσελάνινες κούκλες, τους ψεύτικους στρατούς και τα κρεμασμένα αεροπλανάκια.
Απροσπέλαστα τα όρια που μπαίνουν, μόνο με παραβάσεις καταργούνται. Προσπαθώντας, λοιπόν, να κυοφορήσουν οι παραβάσεις, δημιουργούμε ισορροπία μεταξύ του όλου και του τίποτα. Παρακαλώ μια χορήγηση άδειας για το πτώμα (για τη μεταφορά).
Στίχοι της εβδομάδας
Παύλος Σιδηρόπουλος
Υποκριθείτε
Υποκριθείτε σε κείνον που τιμά / σε κείνους που γεμίζουν τα κενά του σατανά /
στην ύπαρξή σας / Υποκριθείτε στον φονιά που δεν μπορεί / ν' αντέξει την επόμενη στιγμή / και κρίνει αλλιώς από την κρίση / τη δική σας / Σ' αυτόν που κυνηγά το θάνατο χωρίς ιδανικά / γιατί μονάχα κυνηγώντας τον αισθάνεται πως ζει / και νιώθει ακόμη / Υποκριθείτε στους αντάρτες στα βουνά / που οι νόμοι σας δεν τους ανήκουν πια / και το πεδίο των μαχών τους / έγινε η πόλη / Στους αθώους που σκοτώνουν από πάθος / οι ιδέες ξαφνικά γίνονται αλήθεια / κι αν οι ιδέες μετατραπούν, έγινε λάθος / Υποκριθείτε στους αθώους από πάθος / Όχι άλλα είδωλα στα επικίνδυνα παιχνίδια
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2003
Ζήτω η Ελλάδα και η ενδελεχής διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας στα σχολεία μας
Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο ξεκίνησε από τα φοιτητικά αιτήματα για τα δικαιώματα που είχαν αφαιρεθεί από τη δικτατορία (διενέργεια φοιτητικών εκλογών, διακοπή της στράτευσης των φοιτητών, και άλλα). Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 κλείστηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο και δημιούργησαν διάφορες επιτροπές. Κάποιες φοιτητικές οργανώσεις είχαν αντιρρήσεις. Τους παρέσυρε το αυθόρμητο ρεύμα και βιάστηκαν να το οικειοποιηθούν, όπως γίνεται πάντα. Έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό και τότε πρωτακούστηκε το «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο».
Τη συνέχεια την ξέρουμε. Οι πρώτοι νεκροί. Κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το πίστευε. Αλυσιδωτές μετά οι αντιδράσεις που οδήγησαν στον τερματισμό της 7χρονης χούντας.
Σήμερα στις πορείες πλέον δεν πάμε, δεν εμπιστευόμαστε τους διοργανωτές και αυταπάτες δεν υπάρχουν για τις επετείους.
Η πολιτεία κάθε τι που φοβάται το αφομοιώνει το ευνουχίζει και το μετατρέπει σε επέτειο αργία (1η Μάη, 28η Οκτωβρίου, 17η Νοεμβρίου). Οι εκάστοτε κυβερνώντες βγάζουν λόγους για σύμβολα, κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία. Εδώ στο παρ΄ολίγο γλιτώσαμε την παρασημοφόρηση του πρωτοπαλίκαρου της χούντας Ντερντιλή (αυτόν, που με μια σφαίρα τίναξε τα μυαλά του δεκαπεντάχρονου μαθητή έξω από το Πολυτεχνείο και ψύχραιμα γύρισε είπε: «Είδες σημάδι που ξέρω!») Το Υπουργείο Άμυνας τον πρότεινε (!!!) για παρασημοφόρηση για ανδραγάθημα που έκανε στη Κύπρο το 1964.
Το ότι διώχθηκε και καταδικάστηκε για εγκλήματα που έκανε κατά τη διάρκεια της επταετίας το ξέχασαν
Μιλάνε, όλο μιλάνε, βγάζουνε λόγους, λες και νοιάζονται
για τις ιστορικές μνήμες. Ενώ μας κρύβουν την ιστορία μας.
Θλιβερή όσο και αποκαλυπτική η έρευνα για τη γνώση της ιστορίας από τους νέους των γυμνασίων και λυκείων (Βήμα, 27.10.2002)...
Ο ένας στους δύο αγνοεί τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41, επτά στους δέκα δεν ξέρουν τι ήταν η Εθνική Αντίσταση,
ο ένας στους τέσσερις δεν γνωρίζει τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940, 18% αγνοεί την 25η Μαρτίου,
17% δεν έχει ιδέα τι έγινε στις 17 Νοεμβρίου 1973.
Δεν είναι απίστευτο; Τοιουτοτρόπως η πολιτεία προάγει τον πολιτισμό, αλλά και τον ελληνισμό εν γένει. Μετά αναρωτιούνται οι ιθύνοντες και αναλύουν περισπούδαστα γιατί υπάρχει το φαινόμενο της σχεδόν καθολικής αποκοπής-αποξένωσης από την πολιτική, ιδίως από τους νέους. Και η ισοπέδωση των πάντων - όλοι ίδιοι είναι. Η σαπίλα πάντα βρωμάει, όσο και να κρύβεσαι. Φωτογραφίζονται, ακκίζονται για την μόρφωση της νεολαίας και κάνουν επετείους, βγάζοντας λόγους της δεκάρας.
Γι αυτό και η μετριότητά μου, δηλοί μεγαλοφώνως και απερίττως σε άπταιστην Εληνικήν: Gamw ta panigiria tous
Η 17η Νοεμβρίου ορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Φοιτητών, αρχικά για να τιμηθούν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πράγας που στις 17η Νοεμβρίου του 1939 είδαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής να εισβάλουν στο πανεπιστήμιό τους, οδηγώντας στο εκτελεστικό απόσπασμα 10 άτομα και ακόμη 1.200 στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στίχοι της εβδομάδας
Νίκος Πορτοκάλογλου
Υπάρχει λόγος σοβαρός
Πίσω μου άθλια παρτάκια / κορίτσια ντροπαλά / φοβισμένα φρικιά / Ολύμπιανς και Ντόρς / και βερμούτ με παγάκια / τα ξέρεις όλ' αυτά. / Σε είχα δει και σένα / σάν τ' άλλα φοιτητάκια / αντάρτες της πορδής / με τα λεφτά του μπαμπά / μίζερα όλα και λειψά / γι' αυτό σου λέω./ Πίσω μου άθλια σχολεία / κοπάνες και πορνό / αποβολές για μαλλιά. / Γκόμενες και κόμμα /ραντεβού στην πλατεία / τα ξέρεις όλ' αυτά / Χούντα δε θυμάμαι / μα ούτε ελευθερία / της μεταπολίτευσης / καημένη γενιά / άχρωμα όλα και λειψά / γι αυτό σου λέω.../ Υπάρχει λόγος σοβαρός / που ήμουν νέος χλιαρός / αυτά μου τύχαν δυστυχώς / μα δεν τα κρύβω ευτυχώς / και να ένας λόγος σοβαρός / που είμαι ωραίος./ Τώρα τα τραγούδια μας / τους πέφτουνε λίγα / και κάτω απ' τα μουστάκια τους / γελάν οι παλιοί / Εχουν βλέπεις πίσω τους / τη λάμψη του '60 / καθάρισαν αυτοί. / Μα αν τίποτε δεν έδωσε / σε μάς η ιστορία / αυτό το τίποτε να εκφράσεις / και να εκφραστείς / είν' η μόνη ευκαιρία που 'χω εγώ και συ / γι αυτό σου λέω.../ Υπάρχει λόγος σοβαρός / που ήμουν νέος χλιαρός / αυτά μου τύχαν δυστυχώς / μα τ' αγαπάω ευτυχώς / και να ένας λόγος σοβαρός / που είμαι ωραίος.
Τη συνέχεια την ξέρουμε. Οι πρώτοι νεκροί. Κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το πίστευε. Αλυσιδωτές μετά οι αντιδράσεις που οδήγησαν στον τερματισμό της 7χρονης χούντας.
Σήμερα στις πορείες πλέον δεν πάμε, δεν εμπιστευόμαστε τους διοργανωτές και αυταπάτες δεν υπάρχουν για τις επετείους.
Η πολιτεία κάθε τι που φοβάται το αφομοιώνει το ευνουχίζει και το μετατρέπει σε επέτειο αργία (1η Μάη, 28η Οκτωβρίου, 17η Νοεμβρίου). Οι εκάστοτε κυβερνώντες βγάζουν λόγους για σύμβολα, κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία. Εδώ στο παρ΄ολίγο γλιτώσαμε την παρασημοφόρηση του πρωτοπαλίκαρου της χούντας Ντερντιλή (αυτόν, που με μια σφαίρα τίναξε τα μυαλά του δεκαπεντάχρονου μαθητή έξω από το Πολυτεχνείο και ψύχραιμα γύρισε είπε: «Είδες σημάδι που ξέρω!») Το Υπουργείο Άμυνας τον πρότεινε (!!!) για παρασημοφόρηση για ανδραγάθημα που έκανε στη Κύπρο το 1964.
Το ότι διώχθηκε και καταδικάστηκε για εγκλήματα που έκανε κατά τη διάρκεια της επταετίας το ξέχασαν
Μιλάνε, όλο μιλάνε, βγάζουνε λόγους, λες και νοιάζονται
για τις ιστορικές μνήμες. Ενώ μας κρύβουν την ιστορία μας.
Θλιβερή όσο και αποκαλυπτική η έρευνα για τη γνώση της ιστορίας από τους νέους των γυμνασίων και λυκείων (Βήμα, 27.10.2002)...
Ο ένας στους δύο αγνοεί τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41, επτά στους δέκα δεν ξέρουν τι ήταν η Εθνική Αντίσταση,
ο ένας στους τέσσερις δεν γνωρίζει τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940, 18% αγνοεί την 25η Μαρτίου,
17% δεν έχει ιδέα τι έγινε στις 17 Νοεμβρίου 1973.
Δεν είναι απίστευτο; Τοιουτοτρόπως η πολιτεία προάγει τον πολιτισμό, αλλά και τον ελληνισμό εν γένει. Μετά αναρωτιούνται οι ιθύνοντες και αναλύουν περισπούδαστα γιατί υπάρχει το φαινόμενο της σχεδόν καθολικής αποκοπής-αποξένωσης από την πολιτική, ιδίως από τους νέους. Και η ισοπέδωση των πάντων - όλοι ίδιοι είναι. Η σαπίλα πάντα βρωμάει, όσο και να κρύβεσαι. Φωτογραφίζονται, ακκίζονται για την μόρφωση της νεολαίας και κάνουν επετείους, βγάζοντας λόγους της δεκάρας.
Γι αυτό και η μετριότητά μου, δηλοί μεγαλοφώνως και απερίττως σε άπταιστην Εληνικήν: Gamw ta panigiria tous
Η 17η Νοεμβρίου ορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Φοιτητών, αρχικά για να τιμηθούν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πράγας που στις 17η Νοεμβρίου του 1939 είδαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής να εισβάλουν στο πανεπιστήμιό τους, οδηγώντας στο εκτελεστικό απόσπασμα 10 άτομα και ακόμη 1.200 στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στίχοι της εβδομάδας
Νίκος Πορτοκάλογλου
Υπάρχει λόγος σοβαρός
Πίσω μου άθλια παρτάκια / κορίτσια ντροπαλά / φοβισμένα φρικιά / Ολύμπιανς και Ντόρς / και βερμούτ με παγάκια / τα ξέρεις όλ' αυτά. / Σε είχα δει και σένα / σάν τ' άλλα φοιτητάκια / αντάρτες της πορδής / με τα λεφτά του μπαμπά / μίζερα όλα και λειψά / γι' αυτό σου λέω./ Πίσω μου άθλια σχολεία / κοπάνες και πορνό / αποβολές για μαλλιά. / Γκόμενες και κόμμα /ραντεβού στην πλατεία / τα ξέρεις όλ' αυτά / Χούντα δε θυμάμαι / μα ούτε ελευθερία / της μεταπολίτευσης / καημένη γενιά / άχρωμα όλα και λειψά / γι αυτό σου λέω.../ Υπάρχει λόγος σοβαρός / που ήμουν νέος χλιαρός / αυτά μου τύχαν δυστυχώς / μα δεν τα κρύβω ευτυχώς / και να ένας λόγος σοβαρός / που είμαι ωραίος./ Τώρα τα τραγούδια μας / τους πέφτουνε λίγα / και κάτω απ' τα μουστάκια τους / γελάν οι παλιοί / Εχουν βλέπεις πίσω τους / τη λάμψη του '60 / καθάρισαν αυτοί. / Μα αν τίποτε δεν έδωσε / σε μάς η ιστορία / αυτό το τίποτε να εκφράσεις / και να εκφραστείς / είν' η μόνη ευκαιρία που 'χω εγώ και συ / γι αυτό σου λέω.../ Υπάρχει λόγος σοβαρός / που ήμουν νέος χλιαρός / αυτά μου τύχαν δυστυχώς / μα τ' αγαπάω ευτυχώς / και να ένας λόγος σοβαρός / που είμαι ωραίος.