Παρασκευή 13 Μαΐου 2005

Στιγμιότυπα ενός 48ωρου

«Μπορείς να φέρεις μια πίτσα; Εσύ όμως πρέπει να πας, η κλινική απαγορεύει το delivery... Και coca cola να στανιάρουμε.... Ουφ ...στα 'πα και ξελάφρωσα». Είναι μια ιδιωτική κλινική -όπερ σημαίνει από τις καλύτερες περιπτώσεις- για τους ψυχολογικά άρρωστους. Ο αποστειρωμένος χώρος σε χλωμιάζει... Ο κήπος μόνο είναι παράξενα όμορφος, σχεδόν παραφωνία.«Δεν υπάρχει προαύλιο για εμάς, δεν μας βγάζουν στον ήλιο. 5 χρόνια είμαι εδώ... καλύτερα στη φυλακή». H ακούσια στείρωση του μυαλού και η αποξένωση του κορμιού, εκμηδενίζει ...

Στο φωτεινό σηματοδότη, στο σιντριβάνι απέναντι από το πανεπιστήμιο, τους συνήθεις επαίτες αναπληρώνει ένα αποστεωμένο παλικαράκι όχι πάνω από 23, απόφοιτος μουσικολογίας ή κάτι τέτοιο. Μπορείς να αγοράσεις μπλε στυλούς με 0,50 ευρώ. Πότε μας ξεπερνά πραγματικότητα;

Γιατί στα αλήθεια πιστεύουμε ότι είμαστε λαός εκλεχτός και ξεχωριστός; Ο πατέρας του Κώστα ξεκαθαρίζει τις ψευδαισθήσεις μας. Στην Γερμανία υπάρχουν 4.500.000 δότες μυελού των οστών, στην Ιταλία 2.500.000 και στην Ελλάδα 25.000. Όταν η χώρα ντύνεται την υποκρισία, της πάει γάντι.

Σ' ένα παγκάκι, ανάμεσα Όμιλο και Ποσειδώνιο, συγχρωτίζονται διάθεση και χρώματα. Ο ουρανός είναι μαβί και η θάλασσα σκούρα, πολύ σκούρα. Εξωφρενικά ίδια με τα μέσα μου. Για να αλλάξω το χρώμα πρέπει να μη σκέφτομαι. Άλλη μέρα θα τακτοποιήσω τις ηθικές μου εκκρεμότητες.

Στη φάση που διανύω χρειάζομαι μια μπύρα. Κρύβομαι πίσω από το μπουκάλι. Θέλω μουσική ένταση, φώτα και χορό. Νομίζω ότι καταλαβαίνω τα πιτσιρίκια που χτυπιούνται στους ήχους ... Γεμίζεις με κάτι ψεύτικο και φευγαλέο και για να έχεις χώρο αδειάζεις το μυαλό.
Έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτή η περιπλάνηση του μυαλού είναι δυσάρεστη, για αυτό θα κόψω τις σκηνές που με χαλάνε και θα φτιάξω άλλες. Θα αφήσω λίγο το είναι μου να συνέρθει, μετά θα μηδενίσω το κοντέρ στη διαδρομή για το σπίτι εστιάζοντας στα ρήματα "χαζεύω" και "χαζολογώ".

Η παραλία τσίκνισε το Πάσχα από τα αμνοερίφια στις σούβλες.
Πάλι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κάναμε. Αποφεύγω να περάσω κοντά από το Λευκό Πύργο μήπως κι έμεινε η μυρωδιά.

Έπεσα εξουθενωμένος να κοιμηθώ και ονειρεύτηκα ότι μ' αγκάλιασε ο γιος μου και μου έσκασε ένα ζουμερό φιλί. Κράτησα την αναπνοή μου μη ξυπνήσω. Πάει καιρός που δεν ονειρεύομαι, δεν θα το χαλάσω τώρα.

Τι έχουμε σήμερα; Ο ήλιος χαμογελά Από όλες τις εκθέσεις και τα «πρότζεκτ» που γίνονται στη πόλη προτιμώ αυτή των Ανθέων. Έξω από την Ανθοέκθεση, στο πάρκο του Στρατηγείου προς το Βυζαντινό μουσείο, ένας γνωστός μπαμπάς με τα παιδάκια του αριστερά και δεξιά μοιάζει να πλημμυρίζει από εκείνο το αίσθημα αγαλλίασης και δικαίωσης που νιώθεις όταν πετυχαίνεις στο ρόλο σου.

Ο σκύλος, ο μπάσταρδος, τρίβεται στο χέρι μου διψώντας χάδι. Κοιτιόμαστε και μου χαμογελά. Αισθάνομαι μια τρυφερότητα. Ο χώρος είναι καταπράσινος και ανθισμένος. Οι μοναχικοί χάνονται στο πλήθος. Βρήκα ρίγανη και θυμάρι Ολύμπου.

«Τι καιρό έχετε σήμερα στη Θεσσαλονίκη... Χθες το βράδυ πώς ήταν;» Τρελό άγχος. Ο φίλος ερευνά τα όρια των αντοχών του, έξω από τις ανοχές του ζευγαριού. Μέσω τηλεφώνου αναζητεί άλλοθι για τις παρεκτροπές του. Κάποιοι προχωράνε μέσα από καταστροφές. Δεν συνηθίζω να ορίζω τον ηθικό ορίζοντα αυτών που ο χρόνος και οι συνευρέσεις μας έδεσαν, από μένα έχει όση συμπαράσταση θέλει. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να είμαστε αληθινοί με τον άλλον; Καλά ξεμπερδέματα.

Κι όλα αυτά μέσα σε 48 ώρες... Μια βίαιη υπενθύμιση στη μέση, από τα παραπανίσια κιλά του χειμώνα, με κάνει να αλλάξω θέση. Αποφεύγω να προκαλώ ό,τι πονάει, αλλά τι να κάνεις; Χαίρομαι που τέτοια σήματα βίαια μου υπενθυμίζουν πόσο όμορφα είναι που βρίσκομαι έξω, περπατάω και μετά μπορώ να ρουφάω αχόρταγα το άρωμα του εσπρέσο.