Μετράω μέρα τη μέρα, -δυο και σήμερα- πότε θα φθάσει η Παρασκευή! Φεύγω εκδρομή, Σαμοθράκη. Δε μου αρέσει η λέξη «διακοπές», δε θέλω να διακόψω τίποτα, να φύγω θέλω από τον εαυτό μου που με κυνηγάει καθημερινά και να επιστρέψω μόνο όταν αυτός θα μου λείψει. Αντί για τα gala της Μυκόνου που μαζεύεται η σάρα και η μάρα και όλοι οι «δες με είμαι επώνυμος χωρίς κανένα όνειδος», θα αναζητήσω rave party. Αντί για δείπνο με κεριά στα Φυρά της Σαντορίνης καλύτερα μου φαντάζουν οι φωτιές πλάι στη θάλασσα σαν αυτές που φώτιζαν παλιά τις νύχτες μας.
Έχω ακούσει πολλά για τη Σαμοθράκη, αυτό το ισχυρό ενεργειακό κέντρο και σκέφτομαι ότι αν η αίσθηση που παίρνεις αγγίζει έστω και το 50% από αυτήν στην Αμοργό θα αποζημιωθώ προκαταβολικά μπροστά στον επερχόμενο χειμώνα. Ποιος ξέρει; Κανείς δεν ξέρει τίποτα από πριν. Πάντα μετά μαθαίνεις...Αν και η αλήθεια είναι ότι το site samothraki.com μολονότι εξαιρετικά λειτουργικό και άριστα ενημερωτικό, με ψιλοχάλασε. Προβάλλει ταραντούλες, βόες κροταλίες και άλλα ερπετά! Ανάθεμα οι τυρανόσαυροι! Που είναι οι βάθρες, γιατί δεν υπάρχει μια περιπλάνηση στην άγρια φύση; Και που είναι κρυμμένη αυτή η περιβόητη «πλάνη» του νησιού;
Προτιμώ αυτόν τον προορισμό, πιο απομακρυσμένο από κάθε κωμικό-κοσμική παραλία. Τι και αν ο νέος υφυπουργός τουρισμού έστειλε στον εισαγγελέα στενό συνεργάτη του που φέρεται πως ζήτησε μίζα από επιχειρηματία για να «προωθήσει» υπόθεση του; Η Ελλάδα έχει στοιχειώσει από χιλιάδες άλλες περιπτώσεις που την έφτασαν στη σημερινή της μορφή. Γι’ αυτό θέλω να χαθώ κάπου μακριά από οργανωμένες παραλίες, beach bar, beach volley και bitch... φάτσες!
Ήδη από χθες φόρτωσα νοερά τις μπαγαζιέρες της μηχανής. Τρία μακό, δυο παντελόνια, πολλά βιβλία, cd, εσώρουχα, μάσκες, βατραχοπέδιλα αντηλιακά, dvd και ένα μπουκάλι νέκταρ. Δεν ξέρω πως να δείξω την χαρά μου. Ζηλεύω μερικές φορές τις γυναίκες που πάντα έχουν κάτι να κάνουν για να δηλώσουν ή να προετοιμάσουν μια αλλαγή, κάτι, διαφορετικό παίζοντας με το κεφάλι τους και ασχολούμενες με τρίχες. Στην Κίνα όμως απαγόρεψαν στους παρουσιαστές της τηλεόρασης να βάφουν τα μαλλιά τους, να εκθέτουν τη σάρκα τους κ.ά. για να προφυλαχτεί η νεολαία τους από τις βλαβερές επιρροές του σεξ, της βίας και των ξένων ιδεών.
Εμένα ποιος θα με εμποδίσει; Τι διαφορετικό να κάνω εγώ για να σηματοδοτήσω την διάθεσή μου πάνω στο κορμί της νήσου μου; Ίσως πρέπει να ξυρίσω τα γενιά, αν και ο άνοστος περίγυρος μου με προτρέπει να πάω να κάνω εμφύτευση τριχών. Όχι, καλύτερα να τα βάψω σε προκλητικό χρώμα, έτσι για συμπαρασταση.
Ποιος θα με παρακολουθεί;
Το «Ζέπελιν» των Ολυμπιακών γράφουν οι εφημερίδες!
Είναι ο ιπτάμενος ρουφιάνος που θα μας κατασκοπεύει εν όψει Ολυμπιακών αγώνων. Αλλά οι καλοί θεοί της Ελλάδας μας προστατεύουν. Απόδειξη κραυγαλέα ο θεός του ανέμου, ο Αίολος, που δεν επέτρεψε στο πανίσχυρο «Ζεπελιν» με τις κάμερες υψηλής ευκρίνειας να πετάξει στον ουρανό της Αθήνας και να γίνουμε ένα ξέφραγο ριάλιτι. Ποιος μου αποκλείει ότι αν πετάξει το «Ζεπελιν» δεν θα κάνει μια γύρα και κατά βόρεια Ελλάδα να διαπιστώσει -εν είδη τεστ- αν οδηγώ με ή χωρίς γυαλιά που γράφει το δίπλωμά μου; Να χέσω τα ατομικά δικαιώματά μας που εξαντλούνται στο «μη τυχόν ενοχλήσεις κανέναν με Spam mail» (απρόσκλητα διαφημιστικά μηνύματα στο internet)!
Αν κάποιος καταγράφει τις μικρές παραβάσεις μου κάθε φορά που περνώ με κόκκινο, κάθε φορά που αγγίζω τα κόκκινα και κάθε φορά που σχεδόν διπλασιάζω τα όρια ταχύτητας, αν με φακελώνει για όλα αυτά που μέσα μου λειτουργούν εξισορροπητικά, είναι σα να κλείνει την βαλβίδα της χύτρας που επιτρέπει να φεύγει ο ατμός και τότε κινδυνεύει να εκραγεί η ρημάδα η κατσαρόλα-ψυχή... Η δίοδος διαφυγής, οι εκδρομές μου, οι μικρές παραβάσεις, τα ελαστικά όρια που με αποκοιμίζουν, με κάνουν άστατο άλλοτε ανάστατο αλλά όχι επανάστατο!
θα βγάλω το κράνος να νιώσω την αίσθηση της ελευθερίας στο πρόσωπο, θα ανεβάσω τις στροφές στα κόκκινα θα τερματίσω το γκάζι, θα πάω στα fora να διαδηλώσω και στις νυχτερινές διαδρομές στο νησί όταν θα γέρνω στις στροφές, θα ταξιδεύω, ακούγοντας από τα ακουστικά Marc Almod στο Madame de la Luna...!
Μετά...
Μετά θα ανταλλάξουμε τις εμπειρίες μας.
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2004
Τρίτη 20 Ιουλίου 2004
Με αφορμή ένα βιβλίο
Εκλεισα το βιβλιο με το σελιδοδείχτη να σημαδεύει την τελευταία σελίδα που διάβασα. Επρεπε να φύγω για τη δουλειά, είχα καθυστερήσει. Ασχετα πόσο πολύ ήθελα να παραμείνω πίσω ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να χαθώ στις σελίδες του.
Το προηγούμενο βράδυ με πήρε ο υπνος διαβάζοντας....Και σκεφτόμουνα πότε άλλοτε είχα την ευκαιρία να χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου. Αναρωτήθηκα, πόσες φορές άραγε έχεις την τυχη να χάσεις τον κόσμο γύρω σου, να αφοσιωθείς, να απομονωθείς σε κάτι που σε "τραβάει"... Να ξεχάσεις τα πάντα
Όπως σε μάγεψε ένα βιβλίο, έτσι κάποτε σε καθήλωσε ένας στίχος, σε πλάνεψε το φεγγάρι, ή κάτι άλλο σαν όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό σε σημάδεψε εκείνη τη στιγμή
Εκείνη τη μαγική στιγμή αυτό γίνεται η αλήθεια σου.
Χανεις την αίσθηση, είναι σαν να περάσαν αιώνες σε λίγα μόνο λεπτά. Είναι μόνο μια σταλιά χρόνος από την καθημερινότητα σου, αλλά είναι για σένα αποκλειστικά και μονο. Το ποτήρι της ψυχής το νιώθεις μισογεμάτο...με μπόλικη κανελα μοσχοκάρυδο και κατι τι άλλο που δένει την μυστική συνταγή. Αυτή η απόλαυση όμως εχει διάρκεια. Η επιδερμίδα σου ριγεί. Είναι ένα βαθύ φιλί στα χέρια σου ο κόσμος όλος μια σταλιά
Πιο εύκολο και συχνό φαινόμενο στις νεαρότερες ηλικίες αυτή η αίσθηση του να χάνεσαι. Χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ψυχών, ανόητων κοριτσόπουλων .... ή των αλαφροϊσκιωτων, λέει ο είρων δαίμονας μου.
Και τότε είναι που επιστρατευουμε τη λογική για να δικαιολογήσουμε αυτό που νιώθουμε... Εξηγήσεις.... γιατί με πλάνεψαν οι σελίδες του... Σχεδόν πάντα ζητάμε να μας κατανοήσουν χάνοντας το κρυφό νόημα.. Πολλές φορές είναι τα γεγονότα που μας οδηγούν, ή τουλάχιστον αυτό προτείνουμε σαν δικαιολογία. Κάποιες άλλες εμείς αυτοί που τα δημιουργούμε και τα καθοδηγούμε. Αναζητώντας την αφορμή. Και ακολουθούν τα συναισθήματα. Όμως μέσα μας είναι όλαΞεχνάμε ότι όλα υπακούν στις αισθήσεις που δεν ορίζονται σαν μήκος και πλάτος, παρά σαν μια ορθάνοιχτη πόρτα. Με τη διαφορά ότι οι περισσότεροι για να μπορούν να πατούν στα πόδια τους χρειάζεται να ονοματίζουν κάθε τι που συμβαίνει.. Ετσι χάνεται η ευκαιρία να πετάξεις, άλλοτε περπατάς και άλλοτε σέρνεσαι
Το μυστικό είναι να αφεθείς, να αιωρείσαι...Να ρουφάς τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους σαν βρέφος που πρωτοθηλάζει στο μενεξελί μαστό της μάννας του, ευωδιάζοντας λεβάντα. Μουσική, κείμενα, εικόνες, με πίνεις και σε πίνω. Χωρις δισταγμό ή ενοχές υπό τους ήχους των τυμπάνων του νου.
«Αλλωστε αυτός είναι ο ορισμός της πίστης. H αποδοχή αυτού που υποθέτουμε ότι είναι πραγματικότητα αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε...» (Dan Brown, Κώδικας Da Vinci, σελ 460) Δεν είναι τα σύνορα που μας ορίσαν, αλλά τα όρια του νου που εμείς ορίζουμε.
Το προηγούμενο βράδυ με πήρε ο υπνος διαβάζοντας....Και σκεφτόμουνα πότε άλλοτε είχα την ευκαιρία να χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου. Αναρωτήθηκα, πόσες φορές άραγε έχεις την τυχη να χάσεις τον κόσμο γύρω σου, να αφοσιωθείς, να απομονωθείς σε κάτι που σε "τραβάει"... Να ξεχάσεις τα πάντα
Όπως σε μάγεψε ένα βιβλίο, έτσι κάποτε σε καθήλωσε ένας στίχος, σε πλάνεψε το φεγγάρι, ή κάτι άλλο σαν όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό σε σημάδεψε εκείνη τη στιγμή
Εκείνη τη μαγική στιγμή αυτό γίνεται η αλήθεια σου.
Χανεις την αίσθηση, είναι σαν να περάσαν αιώνες σε λίγα μόνο λεπτά. Είναι μόνο μια σταλιά χρόνος από την καθημερινότητα σου, αλλά είναι για σένα αποκλειστικά και μονο. Το ποτήρι της ψυχής το νιώθεις μισογεμάτο...με μπόλικη κανελα μοσχοκάρυδο και κατι τι άλλο που δένει την μυστική συνταγή. Αυτή η απόλαυση όμως εχει διάρκεια. Η επιδερμίδα σου ριγεί. Είναι ένα βαθύ φιλί στα χέρια σου ο κόσμος όλος μια σταλιά
Πιο εύκολο και συχνό φαινόμενο στις νεαρότερες ηλικίες αυτή η αίσθηση του να χάνεσαι. Χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ψυχών, ανόητων κοριτσόπουλων .... ή των αλαφροϊσκιωτων, λέει ο είρων δαίμονας μου.
Και τότε είναι που επιστρατευουμε τη λογική για να δικαιολογήσουμε αυτό που νιώθουμε... Εξηγήσεις.... γιατί με πλάνεψαν οι σελίδες του... Σχεδόν πάντα ζητάμε να μας κατανοήσουν χάνοντας το κρυφό νόημα.. Πολλές φορές είναι τα γεγονότα που μας οδηγούν, ή τουλάχιστον αυτό προτείνουμε σαν δικαιολογία. Κάποιες άλλες εμείς αυτοί που τα δημιουργούμε και τα καθοδηγούμε. Αναζητώντας την αφορμή. Και ακολουθούν τα συναισθήματα. Όμως μέσα μας είναι όλαΞεχνάμε ότι όλα υπακούν στις αισθήσεις που δεν ορίζονται σαν μήκος και πλάτος, παρά σαν μια ορθάνοιχτη πόρτα. Με τη διαφορά ότι οι περισσότεροι για να μπορούν να πατούν στα πόδια τους χρειάζεται να ονοματίζουν κάθε τι που συμβαίνει.. Ετσι χάνεται η ευκαιρία να πετάξεις, άλλοτε περπατάς και άλλοτε σέρνεσαι
Το μυστικό είναι να αφεθείς, να αιωρείσαι...Να ρουφάς τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους σαν βρέφος που πρωτοθηλάζει στο μενεξελί μαστό της μάννας του, ευωδιάζοντας λεβάντα. Μουσική, κείμενα, εικόνες, με πίνεις και σε πίνω. Χωρις δισταγμό ή ενοχές υπό τους ήχους των τυμπάνων του νου.
«Αλλωστε αυτός είναι ο ορισμός της πίστης. H αποδοχή αυτού που υποθέτουμε ότι είναι πραγματικότητα αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε...» (Dan Brown, Κώδικας Da Vinci, σελ 460) Δεν είναι τα σύνορα που μας ορίσαν, αλλά τα όρια του νου που εμείς ορίζουμε.
