(προς τον Δήμο, Τεχνικό Επιμελητήριο, Ενώσεις πολιτών, επιστημονική κοινότητα, άλλους συναρμόδιους φορείς και γείτονες απλώς)
Περνώντας από το λιμάνι θα χάνουμε, λέει, τον ήλιο όταν θα μπαίνουμε στην υποθαλάσσια σήραγγα που σχεδιάσθηκε... για να γίνει. Και η άκρη του τούνελ θα καταλήγει 3-4-5 χιλιόμετρα πιο πέρα. Μια υποθαλάσσια αρτηρία που θα ενώνει την περιοχή του λιμανιού με την περιοχή που βρίσκεται στο ύψος του Μακεδονία Παλλάς. Από τύχη έμαθα ότι στην πόλη που γεννήθηκα, στη Θεσσαλονίκη που αντικρίζω κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου, θα κατασκευαστεί ένα από τα πιο μεγάλα (υπόγεια) έργα που έγιναν ποτέ. Τα διόδια, λένε, μπορεί να φτάνουν μέχρι και 3 ευρώ! Με ποια μελέτη και πώς προκρίθηκε αυτή η λύση, αγνοώ παντελώς. Αυτό όμως που ξέρω και είναι εντυπωσιακό, είναι η σιωπή που επικρατεί παντού περί αυτού... Τούτες τις μέρες θα υπογραφεί -αν δεν έχει ήδη τελειώσει η υπόθεση- και θα οριστεί η εταιρεία που θα αναλάβει το μεγάλο έργο. Χωρίς τυμπανοκρουσίες ούτε διαμαρτυρίες, χωρίς δημόσιες αναφορές ή συζητήσεις περί του θέματος, σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Κι όμως (υποτίθεται ότι) θα αλλάξει η όψη της πόλης –και της θάλασσας, όπως «τη βλέπουμε από τη στεριά».
Έχω την αίσθηση ότι οι θεσσαλονικείς βρισκόμαστε μέσα σε ένα βαθύ τούνελ (αδιαφορίας) τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι μόνο οι μαζικοί αγώνες που ξέφτισαν, μαζί με τη διάθεση μας για οποιαδήποτε παρέμβαση, είναι η πλήρης αποδοχή του «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει» ή του «οι αρμόδιοι ξέρουν» και «πού να καταλάβουμε (εμείς) οι φτωχοί». Όταν το δούμε (το έργο), θα πούμε την άποψη μας μετά - κι ας είναι πλέον αργά.Οι τοπικοί άρχοντες και λοιποί αρμόδιοι αγνοώ - γιατί κανείς δεν φρόντισε να μας ενημερώσει - αν συντάσσονται ανεπιφύλακτα, επιφυλάσσονται ή απορρίπτουν αυτή τη λύση. Αν το σχέδιο της υποθαλάσσιας οδού είναι μια παλιά ξεθυμασμένη κολώνια ή αποτελεί μια αναγκαία ελάχιστη κρέμα για λίφτινγκ, ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Εκείνο, όμως, που σίγουρα έχω διαπιστώσει και το βρίσκω ιδιαίτερα ανησυχητικό, είναι ότι κανείς (δημοσιογράφος, φορέας, πολιτικός, δημοτικός άρχοντας ή καθ έξιν αντιπολιτευόμενος) δεν μιλάει για το θέμα.... Ούτε ένα επιχείρημα υπέρ ή κατά.
Μεταμοντέρνα απάθεια; Για το μεγαλύτερο έργο που προγραμματισαν να γίνει στη πόλη μου τα τελευταία 100 χρόνια! Να γιατί λατρεύω τα πιτσιρίκια που γυρνάνε την πλάτη στους (αρμόδιους) πολιτικούς. Ούτε πολιτικές οργανώσεις ούτε φορείς ούτε κανείς άλλος δεν δείχνει να νοιάζεται. Κανείς δεν δείχνει να φοβάται (κάτι) ή να ανησυχεί.Γιατί όσοι το εγκρίνουν δεν πανηγυρίζουν;Γιατί οι πολιτικοί αντίπαλοι τους δεν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους;Γιατί οι συγκοινωνιολόγοι δεν εκθέτουν τις απόψεις τους;
Και ο βιολογικός καθαρισμός του Θερμαϊκού, τι γίνεται; Tώρα που ξεκίνησε να καθαρίζει ο κόλπος και να χαμογελάνε οι εραστές της παραλίας, ποιος είναι αυτός που ανάλγητα θα ραντίσει τη θάλασσα με λάσπη (για να στήσει τα φουγάρα εξαερισμού που θα ξεπηδάνε σε κοινή θέα μέσα από τη θάλασσα); Περίμενα ότι γι'αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να γίνει κάποιος ντόρος. Έστω γι' αυτό...
Υ.Γ. Είναι φανερή η άγνοια μου για τις προοπτικές αλλά και τις όποιες δυσάρεστες εκπλήξεις μπορεί να κρύβει μια τέτοια λύση. Αν αυτό θα μας αποσυμφορήσει από την κυκλοφοριακή υπερφόρτωση διέλευσης του κέντρου. Κι αν αυτή πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα που θα έθετε ένας που αγαπά αυτήν την πόλη. Το πόσο κοστίζει και τι θα μας αποφέρει τελικά αυτή η λύση. Σαφέστατα αγνοώ και ποιο είναι το βέλτιστο σχέδιο για τη μελλοντική ανάπτυξη της πρώην πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Ας μου συγχωρεθεί η άγνοια, αλλά ανησυχώ: ακριβώς γιατί δεν ακούω τίποτα, δεν μαθαίνω τίποτα. Νοιάζομαι όμως ακόμα, έστω και αν υπερβάλλω στις ανησυχίες μου.
Μήπως και κανείς άλλος;
Παρασκευή 15 Απριλίου 2005
Κυριακή 10 Απριλίου 2005
Η σαγήνη του Απρίλη
...Το κορμί -σαν νάναι ελεύθερο από ρούχα- μοιάζει ότι βάλθηκε να περιμένει την επαφή με τα χέρια για να ριγήσει σε μπάνιο πρωινό με τη θάλασσα του Αιγαίου. Σχεδόν ευωδιάζει εκλεχτό κονιάκ. Λάμπει με την ιδιαίτερη ομορφιά των ανθρώπων που ξέρουν ότι τους αγαπούν. Θέλεις να χυμήξεις και απαλά να περπατήσεις στο στήθος, στην πλάτη στα γόνατα... να κρατηθείς πάνω στο άλλο κορμί λέγοντας..... αν σε χάσω χάνομαι.
«...τα κορίτσια πίσω από τα γυαλιά ηλίου τέτοιες μέρες στην παραλία είναι αποπλανητικά ωραία». Αυτός είναι ο γλάρος μου! Μαντεύει σκέψεις πετώντας πάνω από το κεφάλι μου.(Η κοπέλα άραξε στο παγκάκι της παραλίας στο ύψος της Σαλαμίνας μ' ένα βιβλίο για συντροφιά. Εδειχνε να απολαμβάνει τη μέρα)
Η σαγήνη του Απρίλη;
Βλέποντας τον γλάρο να ίπταται ελεύθερα σκέφτομαι ότι ο καθείς έχει την επιθυμία να ερωτευτεί, να πετάξει και να πετάξει από πάνω του ό,τι τον κρατά δεμένο. Μόνο που ποτέ δεν συμβαίνει όταν το θέλεις. Ποτέ δεν γίνεται όταν το περιμένεις, η ζωή ειναι μια τσούλα ιδιότροπη που ντύνεται στην τρίχα και εντελώς ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση σου ανοίγει την πόρτα για να αλλάξεις το πεπρωμένο σου. Μπροστά σου βλέπεις μια ευκαιρία. Είτε είναι ένας νέος έρωτας είτε μια προοπτική στα επαγγελματικά σου είτε κάτι που θεωρείς ότι θα σε ανεβάσει. Μέσα απο την ανοιχτή πόρτα βλέπεις φως... ντυμένο με το χρώμα που έχεις σχεδιάσει στη φαντασία σου. Η αφή του είναι σαγηνευτική... η μουσική σε ζαλίζει... Είναι γνώριμα εδώ, σαν να έχω ξανάρθει λες.
Χωρίς να βλέπεις διασχίζεις αστραπόφωτα μονοπάτια που φωτίζουν βεγγαλικά πιο φωτεινά από το κανονικό. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονται όλα. Όλα είναι φως όσο πριν ήταν σκοτάδι. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονται όλα Ισως αυτός να είναι ο τόπος της δικής μας προσευχής Η ένταση σχεδόν μεταφυσική. Αν άγγιζες τον αέρα που φυσά από τον Χορτιάτη, αν έσκυβες να μυρίσεις το αγριολούλουδο που ξεφύτρωσε ανάμεσα στα πόδια σου, αν υπήρχαν ακόμη σελίδες για να το φυλάξεις ανάμεσα, αν έδινες λίγο παραπάνω χρόνο να ασχοληθείς με σένα, τότε θα έβγαζες το ποτό των εξαιρετικών περιστάσεων κάνοντας μια πρόποση να συμβούν όλα αυτά σε σένα.
Σκέφτομαι ότι υπάρχει στη ζωή μας κάποια κίνηση που προσανατολίζει τη συμπεριφορά μας, ίσως και τη μοίρα μας, ορμώμενη από κάποια σύμπτωση. Πότε θα λειτουργήσουν οι αόρατες δυνάμεις που κινούνται απαρατήρητες για να δημιουργήσουν αυτή την σύμπτωση; Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος ούτε χώρος, υπάρχουν γύρω σου και μέσα σου, αρκεί να τις ανακαλύψεις. Αρκεί να κάνεις ένα βήμα, μια κίνηση. Αντί γι αυτό, βουβά τις περισσότερες φορές θα αφήσεις να σε προσπεράσει η στιγμή, να συνεχίσει σαν δυο ψάρια που κολυμπούν σε αντίθετη κατεύθυνση. Είναι μεγάλο ψέμα να λες δεν είχα την ευκαιρία, δεν μου έτυχε, χαράμισα τη ζωή μου. Είναι αμαρτία να πεις χαράμισα τη ζωή μου.
Συνήθως η συντελειακή -όπως νομίζεις- επαφή ή συνάντηση γίνεται όταν είσαι "αλλού". Σε άλλη σχέση, σε άλλη διάσταση, τακτοποιημένος υποτίθεται, έστω και κουτσά.. Και επειδή ο νόμος του Μέρφι είναι αμείλικτα αμοραλιστής, τότε είναι που σου πέφτουν στο δρόμο σου άτομα του άλλου φύλου, που σε κοιτούν με λοξές λάγνες ματιές, σε κόβουν, σε φερμάρουν, σε πολιορκούν, τότε προκύπτουν οι ευκαιρίες οι επαγγελματικές. Η ειρωνία είναι ότι όλα αυτά -ως δια μαγείας- θα εξαφανιστούν, όταν βροντοφωνάξεις πάλι, είμαι έτοιμος, πήρα την απόφαση είμαι διαθέσιμο ον να ερωτευτεί, να πλανευτεί, να δημιουργήσει, να εξελιχθεί. Ϊσως αυτό είναι που σκεφτόμαστε και δεν προχωράμε. Ο φόβος να μη χάσουμε τα δεκανίκια μας Παραμένουμε στα ίδια, παρακολουθούμε και αναμένουμε χωρίς να ενεργούμε, έρμαια μιας κατάστασης
Σου βαράει ματζόρε που εσύ το λαμβάνεις σαν μινόρε.
Και πάντα μένεις με το ερώτημα να κοιτάς τον ντελβέ...
Αν έκανα την κίνηση... Αν σταματούσα;
Ποιος ξέρει ποια είναι η επόμενη μέρα του, το κισμέτ που είναι γραμμένο...
Οι παρέες γύρω, βαδίζοντας πλάι στη θάλασσα με ρότα λιμάνι, Λευκός Πύργος, Βασιλικό, Ποσειδώνιο και τανάπαλιν.
«...τα κορίτσια πίσω από τα γυαλιά ηλίου τέτοιες μέρες στην παραλία είναι αποπλανητικά ωραία». Αυτός είναι ο γλάρος μου! Μαντεύει σκέψεις πετώντας πάνω από το κεφάλι μου.(Η κοπέλα άραξε στο παγκάκι της παραλίας στο ύψος της Σαλαμίνας μ' ένα βιβλίο για συντροφιά. Εδειχνε να απολαμβάνει τη μέρα)
Η σαγήνη του Απρίλη;
Βλέποντας τον γλάρο να ίπταται ελεύθερα σκέφτομαι ότι ο καθείς έχει την επιθυμία να ερωτευτεί, να πετάξει και να πετάξει από πάνω του ό,τι τον κρατά δεμένο. Μόνο που ποτέ δεν συμβαίνει όταν το θέλεις. Ποτέ δεν γίνεται όταν το περιμένεις, η ζωή ειναι μια τσούλα ιδιότροπη που ντύνεται στην τρίχα και εντελώς ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση σου ανοίγει την πόρτα για να αλλάξεις το πεπρωμένο σου. Μπροστά σου βλέπεις μια ευκαιρία. Είτε είναι ένας νέος έρωτας είτε μια προοπτική στα επαγγελματικά σου είτε κάτι που θεωρείς ότι θα σε ανεβάσει. Μέσα απο την ανοιχτή πόρτα βλέπεις φως... ντυμένο με το χρώμα που έχεις σχεδιάσει στη φαντασία σου. Η αφή του είναι σαγηνευτική... η μουσική σε ζαλίζει... Είναι γνώριμα εδώ, σαν να έχω ξανάρθει λες.
Χωρίς να βλέπεις διασχίζεις αστραπόφωτα μονοπάτια που φωτίζουν βεγγαλικά πιο φωτεινά από το κανονικό. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονται όλα. Όλα είναι φως όσο πριν ήταν σκοτάδι. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονται όλα Ισως αυτός να είναι ο τόπος της δικής μας προσευχής Η ένταση σχεδόν μεταφυσική. Αν άγγιζες τον αέρα που φυσά από τον Χορτιάτη, αν έσκυβες να μυρίσεις το αγριολούλουδο που ξεφύτρωσε ανάμεσα στα πόδια σου, αν υπήρχαν ακόμη σελίδες για να το φυλάξεις ανάμεσα, αν έδινες λίγο παραπάνω χρόνο να ασχοληθείς με σένα, τότε θα έβγαζες το ποτό των εξαιρετικών περιστάσεων κάνοντας μια πρόποση να συμβούν όλα αυτά σε σένα.
Σκέφτομαι ότι υπάρχει στη ζωή μας κάποια κίνηση που προσανατολίζει τη συμπεριφορά μας, ίσως και τη μοίρα μας, ορμώμενη από κάποια σύμπτωση. Πότε θα λειτουργήσουν οι αόρατες δυνάμεις που κινούνται απαρατήρητες για να δημιουργήσουν αυτή την σύμπτωση; Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος ούτε χώρος, υπάρχουν γύρω σου και μέσα σου, αρκεί να τις ανακαλύψεις. Αρκεί να κάνεις ένα βήμα, μια κίνηση. Αντί γι αυτό, βουβά τις περισσότερες φορές θα αφήσεις να σε προσπεράσει η στιγμή, να συνεχίσει σαν δυο ψάρια που κολυμπούν σε αντίθετη κατεύθυνση. Είναι μεγάλο ψέμα να λες δεν είχα την ευκαιρία, δεν μου έτυχε, χαράμισα τη ζωή μου. Είναι αμαρτία να πεις χαράμισα τη ζωή μου.
Συνήθως η συντελειακή -όπως νομίζεις- επαφή ή συνάντηση γίνεται όταν είσαι "αλλού". Σε άλλη σχέση, σε άλλη διάσταση, τακτοποιημένος υποτίθεται, έστω και κουτσά.. Και επειδή ο νόμος του Μέρφι είναι αμείλικτα αμοραλιστής, τότε είναι που σου πέφτουν στο δρόμο σου άτομα του άλλου φύλου, που σε κοιτούν με λοξές λάγνες ματιές, σε κόβουν, σε φερμάρουν, σε πολιορκούν, τότε προκύπτουν οι ευκαιρίες οι επαγγελματικές. Η ειρωνία είναι ότι όλα αυτά -ως δια μαγείας- θα εξαφανιστούν, όταν βροντοφωνάξεις πάλι, είμαι έτοιμος, πήρα την απόφαση είμαι διαθέσιμο ον να ερωτευτεί, να πλανευτεί, να δημιουργήσει, να εξελιχθεί. Ϊσως αυτό είναι που σκεφτόμαστε και δεν προχωράμε. Ο φόβος να μη χάσουμε τα δεκανίκια μας Παραμένουμε στα ίδια, παρακολουθούμε και αναμένουμε χωρίς να ενεργούμε, έρμαια μιας κατάστασης
Σου βαράει ματζόρε που εσύ το λαμβάνεις σαν μινόρε.
Και πάντα μένεις με το ερώτημα να κοιτάς τον ντελβέ...
Αν έκανα την κίνηση... Αν σταματούσα;
Ποιος ξέρει ποια είναι η επόμενη μέρα του, το κισμέτ που είναι γραμμένο...
Οι παρέες γύρω, βαδίζοντας πλάι στη θάλασσα με ρότα λιμάνι, Λευκός Πύργος, Βασιλικό, Ποσειδώνιο και τανάπαλιν.
Παρασκευή 8 Απριλίου 2005
Οι καλύτερες γενιές είναι οι επόμενες...
«Σο-κο-λά-τα,
σο-κο-λά-τα
τα μάτια σου, μ αρέσουν τα φευγάτα» (εξάκις)
Αν το επαναλάβεις άλλες πέντε φορές φορές θα έχεις ολοκληρωμένο το τραγούδι. Δεν υπάρχουν άλλοι στίχοι! Το άσμα αποδίδει προεφηβικό συγκρότημα κορασίων με κούνημα, σκέρτσο και νάζι. Χείλη που σουφρώνουν κορμιά που κουνούνται με χάρη . «Κοίτα στο δείχνω.... αλλά ντρέπομαι και κοκκινίζω»
Αυτός, γλειμμένος με γραβάτα πιτσιρικάς, εμφανίζεται στο βίντεο κλιπ σε περιβάλον δελτίου ειδήσεων με μορφή σοβαροφανούς εκφωνητή. Δύο πρότυπα. Η γυναίκα νιάου που ακίζεται, μισανοίγει τα χείλη, δείχνει λίγο απογορευμένο καρπό και το clean φτιαγμένο αρσενικό. Τα πιτσιρίκια μαθαίνοντας το ρόλο τους εκπαιδεύονται και εκπαιδεύουν τα συνομίλικα στα κουνήματα και τις γαλιφιές. Είναι χαριτωμένα, τραγικά χαριτωμένα, κάποιοι τα καμαρώνουν.
«Δεν είναι κούκλα; θα την προωθείστε λοιπόν;»
«Και που να τη δείτε να κάνει πασαρέλα....» συμπληρώνει η λαμέ μαντάμ.
Η πιτσιρίκα της φωτογραφίας, όχι μεγαλύτερη από έξι, με νάζι, έχει ελαφρά χαμηλωμένα τα μάτια (έπρεπε τη στιγμή του κλικ να κοιτούσε βλεφαρίζοντας λιγωμένα το φωτογραφικό φακό). Μπροστά στο γραφείο του φίλου διαφημιστή στέκεται το ανόητο ζευγάρι 40αρηδων και περιμένει εναγωνίως την επιβράβευση.
Πρόσφατα μια δασκάλα μουσικής παραπονιότανε πόσο δραματικά μειώθηκαν τα παιδιά που μαθαίνουν μουσική. Πόσοι να είναι άραγε οι γονείς που διαβάζουν ποίηση, τα ακολουθούν στις βόλτες, μιλάνε στους βράχους, χαϊδεύουν τα λουλούδια, αγκαλιάζουν και εξερευνούν μαζί τους τα άγνωστα μονοπάτια; Πόσα παιδιά σήμερα μαθαίνουν να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν;
Κολυμβητήριο, πολεμικές τέχνες, ξένη γλώσσα είναι οι πρώτες επιλογές. Ό,τι οχυρώνει το κορμί και προετοιμάζει για τον επαγγελματικό στίβο είναι σε προτεραιότητα. «Νους ακαλλιέργητος εν σώματι υγιεί». Εύκολα θα διακρίνεις το άγχος των γονιών πάνω στα παιδιά τους να πετύχουν, να πιάσουν τη καλή να καλοπαντρευτούν. Κάτι σε πιο 'κονομημένο και φτιαγμένο έτερον ήμισυ. Ευαισθησίες και ρομαντικά σκιρτήματα απορρίπτονται. Ζούμε την εποχή της εικόνας, τις μέρες που τα αισθηματα τα πατικώνεις σ' ένα βαρελι. Η γονική μέριμνα δημιουργεί μικρούς νάρκισσους. Και αυτά, όπως πολλοί από εμάς - γιατί ελάχιστοι και από τους δικούς μας γονείς υπήρξαν καλύτεροι των παιδιών τους, θα χάσουν απίστευτες ποσότητες από ζωή επειδή δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν τη γεύση της.
Όταν φθάνουν οι ώρες που εξομολογούνται οι φίλοι μεταξύ τους, ανακαλύπτεις τα λάθη που έκανες στη ζωή σου και τα λάθη που σε φόρτωσαν οι δικοί σου. Είναι τραγικό αν αναλογιστούμε πόσες φορές καταλήξαμε να αγανακτούμε και να αμφιβάλουμε για την ακεραιότητα μας. Βασισμένοι στις συμβουλές και την εκπαίδευση της προηγούμενης γενιάς φθάσαμε στο σημείο οι επιλογές μας, από τις πρώτες και μόνο σκέψεις που κάνουμε, να μας γεμίζουν ενοχές και τύψεις.
Πόσοι από εμάς μπορούν σήμερα να κατανοήσουν ότι υπάρχουν αξίες άυλες; Ποιος μπορεί να μιλήσει για το μεγαλείο του έρωτα;
Τρανό παράδειγμα η αυθόρμητη θέση που παίρνουν οι περισσότεροι απέναντι στην είδηση γάμου Κάρολου-Καμίλα. Πέρα από το ευτελέστατο λογοπαίγνιο με το συμπαθή τετράποδο εκατοντάδες τα σχόλια για τον άσχημο και την άσχημη. Ο ανόητος και η ανήθικη. Πως μπόρεσε και περιφρόνησε τη Λαίδη Ντι; Παραφρόνησε.
Αναλογίζομαι τι προσωπικότητα πρέπει να έχει και πόσο περίσευμα ψυχής να διαθέτει αυτός ο άνδρας. Κόντρα σε όλους και σε όλα επέλεξε τα θέλω του, την ακεραιότητα των συναισθήματα του. Τι συναρπαστική ιστορία αγάπης. Και αυτή η γυναίκα πόσα χρόνια άντεξε το ρόλο της δεύτερης, πόσα κύματα πετριές δέχτηκε, πόσους χλευασμούς γεύτηκε;
Γιατί η επιλογή τους να είναι λανθασμένη; Το ύψος, βάρος, χρώμα, η μορφή του προσώπου και η οικονομική επιφάνεια δεν μπορούν να καθορίζουν την ένταση ούτε να κατευθύνουν τα συναισθημάτα μας. Η λάμψη από τις εικόνες που έχουν παρεισφρήσει στο μυαλό μας και θολώνουν τα θέλω μας, είναι απατηλή αν δεν κουμπώνει στην καρδιά. Εμείς όμως που μεγαλώσαμε με τα παραμύθια με τις ηλίθιες παρθενόπες: Χιονάτη, Σταχοπούτα και τα πρότυπα Πρίγκηπας ή Ιππότης, τι άλλο συλλογισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε; Ποτέ δεν είμασταν οι 12 νάνοι, ποτέ τα κορίτσια δεν παίξαν το ρόλο της άσχημης κακιάς μάγισσας.
Ευτυχώς τα παιδιά μας θα είναι πάντα καλύτερα από εμάς.
Κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη. όσο και να προσπαθήσουμε να τη μετατρέψουμε σε φορείς της ανασφάλειας και κοινωνό των ελλείψεων της πεταμένης μας ζωής. Μόνο ένα θα μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας: Μάθε να αγαπάς χωρίς να το νοιώθεις, όπως δεν νοιώθεις ό,τι αναπνέεις.
σο-κο-λά-τα
τα μάτια σου, μ αρέσουν τα φευγάτα» (εξάκις)
Αν το επαναλάβεις άλλες πέντε φορές φορές θα έχεις ολοκληρωμένο το τραγούδι. Δεν υπάρχουν άλλοι στίχοι! Το άσμα αποδίδει προεφηβικό συγκρότημα κορασίων με κούνημα, σκέρτσο και νάζι. Χείλη που σουφρώνουν κορμιά που κουνούνται με χάρη . «Κοίτα στο δείχνω.... αλλά ντρέπομαι και κοκκινίζω»
Αυτός, γλειμμένος με γραβάτα πιτσιρικάς, εμφανίζεται στο βίντεο κλιπ σε περιβάλον δελτίου ειδήσεων με μορφή σοβαροφανούς εκφωνητή. Δύο πρότυπα. Η γυναίκα νιάου που ακίζεται, μισανοίγει τα χείλη, δείχνει λίγο απογορευμένο καρπό και το clean φτιαγμένο αρσενικό. Τα πιτσιρίκια μαθαίνοντας το ρόλο τους εκπαιδεύονται και εκπαιδεύουν τα συνομίλικα στα κουνήματα και τις γαλιφιές. Είναι χαριτωμένα, τραγικά χαριτωμένα, κάποιοι τα καμαρώνουν.
«Δεν είναι κούκλα; θα την προωθείστε λοιπόν;»
«Και που να τη δείτε να κάνει πασαρέλα....» συμπληρώνει η λαμέ μαντάμ.
Η πιτσιρίκα της φωτογραφίας, όχι μεγαλύτερη από έξι, με νάζι, έχει ελαφρά χαμηλωμένα τα μάτια (έπρεπε τη στιγμή του κλικ να κοιτούσε βλεφαρίζοντας λιγωμένα το φωτογραφικό φακό). Μπροστά στο γραφείο του φίλου διαφημιστή στέκεται το ανόητο ζευγάρι 40αρηδων και περιμένει εναγωνίως την επιβράβευση.
Πρόσφατα μια δασκάλα μουσικής παραπονιότανε πόσο δραματικά μειώθηκαν τα παιδιά που μαθαίνουν μουσική. Πόσοι να είναι άραγε οι γονείς που διαβάζουν ποίηση, τα ακολουθούν στις βόλτες, μιλάνε στους βράχους, χαϊδεύουν τα λουλούδια, αγκαλιάζουν και εξερευνούν μαζί τους τα άγνωστα μονοπάτια; Πόσα παιδιά σήμερα μαθαίνουν να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν;
Κολυμβητήριο, πολεμικές τέχνες, ξένη γλώσσα είναι οι πρώτες επιλογές. Ό,τι οχυρώνει το κορμί και προετοιμάζει για τον επαγγελματικό στίβο είναι σε προτεραιότητα. «Νους ακαλλιέργητος εν σώματι υγιεί». Εύκολα θα διακρίνεις το άγχος των γονιών πάνω στα παιδιά τους να πετύχουν, να πιάσουν τη καλή να καλοπαντρευτούν. Κάτι σε πιο 'κονομημένο και φτιαγμένο έτερον ήμισυ. Ευαισθησίες και ρομαντικά σκιρτήματα απορρίπτονται. Ζούμε την εποχή της εικόνας, τις μέρες που τα αισθηματα τα πατικώνεις σ' ένα βαρελι. Η γονική μέριμνα δημιουργεί μικρούς νάρκισσους. Και αυτά, όπως πολλοί από εμάς - γιατί ελάχιστοι και από τους δικούς μας γονείς υπήρξαν καλύτεροι των παιδιών τους, θα χάσουν απίστευτες ποσότητες από ζωή επειδή δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν τη γεύση της.
Όταν φθάνουν οι ώρες που εξομολογούνται οι φίλοι μεταξύ τους, ανακαλύπτεις τα λάθη που έκανες στη ζωή σου και τα λάθη που σε φόρτωσαν οι δικοί σου. Είναι τραγικό αν αναλογιστούμε πόσες φορές καταλήξαμε να αγανακτούμε και να αμφιβάλουμε για την ακεραιότητα μας. Βασισμένοι στις συμβουλές και την εκπαίδευση της προηγούμενης γενιάς φθάσαμε στο σημείο οι επιλογές μας, από τις πρώτες και μόνο σκέψεις που κάνουμε, να μας γεμίζουν ενοχές και τύψεις.
Πόσοι από εμάς μπορούν σήμερα να κατανοήσουν ότι υπάρχουν αξίες άυλες; Ποιος μπορεί να μιλήσει για το μεγαλείο του έρωτα;
Τρανό παράδειγμα η αυθόρμητη θέση που παίρνουν οι περισσότεροι απέναντι στην είδηση γάμου Κάρολου-Καμίλα. Πέρα από το ευτελέστατο λογοπαίγνιο με το συμπαθή τετράποδο εκατοντάδες τα σχόλια για τον άσχημο και την άσχημη. Ο ανόητος και η ανήθικη. Πως μπόρεσε και περιφρόνησε τη Λαίδη Ντι; Παραφρόνησε.
Αναλογίζομαι τι προσωπικότητα πρέπει να έχει και πόσο περίσευμα ψυχής να διαθέτει αυτός ο άνδρας. Κόντρα σε όλους και σε όλα επέλεξε τα θέλω του, την ακεραιότητα των συναισθήματα του. Τι συναρπαστική ιστορία αγάπης. Και αυτή η γυναίκα πόσα χρόνια άντεξε το ρόλο της δεύτερης, πόσα κύματα πετριές δέχτηκε, πόσους χλευασμούς γεύτηκε;
Γιατί η επιλογή τους να είναι λανθασμένη; Το ύψος, βάρος, χρώμα, η μορφή του προσώπου και η οικονομική επιφάνεια δεν μπορούν να καθορίζουν την ένταση ούτε να κατευθύνουν τα συναισθημάτα μας. Η λάμψη από τις εικόνες που έχουν παρεισφρήσει στο μυαλό μας και θολώνουν τα θέλω μας, είναι απατηλή αν δεν κουμπώνει στην καρδιά. Εμείς όμως που μεγαλώσαμε με τα παραμύθια με τις ηλίθιες παρθενόπες: Χιονάτη, Σταχοπούτα και τα πρότυπα Πρίγκηπας ή Ιππότης, τι άλλο συλλογισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε; Ποτέ δεν είμασταν οι 12 νάνοι, ποτέ τα κορίτσια δεν παίξαν το ρόλο της άσχημης κακιάς μάγισσας.
Ευτυχώς τα παιδιά μας θα είναι πάντα καλύτερα από εμάς.
Κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη. όσο και να προσπαθήσουμε να τη μετατρέψουμε σε φορείς της ανασφάλειας και κοινωνό των ελλείψεων της πεταμένης μας ζωής. Μόνο ένα θα μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας: Μάθε να αγαπάς χωρίς να το νοιώθεις, όπως δεν νοιώθεις ό,τι αναπνέεις.