>Με μια ταραντέλα ή με ένα ταγκό είναι προτιμότερο να ξεκινάς τη μέρα; "Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά που θα κάνει άνω κάτω την λογική σου ..." >Μόνο το ραδιόφωνο μπορεί να σε καλμάρει προκειμένου να αντέξει το αναστατωμένο θυμικό σου, επικείμενο μποτιλιάρισμα στην Όλγας. >Αν όμως θες πίσω τη ψυχή σου, Ταγκό πρέπει να ακούσεις στο Μπουένος Άιρες, Πιατσόλα, στη "Μπαλάντα ενός τρελού". >θλιμμένες σερβιτόρες αποσύρονται σε μια γωνιά στην αίθουσα για να διαβάσουν πάλι και πάλι στο κινητό, “δεν θα βρεθούμε το βράδυ, έχω δουλειά”. >Παγκόσμια μέρα της αποταμίευσης σήμερα, Βρε ουστ! Όταν την ώρα της ευδαιμονίας τη δαιμονίζεις αποταμιεύοντας το ευ για αργότερα, μην αναρωτιέσαι γιατί πάντα κάτι θα πάει στραβά στη ζωή σου. >Έντεκα νεκροί από τροπική καταιγίδα στην Αϊτή. >Ανατιμήσεις, παιδική κακοποίηση, σε άνοδο οι τιμές πετρελαίου. >Κηδεύεται ο Τζίμης Μακούλης, τον θυμάμαι στα παιδικά μου να τραγουδάει «τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδιά» και τη μάννα μου στα σοβαρά να μουτρώνει, όταν ο πατέρας μου για να την σκανιάσει, το σιγοψιθύριζε. >Το φεστιβάλ τραγουδιού προσκαλεί τους Θεσσαλονικείς, έρχονται ο συγγενείς για κλακαδόροι και οι Αθηναίοι για βραδιές με θαλασσινά και βαριές σάλτσες. >Ποιος νοιάζεται… όταν στο ¨Δίφωνο¨ που κυκλοφορεί παίζει Μαρίκα Νίνου με Έλλα Φιτζέρλαντ. >Πότε ένα τραγούδι μπορεί να μας κάνει κομμάτια; Ποτέ θα απαντούσε ένας σοβαρός συνομιλητής. >Για αυτό ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένας ασόβαρος δημιουργός, που αναμοχλεύει πάνω από όλα, τα συναισθήματα Του. >Ο καιρός στη Θεσσαλονίκη βαραίνει, τα σύννεφα βγαίνουν κάθε μέρα όλο και πιο σκούρα αλλά όσο και να βρέξει, δεν θα καταφέρει ποτέ να “γράψει” σωστά στο βρεγμένο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή. >Αλλά τι να προλάβεις όταν ο ήλιος δύει λίγο μετά τις 5, είναι απελπιστικά μικρή η μέρα! >Και όμως αυτό το καλντερίμι που αντανακλά στη βροχή το φως χρωματιστά, υπάρχει και επιπλέον διανυκτερεύει! Στο Παρίσι, στη rue de Lappe! >Εδώ είναι αλλιώς, αλλιώτικη η μέρα, ξημερώνει, κουβαλώντας ζωή, νόστο, θάνατο, τόσο ίδια με τη προηγούμενη. >Και θα συναντήσω τους ίδιους ανθρώπους και σήμερα, στη διαδρομή, στη δουλειά. Μετά τη δουλειά και στο σεργιάνι. >Πόση ώρα κρατάει αυτό είναι μια ανόητη ερώτηση. >Περνώ πλάι από ένα υπόγειο διαμέρισμα της Κασσάνδρου, θυμήθηκα το υπόγειο στη Σκιάθου που κάθε μεσημέρι η γειτόνισσα έβγαζε στο δρόμο ένα πιάτο με αποφάγια και σ ένα κεσεδάκι με γιαούρτι, γέμιζε νερό, να ξεδιψάνε τα αδέσποτα. >Αν και απόμακροι οι περισσότεροι διαβάτες περπατάνε κουβαλώντας το θρόνο τους, με εκείνο το βιαστικό βάδισμα αυτών που δεν θα πάνε πουθενά. >Μπορείς να διακρίνεις στα μάτια τους να παίζουν πάνω-κάτω τα ίδια απελπιστικά ερωτήματα. >Αυτή σκέφτεται «πόσο απαραίτητη του είμαι», αν μπορούσε να ακουστεί θα έλεγε όλα, όσα κρατάει κρυφά, όσα δεν λέγονται παρά μόνο όταν τα σώματα είναι γυμνά σ ένα κρεβάτι, (δεν καταλαβαίνει όσους δεν γονατίζουν). >Αυτός σκέφτεται, δεν έχουμε δεξί μπακ, ζόρικα θα είναι τη Κυριακή. >Αύριο θα αλληλοοικτίρονται για όσα δεν ειπώθηκαν τότε που έπρεπε. >Βαδίζουν με τα χέρια στις τσέπες, κρύωσε ο καιρός, σιχαίνομαι το κρύο μακριά από το σπίτι μου. >Τα αγαπημένα απροσάρμοστα ζευγάρια, τι θλιμμένα και σιωπηλά μάτια είναι αυτά… Άραγε έχει όμορφα δάχτυλα να πιστέψω ότι την ερωτεύτηκα; > Και αυτό τώρα είναι αυτοσαρκασμός; >Είναι τελικά βλακεία να προσπαθώ για νιοστή φορά να μαντέψω τι σκέφτονται οι περαστικοί. Μπορώ να ρωτήσω >Πονάει το γόνατο μου, ο καιρός αλλάζει, άλλο κουσούρι της μηχανής. >Οι περισσότεροι μιλάνε από μέσα τους. >Πως τότε τα αρώματα θα έρθουν σε επαφή με τις σκέψεις, σφραγίζοντας την επιθυμία με μια υποσχεση; >Δεν γίνονται θαύματα, υπάρχουν όμως θαυμάσιες ευκαιρίες για ζωή. >Και στατιστικά τουλάχιστον, δεν γίνεται να είναι κάποιος, πάντα κατώτερος των προσδοκιών. >Πόσο ύποπτα οι τυχαίες σκέψεις, μυρίζουν πεπρωμένο… >Αυτή την εποχή μεθάνε καλύτερα με Beaujolais Nouveau συνοδεία με foie-gras, ή στα καζάνια με τα τσίπουρα, με ελιές και πιπεριές; >Όποιος δεν μέθυσε για μια γυναίκα, την ομάδα του, έναν βλακώδη λόγο και δεν έκλαψε όσο έπρεπε για μια απιστία, ζει βίο αποστειρωμένου χάνου. >Ποιος ηλίθιος έβαλε αυτή τη πινακίδα μπροστά στη τρύπα στα συμμαχικά νεκροταφεία; Πως θα γίνονται τώρα οι αποδράσεις; >Ο πλανόδιος με τα φτερά άλλαξε γειτονιά, σ αυτή δεν του έδιναν άδεια μικροπωλητή. >Αλλά η ουσία παραμένει ότι είμαστε ετοιμόρροπα πτώματα που υπολειπόμαστε σε πάθος (για αυτό ψάχνουμε δανεικά φτερά)!
>Ας πιούμε στην υγεία των απόντων.
>Pourquoi-pas?
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Σε όποιον αρέσει η μουσική μας, ας πληρώσει όσα νομίζει
(Πολύ ωραία ακούγεται αυτό)
(β έκδοση συμπληρωμένη)
Πρόσφατα οι Radiohead (alternative rock μπάντα) έκαναν μια λιτή ανακοίνωση: «Το νέο μας άλμπουμ λέγεται "In Rainbows" και κυκλοφορεί από τις 10 Οκτωβρίου από το site μας. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το "κατεβάσουν" από το www.inrainbows.com πληρώνοντας από 0 έως 100 λίρες». Οι μάγκες ούτε λίγο ούτε πολύ άφησαν στην διακριτική ευχέρεια των χρηστών την πληρωμή. Αποτέλεσμα; Μέσω αυτής της ενέργειας, χωρίς τη διαμεσολάβηση δισκογραφικών, διαφήμισης ή άλλης προωθητικής ενέργειας, το «In Rainbows» κατάφερε σε μία εβδομάδα να «πουλήσει» 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα φέρνοντας στα ταμεία του συγκροτήματος 10 εκατομμύρια, όλα με εθελοντική πληρωμή!!!...
Επαναστατική πρακτική, ή πίστη στη δουλειά μας;
Ακόμη και αν είναι μια μελετημένη κίνηση μάρκετινγκ μοιάζει να κλείνει το μάτι σε επώνυμους αλλά και ανώνυμους δημιουργούς να διαδώσουν αντίστοιχα το έργο τους. «Δείτε τη δουλειά μου και αν σας αρέσει να ανταμείψετε τους συντελεστές αφήνοντας στο ταμείο κάποιο αντίτιμο». Ωραίο ακούγεται να λες τη χαρίζω δουλειά μου. Σε όποιον αρέσει ας πληρώσει όσα νομίζει. (Τι να κάνω, μ αρέσει να κοιμάμαι με αυτό το πλευρό και ας μοιάζει να αιθεροβατώ στο σκάφος πλάνη) Θυμήθηκα μ αυτή την ευκαιρία μια πειραματική σκηνή στο παρελθόν που μόνο στο τέλος και εάν σου άρεσε η παράσταση, πλήρωνες εισιτήριο.
…Άλλωστε είναι 4 το πρωί, μόλις ξύπνησα, νιώθω μια γλύκα να με πλημμυρίζει. Τι και αν με κυνηγούν υποσχέσεις και χρέη, η ζωή και πάλι είναι χάρμα. Φτιάχνω καφέ και πατάω enter. Πληκτρολογώ τις πρώτες λέξεις και σκέφτομαι κάποιους που ψάχνουν μια θέση στον ήλιο. Εκατοντάδες καθημερινά που εκτίθενται παραδίδοντας δείγματα δουλειάς, σε πρόσωπα-κλειδιά, με όνειρο μια σταδιοδρομία. Ναι η ονειρική διαδικασία είναι αυτή: σε ανακαλύπτουν, σε υμνούν και σου ζητάνε συνεργασία (που ήσουν τόσα χρόνια χαμένος). Άλλο, αν οι περισσότεροι αρέσκονται να πιστεύουν ότι αδικούνται (μέχρι τη στιγμή που τα κυνηγόσκυλα θα ανακαλύψουν τα τυχόν καλλιτεχνικά, εργασιακά, ψυχικά προσόντα τους).
Ότι τους βολεύει.
Όμως σε αυτούς που έχουν ανοιχτή καρδιά και μάτια που καίνε σαν φωτιά αλλά δεν τους κάθισε η ζαριά, αρκεί ένα μπουκέτο ανεμώνες, ένα χαμόγελο και μια πινελιά επιθυμίας για καύσιμο για να ανοίξουν τα φτερά τους σε ένα αργόσυρτο μοναχικό ταξίδι; Αυτή νομίζω είναι η ρητορική ερώτηση που διαχωρίζει τον κατ όνομα από τόν επί της ουσίας καλλιτέχνη . Οι διαφημιστές, οι προπαγανδιστές, τα promo girl, οι έμποροι, οι δημοσιογράφοι, η εταιρία, όλοι αυτοί που ονομάζουμε «σύστημα» υπακούνε στη φιλοσοφία του κέρδους και όχι στην ανάδειξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αντίθετα δίνοντας έμφαση στην πιο τραβηχτική εικόνα, ξέροντας ότι μετρά και η συσκευασία, επιλέγουν τα άλογα που θα ποντάρουν προσέχοντας το τελικό προϊόν να είναι ευπώλητο. Πολλές κακές δουλειές, πάμπολλες μέτριες και αναλογικά ελάχιστες αξιόλογες…
«Αυτά θέλει ο κόσμος», «μισοκουτσαβάκικα και πολύ βλάχικα υποστηρίζει το σινάφι εκ των έσω. Όχι αλογάκι μου, τόσα μπορείς εσύ. Αν πιστεύεις ότι αξίζεις ένα παραπάνω χειροκρότημα τράβα σε υπαίθρια αγορά και χόρεψε το χορό σου, παίξε τη μουσική σου ή δείξε τον πίνακα, ή μοίρασε φωτοτυπίες από το βιβλίο που έβαλες πάνω του τη ψυχή σου και να έχεις τη βεβαιότητα ότι θα πάρεις την δέουσα ανταμοιβή.
Αυτό προϋποθέτει ότι ο αγωνιστής θα διέλθει το ερεβώδες διάστημα της αμφισβήτησης της χλέβης, θα υποστεί και τις σφαλιάρες της πιάτσας και ήττες, πολλές ήττες. Σημασία έχει πόσο αντέχει… Πόσο είναι διατεθειμένος αυτές τις περίφημες αξίες, τις θεωρίες που πιπιλίζει τόσο καιρό να τις υπερασπίσει. Ότι θα χάσει όποιος παλεύει κομμάτια του εαυτού του, δεδομένο. Ότι θα αλλάξουν πολλά στη πορεία, γεγονός. Αλλά η ουσία είναι να μείνουν ανόθευτα τα λόγια της καρδιάς.
Άλλοι τα ονομάζουν «Ιδανικά» και άλλοι τα διαβάζουν «ινδιάνικα». Βεβαίως υμείς και ημείς όπως συμβαίνει σε κάθε παραμύθι είμαστε με τους καλούς, με τους λίγους, τους φευγάτους, τους κυνηγημένους, τους «λούζερ» που δεν τα παρατούν. Γιατί μέχρι την τελευταία ώρα που έχεις τα μάτια ανοιχτά, πάντα κάτι μπορεί να γίνει και όλα να αλλάξουν, το παλικάρι να σώσει την πριγκηπέσα από τα δόντια του άγριου δράκου ή ο αγαθός κυνηγημένος δράκος να εξέλθει του κινδύνου και να γυρίσει στη δρακουλίνα του.
Και ένα από τα λίγα πράγματα
που μπορώ να υποστηρίξω με βεβαιότητα
για όσους γενικά το παλεύουν στη ζωή τους,
είναι ότι όταν συσσωρευτούν πολλές ήττες,
κάποτε κάποιο ξόρκι θα τις μετατρέψει σε μια γλυκιά νίκη.
Για αυτό υπάρχουν ακόμη παραμύθια με νεράιδες και χάπυ-εντ.
Για αυτό και πάντα θα γοητεύουν αυτοί που χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, (από έρωτα, πίστη, πάθος, σκοπούς, αξίες), οι καταραμένοι που τρώνε τα σωθικά τους άσχετα αν έξω κάνουν τον καραγκιόζη για να ισορροπήσουν. Όταν μέσα τους βαράει ντάπα ντούπα το ταμπούρλο, η ανάσα αναδύει ένα χρωματιστό άρωμα…
Σας φιλώ
ciou!
ΥΓ Εκτός από τους Radiohead και οι Nine Inch Nails και οι Charlatans θα διανέμουν μόνοι τους την μουσική τους. Οι Oasis, ο Jamiroquai και η Μαντόνα, το σκέφτονται
(β έκδοση συμπληρωμένη)
Πρόσφατα οι Radiohead (alternative rock μπάντα) έκαναν μια λιτή ανακοίνωση: «Το νέο μας άλμπουμ λέγεται "In Rainbows" και κυκλοφορεί από τις 10 Οκτωβρίου από το site μας. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το "κατεβάσουν" από το www.inrainbows.com πληρώνοντας από 0 έως 100 λίρες». Οι μάγκες ούτε λίγο ούτε πολύ άφησαν στην διακριτική ευχέρεια των χρηστών την πληρωμή. Αποτέλεσμα; Μέσω αυτής της ενέργειας, χωρίς τη διαμεσολάβηση δισκογραφικών, διαφήμισης ή άλλης προωθητικής ενέργειας, το «In Rainbows» κατάφερε σε μία εβδομάδα να «πουλήσει» 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα φέρνοντας στα ταμεία του συγκροτήματος 10 εκατομμύρια, όλα με εθελοντική πληρωμή!!!...
Επαναστατική πρακτική, ή πίστη στη δουλειά μας;
Ακόμη και αν είναι μια μελετημένη κίνηση μάρκετινγκ μοιάζει να κλείνει το μάτι σε επώνυμους αλλά και ανώνυμους δημιουργούς να διαδώσουν αντίστοιχα το έργο τους. «Δείτε τη δουλειά μου και αν σας αρέσει να ανταμείψετε τους συντελεστές αφήνοντας στο ταμείο κάποιο αντίτιμο». Ωραίο ακούγεται να λες τη χαρίζω δουλειά μου. Σε όποιον αρέσει ας πληρώσει όσα νομίζει. (Τι να κάνω, μ αρέσει να κοιμάμαι με αυτό το πλευρό και ας μοιάζει να αιθεροβατώ στο σκάφος πλάνη) Θυμήθηκα μ αυτή την ευκαιρία μια πειραματική σκηνή στο παρελθόν που μόνο στο τέλος και εάν σου άρεσε η παράσταση, πλήρωνες εισιτήριο.
…Άλλωστε είναι 4 το πρωί, μόλις ξύπνησα, νιώθω μια γλύκα να με πλημμυρίζει. Τι και αν με κυνηγούν υποσχέσεις και χρέη, η ζωή και πάλι είναι χάρμα. Φτιάχνω καφέ και πατάω enter. Πληκτρολογώ τις πρώτες λέξεις και σκέφτομαι κάποιους που ψάχνουν μια θέση στον ήλιο. Εκατοντάδες καθημερινά που εκτίθενται παραδίδοντας δείγματα δουλειάς, σε πρόσωπα-κλειδιά, με όνειρο μια σταδιοδρομία. Ναι η ονειρική διαδικασία είναι αυτή: σε ανακαλύπτουν, σε υμνούν και σου ζητάνε συνεργασία (που ήσουν τόσα χρόνια χαμένος). Άλλο, αν οι περισσότεροι αρέσκονται να πιστεύουν ότι αδικούνται (μέχρι τη στιγμή που τα κυνηγόσκυλα θα ανακαλύψουν τα τυχόν καλλιτεχνικά, εργασιακά, ψυχικά προσόντα τους).
Ότι τους βολεύει.
Όμως σε αυτούς που έχουν ανοιχτή καρδιά και μάτια που καίνε σαν φωτιά αλλά δεν τους κάθισε η ζαριά, αρκεί ένα μπουκέτο ανεμώνες, ένα χαμόγελο και μια πινελιά επιθυμίας για καύσιμο για να ανοίξουν τα φτερά τους σε ένα αργόσυρτο μοναχικό ταξίδι; Αυτή νομίζω είναι η ρητορική ερώτηση που διαχωρίζει τον κατ όνομα από τόν επί της ουσίας καλλιτέχνη . Οι διαφημιστές, οι προπαγανδιστές, τα promo girl, οι έμποροι, οι δημοσιογράφοι, η εταιρία, όλοι αυτοί που ονομάζουμε «σύστημα» υπακούνε στη φιλοσοφία του κέρδους και όχι στην ανάδειξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αντίθετα δίνοντας έμφαση στην πιο τραβηχτική εικόνα, ξέροντας ότι μετρά και η συσκευασία, επιλέγουν τα άλογα που θα ποντάρουν προσέχοντας το τελικό προϊόν να είναι ευπώλητο. Πολλές κακές δουλειές, πάμπολλες μέτριες και αναλογικά ελάχιστες αξιόλογες…
«Αυτά θέλει ο κόσμος», «μισοκουτσαβάκικα και πολύ βλάχικα υποστηρίζει το σινάφι εκ των έσω. Όχι αλογάκι μου, τόσα μπορείς εσύ. Αν πιστεύεις ότι αξίζεις ένα παραπάνω χειροκρότημα τράβα σε υπαίθρια αγορά και χόρεψε το χορό σου, παίξε τη μουσική σου ή δείξε τον πίνακα, ή μοίρασε φωτοτυπίες από το βιβλίο που έβαλες πάνω του τη ψυχή σου και να έχεις τη βεβαιότητα ότι θα πάρεις την δέουσα ανταμοιβή.
Αυτό προϋποθέτει ότι ο αγωνιστής θα διέλθει το ερεβώδες διάστημα της αμφισβήτησης της χλέβης, θα υποστεί και τις σφαλιάρες της πιάτσας και ήττες, πολλές ήττες. Σημασία έχει πόσο αντέχει… Πόσο είναι διατεθειμένος αυτές τις περίφημες αξίες, τις θεωρίες που πιπιλίζει τόσο καιρό να τις υπερασπίσει. Ότι θα χάσει όποιος παλεύει κομμάτια του εαυτού του, δεδομένο. Ότι θα αλλάξουν πολλά στη πορεία, γεγονός. Αλλά η ουσία είναι να μείνουν ανόθευτα τα λόγια της καρδιάς.
Άλλοι τα ονομάζουν «Ιδανικά» και άλλοι τα διαβάζουν «ινδιάνικα». Βεβαίως υμείς και ημείς όπως συμβαίνει σε κάθε παραμύθι είμαστε με τους καλούς, με τους λίγους, τους φευγάτους, τους κυνηγημένους, τους «λούζερ» που δεν τα παρατούν. Γιατί μέχρι την τελευταία ώρα που έχεις τα μάτια ανοιχτά, πάντα κάτι μπορεί να γίνει και όλα να αλλάξουν, το παλικάρι να σώσει την πριγκηπέσα από τα δόντια του άγριου δράκου ή ο αγαθός κυνηγημένος δράκος να εξέλθει του κινδύνου και να γυρίσει στη δρακουλίνα του.
Και ένα από τα λίγα πράγματα
που μπορώ να υποστηρίξω με βεβαιότητα
για όσους γενικά το παλεύουν στη ζωή τους,
είναι ότι όταν συσσωρευτούν πολλές ήττες,
κάποτε κάποιο ξόρκι θα τις μετατρέψει σε μια γλυκιά νίκη.
Για αυτό υπάρχουν ακόμη παραμύθια με νεράιδες και χάπυ-εντ.
Για αυτό και πάντα θα γοητεύουν αυτοί που χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, (από έρωτα, πίστη, πάθος, σκοπούς, αξίες), οι καταραμένοι που τρώνε τα σωθικά τους άσχετα αν έξω κάνουν τον καραγκιόζη για να ισορροπήσουν. Όταν μέσα τους βαράει ντάπα ντούπα το ταμπούρλο, η ανάσα αναδύει ένα χρωματιστό άρωμα…
Σας φιλώ
ciou!
ΥΓ Εκτός από τους Radiohead και οι Nine Inch Nails και οι Charlatans θα διανέμουν μόνοι τους την μουσική τους. Οι Oasis, ο Jamiroquai και η Μαντόνα, το σκέφτονται
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007
Στάσου μια στιγμή...
Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου με μια φωτογραφική μηχανή. Να καδράρω ασταμάτητα και με μανία ανθρώπους, τοπία, στιγμές, επιλέγοντας να αιχμαλωτίσω το χρόνο. Έτσι και δεν προλάβαινα μέσα από το φακό μου κάποια στιγμή που έμοιαζε ενδιαφέρουσα για τη λογική μου, κατάπινα μια κουταλιά κατάθλιψης που έχασα τη φάση.
Μέχρι που ανακάλυψα ότι τα χιλιάδες σλάιντς που είχα συγκεντρώσει μου προξενούσαν μηδαμινή συγκίνηση. Και σταμάτησα το σπορ.
Όταν επισκέπτομαι μια πόλη σπάνια ακολουθώ τα βήματα που προτείνουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Ειδικά αν συμβεί -το κοσμοϊστορικό γεγονός- να είμαι στα καλά μου, αποφεύγω τα μουσεία και τα αξιοθέατα όπως ο διάολος το λιβάνι, προτιμώντας να χαθώ στα δρομάκια της πόλης. Αλλά και όσες φορές βρέθηκα σε κάποιο μουσείο, ομολογώ ότι τον περισσότερο χρόνο τον ξόδεψα παρακολουθώντας τους επισκέπτες, πώς εκφράζονται, τι λένε μεταξύ τους, πόσο βιάζονται να προλάβουν να τα δούνε όλα, να συμπυκνώσουν το χρόνο σΆ ένα μπουκάλι και αν γίνεται να το πάρουν μαζί τους μέσα από άθλιες εκδόσεις, φθηνές αφίσες και άλλα μπιχλιμπίδια. Τρελαινόμουν όταν τους άκουγα να λένε είδα το τάδε, ή το δείνα. Σκάρωνα φανταστικούς διαλόγους στην προσπάθεια να διατηρήσω μια ευγενική στάση. Έλεγα από μέσα μου: «Τι πρόλαβες να συγκρατήσεις μέσα σε λίγες ώρες με τη τηλεοπτική σου ματιά, βρε τσέλιγκα, που παρέα με τη βλάχα σου κάνατε αγώνα δρόμου να προλάβετε σε ένα πρωινό να ολοκληρώσετε κανά δυο μουσεία;»
Χρησιμοποίησα το παράδειγμα του ταξιδιού γιατί υποτίθεται ότι εκεί βρίσκουμε χρόνο να κάνουμε αυτά που επιθυμούμε και όχι όσα καθημερινά αναγκαζόμαστε για να επιβιώνουμε. Αλλά τον «αράπη κι αν τον πλύνεις, το σαπούνι σου χαλάς»! Ισχύουν τα ίδια, τρελοί ρυθμοί, να προλάβεις (τι;) και παρόλο τον οπτικοαουστικό ορυμαγδό, παραμένουν αξεδίψαστα τα χείλη. Και στο δια ταύτα κάθε κουρούνα να κράζει, «αχ καλά ήταν, αλλά δεν γίνεται κάτι που θα ταράξει τα νερά, κάτι έντονο, κάτι συγκλονιστικό! Δεν ξέρω τι θέλω, σκοτώνω την ώρα μου, δεν ξέρω τι μου φταίει». Μέσα από τη διαστροφική διάθεση του να προλάβω όσα περισσότερα μπορώ χτυπιέται κατακούτελα η στιγμή της απόλαυσης.
Σε μια πρόσφατη εκδρομική επίσκεψη στην ορεινή Ελλάδα, όταν με την παρέα μου επιλέξαμε μια ημερήσια ποδαράτη ανάβαση, μια αγαπημένη φίλη ήταν αυτή που δεν ακολούθησε. Θυμάμαι πολύ έντονα, κατά την επιστροφή, τη συνομιλία που κάναμε και τον τρόπο που με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα περιέγραφε πώς πέρασε: «Περπάτησα λίγο μέχρι την άκρη του χωριού και κάθισα κάτω από μια μηλιά. Ήταν μαγικά, χάθηκα μέσα στη μέρα και σιγά σιγά άρχισα να συγκεντρώνομαι σ αυτά που έβλεπα, να αφουγκράζομαι στο κορμί μου τον αέρα, τον ήλιο, οι μυρωδιές να με ζαλίζουν...».
Όπως οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τα πάντα, έτσι και τα μάτια αδυνατούν να καταγράψουν τη κρυμμένη δύναμη, τα χιλιάδες συναισθήματα μέσα στην κάθε στιγμή που οι περισσότεροι στη διαδικασία μιας αναζήτησης, προσπερνάμε! Και όμως, αρκεί να σταθείς για λίγο, να σταματήσεις το κυνηγητό, να αφήσεις το κινητό και να κοιτάξεις γύρω σου. Δεν θα βρεθείς σε άλλο πλανήτη, δεν θα περάσεις τις πύλες κανενός παραδείσου, αλλά θα μπορέσουν να χαρούν τα μάτια σου όσα αντικρίζουν, θα νιώσεις μυρωδιές και θα αναπολήσεις γαλάζια συννεφάκια και ροζ μπουρμπουλήθρες. Διότι έχεις τη μεγαλειώδη τύχη ο αέρας να αγγίζει το δέρμα σου, να είσαι εδώ και να ζεις -κι εγώ να έχω από χρόνια αποχαιρετίσει τα σπυράκια της εφηβείας μου, όπως κάποιος μπανάλ (αποτυχημένος) κακός θα μπορούσε να ειρωνευτεί.
Μπορεί οι ιδέες, η πίστη, οι αξίες, όπως διατυμπανίζεται,
να πήγαν περίπατο, μα υπάρχει μια μαγική λέξη για να ξεκλειδώσεις τη στιγμή...
Αυτή η μαγική λέξη λέγεται «αισθάνομαι».
Ύστερα... Ύστερα, ίσως σ αυτό το μπουρδέλο που λέγεται ζωή,
προκύψουν όλα τα άλλα
(φιλία, τρυφερότητα, έρωτας πάθος)...
Μέχρι που ανακάλυψα ότι τα χιλιάδες σλάιντς που είχα συγκεντρώσει μου προξενούσαν μηδαμινή συγκίνηση. Και σταμάτησα το σπορ.
Όταν επισκέπτομαι μια πόλη σπάνια ακολουθώ τα βήματα που προτείνουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Ειδικά αν συμβεί -το κοσμοϊστορικό γεγονός- να είμαι στα καλά μου, αποφεύγω τα μουσεία και τα αξιοθέατα όπως ο διάολος το λιβάνι, προτιμώντας να χαθώ στα δρομάκια της πόλης. Αλλά και όσες φορές βρέθηκα σε κάποιο μουσείο, ομολογώ ότι τον περισσότερο χρόνο τον ξόδεψα παρακολουθώντας τους επισκέπτες, πώς εκφράζονται, τι λένε μεταξύ τους, πόσο βιάζονται να προλάβουν να τα δούνε όλα, να συμπυκνώσουν το χρόνο σΆ ένα μπουκάλι και αν γίνεται να το πάρουν μαζί τους μέσα από άθλιες εκδόσεις, φθηνές αφίσες και άλλα μπιχλιμπίδια. Τρελαινόμουν όταν τους άκουγα να λένε είδα το τάδε, ή το δείνα. Σκάρωνα φανταστικούς διαλόγους στην προσπάθεια να διατηρήσω μια ευγενική στάση. Έλεγα από μέσα μου: «Τι πρόλαβες να συγκρατήσεις μέσα σε λίγες ώρες με τη τηλεοπτική σου ματιά, βρε τσέλιγκα, που παρέα με τη βλάχα σου κάνατε αγώνα δρόμου να προλάβετε σε ένα πρωινό να ολοκληρώσετε κανά δυο μουσεία;»
Χρησιμοποίησα το παράδειγμα του ταξιδιού γιατί υποτίθεται ότι εκεί βρίσκουμε χρόνο να κάνουμε αυτά που επιθυμούμε και όχι όσα καθημερινά αναγκαζόμαστε για να επιβιώνουμε. Αλλά τον «αράπη κι αν τον πλύνεις, το σαπούνι σου χαλάς»! Ισχύουν τα ίδια, τρελοί ρυθμοί, να προλάβεις (τι;) και παρόλο τον οπτικοαουστικό ορυμαγδό, παραμένουν αξεδίψαστα τα χείλη. Και στο δια ταύτα κάθε κουρούνα να κράζει, «αχ καλά ήταν, αλλά δεν γίνεται κάτι που θα ταράξει τα νερά, κάτι έντονο, κάτι συγκλονιστικό! Δεν ξέρω τι θέλω, σκοτώνω την ώρα μου, δεν ξέρω τι μου φταίει». Μέσα από τη διαστροφική διάθεση του να προλάβω όσα περισσότερα μπορώ χτυπιέται κατακούτελα η στιγμή της απόλαυσης.
Σε μια πρόσφατη εκδρομική επίσκεψη στην ορεινή Ελλάδα, όταν με την παρέα μου επιλέξαμε μια ημερήσια ποδαράτη ανάβαση, μια αγαπημένη φίλη ήταν αυτή που δεν ακολούθησε. Θυμάμαι πολύ έντονα, κατά την επιστροφή, τη συνομιλία που κάναμε και τον τρόπο που με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα περιέγραφε πώς πέρασε: «Περπάτησα λίγο μέχρι την άκρη του χωριού και κάθισα κάτω από μια μηλιά. Ήταν μαγικά, χάθηκα μέσα στη μέρα και σιγά σιγά άρχισα να συγκεντρώνομαι σ αυτά που έβλεπα, να αφουγκράζομαι στο κορμί μου τον αέρα, τον ήλιο, οι μυρωδιές να με ζαλίζουν...».
Όπως οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τα πάντα, έτσι και τα μάτια αδυνατούν να καταγράψουν τη κρυμμένη δύναμη, τα χιλιάδες συναισθήματα μέσα στην κάθε στιγμή που οι περισσότεροι στη διαδικασία μιας αναζήτησης, προσπερνάμε! Και όμως, αρκεί να σταθείς για λίγο, να σταματήσεις το κυνηγητό, να αφήσεις το κινητό και να κοιτάξεις γύρω σου. Δεν θα βρεθείς σε άλλο πλανήτη, δεν θα περάσεις τις πύλες κανενός παραδείσου, αλλά θα μπορέσουν να χαρούν τα μάτια σου όσα αντικρίζουν, θα νιώσεις μυρωδιές και θα αναπολήσεις γαλάζια συννεφάκια και ροζ μπουρμπουλήθρες. Διότι έχεις τη μεγαλειώδη τύχη ο αέρας να αγγίζει το δέρμα σου, να είσαι εδώ και να ζεις -κι εγώ να έχω από χρόνια αποχαιρετίσει τα σπυράκια της εφηβείας μου, όπως κάποιος μπανάλ (αποτυχημένος) κακός θα μπορούσε να ειρωνευτεί.
Μπορεί οι ιδέες, η πίστη, οι αξίες, όπως διατυμπανίζεται,
να πήγαν περίπατο, μα υπάρχει μια μαγική λέξη για να ξεκλειδώσεις τη στιγμή...
Αυτή η μαγική λέξη λέγεται «αισθάνομαι».
Ύστερα... Ύστερα, ίσως σ αυτό το μπουρδέλο που λέγεται ζωή,
προκύψουν όλα τα άλλα
(φιλία, τρυφερότητα, έρωτας πάθος)...
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007
επίκαιρα, ανεπίκαιρα, ασήμαντα
επίκαιρα, ανεπίκαιρα
>> Πείνα, δίψα, ανελέητο ξύλο, διαμονή σε κλουβιά πολύ μικρών διαστάσεων, σε συνθήκες εντελώς αφύσικες. ¨Όλα αυτά περιλαμβάνει η εκπαίδευση για τα ζώα που συλλαμβάνονται και προορίζονται για κάποιο τσίρκο, αφού βέβαια εξοντωθεί η μητέρα και η αγέλη και εφόσον δεν πεθάνουν, στη μεταφορά. Ο Αρκτούρος θέτει το αίτημα η Ελλάδα να ανακηρυχθεί χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα.. Όποιος συμφωνεί ας μπει στο http://arcturos.wordpress.com/. Όποιοι διαφωνούν ας πάνε μια βόλτα στο τσίρκο Μεντράνο στη Πολίχνη με ένα γαρίφαλο στο πέτο (να ξεχωρίζουν από τα άλλα ζώα). Ποια παραδείγματα όμως να έχουμε και για ποια ηθική να μιλάμε όταν...
>> ¨Βλέπεις¨ έναν Αρχιεπίσκοπο να βγαίνει από το καλούπι του και την κρίσιμη ώρα μιας βαριάς ασθένειας (που έχει λυγίσει και πιο δυνατούς), να αναφωνεί με απόγνωση μπροστά στην ερεβώδη μοίρα «γιατί σε μένα θεέ μου και όχι σε κάποιον άλλο»!!!. Και παράλληλα ακούς τον Ζακύνθου (σχολιάζοντας το θέμα να τεθεί θέμα διαδοχής ενώ βρίσκεται ακόμη εν ζωή και το παλεύει ο Χριστόδουλος), να λέει " όλα εδώ πληρώνονται¨. θυμήθηκε την αντίστοιχη ¨βιαστική¨ συμπεριφορά του νυν αρχιεπισκόπου και τη δίψα του για εξουσία, όταν ήταν στα τελευταία του ο Σεραφείμ. Σοκ και δέος. Αν όντως ειπώθηκαν αυτά τα λόγια δεν θα ήθελε κανείς να είναι έτσι τα πράγματα αλλά από την άλλη πώς μπορεί να μη θλίβεσαι αν κάνεις έναν …
>> Αναχρονισμό χρήσιμο: Μιανμάρ - Ελλάδα (επταετίας) σημειώσατε 1. Άθελα κάνω κάποιους συνειρμούς του εκεί με το εδώ. Εκεί οι μοναχοί υπηρετώντας την όποια φιλοσοφία, ιδέες, θρησκεία ασπάζονται ξεσηκώθηκαν εναντίον της αδικίας που η χούντα της χώρας τους άπλωσε πάνω από τα κεφάλια των πολιτών. Κατάφεραν να κάνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη να στρέψει το βλέμμα της στο δράμα τους. (Τριτοκοσμικοί;).
Ασήμαντα
>> Δευτέρα 8/10 βράδυ στο παγκάκι μετά τη πορτάρα εκεί που μια γωνία από τα κάστρα εισέρχεται στην άσφαλτο στο δρόμο για το φανάρι του Επταπυργίου αυτός γύρω στα 40 με κοιλίτσα προγούλι λυγισμένη ιτιά κλαίει άγαρμπα με αναφιλητά. (κάποιοι είναι πολύ άτυχοι, δεν έχουν κινηματογραφικό προφίλ). Τουλάχιστον....
>> Χάρηκα την νεαρά που ενδεδυμένη με ένα σορτς και μια τσάντα χιαστή αμελώντας να φορέσει κάτι άλλο με γοργόν βάδισμα πέρασε κάποια όμορφη καλοκαιρινή μέρα από την περιοχή του Ντορέ. Χάρηκα που κάποιοι όταν χάνουν (πιθανολογώ) κάποιο στοίχημα, έχουν άντερα να το ξεχρεώσουν. Και ...
>> Επιτέλους ενάντια στα ανόητα σενάρια από ατάλαντα άτομα, στις οθόνες μας το «Δέκα» ένα από τα καλύτερα βιβλία του Μ. Καραγάτση. Τα πρώτα δείγματα της μεταφοράς είναι αρκούντως θετικά. Αναμένουμε να δούμε και τη νέα οπτική από το έτερο και πιο διαβασμένο βιβλίο του, τον Γιουγκερμαν.
----------------------------------------------------------------------
Με δυσκολία γράφω ... Δεν έχω κέφια για τέτοιου είδους γράψιμο, δεν το απολαμβάνω, είναι μια άσκηση που προσπαθώ να πειθαρχήσω
Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007
«να είμαι ελεύθερος ή να ζω με την αυταπάτη της ελευθερίας»
(Ατελείς σκέψεις)
------------------------------------------------------------------------------------
Μια καλή φίλη πέρασε 15 χρόνια αναμονής με τη δικαιολογία του εραστή ότι περιμένει να ενηλικιωθούν τα παιδιά για να χωρίσει τη νόμιμη και να αποκτήσει την ελευθερία του για να ζήσει μαζί της. Πολλές φορές έχω ακούσει από άνδρες να λένε ότι ¨θυσιάζουν¨ την ελευθερία τους για χάρη των παιδιών.
Το όνειρο να ανοίξεις τη πόρτα και να βροντοφωνάξεις ¨είμαι ελεύθερος να κάνω αυτά που θέλω¨ έχει μπουρδουκλωθεί μέσα στο κυκεώνα μιας πραγματικότητας που οπτικοποιείται σαν ένα κατοικίδιο που κάποιος έχει προγραμματίσει πότε θα φάει, θα πιει, θα αφοδεύσει. Αφήστε ένα πουλί να φύγει από το κλουβί του, είναι σίγουρο πως αν δεν επιστρέψει πριν κλείσει η πόρτα, θα το φάει η γάτα. Παρομοίως όσοι θεωρούνται ¨ελεύθερα άτομα¨ στη πραγματικότητα είναι δέσμιοι μιας κατάστασης.
Πριν λίγα χρόνια ένας γείτονας μόλις βγήκε στη σύνταξη, γέρασε απότομα μέσα σε λίγους μήνες, πέφτοντας στη γνωστή μελαγχολία των απόμαχων. Ξέρω ανθρώπους που κρύβονται πίσω από μια δουλειά, μία σχέση, ένα σκοπό, τις σπουδές τους και άλλους που οχυρώνονται πίσω από έναν τίτλο, σινεφίλ, βιβλιόφιλοι, χαιφιντελίστες, στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί, πατριώτες, ντόπιοι, κομπιουτεράδες, έμποροι, καλλιτέχνες, μοντέλες. Ψευδεπίγραφες καταστάσεις που γίνονται ρυθμιστές του βίου. Ο μουσικός αναπνέει μέσα από τις νότες του παρέα με ομοϊδεάτες, ο εικαστικός ζει από τις εικόνες που τον αιχμαλωτίζουν. Και όσο περισσότερο οικοδομείς και ανυψώνεις μια κατάσταση, τόσο πιο πολύ βυθίζεσαι στη συμπλεγματική διαδρομή της.
Η κοινωνία παρέχει ένα φαινομενικά ελεύθερο περιβάλλον διακίνησης ιδεών κάτω από μία απλοϊκή αλλά τσιμεντένια λογική. Πίστη και υποταγή στους κανόνες, τους νόμους, στη θρησκεία, στην ηθική της εποχής. Αποφάσεις στο όνομα μιας ελευθερίας ξένης με τα ήθη και έθιμα μιας κοινωνίας μοιάζουν να είναι ακραίες.
Αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας την κοπέλα στο απέναντι τραπέζι που έγραφε μανιωδώς στο λάπτοπ ένα πρωινό στη Μανάμα στο lobby ενός ξενοδοχείου του Μπαχρέιν. Η αναχρονιστική μπούρκα που φορούσε και έκρυβε όλο το πρόσωπο της, ερχόταν σε ευθεία αντιδιαστολή με τον υπερσύγχρονο φορητό υπολογιστή.
Η απλή επιλογή ενδυμασίας, τίτλου, θρησκείας μπορεί να είναι μοιραία όταν η πλειοψηφία έχει αντιρρήσεις. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο δυσβάσταχτο μπορεί να γίνει το βάρος της προτεινόμενης ελευθερίας για κάποιον υπό δεδομένες συνθήκες. Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση όταν η ελευθερία συγκρούεται ευθέως με την αποδοχή της κοινωνικά ευπρεπισμένης μάζας; Αν θυμηθούμε το σχετικά ανώδυνο θέμα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες ή στη θύελλα που ξεσηκώνεται κάθε φορά που τίθεται θέμα χωρισμού κράτους-εκκλησίας, θα μελαγχολήσουμε.
Και ναι μεν κάθε πλασματικός κόσμος αφού δομήθηκε για να αντικαταστήσει αυτόν που μας έχει κάτσει σαν πέτρα στο στομάχι, σίγουρα παρέχει καλύτερες συνθήκες, έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα, μάχεται τον εαυτό του (θέλει να γίνει πραγματικότητα). Ονειρεύεται να απελευθερωθεί, αλλά γίνεται πολλαπλά καταραμένος, όπως οτιδήποτε διασαλεύει την υπάρχουσα τάξη. ¨Οσες ¨επικίνδυνες¨ σκέψεις και επιθυμίες εξωτερικεύονται δημόσια, διώκονται. To “An Englishman’ s house is his castle” αντιπροσωπεύει μεταφορικά μια ολόκληρη νοοτροπία αυταπάτης ελευθερίας.
Θα μπορούσε βέβαια όποιος έχει υφάνει το δικό του σύμπαν τρομαγμένος από όσα θα έχει να αντιμετωπίσει ¨έξω¨, να παραμείνει εκεί ¨για πάντα¨, εγκλωβισμένος στα σκοτάδια σαν παράνομος δεσμός. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κι αυτό το ¨για πάντα¨ θα πρέπει να τρέφεται σε τακτά διαστήματα. Και φθάνει κάποια στιγμή που δεν έχεις άλλα να του δώσεις. Τότε τον μικρόκοσμο σου, αυτόν που μέσα του επιβιώνεις απολαμβάνοντας την αυταπάτη μιας προσωπικής ελευθερίας, τον ταΐζεις με τα ίδια τα σωθικά σου.
(Καμιά ¨αμαρτία¨ δε βλάπτει τόσο όσο η ίδια μας η ¨ηθική¨).
------------------------------------------------------------------------------------
Μια καλή φίλη πέρασε 15 χρόνια αναμονής με τη δικαιολογία του εραστή ότι περιμένει να ενηλικιωθούν τα παιδιά για να χωρίσει τη νόμιμη και να αποκτήσει την ελευθερία του για να ζήσει μαζί της. Πολλές φορές έχω ακούσει από άνδρες να λένε ότι ¨θυσιάζουν¨ την ελευθερία τους για χάρη των παιδιών.
Το όνειρο να ανοίξεις τη πόρτα και να βροντοφωνάξεις ¨είμαι ελεύθερος να κάνω αυτά που θέλω¨ έχει μπουρδουκλωθεί μέσα στο κυκεώνα μιας πραγματικότητας που οπτικοποιείται σαν ένα κατοικίδιο που κάποιος έχει προγραμματίσει πότε θα φάει, θα πιει, θα αφοδεύσει. Αφήστε ένα πουλί να φύγει από το κλουβί του, είναι σίγουρο πως αν δεν επιστρέψει πριν κλείσει η πόρτα, θα το φάει η γάτα. Παρομοίως όσοι θεωρούνται ¨ελεύθερα άτομα¨ στη πραγματικότητα είναι δέσμιοι μιας κατάστασης.
Πριν λίγα χρόνια ένας γείτονας μόλις βγήκε στη σύνταξη, γέρασε απότομα μέσα σε λίγους μήνες, πέφτοντας στη γνωστή μελαγχολία των απόμαχων. Ξέρω ανθρώπους που κρύβονται πίσω από μια δουλειά, μία σχέση, ένα σκοπό, τις σπουδές τους και άλλους που οχυρώνονται πίσω από έναν τίτλο, σινεφίλ, βιβλιόφιλοι, χαιφιντελίστες, στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί, πατριώτες, ντόπιοι, κομπιουτεράδες, έμποροι, καλλιτέχνες, μοντέλες. Ψευδεπίγραφες καταστάσεις που γίνονται ρυθμιστές του βίου. Ο μουσικός αναπνέει μέσα από τις νότες του παρέα με ομοϊδεάτες, ο εικαστικός ζει από τις εικόνες που τον αιχμαλωτίζουν. Και όσο περισσότερο οικοδομείς και ανυψώνεις μια κατάσταση, τόσο πιο πολύ βυθίζεσαι στη συμπλεγματική διαδρομή της.
Η κοινωνία παρέχει ένα φαινομενικά ελεύθερο περιβάλλον διακίνησης ιδεών κάτω από μία απλοϊκή αλλά τσιμεντένια λογική. Πίστη και υποταγή στους κανόνες, τους νόμους, στη θρησκεία, στην ηθική της εποχής. Αποφάσεις στο όνομα μιας ελευθερίας ξένης με τα ήθη και έθιμα μιας κοινωνίας μοιάζουν να είναι ακραίες.
Αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας την κοπέλα στο απέναντι τραπέζι που έγραφε μανιωδώς στο λάπτοπ ένα πρωινό στη Μανάμα στο lobby ενός ξενοδοχείου του Μπαχρέιν. Η αναχρονιστική μπούρκα που φορούσε και έκρυβε όλο το πρόσωπο της, ερχόταν σε ευθεία αντιδιαστολή με τον υπερσύγχρονο φορητό υπολογιστή.
Η απλή επιλογή ενδυμασίας, τίτλου, θρησκείας μπορεί να είναι μοιραία όταν η πλειοψηφία έχει αντιρρήσεις. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο δυσβάσταχτο μπορεί να γίνει το βάρος της προτεινόμενης ελευθερίας για κάποιον υπό δεδομένες συνθήκες. Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση όταν η ελευθερία συγκρούεται ευθέως με την αποδοχή της κοινωνικά ευπρεπισμένης μάζας; Αν θυμηθούμε το σχετικά ανώδυνο θέμα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες ή στη θύελλα που ξεσηκώνεται κάθε φορά που τίθεται θέμα χωρισμού κράτους-εκκλησίας, θα μελαγχολήσουμε.
Και ναι μεν κάθε πλασματικός κόσμος αφού δομήθηκε για να αντικαταστήσει αυτόν που μας έχει κάτσει σαν πέτρα στο στομάχι, σίγουρα παρέχει καλύτερες συνθήκες, έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα, μάχεται τον εαυτό του (θέλει να γίνει πραγματικότητα). Ονειρεύεται να απελευθερωθεί, αλλά γίνεται πολλαπλά καταραμένος, όπως οτιδήποτε διασαλεύει την υπάρχουσα τάξη. ¨Οσες ¨επικίνδυνες¨ σκέψεις και επιθυμίες εξωτερικεύονται δημόσια, διώκονται. To “An Englishman’ s house is his castle” αντιπροσωπεύει μεταφορικά μια ολόκληρη νοοτροπία αυταπάτης ελευθερίας.
Θα μπορούσε βέβαια όποιος έχει υφάνει το δικό του σύμπαν τρομαγμένος από όσα θα έχει να αντιμετωπίσει ¨έξω¨, να παραμείνει εκεί ¨για πάντα¨, εγκλωβισμένος στα σκοτάδια σαν παράνομος δεσμός. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κι αυτό το ¨για πάντα¨ θα πρέπει να τρέφεται σε τακτά διαστήματα. Και φθάνει κάποια στιγμή που δεν έχεις άλλα να του δώσεις. Τότε τον μικρόκοσμο σου, αυτόν που μέσα του επιβιώνεις απολαμβάνοντας την αυταπάτη μιας προσωπικής ελευθερίας, τον ταΐζεις με τα ίδια τα σωθικά σου.
(Καμιά ¨αμαρτία¨ δε βλάπτει τόσο όσο η ίδια μας η ¨ηθική¨).