ή αλλιώς «Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά»...
Μπήκε για καλά! Και όλοι φορέσαμε αμάνικα να την υποδεχτούμε. Αγκάλιασε ο καθένας μας το δικό του ψέμα, αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην προσωπική του αλήθεια. Κάθε 1η Απρίλη, αυτή τη μία και μοναδική ημέρα του χρόνου που το κίβδηλο γίνεται ένα με το αληθινό και κανέναν δεν θίγει, ντυνόμαστε κι εμείς το ψέμα μας και βγαίνουμε τσάρκες για μπύρες στο Μπαχτσέ (ή Μπαξέ) Τσιφλίκι. Μία μέρα σαν τις άλλες, που βιάζεσαι να περάσει κάθε δάκρυ που αντιστοιχεί σε ένα γέλιο κάποιου άλλου, που δεν απευθύνεται σε σένα... Τότε θες να μην πας πουθενά, να κλειστείς στο σπίτι μπουκωμένος πια από τις πλάνες σου
Σου μαστιγώνει ο αέρας το πρόσωπο, ζεις το απόλυτο ανθρώπινο ψέμα: Την ελευθερία της σκέψης και της βούλησης! Φθάνεις στο σημείο να χαίρεσαι που είπες ψέματα στη φίλη σου, στο φίλο σου, στην μάνα σου και απέφυγες την επίσκεψη της ξαδέρφης και του «περίεργου» γείτονα για καφέ. Να μαστιγώνουν οι σκέψεις, που επιβουλεύονται τις αντοχές σου, το μυαλό, να ζεις και να μη ζεις... να μην αντέχεις και να σιγοτραγουδάς «... γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους /κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω / τι θέλω εγώ με τέτοια αγάπη γύρω / γιατί δεν τους ζηλεύω και το δικό σου χάδι θα γυρεύω / κορμί στους πέντε ανέμους / τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους...»
Κι εκεί που τα χρώματα του δειλινού σε βάζουν στην θέση ενός ανύπαρκτου κινηματογραφικού ήρωα είσαι πιο ευτυχισμένος και γεμάτος από ποτέ! Γιατί έχεις τόσο πλησιάσει στο παραμύθι σου, αυτό που λογάριαζες για ανύπαρκτο και ξεχασμένο.Δεν είναι τα χρώματα του δειλινού είναι η πλάνη της υπεροχής του φωτεινού σηματοδότη. Ευκαιρία στο κόκκινο, που βλαστήμησες όταν σε έπιασε, να προτάξεις τον μισό σου ρεαλισμό. Αναμένεις με θολό μάτι την αλλαγή σε πράσινο, για να πεταχτείς πρώτος εσύ μπροστά, να δοκιμάσεις τα αντανακλαστικά σου και να νιώσεις ο βασιλιάς (που δεν είσαι αλλά θα θελες να είσαι) της ασφάλτου, έστω μέχρι το επόμενο φανάρι. Πάντα υπάρχει κάποιος πιο γρήγορος!
Και μέσα σ' όλα βρίσκεις ευκαιρία να ρίχνεις λοξές, μισές ματιές στις πρόωρα ανθισμένες αμυγδαλιές. Αυτές που ξελογιάστηκαν από την Άνοιξη και βιάστηκαν να πετάξουν χιλιάδες ροδαλά ανθάκια, τόσο μονοκόμματα κι απλά σαν την αλήθεια, τόσο όμορφα και απατηλά σαν την λήθη, στην οποία περιπίπτουν μέσα στη προσωπική τους «μαστούρα». Και τις κοιτάς να λικνίζονται χαμένες μέσα στην σιγουριά ότι φέτος δεν την πάτησαν όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ό,τι φέτος η ρουφιάνα η Άνοιξη δεν κατάφερε να τυλίξει στο δίχτυ της και αυτές άνθισαν όταν έπρεπε. Και σου θυμίζουν ξαφνικά όλες εκείνες τις γυναίκες που συνάντησες στην ζωή σου, που πλάγιαζαν στα κρύα στρώματα με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο άντρας δίπλα τους είναι ο ένας και μοναδικός. Σκόρπιζαν σε κρεβάτια πολλά την ομορφιά τους και χάριζαν την περίσσεια της ψυχής τους για να ανακαλύψουν, άλλες αργότερα άλλες νωρίτερα το μάταιο του δοσίματός τους.
Κι αν, έστω και μια φορά στη ζωή σας, αφήσατε να σας πιστέψουν και είδατε να «ανθίζει» και να μεταμορφώνεται, επιτρέψτε σε αυτές τις φτωχούλες τις μυγδαλιές να ζήσουν άλλη μια φορά το παραμύθι τους. Αντί να το ξενερώνουμε μπορούμε όλοι να γίνουμε συμμέτοχοι σε αυτό το όμορφο και τόσο ακίνδυνο ψέμα της ανθισμένης αμυγδαλέας, πιο ακίνδυνο απ' όσα ξεστομίζει ανθρώπου στόμα.
Γιατί, μερικές φορές, το να ζήσεις κάτι με την σιγουριά που σου προσφέρει η γνώση του πρόσκαιρου, μπορεί να αποδειχθεί η πιο λυτρωτική απόφαση που έχεις πάρει. Διαλέξτε το αναληθές, λοιπόν, αγκαλιάστε τις ψεύτικες γυναίκες - άντρες - μυγδαλιές σας και μην φοβηθείτε τα πάθη σας. Αυτά τα παμπόνηρα πάθη σας όπως και οι ανάγκες σας είναι αυτά που δεν θα σας πούνε ποτέ μα ποτέ ψέματα, ποτέ δεν θα σας προδώσουν.
Άντε και καλό μήνα!
*Ξέρετε...από το ανυπέρβλητο μνημείο της κινηματογραφικής μας ιστορίας «Κορίτσια στον ήλιο».
