Εκλεισα το βιβλιο με το σελιδοδείχτη να σημαδεύει την τελευταία σελίδα που διάβασα. Επρεπε να φύγω για τη δουλειά, είχα καθυστερήσει. Ασχετα πόσο πολύ ήθελα να παραμείνω πίσω ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να χαθώ στις σελίδες του.
Το προηγούμενο βράδυ με πήρε ο υπνος διαβάζοντας....Και σκεφτόμουνα πότε άλλοτε είχα την ευκαιρία να χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου. Αναρωτήθηκα, πόσες φορές άραγε έχεις την τυχη να χάσεις τον κόσμο γύρω σου, να αφοσιωθείς, να απομονωθείς σε κάτι που σε "τραβάει"... Να ξεχάσεις τα πάντα
Όπως σε μάγεψε ένα βιβλίο, έτσι κάποτε σε καθήλωσε ένας στίχος, σε πλάνεψε το φεγγάρι, ή κάτι άλλο σαν όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό σε σημάδεψε εκείνη τη στιγμή
Εκείνη τη μαγική στιγμή αυτό γίνεται η αλήθεια σου.
Χανεις την αίσθηση, είναι σαν να περάσαν αιώνες σε λίγα μόνο λεπτά. Είναι μόνο μια σταλιά χρόνος από την καθημερινότητα σου, αλλά είναι για σένα αποκλειστικά και μονο. Το ποτήρι της ψυχής το νιώθεις μισογεμάτο...με μπόλικη κανελα μοσχοκάρυδο και κατι τι άλλο που δένει την μυστική συνταγή. Αυτή η απόλαυση όμως εχει διάρκεια. Η επιδερμίδα σου ριγεί. Είναι ένα βαθύ φιλί στα χέρια σου ο κόσμος όλος μια σταλιά
Πιο εύκολο και συχνό φαινόμενο στις νεαρότερες ηλικίες αυτή η αίσθηση του να χάνεσαι. Χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ψυχών, ανόητων κοριτσόπουλων .... ή των αλαφροϊσκιωτων, λέει ο είρων δαίμονας μου.
Και τότε είναι που επιστρατευουμε τη λογική για να δικαιολογήσουμε αυτό που νιώθουμε... Εξηγήσεις.... γιατί με πλάνεψαν οι σελίδες του... Σχεδόν πάντα ζητάμε να μας κατανοήσουν χάνοντας το κρυφό νόημα.. Πολλές φορές είναι τα γεγονότα που μας οδηγούν, ή τουλάχιστον αυτό προτείνουμε σαν δικαιολογία. Κάποιες άλλες εμείς αυτοί που τα δημιουργούμε και τα καθοδηγούμε. Αναζητώντας την αφορμή. Και ακολουθούν τα συναισθήματα. Όμως μέσα μας είναι όλαΞεχνάμε ότι όλα υπακούν στις αισθήσεις που δεν ορίζονται σαν μήκος και πλάτος, παρά σαν μια ορθάνοιχτη πόρτα. Με τη διαφορά ότι οι περισσότεροι για να μπορούν να πατούν στα πόδια τους χρειάζεται να ονοματίζουν κάθε τι που συμβαίνει.. Ετσι χάνεται η ευκαιρία να πετάξεις, άλλοτε περπατάς και άλλοτε σέρνεσαι
Το μυστικό είναι να αφεθείς, να αιωρείσαι...Να ρουφάς τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους σαν βρέφος που πρωτοθηλάζει στο μενεξελί μαστό της μάννας του, ευωδιάζοντας λεβάντα. Μουσική, κείμενα, εικόνες, με πίνεις και σε πίνω. Χωρις δισταγμό ή ενοχές υπό τους ήχους των τυμπάνων του νου.
«Αλλωστε αυτός είναι ο ορισμός της πίστης. H αποδοχή αυτού που υποθέτουμε ότι είναι πραγματικότητα αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε...» (Dan Brown, Κώδικας Da Vinci, σελ 460) Δεν είναι τα σύνορα που μας ορίσαν, αλλά τα όρια του νου που εμείς ορίζουμε.
