οι φίλοι μου, που το καλοκαίρι μεταμορφώνονται σε ριψοκίνδυνους κατασκηνωτές, θιασώτες των θαλάσσιων σπορ, ατρόμητους ψαράδες, εξερευνητές της άγονης γραμμής, κοσμοπολίτες ταξιδιώτες, ανέμελους πρωταθλητές ταβλιού και καυτούς εραστές -όλοι αυτοί κάθε Σεπτέμβρη μελαγχολούν. Μπορεί να είμαι στραβός άνθρωπος, όμως δεν αντέχω άλλο διηγήσεις για τη Φολέγανδρο, την καταπληκτική ερημική παραλία, τα ξενύχτια και το μαύρισμα. Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που δεν εκστασιάζεται με τις προκάτ αναμνήσεις από ηλιοβασιλέματα στο "μαγευτικό Αιγαίο" (των rooms to let). Η γενική ευωχία (και η αναπόφευκτη επακόλουθη μελαγχολία) του Αυγούστου με βγάζουν έξω από τα νερά μου. Χαίρομαι που άρχισε να δροσίζει, που όλοι επέστρεψαν στις δουλειές τους -στην απλή, καθημερινή, γοητευτική καθημερινότητα. Θέλω τους φίλους μου πίσω: να μιλάμε για τη χτεσινή συναυλία, την καινούργια ταινία στον κινηματογράφο, το βιβλίο που τελείωσα το περασμένο Σαββατοκύριακο. Η μετα-αυγουστιάτικη περίοδος πένθους έχει επίσημα λήξει και χαιρετίζω με ευτυχία το φθινοπωρινό ξεφάντωμα....
η αισθητική μου, εμφανώς ταλαιπωρημένη από τα καλοκαιρινά ατοπήματα, επιστρέφει στα ίσα της. Με χαλάνε τα καλοκαιρινά τσαλακωμένα και καταϊδρωμένα μπλουζάκια, τα πέδιλα (ακόμα χειρότερα: οι παντόφλες) απ' όπου ξεπροβάλλουν κακοτράχαλες πατούσες, τα ξεφλουδισμένα μπράτσα, τα γυαλιά ηλίου - οξυγονοκόλλησης, τα αξεσουάρ - φετίχ του καλοκαιριού.
... δεν με πειράζει που ο καιρός θα χαλάσει και δεν θα ξεροσταλιάζω κάτω από το κλιματιστικό για δροσιά. Που θα περπατώ στους δρόμους της πόλης και θα με φυσά αεράκι. Που θα φοράω μπουφανάκι το απόγευμα και θα με τυλίγει με μια γλυκιά ζεστασιά. Που δεν θα χρειάζεται να έχω 6 μπουκάλια με νερό στο ψυγείο για να βγάλω τη μέρα. Που θα σκεπάζομαι το βράδυ με σεντόνι και θα το χαίρομαι. Που θα σταματήσει ο βόμβος του ανεμιστήρα πάνω από το κεφάλι μου και θα μπορώ να ανεβαίνω στη μηχανή με το κράνος, χωρίς να κατεβαίνω νιώθοντας το κεφάλι μου σαν βραστό, μελάτο αβγό
.... κατεβαίνοντας το πρωί για τη δουλειά, χαίρομαι που ξαναβλέπω, με την ίδια, επαναλαμβανόμενη και ασφαλή σειρά: τον περιπτερά να κρεμά με μανταλάκια τις εφημερίδες, την ουρά έξω από την τράπεζα, τον τροχονόμο στη Δωδεκανήσου, τους υπαλλήλους να ανεβάζουν τα στόρια, τα καφέ στην Παύλου Μελά να στήνουν τα τραπεζάκια και τις καρέκλες, τον ένοικο της απέναντι πολυκατοικίας να φεύγει για τη δουλειά του (και να παρκάρω στη θέση του), την πολυκοσμία στο ασανσέρ της οικοδομής, τη Δανάη να λέει καλημέρα και τον γαλλικό καφέ να ετοιμάζεται στην καφετιέρα.
... μου αρέσει που, περνώντας από τα Πανεπιστήμια, βλέπω πολύχρωμες αφίσες για συναυλίες, ληστρικά "ενοικιάζεται", ουρά έξω από τη βιβλιοθήκη, πρωτοετείς να ρωτάνε πού είναι η Μελενίκου και ατέλειωτες παρτίδες τάβλι στα φοιτητικά της Ολύμπου. Ανυπομονώ για τον τζερτζελέ της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης: να αργείς στα σαββατιάτικα ραντεβού "γιατί είχαν κλείσει την Εγνατία", να γεμίσει η πόλη με πινακίδες ΡΙΑ, ΚΝΑ, ΖΖκάτι - αξιαγάπητοι Αθηναίοι δημοσιογράφοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι από τη Βόρεια Ελλάδα και επισκέπτες που παρκάρουν όπου να 'ναι.
... χαίρομαι που επιστρέφω στα γήινα, αφήνοντας πίσω τη μεταφυσική αναπλαστικότητα της άνοιξης (ούτως ή άλλως μένω σε διαμέρισμα και η οργιαστική φύση μου προκαλεί αλλεργίες) και την ακραία αίσθηση του καλοκαιριού.Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να πιάσουν τα κρύα και να σφίξουν οι δουλειές...
Στίχοι της εβδομάδας
«Κάθε Σεπτέμβρη» Μουσική - Στίχοι - Φωνή: Φοίβος ΔεληβοριάςΔίσκος : Χάλια Κάθε Σεπτέμβρη
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου /και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιώ/ θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου /που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ. Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο /και γω θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ /τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο /και να μου κάνει την καρδιά μου Γης μαδιάμ. Και τι έχει ο Ήλιος που δεν έχω να σου δώσω /αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός/ κι αν καταφέρω και τον πάγο σου το λιώσω /κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως. ...
