Η νύχτα του γεμάτου φεγγαριού του Αυγούστου πάντα πλημμύριζε την πόλη με νυχτολούλουδα. Η νεαρά επιστρέφει ξημέρωμα από τη νυχτερινή της ανίχνευση. Ο άνδρας βιαστικός κατηφορίζει από την παραλία. Με κατεύθυνση από τον Όμιλο προς τον Πύργο πάει για δουλειά.
Δύο παράλληλες ζωές που ποτέ δεν επρόκειτο να συναντηθούν, μέλη του Τάγματος των περιπλανώμενων ψυχών. Παρασάγγας απέχουν τα βλέμματα. Στροβιλίζουν όνειρα που το σκοτάδι καλύπτει σε απύθμενα βάθη της θάλασσας.
Μόνο που οι πόθοι χαίρονται να ξεγυμνώνονται και να διαβρώνουν τα κορμιά. Τον τράβηξε το λουλούδι που ανθεί τη νύχτα. Τα μάτια «έβλεπαν» πνεύματα, νεράιδες, στοιχειά και όλες αυτές τις οντότητες που τώρα αναφέρονται μόνο στα αρχαία ιερά βιβλία.
Το άνθος μοιάζει σχεδόν σαν κανονικό, που, κρύβοντας ευαισθησίες, κρύβει βαθιά μέσα του τη ζωή. Η ψυχή λεύτερη κατοικεί στα μάτια, στη σιωπή, στο σκοτάδι και όπου πλανιέται αγναντεύει την ελπίδα.
Αλυχτούν οι μνήμες. Αντιστέκεται... αλλά η σκέψη αλητεύει. Είναι βαθύτατα εγωιστικό η αλήθεια σου να είναι πάντα αυτή που σε επιβεβαιώνει, δικαιώνοντας τις επιλογές σου.
Η νύχτα με οδήγησε σ' αυτούς τους δρόμους;
ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ο διαβάτης αλλάζει ταχύτητα ανεβάζει στροφές, να φύγει.
Πού πας; Η νύχτα δεν έφυγε... Μέσα σου κατοικεί!
Όμορφος στοχασμός!
Όμως, άδικα διαμαρτύρεται, η όψη κάτι άλλο μαρτυρά. Ποιο ανήσυχο πνεύμα μπορεί να μην υποκύψει στη γοητεία της εναλλαγής, την ώρα που η νύχτα γίνεται μέρα και τανάπαλιν;
Πότε και γιατί όλο το σύμπαν συνωμοτεί;
Η μέρα έρχεται να βυθιστεί ηδονικά με αργές κινήσεις στη νύχτα, για να λάμψουν στο χάραμα όλα τα όμορφα αυτού του κόσμου. Ποιος δαίμονας χύνει μες στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα, που το κάνει να δονείται και τ' ανεβάζει ως τ' άστρα; Γιατί το τελευταίο ταξίδι μοιάζει πάντα με το πρώτο; Ίσως γιατί, όσο υπάρχει η μέρα, τα σκοτάδια θα γίνονται φως!
5.00 π.μ.- χαράζει...
από Εθνικής Αμύνης το ζευγαράκι πλησιάζει στην Τσιμισκή, αυτός έχει απαλά το χέρι στους ώμους της, δίνοντας ένα αίσθημα ασφάλειας, αισιοδοξίας... αυτός και αυτή κοντοστέκονται η μηχανή τριγυρνάει ελεύθερη στα σοκάκια της πόλης... μέχρι να βγει ο πρώτος ήλιος... Στoν Πύργο του Τριγωνίου μια μοναχική ψυχή κλαίει, η καρδιά μου σπαράζει... Εικόνες μιας Θεσσαλονίκης απαράμιλλης ομορφιάς και αγριότητας.
Υ.Γ. 1 Είναι η αναδρομή του χρόνου σε μία Θεσσαλονίκη με οδηγό το "πάθος" μιας μηχανής που μεθυσμένη, χωρίς να βάλει ούτε μια σταγόνα αλκοόλ στο ρεζερβουάρ, γλιστρούσε στις στροφές ανιχνεύοντας τα μυστικά τοπία της νύχτας.
Υ.Γ. 2 Λένε ότι τέτοιες νύχτες με πανσέληνο παλιότερα έβγαιναν οι δαίμονες. Οι Incubi ήταν αρσενικοί πεσμένοι άγγελοι, που επιτίθονταν σεξουαλικά στις γυναίκες και τους προκαλούσαν απέραντη σεξουαλική απόλαυση. Οι Succubae ήταν θηλυκοί πεσμένοι άγγελοι που ζευγάρωναν με τους άνδρες. Όλοι, με ψευδώνυμα... .γιατί τα πιο βίαια όνειρα κυκλοφορούν στην πόλη μας...
Υ.Γ. 3 ("δαίμων" που κατά μία έννοια σημαίνει και "νοήμων" στα ελληνικά)
Στίχοι της εβδομάδας
«Όταν χαράζει»Μουσική - στίχοι: Θανάσης Παπακωσταντίνου, Φωνή: Γιάννης ΑγγελάκαςΔίσκος : Βραχνός προφήτης
Όταν χαράζει / ο πρώτος στεναγμός / βγαίνει απ΄ τα πιο σφιγμένα χείλη./ Σαν πεταλούδα / στην κάμαρα πετά / ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει./ Αν είσαι μόνος/ αν είσαι αδύναμος./ Η χαραυγή θα σε ξεκάνει / Έχει το μύρο / έχει τη σιγαλιά / έχει τον ήλιο τον αλάνη / Καινούρια μέρα / καινούριος ποταμός / Στις εκβολές του θα προσφέρει / όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν / κι όσα γι αυτά κανείς δεν ξέρει /...
