Και σήμερα ακολούθησα τη γνωστή διαδρομή σπίτι-δουλειά. Το γνωστό μποτιλιάρισμα και τα άγνωστα σκυθρωπά πρόσωπα. Ο υγρός άνεμος του πρωινού με έφερε σε επαφή με τις μυρωδιές της Θεσσαλονίκης. Ο κρύος αέρας καθαρίζει τις σκέψεις και ανοίγει τα μάτια.
Με το που παρκάρω λέω «καλημέρα» με (ακόμη) εορταστική διάθεση σε όποιον σηκώνει το βλέμμα του. Κάποιοι ξαφνιασμένοι επιταχύνοντας το βήμα με προσπερνούν, ενώ άλλοι μέσα από σφιγμένα δόντια, πετούν μια βιαστική πολύτιμη «μέρα».
Χαμογελώ... Κοιτάω ψηλά και λέω «καλημέρα» στις μέρες που ονομάζουμε αλκυονίδες. Ολόθερμα ανταποκρίνονται, «καλημέρα καλημέρα» μου λένε με σκέρτσο και χαμόγελα όλο χάρη. Ζεσταίνεται η ψυχή μου και μια ζάλη τυλίγει το σώμα μου που σιγοτραγουδά.
«Ό,τι θέλεις λες» θα μπορούσε να πει κάποιος.
Το να εκφράζεις ή να περιγράφεις κάποια συναισθήματα, ακόμα και να λες μια απλή καλημέρα, κατάντησε να είναι σχεδόν ντροπή... Ως αληθινό, ρεαλιστικό φθάσαμε να δεχόμαστε μόνο κάτι που είναι υλικό και έχει αντίτιμο.
Η γιαγιά μου έλεγε ότι σημασία έχει να μπορείς να αγαπάς και να περιγράφεις τα απλά πράγματα, τα καθημερινά. Να μάθεις να γεύεσαι τις νοστιμιές και να οσφραίνεσαι τη μυρωδιά από ένα κούτσουρο ελιάς που καίει στο τζάκι. Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι χειμώνα να απολαμβάνεις μια κούπα ζεστό καφέ. Με την ίδια ζέση μου ζητούσε να προσέξω από το πώς βαδίζουν τα αδέσποτα σε κάποια πλατεία, μέχρι τα παιχνίδια που κάνει το φως με τη βροχή τη νύχτα. «Τότε μέσα σου θα παίζει μουσική», όπως εκείνα τα χρόνια που η αγάπη ήταν αυτονόητη.
Για να γίνει αυτό, έλεγε, φθάνει μόνο να ακούσεις τη καρδιά σου. Η συνταγή είναι τόσο απλή που παραείναι δύσκολη να την πιστέψεις και να την εφαρμόσεις. Αρκεί να αφαιρέσεις από πάνω σου τις επιθυμίες που σε επιβαρύνουνε. Αυτές συνήθως «στις κολλήσανε» όλοι αυτοί που σου λένε με ποιον τρόπο θα γίνεις ευτυχισμένος, τι πρέπει να κάνεις και πώς να φέρεσαι.
Για το καλό σου βέβαια, όπως ισχυρίζονται. Αγνόησε τους! Μόνο εσύ ξέρεις τι είναι καλό για σένα. Οι αληθινά ευτυχισμένες στιγμές καταγράφονται τις πιο συνηθισμένες μέρες. Αυτές αποθηκεύεις καθημερινά, μέσα στα μικρά κουτάκια με την ταμπέλα «αναμνήσεις».
Εικόνες μυρωδιές αγγίγματα. Αν κάποια στιγμή καταφέρεις και τα συγκεντρώσεις, θα «δεις» ποια είναι τα σπουδαία για σένα και τότε θα μπορέσεις να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητες σου. Ίσως καταφέρεις να πετύχεις στη ζωή με τους δικούς σου όρους. Μόνο χρησιμοποίησε τις καλά. Φρόντισε να τις ανοίξεις όποτε θα νιώθεις ηττημένος για να ξαναχαμογελάσεις.
Κάποιος μου ψιθυρίζει στο αυτί «πρωί πρωί και είσαι μεθυσμένος»...
Όχι, δεν είμαι μεθυσμένος, είμαι καλοδιάθετος.... αναρρώνω μετά ένα μικρό μακροβούτι. Δυσκολίες και έγνοιες πάντα υπάρχουν. Οι περισσότερες φορές που μιλάμε με τη καρδιά μας είναι όταν έχουμε δηλητηριασμένες διαθέσεις. Και όταν όλα μας πάνε καλά και καταφέρουμε να γίνουμε αποδεκτοί από κάποιους ανθρώπους γύρω μας και να εξασφαλίσουμε τα επιπλέον μικρά που ζητήσαμε ....τότε ενίοτε βαριόμαστε. Βαριόμαστε όταν στεκόμαστε στα πόδια μας, όταν όλα πάνε καλά και επιθυμούμε διακαώς να σκοτώσουμε το χρόνο μας, να περάσει η ώρα. Η μεγαλύτερη ύβρις...Λατρεύω όσους αντιστέκονται σε ό,τι χαραμίζει το χρόνο που έχουμε για να ζήσουμε. Μην κρύβεστε, ελάτε σε επαφή με τα όνειρα σας, αδράξτε τη μέρα (το «carpe diem» του ποιητή που έλεγε κι ο Ρόμπιν Ουίλιαμς στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών»). Αναζητούμε όλα αυτά που λέμε ότι συνθέτουν την ευτυχία αντί να είμαστε ευτυχισμένοι που ζούμε.
Πασχίζω να υποδυθώ τον ανέμελο αναμένοντας τις αλκυονίδες μου και ελπίζοντας να το συνηθίσω. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν κάτι μέρες που οι φαντασιώσεις μας επιτρέπουν να απολαμβάνουμε τη προσδοκία τους
Ευχές γλυκές σαν μέλι!
ΥΓ Για να είναι «βαρύ» ένα κείμενο πρέπει να μιλά για τα δεινά του κόσμου ή για βαθύτατες υπαρξιακές ανησυχίες, να χύνει προβληματισμό και να ζέχνει δήθεν σοβαρότητα. Αυτομάτως έχουμε την τάση να βαφτίζουμε ανάλογα σοβαρό - προβληματισμένο και τον διακομιστή - εκφραστή τους. Οκ! Αν είναι έτσι, ας πούμε ότι ξεκίνησα δίαιτα και θέλω να νιώθω ελαφρύς
