Καθισμένος στον καναπέ, στο καθιστικό με σβηστά τα φώτα κοιτώ τα αστέρια. Σουρεαλισμός και παραισθησία κυριαρχούν μέσα στο μυαλό μου. Μπορεί εδώ και χρόνια να κλυδωνίζομαι ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου, όμως μόλις αυτές τις μέρες αντιλαμβάνομαι ότι απλά είμαι βαθύτατα αμαρτωλός και ένεκα τούτου τιμωρούμαι.
Δαιμονίζομαι! Το καλό το βλέπω για κακό! Τα κανάλια και οι εφημερίδες κομπορημονούν για το ύψος της χρηματικής βοήθειας που συγκέντρωσε η Ελλάδα για τους πληγέντες από την καταστροφή του τσουνάμι «ξεπερνώντας σε ανθρωπισμό μεγαλύτερες χώρες». Είμαι σκεπτικός και κατηφής, ενώ θα έπρεπε να νιώθω περήφανος; Καταρχήν απο πότε ο ανθρωπισμός μπήκε στην κλίμακα του ευρώ, έγινε μετρήσιμος και συγκρίσιμος;
Δεν είμαι κακόβουλος, εντούτοις με τριβελίζει η σκέψη ότι οι ελεήμονες συμπολίτες μας ακολουθούσαν κανόνες του σύγχρονου μάρκετινγκ, όταν μέσω της τηλεόρασης άρχισαν τις προσφορές «5.000 ευρώ ο κύριος.... της εταιρίας τάδε». Γιατί σε τελική ανάλυση θα έπρεπε να ξέρω ή να νιώθει κάποιος την ανάγκη να δηλώσει την ταπεινή και ανόητη παρουσία του και να ονοματίσει και την εταιρία του; Με βαραίνουν οι υποψίες ότι έτσι πολλοί βρήκαν μια ευκαιρία για να προβάλουν το «κοινωνικό» τους προφίλ.
«Ίσως με κυρίευσε κάποιος εκπεσών άγγελος».... σκέφτομαι... Γιατί δεν μπορεί, αυτός θα φταίει! Δίπλα σε αυτούς τους αξιοπρεπέστατους και φιλεύσπλαχνους συμπολίτες μας, αυτός τοποθέτησε μια εικόνα από καλοντυμένους κυρίους και κυρίες που μετά τον εκκλησιασμό, με large επιδεικτική διάθεση προσφέρουν ελεημοσύνη δειγματίζοντας λεπτά αισθήματα. Εννοείται ότι ουδείς στερείται τα ψίχουλα που καταθέτει στο χέρι ενός κατ' επάγγελμα ή εντελώς οριτζινάλ αναξιοπαθούντα. Και όλοι αυτοί εννοείται ότι πάνω απ' όλα, όπως εγώ, εσείς, όπως όλοι μας δεν έχουν κανέναν συγγενή ρακένδυτο, κανέναν άνεργο, κανέναν άρρωστο σε νοσοκομείο, κανένα γείτονα που να υποφέρει, κανέναν που να χρειάζεται βοήθεια....
Και αλίμονο.... Μήπως θα έπρεπε να καταδικάσουμε τους εκδρομείς της επόμενης μέρας, αυτούς που μια εβδομάδα μετά ταξίδεψαν στα μέρη που έπληξε το τσουνάμι; Δήλωσε κάποιος: «Μα αν δεν πάμε, θα είναι σαν να τους τιμωρούμε, αφού δε θα αφήσουμε χρήματα...» Για μια ακόμη φορά άναυδος... Για συμμετοχή στα συνεργεία διάσωσης ούτε λόγος. Μα είναι σε διακοπές οι άνθρωποι.... «Ακριβώς! Σε διακοπές ανθρωπισμού και διακοπή από την ανύπαρκτη ηθική μας όμως σε πλήρη ταύτιση με την υποκρισία μας» .
Και άρχισε αυτός ο σατανάς να αλλοιώνει ακόμα και τις εικόνες που βλέπω.... Απίστευτο και εξοργιστικό συνάμα... το τόλμησε στη ΝΕΤ σε τηλεμαραθώνιο ανθρωπιάς.... «Μα μόνο 10.000 για τη φανέλα;» ξεστόμισαν οι δημοσιογράφοι! (τους ικανοποίησαν βέβαια οι άλλες τιμές των 1500 - 4.000 ευρώ που πουλήθηκαν τα χειρόγραφα του Κωστή Παλαμά, του Αντώνη Σαμαράκη , το σχέδιο του Μίνου Αργυράκη, η μεταξοτυπία του Γιάννη Τσαρούχη, μία ιστορική λιθογραφία του 1900 και ένα γλυπτό του Γιάννη Μόραλη. Όλα αυτά αν τα αγόραζες στον πλειστηριασμό, δεν θα κόστιζαν όλα μαζί όσο η φανέλα του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή, Νιβελίνο ή η φανέλα του Μπεκενμπάουερ. Θα έπαιρνες και ρέστα.... «Και γαμώ τους πολιτισμένους είστε» με ειρωνεύονται τα βελζεβουλάκια μου. «Παιδιά είναι»(τα βελζεβουλάκια)... σκέφτηκα και χαμογέλασα!
Να δεις που και αυτό που νομίζω, ότι δηλαδή οι επώνυμοι καλεσμένοι είχαν μια στάση χλευασμού απέναντι σε όσους πλειοδοτούσαν, είναι μούφα. Δεν μπορεί εγώ μόνο να το είδα αυτό.
Αύριο θα τα έχω ξεχάσει, όπως και τόσα άλλα, μαζί και την αξιοπρέπεια μου. Τη βαθύτερη έννοια της λέξης «ανθρωπισμός» ίσως την σώσουν πάλι κάποιοι ανώνυμοι.... που πρόσφεραν, δώσανε και διακριτικά αποσύρθηκαν χωρίς να κάνουν θόρυβο (όπως λέγανε οι παλιοί «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό»).
Αυτοί με ταρακούνησαν και με έκαναν να ντραπώ
(Σκοτώστε τους, χαλάνε την πιάτσα)
Υποκλίνομαι όμως σε αυτούς (πριν τους εξοντώσουμε)
Υ.Γ Εάν κάποιους τούτο το κείμενο εξοργίσει, ζητώ συγνώμη (που δεν κατάφερα να τους κάνω να ντραπούνε). Σε στιγμές που ντύνομαι με τον μανδύα του politically correct σάς λέω ότι του σατανά είναι τα λόγια, όχι δικά μου. Χρειάζομαι κάτι να ξορκίσει τα δαιμόνιά μου
