Είναι όμορφο να γιορτάζεις, να νιώθεις ότι ολοκλήρωσες ένα κύκλο και εισέρχεσαι σ’ ένα καινούργιο. (Σε κάθε περίπτωση σπας τη μονοτονία της καθημερινότητας και επανεξετάζεις τους στόχους τα όνειρα και τις επιθυμίες σου). Όλα αυτά μέσα από μια ευφορική διάθεση, δε μπορεί παρά να είναι παραγωγικά. Βρίσκεσαι με φίλους, δέχεσαι ευχές, ανταλλάσεις φιλοφρονήσεις, ευκαιρία για γιορτή. Την επόμενη μέρα, όταν ξυπνήσεις, μπορεί να αρχίσεις και να την ακούς κάπως καλύτερα.
Τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερη χαρά από μια σχεδόν αυθόρμητη συγκέντρωση ευγενικών σκιών με φιλικές διαθέσεις, δέρμα που ανατριχιάζει και έντονη διάθεση να ανταλλάξουν χαμόγελα, να κλέψουν αναμνήσεις γιατί έχουν βιώσει ότι η χαρά είναι κάτι που πρέπει να μοιράζεται (πώς γίνεται κάποια υγρά μάτια να λάμπουν στο σκοτάδι;).
Με ακραία αμεριμνησία, οι κάλλιστοι θα αφεθούν στην άνεση της μουσικής άσχετα με τα προσωπικά γούστα, μια και οι νότες που θα ακουστούν είναι χαρμόσυνες, απ’ αυτές που μπορούν να κάνουν τον κόσμο να χορέψει (κουνάνε το μυαλό).Διότι πέρα από λογής-λογής ευφυολογήματα η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μας και πριν το αντιληφθούμε γίνεται αναμνήσεις, (μια διαδρομή που στα μουλωχτά εξωραΐζει η νοσταλγία).
Πού βρίσκεται η άκρη από το νήμα της ζωής και σε τι αποστάσεις μπαίνουν οι κόμποι στο σκαντάγιο για να μετρήσεις το βάθος των καταστάσεων και των συναισθημάτων που βίωσες; Υπάρχει το μη αναστρέψιμο για όσα έγιναν και η ελπίδα για όσα μπορούν να γίνουν. Για αυτό είναι θεμιτό κάθε μέρα να κάνουμε μια απλή βόλτα. Όταν βρίσκεσαι πολύ κοντά στον κόσμο ίσως καταλήξεις σε κάτι που θα σου αρέσει πολύ. Άλλωστε τι άλλο μένει παρά μόνο φωτογραφίες, εικόνες από καλοκαίρια, κάποια γράμματα και αναποδογυρισμένα ποτήρια που μεταγγίζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο.
Περνώντας τη πόρτα του πάρτι αφήστε έξω, αν γίνεται, το «πάω για να περάσω καλά», «πάω για να δω», «πάω γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω», «πάω για να συναντήσω το τάδε πρόσωπο». Σίγουρα είμαστε οι πρώτες κοινωνίες στην ιστορία που έκαναν τους ανθρώπους να αισθάνονται δυστυχισμένοι αν δεν είναι ευτυχισμένοι (Πασκάλ Μπρυκνέρ).
Το μόνο που επιδιώκουμε είναι να μην προκαθορίζουμε τα συναισθήματα, αν θα παίξει η χαρμολύπη σε διπλή μερίδα ανακαλύψτε το (και όσοι ονειρεύονται μια ροζ τούρτα με κεράκια απατώνται οικτρά. Από τη στιγμή που αδυνατούμε να προσφέρουμε ένα κομμάτι σε όλους, δε θα το κάνουμε).
Όποιος θέλει να συμμετέχει, θα συμμετέχει! Και αν του κάνει κέφι μπορεί να τραγουδήσει, να παίξει με τη κιθάρα του, να βγάλει μια φυσαρμόνικα από τη τσέπη, να μασάει τσίχλα, να καπνίζει, να κόψει βλαβερές συνήθειες έστω για ένα βράδυ, να απομονώσει τις αρνητικές σκέψεις, να λαχταρήσει μια πανακότα, να γκρινιάξει γιατί κάποιες φορές κάποιες μέρες μοιάζουν τόσο ίδιες, να γνωρίσει ένα νέο φίλο, να αγκαλιάσει μια παλιά φίλη και να φύγουν πίτα μαζί. (Σε όλους μας νομίζω αρέσουν όσοι έχουν κουσούρια είναι εκτεθειμένοι και μερακλώνουν).
Όσοι γίνουν φίλοι θα είναι και συνένοχοι μας.
(Ας όψονται οι αποστάσεις, τα μαχαίρια και τα δαχτυλίδια που αλλάζουν χέρια).
