Η ΜΙΑ ΟΨΗ
Δεν είναι όλες ίδιες μα… αυτές που με τραβάνε διαβάζουν τα μάτια, έχουν ενοχές, μνήμες, άρωμα σαν περισπωμένη, είναι ερωτικές, μοιάζουν βασανιστικές, ειρωνικές, απειλητικές, εκκωφαντικές, αμήχανες, παλαβές, νοσταλγικές, δίνουν υποσχέσεις, κάνουν βουβά τηλέφωνα, είναι συνειδητές και αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Στέλνουν κρυφά μηνύματα και με ένα βλεφάρισμα, μέσα σε λίγα λεπτά μπορούν να σου καταβροχθίζουν τα σπλάχνα. (Μετά αποκτούν ενοχικά σύνδρομα).
Πολλές φορές ένα ταλαιπωρημένο σώμα αδυνατεί να ακολουθήσει ένα ανήσυχο μυαλό που τρέχει αφηνιασμένο άλογο, μα αυτές εκεί, υπάρχουν ερεθιστικά πλάι σου, εθιστικά χαοτικές. Περιφέρονται από το Θέατρο των Βράχων και το Ηρώδειο μέχρι το Θέατρο Γης στα παλιά νταμάρια. Στη συναυλία των Scorpions, Deep purple, Depeche Mode, Καραΐνδρου, στους Shaolin, στη Shakira (μη γελάς, λέει, το κούνημα της αξίζει).
Είναι γοητευτικές, μα πιο πολύ ξεχωρίζουν εκείνες που σου χαμογελούν και σχεδόν με συνωμοτική διάθεση ψιθυρίζουν και τανίζονται ερωτικά. Κρύβουν γεγονότα που συνέβησαν σε παρελθόντες καιρούς, κρύβουν θυμό, μα πάντα ό,τι συναισθήματα και να περικλείουν είναι ο καθρέφτης μας, καθοριστικές για το μέλλον. Κάθε μια τους λέξη έχει πολλά να πει (από όλες που σε άγγιξαν μόνο αυτές θέλεις να παίρνεις μαζί σου τα βράδια).
Οι προθέσεις τους τις περισσότερες φορές είναι τρυφερές, μας γνέφουν γεφυρώνοντας τα χάσματα του νου. Κάθε απόπειρα όμως να τις εξηγήσεις ισορροπεί πάνω σε σκοινιά που τέμνονται και δημιουργούν πολύπλοκα σταυροδρόμια-αιτίες. Οι περισσότερες μας αφήνουν να υποθέσουμε, μα αλόγιστα καταλογίζουμε σε αυτές όσα μόνο το δικό μας κεφάλι φτάνει να καταλάβει. (Στην πραγματικότητα είναι οδυνηρό να μη μπορείς να τις ερμηνεύσεις).
Έχουν πολλά κομμάτια μέσα τους γι’ αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να τις προσεγγίσεις επιφανειακά. Κάνεις υποθέσεις με αποτέλεσμα κάπου να χαθεί ένα μικρό καρφί που όμως έχει σαν αποτέλεσμα, όπως λένε κάποιοι στίχοι, να χαθεί το πέταλο (και για ένα πέταλο χάθηκε το άλογο, για το άλογο ο αναβάτης, για τον αναβάτη η μάχη, για τη μάχη ο πόλεμος, η χώρα, η αυτοκρατορία).
....ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ
Enjoy The Silence (Depeche Mode)
Δεν πρέπει να ψάχνουμε μακριά αυτό που μέσα μας έχουμε. Είναι οι σιωπές μας… Και είναι όμορφο, αληθινά όμορφο με κάποια αδελφή ψυχή να τις μοιράζεσαι. Σαν μια καυλωτική μελανιά που περιφέρεις με περηφάνια από το Κουκάκι μέχρι την Καλαμαριά. ( Όχι αυτά που λες μα όσα δεν λες και κατανοεί ο άλλος μετράνε).
Υπάρχουν πολλών ειδών από αυτές… Κάποιες απλώνουν ένα κεντημένο πέπλο στην πραγματικότητα, με τέτοιο έντεχνο τρόπο που οι άλλοι νομίζουν ότι είναι η αποδοχή των λόγων και των έργων τους. Δεν έμαθαν να τις ερμηνεύουν. Η μία σιωπή διαφέρει από την άλλη και είναι τόσες όσες μυριάδες είναι οι πεταλούδες. Ίδιος φαινομενικά ο τρόπος που κινούνται τα φτερά μα καμιά ίδια με την άλλη. Πώς μεταφέρεται η ενέργεια που εκλύεται από το πέταγμα; Οι φόρμες και ο ρυθμός του μοτίβου των φτερών διαφέρει. (Ποτέ δεν έχει το ίδιο σχήμα, το ίδιο χρώμα, την ίδια ανάσα).
'Αλλες προδίδουν βεβαιότητα, άλλες προστατεύουν. Μέσα τους κρύβουν ολόκληρους μύθους κι άλλοτε αποσαφηνίζουν μια προδοσία. Τρέχουν με χίλια μέσα από τη συνείδηση, αδιαφανείς, αποφεύγοντας να αρθρώσουν λέξεις γι’ αυτό και μας σώζουν από την αλήθεια αλλά συγχρόνως μας δεσμεύουν. ( Ίσως κάποτε να είναι οι σιωπές και όχι τα λόγια που να πονάνε περισσότερο.)
Οι σιωπές μας είναι η εύγλωττη αδυναμία να περιγράψεις αυτό που νιώθεις: πολύ πόνο ή μεγάλη ομορφιά. Μερικές φορές ειρωνεύονται την ανώφελη περιέργεια μας. Κάποιες είναι που σιτίζουν όταν ενώνονται λαίμαργα σε ένα ατελείωτο φιλί. Μία από αυτές είναι η καταλυτική που σώζει. (Κάποιες όμως… όσες δεν σκοτώνουν, σαλεύουν βουβά το νου).
“Οι Σειρήνες έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι : Τη σιωπή τους. (Και πιθανότερο, -παρόλο που δεν έτυχε ποτέ-, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους !” Φρ. Κάφκα)
