Μια οκά σπασμένες νυχτερινές εικόνες
Λένε πως οι παλιές οι μάγισσες, τη νύχτα, αφού πρώτα λούζανε τα μαλλιά τους, αμέσως μετά πετούσαν τα ρούχα τους και γυμνές καβαλούσαν τον αργαλειό για να κατεβάσουν το φεγγάρι με λόγια μυστικά μαγικά. Έτσι έδεναν και ξέδεναν τα μάγια.
Τις νύχτες, τις έμαθα να τις ζω, από πιτσιρικάς που διάβαζα βράδυ παρέα με μουσική. Έτσι ανακάλυψα τη μαγεία τους. Από τότε τίποτε που πραγματικά να αξίζει δεν κάνω με το φως της μέρας. Όταν βραδιάζει μιλώ με μένα, ανάβω κεριά στο σπίτι, βλέπω αγαπημένες ταινίες, κυρίως αυτές που έχουν εικόνες, όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται.
Ακούω πάντα ραδιόφωνο κι άλλες φορές μόνο μουσική που κάνει πιο συμπαθητική τη ζωή. Αυτές τις μικρές νυχτερινές στιγμές ο νους τρέχει σαν κάτι ηλεκτρισμένο με τσίτα τα γκάζια. Αυτό το κάτι, που σαν κουκίδα περνάει τόσο γρήγορα από μπροστά, διαφεύγει από τα μάτια της μέρας μέσα στη δουλειά και τις συναναστροφές. Αλλά πάντα ζωντανεύει τις νύχτες.
Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη την μπουγάδα, από το χθες κατέγραψα εννέα βράδια που σημάδεψαν σύνορα στη ζωή μου:
Σε ένα κολπάκι από αυτά τα «κρυφά» του Πόρτο Καρρά, έξω από μια σκηνή σε μια προσωπική διαμάχη με τον εαυτό μου, σε ένα βουβό φλερτ έτρεμα κάτω από τον έναστρο ουρανό. Φοβόμουνα μη χάσω το τίποτα, αδύναμος να διεκδικήσω τα πάντα. (1989)
Μια σκληρή νύχτα που έφυγα από το σπίτι σαν τρελός και κατέληξα για ώρες να συγκρατώ δάκρυα που τρεμόπαιζαν στα μάτια, για μια απόφαση που δεν ήθελα, καθισμένος σε ένα παγκάκι στην παραλία, με τον Βαρδάρη να τρυπάει μέχρι το κόκκαλο το κορμί. Λεπτομέρειες ανυπόφορες. (1990)
Στο Κο-παγκάν ένα νησάκι στην Ινδονησία, που οι φοίνικες ακουμπούσαν σε μεγαλοπρεπέστατα κύματα, ενώ χαμογελούσε το φεγγάρι καρφιτσωμένο στα μονοπάτια του ουρανού. Κατάλαβα πως η ζωή ό, τι και να τρέχει είναι όμορφη πολύ. (1991)
Είχε ένα φεγγάρι χλωμό το βράδυ που γεννήθηκε ο γιος μου και ξενύχτησα μόνος στο σπίτι με σκέψεις τι πρέπει να μάθω τι να κρύψω. Δεν ήξερα ακόμη αν ήμουν χαρούμενος ή λυπημένος. (1997)
Ένα χειμωνιάτικο ξενύχτι αφιερωμένο στη απατηλή πίστη πως η ζωή μου ήταν πλήρης και δεν ήθελα τίποτε παραπάνω από όσα είχα ήδη στα χέρια μου. Όμως εκείνη η νύχτα έγινε πουλί και πέταξε, όταν κατάλαβε πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως θέλουμε να τα βλέπουμε. (1999)
Καβάλα-Θεσσαλονίκη νυχτερινή διαδρομή με άγρια προσπεράσματα και τη μουσική στη διαπασών κάτω από το κράνος, με την καρδιά να χτυπά δυνατά μεθυσμένη με άγρια χαρά σε ένα ταξίδι που το φώτιζαν χίλια αστέρια πλάι στη θάλασσα. (2000)
Στη Λισαβόνα στο κάστρο του 'Aι Γιώργη με τη μεθυσμένη πολιτεία να πλανάται κάτω από τα πόδια μου κι εγώ να δίνω σε μένα όρκο πως αυτή την εικόνα θα τη ξαναδώ τουλάχιστον άλλη μια φορά στη ζωή μου, έστω για μια βραδιά. (2001)
Με ένα τσιγάρο ένα συνηθισμένο βράδυ είχα εκμηδενίσει στο νου για πολλές ώρες την απόσταση από τα πλοία που αρόδο πάρκαραν στον Θερμαϊκό ως τα κάστρα που τα φώτιζαν κίτρινα φώτα. Ήμουν μπουκωμένος από τα καθημερινά αλλά ανάσανα τη μυρωδιά της σελήνης πάνω στη πόλη. (2004)
Στο Ηρώδειο η νύχτα έδειξε τη γεύση της, σε μια νόμιμα παράνομη συνεύρεση. Μπήκαμε στη ζούλα στο διάλειμμα και δεν ακούσαμε την άθλια συναυλία γιατί χαζεύαμε τα αστέρια και πλησιάζαμε με αγγίγματα διόλου τυχαία τις καρδιές μας. Άφησε να αιωρείται η υπόσχεση της ανάμνησης «για πάντα». (2005)
Μια σελήνη με ιάμβους να έχει γίνει μια αγκαλιά στους πρόποδες της Ακρόπολης. Με την εύνοια της Εκάτης «τα πόδια μας μπερδεύονται στις κλωστές που δένουν τις καρδιές μας». Σεφέρης. Παραμάσχαλα το «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη». (2006)
Η νύχτα δεν είναι απλή περίπτωση, σβήνει ή σημαδεύει τις μνήμες, όσοι την αγγίξανε δεν κατάφεραν ποτέ να ξαναγίνουν σαν και πρώτα. Διευκολύνει με όνειρα κρυφούς πόθους, αλλά ζητά ανταλλάγματα, κουρσεύει χάδια και στο πέρασμα αφήνει αύρα τη θλίψη. Έχει έναν ανεξήγητο μαγνητισμό που απορυθμίζει τα ρολόγια. Ακόμη και στο κινητό τα πιο συγκλονιστικά μηνύματα, με ένα μαγικό τρόπο φθάνουν πάντα νύχτα. Όμως είναι και κάργα διεκδικητική, ίσως γι' αυτό κάθε φορά που συγκατοικούσα, μου έκλεινε τα μάτια για τιμωρία πριν τα μεσάνυχτα και ας ήμουν χορτασμένος από ύπνο. Μόνο όταν είμαι μόνος στο σπίτι, προσφέρεται απλόχερα.
Αν είστε αιχμάλωτοι της σαγήνης της μπορείτε την επόμενη εβδομάδα στη συνέχεια αυτών των λέξεων εδώ να «ξεσπάσετε» χωρίς σαβουάρ βιβρ… Όσο κρατά ο ανθός των αναμνήσεων ας τον τιμήσουμε. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, επώνυμες ή ανώνυμες απόψεις θα είναι πάντα ευλαβικά προστατευμένες από το νόμο της φιλοξενίας. Στη διάθεσή σας η σελίδα, να μοιραστούμε τις νύχτες και τα φεγγάρια μας. Να ξανανέβει και η θερμοκρασία με παράφορα συναισθήματα.
