Αγαπημένε μου φίλε,
αφορμή για να σου γράψω στάθηκε η 14η Φεβρουαρίου, η μέρα που τιμής ένεκεν αφιερώθηκε στους ανά την υφήλιο "ερωτευμένους". Σε όσα κατά καιρούς έμμεσα και άμεσα συζητήσαμε είχες να αντιτάξεις -ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα- στον ίμερο, τον έρωτα σου για την Ελλάδα ως πάθους γέννηση και λυτρωτικό αντίμετρο στις αδυναμίες μας... Σε φαντάζομαι, λοιπόν, να γελάς σαρδόνια τώρα που εγκαταλείποντας την Αθήνα για το αγαπημένο σου αναπαυτήριο, εκεί κοντά στην Ιτέα, γίνεσαι μάρτυρας μιας αισθητικής με αρκουδάκια γουτσου-γουτσου, κιτς καρδιές από λουλούδια, δαντελωτά εσωρουχάκια με φουντίτσες και άλλα παρόμοια ξεράσματα που με αβρότητα γεμίζουν το ενυδρείο του έρωτα με φορμόλη...
Με αφορμή αυτά θυμάμαι τους δικούς μου (πόσο όμορφο να το λες και να το αισθάνεσαι) ανθρώπους, αυτούς που κατά καιρούς -χωρίς να γίνουν γραφικοί- μου περιέγραψαν φράσεις εικόνες για το δόσιμο και το μεγάλο δέσιμό τους και στα παραθέτω...
(Άννα). Τι δουλειά έχουμε εμείς με τα σαλιαρίσματα των κάθε μέρα και μ' άλλο πρόσωπο ερωτοχτυπημένων...Το "σ' αγαπώ μ' αγαπάς" έγινε ένα no label super market προϊόν μαγιονέζας στο μίξερ...
(Μαρία) πώς να του πω αυτά που νιώθω όταν αυτές τις λέξεις τις επανέλαβα τόσες φορές... χάσανε πια το νόημα τους... Δεν χρειάζονται λέξεις αρκεί μια ματιά, ένα χάδι και ο άλλος καταλαβαίνει.
(Αλέξανδρος) Ερωτεύομαι πολλές γυναίκες!
και εδώ κάπου χάθηκε το νόημα της λέξης, γιατί αν είσαι ερωτευμένος μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ερωτικός σου σύντροφος. Λαθεύει και η φίλη που περιγράφει σαν έρωτα της ζωής της τον τύπο που πηδούσε, για να πηδήσει, το παράθυρο της μονοκατοικίας της όταν ο κορνούτος απουσίαζε... Δεν ανέχεσαι κανενός άγγιγμα στο αντικείμενο του πόθου σου -έστω και αν αυτός είναι τελειωμένος εραστής της/του ή ψόφιος σύζυγος. Οι ερωτευμένοι είναι οξυδερκέστατοι, βλεφαρίζει ο άλλος και εσύ τρελαίνεσαι. Φέρνω στη μνήμη μου και τον έρωτα μιας νεράιδας που, στην προσπάθειά της να μεταφράσει σε χαρά τη θλίψη ενός ανίερου νεανία, ζήτησε δάνειο από μια τράπεζα για να προσφέρει μια Yamaha...
Πώς να τα ξεχάσεις όλα αυτά...
Θυμάσαι πιο παλιά τα λόγια σου, όταν τρυφερά μου έστελνες τις νουθεσίες σου; Ο έρωτας, έλεγες, πρέπει να απαγορευτεί δια ροπάλου, εγκυμονεί ατοπήματα και ατραπούς.
Αν όμως φίλε μου δεν την έχεις δει σ' ένα τριτοκοσμικό αεροδρόμιο μόνη να σε αποχαιρετάει με θλιμμένο βλέμμα, αν δεν έχεις ακούσει το κλάμα της, αν δεν την έχεις δει να μπαίνει ξημέρωμα στο δωμάτιο σου και ανοίγοντας το μακρύ μαύρο δερμάτινο να 'ναι γυμνή, αν δεν σηκώνει τα μάτια της να σε δει την ώρα που δουλεύει για να μη προδοθεί στους γύρω της, αν δεν έγινε πλαστελίνη για να πάρει το σχήμα του κορμιού σου, αν δεν την άγγιξες όταν ντύθηκε νύχτα περιμένοντας τα χαμόγελά σου για να φωτιστεί, τότε δύσκολα θα κατανοήσεις.
Ναι, σωστά μάντεψες είναι η πρωταγωνίστρια του Μπιουνουέλ, του Τρυφώ, είναι η Ίλσα της Καζαμπλάνκα, οι καταραμένοι αντιήρωες στις ταινίες, όλοι αυτοί που αναζητούν να πάρουν τη Ρεβάνς. Είναι αυτά που θέλουμε να ζήσουμε.
Αλλά εσύ φίλε μου αρνητή του έρωτα και λάτρη της αρχαίας Ελλάδας, που τρέχεις να προσπεράσεις αυτά που προσβάλουν την αισθητική σου για την αγάπη και τον έρωτα, μου γράφεις...
< πάντα θα υπάρχουν οι Δελφοί, η Ελλάδα που σε πληγώνει και η Μάνη (η πατρίδα μου, η "μακρινή και μόνη", όπως η Κόρδοβα για το Λόρκα)... στους Δελφούς και το Ταίναρο εξαντλείται, για μένα, η Ελλάδα... οι Έλληνες θα ήθελαν να αισθάνονται μοιραίοι, αλλά είναι απλώς γραφικοί, και έτσι ταξιδεύουμε με παντιέρα λευκή και γαλάζια, ξιπασμένη, φορτσάτη και μισότρελη. Αισθάνομαι καμιά φορά τύψεις, ιδιαίτερα όταν το φως στην Αττική είναι διάφανο και ζεστό, όπως το περιγράφει ο Λαμαρτίνος, η αγάπη μου για τη χώρα αυτή (στην οποία γεννήθηκα) μου φαίνεται ύποπτα πενιχρή... >
Και εγώ με τη σειρά μου ένα πράγμα έχω να αντιτάξω: ο ρυθμός της καρδιάς δεν είναι ιωνικός αλλά λιτά δωρικός... Ελλάδα είναι δυο φιδάκια που ερωτεύονται στις στήλες αρχαίου ναού της Δήλου.
Οι Κυκλάδες λες ότι δεν σ' αρέσουν και δεν τις ξέρεις παρά μόνο από το ελικόπτερο... Ταυτόχρονα αναρωτιέσαι αν θα βρεθείς κάποτε λάτρης του απόλυτου γαλάζιου... Πολύ φοβάμαι ότι μπορείς να γίνεις πιο αυτοκαταστροφικός από όλους μας, γι' αυτό αντιστέκεσαι. Ναι εσένα ειδικά και το διεισδυτικό σου νου, μπορεί να παρασύρει στην άβυσσο του το γαλάζιο.
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις που δημοσιοποιώ την αλληλογραφία μας.
Περιμένω με αγωνία γράμμα σου.
Με τα φιλιά μου
