«Σο-κο-λά-τα,
σο-κο-λά-τα
τα μάτια σου, μ αρέσουν τα φευγάτα» (εξάκις)
Αν το επαναλάβεις άλλες πέντε φορές φορές θα έχεις ολοκληρωμένο το τραγούδι. Δεν υπάρχουν άλλοι στίχοι! Το άσμα αποδίδει προεφηβικό συγκρότημα κορασίων με κούνημα, σκέρτσο και νάζι. Χείλη που σουφρώνουν κορμιά που κουνούνται με χάρη . «Κοίτα στο δείχνω.... αλλά ντρέπομαι και κοκκινίζω»
Αυτός, γλειμμένος με γραβάτα πιτσιρικάς, εμφανίζεται στο βίντεο κλιπ σε περιβάλον δελτίου ειδήσεων με μορφή σοβαροφανούς εκφωνητή. Δύο πρότυπα. Η γυναίκα νιάου που ακίζεται, μισανοίγει τα χείλη, δείχνει λίγο απογορευμένο καρπό και το clean φτιαγμένο αρσενικό. Τα πιτσιρίκια μαθαίνοντας το ρόλο τους εκπαιδεύονται και εκπαιδεύουν τα συνομίλικα στα κουνήματα και τις γαλιφιές. Είναι χαριτωμένα, τραγικά χαριτωμένα, κάποιοι τα καμαρώνουν.
«Δεν είναι κούκλα; θα την προωθείστε λοιπόν;»
«Και που να τη δείτε να κάνει πασαρέλα....» συμπληρώνει η λαμέ μαντάμ.
Η πιτσιρίκα της φωτογραφίας, όχι μεγαλύτερη από έξι, με νάζι, έχει ελαφρά χαμηλωμένα τα μάτια (έπρεπε τη στιγμή του κλικ να κοιτούσε βλεφαρίζοντας λιγωμένα το φωτογραφικό φακό). Μπροστά στο γραφείο του φίλου διαφημιστή στέκεται το ανόητο ζευγάρι 40αρηδων και περιμένει εναγωνίως την επιβράβευση.
Πρόσφατα μια δασκάλα μουσικής παραπονιότανε πόσο δραματικά μειώθηκαν τα παιδιά που μαθαίνουν μουσική. Πόσοι να είναι άραγε οι γονείς που διαβάζουν ποίηση, τα ακολουθούν στις βόλτες, μιλάνε στους βράχους, χαϊδεύουν τα λουλούδια, αγκαλιάζουν και εξερευνούν μαζί τους τα άγνωστα μονοπάτια; Πόσα παιδιά σήμερα μαθαίνουν να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν;
Κολυμβητήριο, πολεμικές τέχνες, ξένη γλώσσα είναι οι πρώτες επιλογές. Ό,τι οχυρώνει το κορμί και προετοιμάζει για τον επαγγελματικό στίβο είναι σε προτεραιότητα. «Νους ακαλλιέργητος εν σώματι υγιεί». Εύκολα θα διακρίνεις το άγχος των γονιών πάνω στα παιδιά τους να πετύχουν, να πιάσουν τη καλή να καλοπαντρευτούν. Κάτι σε πιο 'κονομημένο και φτιαγμένο έτερον ήμισυ. Ευαισθησίες και ρομαντικά σκιρτήματα απορρίπτονται. Ζούμε την εποχή της εικόνας, τις μέρες που τα αισθηματα τα πατικώνεις σ' ένα βαρελι. Η γονική μέριμνα δημιουργεί μικρούς νάρκισσους. Και αυτά, όπως πολλοί από εμάς - γιατί ελάχιστοι και από τους δικούς μας γονείς υπήρξαν καλύτεροι των παιδιών τους, θα χάσουν απίστευτες ποσότητες από ζωή επειδή δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν τη γεύση της.
Όταν φθάνουν οι ώρες που εξομολογούνται οι φίλοι μεταξύ τους, ανακαλύπτεις τα λάθη που έκανες στη ζωή σου και τα λάθη που σε φόρτωσαν οι δικοί σου. Είναι τραγικό αν αναλογιστούμε πόσες φορές καταλήξαμε να αγανακτούμε και να αμφιβάλουμε για την ακεραιότητα μας. Βασισμένοι στις συμβουλές και την εκπαίδευση της προηγούμενης γενιάς φθάσαμε στο σημείο οι επιλογές μας, από τις πρώτες και μόνο σκέψεις που κάνουμε, να μας γεμίζουν ενοχές και τύψεις.
Πόσοι από εμάς μπορούν σήμερα να κατανοήσουν ότι υπάρχουν αξίες άυλες; Ποιος μπορεί να μιλήσει για το μεγαλείο του έρωτα;
Τρανό παράδειγμα η αυθόρμητη θέση που παίρνουν οι περισσότεροι απέναντι στην είδηση γάμου Κάρολου-Καμίλα. Πέρα από το ευτελέστατο λογοπαίγνιο με το συμπαθή τετράποδο εκατοντάδες τα σχόλια για τον άσχημο και την άσχημη. Ο ανόητος και η ανήθικη. Πως μπόρεσε και περιφρόνησε τη Λαίδη Ντι; Παραφρόνησε.
Αναλογίζομαι τι προσωπικότητα πρέπει να έχει και πόσο περίσευμα ψυχής να διαθέτει αυτός ο άνδρας. Κόντρα σε όλους και σε όλα επέλεξε τα θέλω του, την ακεραιότητα των συναισθήματα του. Τι συναρπαστική ιστορία αγάπης. Και αυτή η γυναίκα πόσα χρόνια άντεξε το ρόλο της δεύτερης, πόσα κύματα πετριές δέχτηκε, πόσους χλευασμούς γεύτηκε;
Γιατί η επιλογή τους να είναι λανθασμένη; Το ύψος, βάρος, χρώμα, η μορφή του προσώπου και η οικονομική επιφάνεια δεν μπορούν να καθορίζουν την ένταση ούτε να κατευθύνουν τα συναισθημάτα μας. Η λάμψη από τις εικόνες που έχουν παρεισφρήσει στο μυαλό μας και θολώνουν τα θέλω μας, είναι απατηλή αν δεν κουμπώνει στην καρδιά. Εμείς όμως που μεγαλώσαμε με τα παραμύθια με τις ηλίθιες παρθενόπες: Χιονάτη, Σταχοπούτα και τα πρότυπα Πρίγκηπας ή Ιππότης, τι άλλο συλλογισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε; Ποτέ δεν είμασταν οι 12 νάνοι, ποτέ τα κορίτσια δεν παίξαν το ρόλο της άσχημης κακιάς μάγισσας.
Ευτυχώς τα παιδιά μας θα είναι πάντα καλύτερα από εμάς.
Κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη. όσο και να προσπαθήσουμε να τη μετατρέψουμε σε φορείς της ανασφάλειας και κοινωνό των ελλείψεων της πεταμένης μας ζωής. Μόνο ένα θα μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας: Μάθε να αγαπάς χωρίς να το νοιώθεις, όπως δεν νοιώθεις ό,τι αναπνέεις.
