...Το κορμί -σαν νάναι ελεύθερο από ρούχα- μοιάζει ότι βάλθηκε να περιμένει την επαφή με τα χέρια για να ριγήσει σε μπάνιο πρωινό με τη θάλασσα του Αιγαίου. Σχεδόν ευωδιάζει εκλεχτό κονιάκ. Λάμπει με την ιδιαίτερη ομορφιά των ανθρώπων που ξέρουν ότι τους αγαπούν. Θέλεις να χυμήξεις και απαλά να περπατήσεις στο στήθος, στην πλάτη στα γόνατα... να κρατηθείς πάνω στο άλλο κορμί λέγοντας..... αν σε χάσω χάνομαι.
«...τα κορίτσια πίσω από τα γυαλιά ηλίου τέτοιες μέρες στην παραλία είναι αποπλανητικά ωραία». Αυτός είναι ο γλάρος μου! Μαντεύει σκέψεις πετώντας πάνω από το κεφάλι μου.(Η κοπέλα άραξε στο παγκάκι της παραλίας στο ύψος της Σαλαμίνας μ' ένα βιβλίο για συντροφιά. Εδειχνε να απολαμβάνει τη μέρα)
Η σαγήνη του Απρίλη;
Βλέποντας τον γλάρο να ίπταται ελεύθερα σκέφτομαι ότι ο καθείς έχει την επιθυμία να ερωτευτεί, να πετάξει και να πετάξει από πάνω του ό,τι τον κρατά δεμένο. Μόνο που ποτέ δεν συμβαίνει όταν το θέλεις. Ποτέ δεν γίνεται όταν το περιμένεις, η ζωή ειναι μια τσούλα ιδιότροπη που ντύνεται στην τρίχα και εντελώς ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση σου ανοίγει την πόρτα για να αλλάξεις το πεπρωμένο σου. Μπροστά σου βλέπεις μια ευκαιρία. Είτε είναι ένας νέος έρωτας είτε μια προοπτική στα επαγγελματικά σου είτε κάτι που θεωρείς ότι θα σε ανεβάσει. Μέσα απο την ανοιχτή πόρτα βλέπεις φως... ντυμένο με το χρώμα που έχεις σχεδιάσει στη φαντασία σου. Η αφή του είναι σαγηνευτική... η μουσική σε ζαλίζει... Είναι γνώριμα εδώ, σαν να έχω ξανάρθει λες.
Χωρίς να βλέπεις διασχίζεις αστραπόφωτα μονοπάτια που φωτίζουν βεγγαλικά πιο φωτεινά από το κανονικό. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονται όλα. Όλα είναι φως όσο πριν ήταν σκοτάδι. Πόσο απλά και εύκολα φαίνονται όλα Ισως αυτός να είναι ο τόπος της δικής μας προσευχής Η ένταση σχεδόν μεταφυσική. Αν άγγιζες τον αέρα που φυσά από τον Χορτιάτη, αν έσκυβες να μυρίσεις το αγριολούλουδο που ξεφύτρωσε ανάμεσα στα πόδια σου, αν υπήρχαν ακόμη σελίδες για να το φυλάξεις ανάμεσα, αν έδινες λίγο παραπάνω χρόνο να ασχοληθείς με σένα, τότε θα έβγαζες το ποτό των εξαιρετικών περιστάσεων κάνοντας μια πρόποση να συμβούν όλα αυτά σε σένα.
Σκέφτομαι ότι υπάρχει στη ζωή μας κάποια κίνηση που προσανατολίζει τη συμπεριφορά μας, ίσως και τη μοίρα μας, ορμώμενη από κάποια σύμπτωση. Πότε θα λειτουργήσουν οι αόρατες δυνάμεις που κινούνται απαρατήρητες για να δημιουργήσουν αυτή την σύμπτωση; Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος ούτε χώρος, υπάρχουν γύρω σου και μέσα σου, αρκεί να τις ανακαλύψεις. Αρκεί να κάνεις ένα βήμα, μια κίνηση. Αντί γι αυτό, βουβά τις περισσότερες φορές θα αφήσεις να σε προσπεράσει η στιγμή, να συνεχίσει σαν δυο ψάρια που κολυμπούν σε αντίθετη κατεύθυνση. Είναι μεγάλο ψέμα να λες δεν είχα την ευκαιρία, δεν μου έτυχε, χαράμισα τη ζωή μου. Είναι αμαρτία να πεις χαράμισα τη ζωή μου.
Συνήθως η συντελειακή -όπως νομίζεις- επαφή ή συνάντηση γίνεται όταν είσαι "αλλού". Σε άλλη σχέση, σε άλλη διάσταση, τακτοποιημένος υποτίθεται, έστω και κουτσά.. Και επειδή ο νόμος του Μέρφι είναι αμείλικτα αμοραλιστής, τότε είναι που σου πέφτουν στο δρόμο σου άτομα του άλλου φύλου, που σε κοιτούν με λοξές λάγνες ματιές, σε κόβουν, σε φερμάρουν, σε πολιορκούν, τότε προκύπτουν οι ευκαιρίες οι επαγγελματικές. Η ειρωνία είναι ότι όλα αυτά -ως δια μαγείας- θα εξαφανιστούν, όταν βροντοφωνάξεις πάλι, είμαι έτοιμος, πήρα την απόφαση είμαι διαθέσιμο ον να ερωτευτεί, να πλανευτεί, να δημιουργήσει, να εξελιχθεί. Ϊσως αυτό είναι που σκεφτόμαστε και δεν προχωράμε. Ο φόβος να μη χάσουμε τα δεκανίκια μας Παραμένουμε στα ίδια, παρακολουθούμε και αναμένουμε χωρίς να ενεργούμε, έρμαια μιας κατάστασης
Σου βαράει ματζόρε που εσύ το λαμβάνεις σαν μινόρε.
Και πάντα μένεις με το ερώτημα να κοιτάς τον ντελβέ...
Αν έκανα την κίνηση... Αν σταματούσα;
Ποιος ξέρει ποια είναι η επόμενη μέρα του, το κισμέτ που είναι γραμμένο...
Οι παρέες γύρω, βαδίζοντας πλάι στη θάλασσα με ρότα λιμάνι, Λευκός Πύργος, Βασιλικό, Ποσειδώνιο και τανάπαλιν.
