«Δεν μπορώ να σου περιγράψω την ηδονή να είσαι πάνω στη σκηνή και από κάτω να χειροκροτούν. Να βλέπεις στα πρόσωπά τους την ικανοποίηση γι' αυτό που ακούν και βλέπουν». (ΒΚ)
«Το μικρόφωνο γίνεται βαρύ. Πίσω από την οχλοβοή και την ορχήστρα ακούς μόνο τη φωνή σου και εντοπίζεις τα μικρά φάλτσα. Προσπαθείς να εφαρμόσεις όσα έμαθες στα μαθήματα τόσα χρόνια, ενώ κάποιος 60άρης σου πετάει λουλούδια και δεν ξεκολλάει τα μάτια του από τα πόδια σου». (ΜΚ)
«Θυμάμαι τα πρώτα Χριστούγεννα που έκανα στο μαγαζί, ήταν το μόνο μέρος όπου θα ήθελα να με βρει ο νέος χρόνος. Από τη μια ο κόσμος σαν μια τεράστια αγκαλιά, από την άλλη σκεφτόμουν τον πατέρα μου να κόβει τη βασιλόπιτα και να χωρίζει το κομμάτι μου, χωρίς να είμαι εκεί. Αλλοπρόσαλλο συναίσθημα». (ΣΤ)
Παρακολουθώντας τις εκπομπές για το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης εστίασα στους ερμηνευτές που φεγγαριάζονταν να πρωταγωνιστήσουν. Πειθαρχημένοι στο ρόλο τους, ξέχειλοι από αγωνία, έπλεκαν το εγκώμιο των διοργανωτών μιλώντας για τη μεγάλη ευκαιρία που τους δίνεται. Τα ίδια ακριβώς που έλεγαν παλιότερα και τα παιδάρια στο fame story. Ουδείς ψόγος. Άπαντες στοχεύοντας τον ίδιο σκοπό: Αναγνώριση - συμβόλαια - επιτυχία. Οι ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στις διοργανώσεις αφορούν τους ειδικούς από το σινάφι. Οι συμμετέχοντες ψάχνουν για μια καλή συμφωνία με το διάβολο (στην περίπτωσή τους, Εταιρεία).
«Πέρασα όλη την εφηβεία μου μπροστά σ' έναν καθρέφτη. Ασχημόπαπο τότε, κοίταζα το είδωλό μου κι έλεγα στον εαυτό μου "Είσαι μια Θεά, είσαι μια Θεά". Αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση χάρη στην οποία έκανα όσα έκανα στη ζωή μου και στο τραγούδι». (ΒΚ)
Πώς να την κατηγορήσεις που στην εφηβεία της ξέκλεβε χρόνο για να μάθει τα τραγούδια και χόρευε μπροστά στον καθρέφτη για να βλέπει τα λάθη της και να τα διορθώνει; Αφού αυτή ακριβώς η στάση την οδήγησε στο όνειρο που έφτιαξε. Αν δεν έχεις ζήσει τη ζωή τους, πώς μπορείς να καταλάβεις τι θυσίες και κόπους χρειάστηκε να κάνουν για να μπορούν να βρίσκονται εκεί που είναι σήμερα;
Τι είναι τελικά αυτό που τους σπρώχνει; Τι τους κάνει να μη φοβούνται να εκθέσουν τον εαυτό τους αλλά αντίθετα ανυπομονούν να έρθει η στιγμή που θα έρθουν «αντιμέτωποι» με το κοινό; Είναι η κενότητα που οχυρώνει κάποιον ή η σιγουριά του ορκισμένου στρατιώτη να νικήσει; Η λάβα της δημιουργίας είναι που τους καίει ή το κάψιμο προέρχεται από τα φώτα, τη δόξα, τη φήμη, το χρήμα;
Βλέποντας φίλια πρόσωπα, διαβάζοντας συνεντεύξεις και παρακολουθώντας πορείες έχω μία και μοναδική απάντηση: Πρέπει να είσαι ψωνισμένος για να προχωρήσεις! Με τη φωνή σου, με τη μουσική που γράφεις, με την πάρτη σου. Να γουστάρεις, να σε γουστάρουν, γι' αυτό που κάνεις. Είτε είναι οι νότες σου είτε ο τρόπος που σέρνεις τα σύμφωνα και μπορείς να κάνεις το κοινό να ονειρεύεται. Να σε φτιάχνει το να σε βλέπουν πολλά μάτια ή να σε ακούν και να ασχολούνται μαζί σου. Κοινώς, να είσαι «ψώνιο». Αλλιώς μπορείς να καλλιτεχνίζεις μονήρης.
Καλλιτέχνης είναι όποιος αντέχει να βουτά από ψηλά. Τι χωρίζει άλλωστε την πτήση από την πτώση; Ένα φωνήεν μόνο. Οι λογικοί, οι μετρημένοι, οπισθοδρομούν ενώπιον του κινδύνου. Δεν οικοδομούν παλάτια στην άμμο. Μόνο κάποιος σαλεμένος, αλαφροΐσκιωτος από ημιμάθεια ή βαθιά γνώση επιχειρεί να τριποδίσει στο κενό για να βρει πέρασμα για τη νήσο των σειρήνων. Πετυχαίνει όποιος το θέλει πιο πολύ.
Από τη στιγμή όμως που δημοσιοποιείς αυτή την «απόπειρά σου» ενώπιον τρίτων, είτε προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού είτε προς προβληματισμό, περνάς τον Ρουβίκωνα όπως όλοι αυτοί που, νιώθοντας την αντίστιξη με τα μέσα τους, παλεύουν να πετύχουν τη σύζευξη με το όνειρό τους. Δεν είναι κακό. Και εν πάση περιπτώσει, όπως και να το κάνουμε, στη ζωή πρέπει να είσαι ολίγον τι ψώνιο για να πετύχεις.
Υ.Γ. Ευχαριστώ τους (ΒΚ) (ΜΚ) (ΣΤ) που μου μετέφεραν τις εμπειρίες τους.
