Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν ήταν καλά στη δεκαήμερη απόδραση ¨στας εξοχάς¨, κάθε άλλο. Αποφεύγοντας τα πολύβουα ξενοδοχεία είχα την τύχη να συγχρωτιστούν τα χνώτα μου με τη διπλανή σκηνή και τα παρακείμενα τροχόσπιτα και ξεκινώντας πάνω από ένα ταπεινό γουόκ των 5,5 € του Ικεα, με γευστικές συνταγές με πιπεριές, αχνιστά ψάρια σαγανάκι, στραπατσάδες, αλλά και μελιτζάνες με φέτα στα κάρβουνα καταλήγαμε στα απαραίτητα πλέον νεοελληνικά ψησίματα με παντσετες, ζουμερά μπιφτέκια και εγχώριους ιχθύς. Καφέδες με γερές δόσεις από γέλια, κολύμπι σε πρωινές θάλασσες στα βαθιά. Βραδιές με ατέλειωτες κουβέντες περί παντός επιστητού και γερές δόσεις εύποτων αλκοολούχων. Τέτοια ρεαλιστική φυγή που σχεδόν λησμόνησα ότι υπάρχει επιστροφή…
Μετά τα τελευταία τέσσερα βράδια διακοπών που πέρασαν μεταξύ ύπνου-ξύπνου, επέστρεψαν με 1000 όλα τα άγχη σε μια κατευθυνόμενη απόπειρα να συντονιστώ με όσα είχα εγκαταλείψει προσωρινά. Αυτό που λέμε για να ¨επανέλθω στα νερά μου¨. Επέστρεψα απότομα στην αλαζονική θερμοκρασία του άστυ, στη σπίντα των τεχνητών υποχρεώσεων, να διασχίζεις δρόμους που κάνουν τα νεύρα σου τσατάλια, να περνάς πλάι σε όσους απέμειναν, από τα ρεμάλια που σέρνονται υπνωτισμένα στην πλατεία, αρρωστημένους μοναχικούς με τρελαμένο βλέμμα που σου ζητάνε κανένα τσιγάρο και σε στέλνουν πετώντας κι ένα Amor Fati (αγάπα τη μοίρα σου). Μαγαζιά Αυγουστιάτικα με κατεβασμένα τα κεπέγκια, μια ζέστη που εξουθενώνει κάθε διάθεση να κινηθείς και δημιουργεί τη πεποίθηση πως έφθασε η ώρα να εξαφανιστείς από τον κόσμο
Ακολουθώντας σαν σκύλος που έχει αφήσει τα χνάρια του τη διαδρομή σπίτι-γραφείο, άρχισαν οι επαναλήψεις. Βιαστικός χαιρετισμό με το γείτονα στις σκάλες, μαρσάρισμα στην ευθεία πριν βγεις από την Πορτάρα, κατηφόρισμα στο ρελαντί για χάζι στους κήπους του Πασά, παράνομη είσοδος στην Αγ. Δημητρίου από την κατηφόρα της Ευαγγελίστριας. Υπολόγισα ότι στα 3 χρόνια που καθημερινά κάνω την ίδια διαδρομή και να με γράψει κάποιος, απόσβεση χρόνου έκανα, αποφεύγοντας τη ρημαδοστροφή του Τούρκικου Προξενείου. Επέστρεψα στη καθημερινότητα μου, εισέπραξα τα ανταποδοτικά οφέλη της γνώριμης ρουτίνας, τη γλύκα της συνήθειας και τη βεβαιότητα ότι ο ουρανός της πόλης παρέμεινε στη θέση του όταν έπαιζα το σήριαλ διακοπές
Αγαπώ τη πόλη για αυτό που είναι. Δεν μ αρέσουν οι εκπλήξεις, για αυτό είναι εύκολο κάποιος να πλήξει μαζί μου. Αν πρέπει να επιλέξω τόπο διακοπών προτιμώ εκεί που έχω ξαναπάει. Ανήκω στην κατηγορία των βαρετών ανθρώπων που αναζητούν την ρουτίνα, απεχθάνονται τις αλλαγές, δεν τους αρέσει η εξοχή παρά μόνο φανατικά για εκδρομή, αποφεύγουν τις καταραμένες ενδοσκοπήσεις και έχουν έντονη την αίσθηση ότι σε όλα τα πράγματα μπορεί να υπάρχει κι ένα εύγευστο κομμάτι.
Και αυτό με ενθουσιάζει!
Με παροτρύνει να συνεχίσω.
Αντιπαθώ τις πόλεις που καταδιώκουν τα αδέσποτα, που δεν έχουν ψεγάδια. Τις ιδανικές κοινωνίες, άψογα διαμορφωμένες, που αποκλείουν τους παρίες. Αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό αυτούς που φεύγουν αναθεματίζοντας και πάντα επιστρέφουν. Τρέμω την ώρα που θα ξεκινήσουν πάλι επιχειρήσεις τύπου Αρετή για να ξεβράσουν τα μιάσματα… να αποστειρώσουν τη πόλη, να αναμορφώσουν το αστικό τοπία από κάθε αξύριστο, άστεγο και κάθε τι μη ορθόν. Ίσως αν δεν κατεστρέφονταν η θρυλική Μπάρα, να ξεχαρμάνιαζαν εκεί οι θερμοαιμοι ερωτύλοι και να τη γλύτωνε η Θεσσαλονίκη από πολλούς επίδοξους εραστές
Μ αρέσει να ξυπνώ από όνειρα που έτσι κι αλλιώς δεν θυμάμαι και μηχανικά να ανοίγω το ράδιο να ακούσω τη πρωινή καλημέρα της Μαρίας Κοζάκου στο Δεύτερο. Πλύσιμο νευρικό 15 λεπτά να ατενίζω μισοκοιμισμένος τον κόσμο της μέρας. Βουτιά στον καναπέ να συνεχίσω κάποιο βιβλίο, δίσκος και ένα λιτό πρωινό που καταβροχθίζεται αφηρημένα στα τυφλά. Καφές σε φλιτζάνι με λεπτά χείλη και μετά ψάξιμο στη ντουλάπα του τι να φορέσω και σήμερα.
Κατά άλλους μια φθορά ένα γαϊτανάκι.
Για μερικούς πάλι είναι επιστροφή στις ευλογημένες συνήθειες που διόλου εξαθλίωση δεν είναι, αλλά μια σοβαρή προσπάθεια αφενός να κλείσεις ρωγμές που μπάζουν, αφετέρου σε εμποδίζουν να στουκάρεις με τη μηχανή σε έναν τοίχο
Επαναλαμβάνω συνέχεια ότι μπορώ να περπατώ, να μιλώ, να ακούω, να βλέπω, να μυρίζω, πράγματα απλά συνηθισμένα προβλέψιμα ... και μέσα στους ρύπους και το κυκλοφοριακό να απολαμβάνω σαν ανάσα τη πρωινή λιακάδα, το ανθισμένο γιασεμί, τον πρωινό καφέ και δεν με νοιάζει αν σκοντάφτω σε πεταμένα σκουπίδια.. Είναι η πόλη μου και τη ζω.
Έφυγα για τη δουλειά σήμερα το πρωί
σφυρίζοντας….
