Ξημερώνει ακόμη μια μουντή μέρα. Στα τζάμια που εμποδίζουν τον νοτιά, κυλάνε οι σταγόνες που θέλησαν να εισβάλουν στο σπίτι σου. Ακόμη μια εισβολή που πρέπει να της αντισταθείς. Ποια από τις μελαγχολίες που σε κυνηγάνε να εξολοθρεύσεις πρώτα;
Ασφυκτικά κλεισμένος στον μικρόκοσμο σου αδυνατείς να ακούσεις κάτι παραπάνω, εκτός από τις φωνές της προηγούμενης βραδιάς. Τριγυρίζουν απρόσκλητες στο κεφάλι σου και ενισχύουν το αίσθημα μοναξιάς που σε κατακλύζει ξυπνώντας σε άδειο κρεβάτι...
Γιόρτασες το πνεύμα του «Αγίου αυτών που αγαπάνε» αλλά μια ερώτηση σε τριγυρίζει... «Αρκεί το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος;»
Δεν είχες ξαναδεί τόσους πολλούς «μόνους» να χορεύουν στο ρυθμό των πάρτι του «μαζί». Τρόμαξες! Ήπιες πολύ για να συμμετέχεις στο παιχνίδι, ελπίζοντας ότι έτσι θα πείσεις τον εαυτό σου πως γιορτάζεις. Προσπαθείς να τραγουδήσεις πιο δυνατά από τη μουσική , μήπως και ξεχαστείς.
Μήπως έτσι δεν ένιωσες την Πρωτοχρονιά που άνοιξες τα μάτια σου; Έκανες όλα αυτά που «πρέπει» για να περάσεις καλά. Δεν κάθισες σπίτι, βρέθηκες με κόσμο πολύ, έβαλες το καλύτερο χαμόγελο για να σε βρει η νέα χρονιά ... Έγινε η θετική αποτίμηση σου αλλά στο τέλος έμεινες με τις αντιστάσεις και τους όρκους σου κλεισμένος πίσω από τα τείχη που ύψωσες. Η μυρωδιά της γιορτής εξατμιζόταν απ' το κορμί σου.
Όταν τα φώτα τις γιορτής πέσουν, κάποιοι θα μείνουν μόνοι. Δύσπιστοι και μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ! Κι ας το ξεγέλασαν πρόσκαιρα. ΄Έτσι είσαι, αφού έτσι νιώθεις... Έπεσες στην παγίδα.
Φαντάζεσαι και σκηνοθετείς τη ζωή σου κάπως και αυτή την προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι ότι θα μπορεί να περνάς καλά.
Πόσες νεκρές επετείους θα γιορτάσεις ακόμα, παρέα με τους πολλούς αλλά χωρίς τον εαυτό σου; Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσεις» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δεις τον εαυτό σου διπλό και τριπλό στον καθρέφτη του ασανσέρ και να νιώσεις την επίφαση της συντροφικότητας;
Στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος. Μόνος μένει αυτός που δεν ξέρει τι έχει. Τον εαυτό του, την ψυχή του, την καρδιά του, την σκέψη του, τις μνήμες του, τη μυρωδιά αυτών που τον σκέφτονται. Στην αύρα μιας και μόνης ζωής μπορούν να στριμωχτούν τόσες μα τόσες πολλές διαστάσεις, όσες χαρές και συγκινήσεις!
Αν το «εγώ» σου συμπεριλαμβάνει ότι θεωρείς οικογένειά σου, αν έχεις έστω και ένα φιλικό πρόσωπο που είναι σάκος του μποξ και καθρέφτης σου, χρειάζεσαι Χριστούγεννα με φώτα, επίορκους αγίους και δώρα για να σε ενώσουν μαζί τους; Άλλωστε πόσοι νομίζεις μπορούν να σε αντέξουν;
Κάθε μέρα κάτι σημαίνει! Και είναι μοναδική, όπως η στιγμή που αντίκρισες ή θα αντικρίσεις το πρώτο σου παιδί. Δεν θα έχεις την ευκαιρία να την επαναλάβεις! Ακόμη και τη μέρα που εκείνος ο ανόητος σου «έφαγε» το φτερό του καινούριου σου αυτοκινήτου κι ας επιθυμείς διακαώς να το ξεχάσεις! Όμορφη είναι και η μέρα που έπεσες από την σκάλα και φόρεσες κολάρο! Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από ό,τι σου συνέβη βγήκες νικητής, γονιός, ζωντανός! Γιατί συνέβη σε 'σένα και ήσουν εκεί να το ζήσεις, άνθρωπέ μου! Δεν χρειάζεσαι καμιά γιορτή να σου θυμίζει ότι ζεις!
«Ανάσταση» είναι κάθε πρωινή ηλιαχτίδα που τρυπάει τις κουρτίνες, κάθε μπουκιά φαγητού που δοκιμάζεις, κάθε χαμόγελο της μανάβισσας της γειτονιάς, κάθε φιλί που ανιδιοτελώς σου χαρίζει ένα παιδί, κάθε μουσική που σου ξυπνάει συναισθήματα και κάθε τραγούδι που πιστεύεις πως γράφτηκε μόνο για σένα.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, από το να είσαι υγιής και ζωντανός και να χαίρεσαι την κάθε μέρα μόνο και μόνο, επειδή βλέπεις το φως κι ακούς τις φωνές των παιδιών της γειτονιάς. Και αν χρειαστείς βοήθεια να είσαι σίγουρος άνθρωπε μου ότι κάποιος θα χαρεί να στη προσφέρει. Αρκεί να ξέρεις να τη ζητήσεις. Ζήτα την προστασία του και δοσ' του τη δική σου !
Παράξενα σχήματα κάνουν τα σύννεφα σήμερα εδώ στη Θεσσαλονίκη
