Αγάπη: (λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης): βαθιά ψυχική συμπάθεια, στοργή // ψυχικός δεσμός, φιλία // ζωηρό ενδιαφέρον, κλίση, αφοσίωση σε κάποιον ή σε κάτι // ο έρωτας.
Η αλήθεια είναι ότι περιφρονώ αυτή την λέξη που βάλλεται ανυπεράσπιστη πανταχόθεν. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν....
Για να εξυπηρετήσει εμπορικούς σκοπούς της στήνουν γιορτές, τη βάζουν να κοσμεί αρκουδάκια, σώβρακα, στυλό, μπουκάλια, λανσάροντας έναν ανόητο τρόπο έκφρασης. Τη χρησιμοποιούν και αυτοί που εκφράζονται μέσα από τα lifestyle περιοδικά με την υποτιθέμενη γλώσσα των νέων και διόλου ωραίων: «ξυπνάω το πρωί ταυλωμένη και θέλω τα μαμήσια μου, αγαπούλα.» Τόσο κακόγουστη που ρυπαίνει την αισθητική μας! Προτιμώ την καθαρή κοφτή γλώσσα που έχει χρησιμοποιήσειί ο Εμπειρίκος στο «Μέγα Ανατολικό» κι ας αδυνατώ να αντιληφθώ τη λογοτεχνική του αξία.
Η γυναίκα από την Ερεσό λάτρεψε την αγάπη και την ύμνησε στο πρόσωπο της Ατθίδος όμως -αν είναι αλήθεια ο θρύλος - είναι συγκλονιστικό ότι όταν την εγκατέλειψε για χάρη ενός άνδρα έκοψε το νήμα της ζωής της. Η Σαπφώ που ερωτεύεται παράφορα βιώνει τη λατρεία, την απόλαυση, την ανατριχίλα, την απώλεια και την απόγνωση. Η αγάπη δεν έχει φύλο και μορφή, ούτε καθορίζει την αξία και το μέγεθος της το αν είναι ομοφυλόφιλη ή ετερόφυλη.
Έχω ζήσει ελάχιστα επεισόδια της, όμως ξέρω πως κάθε φορά έχεις τα ίδια άγχη, κουβαλάς τις ίδιες ελπίδες, προφέρεις τα ίδια λόγια, αφουγκράζεσαι τους ίδιους παλμούς προσπαθώντας να μεταφέρεις όσα νιώθεις.
Ξέρω τι σημαίνει η απουσία της. Έχω ακούσει ανθρώπους να υποφέρουν και έχω δει άλλους σχεδόν να λιώνουν. Μου έχει λείψει και την έχω αφήσει λειψή, ανολοκλήρωτη. Βουλιάζεις στον πάτο, συντροφιά με χάπια και μποτίλιες γεμάτες αμαρτίες και αναμνήσεις. Κι όμως, ποτέ δεν αντιλήφθηκα το μέγεθός της τη στιγμή που τη ζούσα.
Απεχθάνομαι τις σινιέ αγάπες, τις όμορφες, τις τέλειες, τις χωρίς κυτταρίτιδα... αυτές που είναι νομοταγείς όπως ένας ναζί. Λατρεύω τις ανήσυχες, τις υποψιασμένες, τις καταραμένες. Οι δικές μου αγάπες κρύφτηκαν στις σελίδες κάποιων βιβλίων και άλλες περιφέρονται ως κολασμένες ψυχές:
Δεν λογάριασα ποτέ το κορμί μου, είπε αυτή. Η ηδονή είναι προνόμιο του ελεύθερου ανθρώπου καθώς είναι η τροφή ανάγκη του καθενός. Μα η αγάπη είναι άλλο πράμα... Μη μ' αγγίζεις! (Το χαμένο νησί, Μ. Καραγάτση)
Και τελοσπάντων, τελοσπάντων πριν από μερικές μέρες ήσουνα μια θεότητα, πράγμα τόσο βολικό, τόσο ωραίο, τόσο απαραβίαστο. Και να που τώρα είσαι γυναίκα (Μπωντλαίρ προς Απολλωνία Σαμπατιέ)
Ξέρεις τι θά θελα μου λέει. Μια αγάπη βουβή σαν του Γιούνες. (Αριάγνη Στρατή Τσίρκα το δεύτερο βιβλίο από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες)
Παραφωνία ο λόγος που για να την εκφράσει, περνάει μέσα από την εγκεφαλική λογική και την κοινωνική ευπρέπεια. Πιο αληθής και αυθόρμητη η έκφραση της αγάπης με μια στύση, με μια τεντωμένη ρώγα, με την ερωτική μυρωδιά, το τρεμάμενο χέρι, τον ίλιγγο ή έστω τη ζάλη που σου προκαλεί το άλλο μισό.
«Πρέπει να προσέχεις τα λόγια σου»...λένε οι φίλοι μου «να είσαι ευπρεπής» (Τα οικεία μου πρόσωπα τρομοκρατήθηκαν, όταν τους εξομολογήθηκα ότι όχι μόνο ακούω φωνές αλλά ότι εδώ και λίγες μέρες άρχισα να στήνω ολόκληρες συνομιλίες μαζί με τον Δάμωνα - (Δαίμονας-Damon), όπως χαϊδευτικά αποκαλώ πλέον τη φωνή που προέκυψε μέσα μου-.... Για να με βοηθήσουν να το αντιμετωπίσω, μου συνέστησαν να ξαναδιαβάσω την «Ασκητική της Αγάπης» της Γερόντισσας Γαβριηλίας. Εκεί θα βρω τις απαντήσεις, είπαν).
Τώρα να είναι σύμπτωση ή κάτι άλλο, που ανοίγοντας το βιβλίο έπεσα επάνω στο « "εθελοντές" άγγελοι κρύβονται μέσα σε ανίατους και ψυχοπαθείς αρρώστους... για να δοκιμάζουν την αγάπη μας». Αυτό που πάντα με ικανοποιούσε στο χριστιανισμό είναι ότι κάποιοι έχουν για όλους μια καλή κουβέντα...
Με προβλημάτισε αν είναι καλό ή κακό πνεύμα αυτός ο Δάμωνας... Δεν ξέρω αλλά σκέφτηκα ότι είναι πολύ καλύτερο που ήρθε αυτός και με βρήκε στη γη, από το να πάω να τον βρω εγώ εκεί που ήταν... Από εδώ και πέρα θα είμαι ευγενικός, δεν θα προσπαθώ να τον διώξω. Χωρίς πολλά κολλητηλίκια όμως... Όταν αποφασίσει να φύγει δεν θα 'θελα να με πάρει μαζί του.
