Θέλω να φύγω, να φύγω. Να πάρω παραμάσχαλα το κορμί μου να ταξιδέψω. Περιμένω τις «τρεις ημέρες». Όχι να τις ζήσω σαν να 'ταν οι τελευταίες, αλλά για να ξεφύγω.... από μένα. Συνειδητά να με ξεγελάσω. Θα κλειδώσω την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς μου. Ποιος είπε πως θα επιτρέψω να τη διαρρήξουν... Χρόνια την ασφαλίζω Και η απουσία με οχυρώνει... θα φύγω... με το πρώτο καράβι.
Οι δικοί μου άνθρωποι και εγώ ταξιδεύουμε πάντα στην πρύμνη, ποτέ στην πλώρη! Εκεί μας βρίσκει ο άνεμος... Για να κοιτάμε όσα εγκαταλείψαμε κι όχι όσα μας εγκατέλειψαν. Για να κοιτάμε απαξιωτικά τα απόνερα του πλοίου. Νιώθουμε δυνατοί εμπαίζοντας -εαυτούς και αλλήλους- για την πρόσκαιρη ευδαιμονία και πληρότητα.. Γιατί δεν θέλουμε πλέον να βλέπουμε το αύριο. Μας φοβίζει! Το χθες που ξέρουμε δεν μας επιφυλάσσει εκπλήξεις..
Ταξιδεύουμε από παλιά! Ακυβέρνητα και κόντρα στον άνεμο. Βουτιές στα γκρίζα νερά μας έκαναν ρεαλιστές. Μπουκιές γλυκιές μας έκαναν Δον Κιχώτες. Αυτά που μας κρατήσαν ξύπνιους, είναι τα όνειρα που κρύβουμε. Το ταξίδι, αυτό καθ' αυτό έγινε καταφύγιο και προορισμός!
Πάνω σ' ένα καράβι, μια κουκίδα στην περιπλάνηση στις γωνιές της ιστορίας που κανείς δεν θα γράψει, συντροφιά με την τύχη και την αγωνίας μας... μιας αγωνίας που μπροστά της η ψυχή δεν βρίσκει γωνιά να κρυφτεί ή να αναδειχθεί!
Όσο θα λείπω αυτή τη φορά δεν θα τηλεφωνήσω. Απογείωσα την αυταπάτη και την πήρα μαζί μου. Θα στείλω μια κενή καρτ ποστάλ για να πω όσα νιώθω. Αλλά εσείς θα καταλάβετε πως ήμουν εγώ γιατί πάντα καταλαβαίνετε, ακόμη κι όταν εγώ δεν τα καταφέρνω.
Θα επιστρέψω.... μόνο που θα είμαι καμένος από τον ήλιο. Γιατί αντί να αφεθώ στη φωτιά που καίει μέσα μας, σαν υποκατάστατο έμαθα να εκθέτω το κορμί στον ήλιο για να το ξεροκάψει. Στο ταξίδι πήρα μαζί μου μνήμες εικόνες και απουσίες Το μόνο που έφερα επιστρέφοντας είναι ένα γυαλιστερό μαύρο πετραδάκι που βρήκα στη θάλασσα.
Το μυαλό μου θα είναι ακόμη στο καράβι και στον αέρα. Εκείνον τον θαλασσινό, τον αλμυρό που με αποκοίμισε. Ύστερα θα πέσω με τα μούτρα στη δουλειά για να ξεχάσω όσα δεν είδαν οι γλάροι που πήραν κατόπι το πλοίο μου. Και θα κρατηθώ μέχρι να μπω πάλι στο σπίτι μου. Εκεί μπορώ, χωρίς να με βλέπει κανείς να κουλουριαστώ στο κρεβάτι μου και να δακρύσω μόνος. Για όλα τα ταξίδια που πέρασαν και με άφησαν ίδιο, ίδιο και απαράλλακτο! Μόνο λίγο πιο μόνο και λίγο πιο πελαγωμένο, να ζω ελεύθερος με το μυαλό σ' ένα κελί ταπετσαρία
Άραγε επειδή δεν ταξιδεύουμε μας αρέσουν τόσο τα ταξίδια;
«Κι όταν κοπάσει ο άνεμος κι όταν φύγουν τα καράβια, ποια ρότα θα βάλω στο κορμί μου;» (Μ. Καραγάτση, «Το χαμένο νησί»)
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2005
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2005
Ανθρώπινες σχέσεις
Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, καθισμένη στο πάτωμα, γελούσε σαν μικρό παιδί. Έμαθε την πρωτοχρονιά ότι ο καρκίνος που την τρώει, έκανε μετάσταση στα οστά. Πριν λίγες μέρες τέλειωσε τη δεύτερη χημειοθεραπεία της και τώρα προσπαθεί να συνέλθει. Ο πιο αξιοπρεπής άθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου. Ποτέ δεν παρακάλεσε, ποτέ δεν ζήτησε από κανέναν να τη λυπηθεί. Ακόμη και σήμερα αυτή μας δίνει κουράγιο, σε όλους όσοι την περιτριγυρίζουμε.
Ποτέ δεν της είπα πόσο την θαύμαζα, ούτε την κράτησα στην αγκαλιά μου όσο θα ήθελα. Τώρα αν το κάνω φοβάμαι πώς θα φανεί...
Λυπάμαι... λυπάμαι που οι περισσότεροι κρυβόμαστε. Που κρύβουμε την αγάπη μέσα μας. Τη φυλακίζουμε είτε γιατί νομίζουμε ότι είναι νωρίς, πολύ νωρίς να τη ξεδιπλώσουμε, είτε γιατί φοβόμαστε πόσο μπορεί να απογοητευτούμε. Να βρούμε πρώτα ένα αντίβαρο και μετά να σπάσουμε το περίβλημα μας. Εγινε σχεδόν εθιστικό να προφυλάσσουμε τα νώτα μας, να κρατάμε πισινή στην εποχή της εσωστρέφειας. Ακόμη και από τους φίλους.
Και όμως ....Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Τα κενά σου και τα κενά μου. Αφού σταμάτησες να μιλήσουμε, να αλληλοασπαστούμε, να ανταλλάξουμε τα μηνύματα μας, σημαίνει ότι διέκρινες κάποια κομμάτια που σου έλειπαν. Αυτός δεν είναι ο στόχος μιας σχέσης;
Το συναίσθημα έγινε ανορεξικό μοντέλο που το ζυγίζουμε με το κιλό και με το χρόνο. Κατάντησε συνήθεια πριν καλά-καλά αγγίξεις το χέρι, να αναλύεις εμβριθώς τι σε τραβάει, τι σε συνδέει, τι σου αρέσει, την κοινωνική τάξη, το επάγγελμα. Και δεν σταματάμε εκεί... κλωσάμε τις επιθυμίες μας να ωριμάσουν. Για να δεις τα πράγματα σε βάθος χρόνου, λένε, μη τυχόν και φανείς αφελής ή ελαφρύς. Πέφτει βαρύ να πεις απλώς: μ' αρέσεις, περνώ καλά μαζί σου.
Ποια αγάπη φιλική, ερωτική, αδελφική, ανθρώπινη είναι αυτή που δεν τολμάει να παρουσιαστεί με το όνομα της; Σκυλομετάνιωσα όσες φορές, άτεχνα και παρεμπιπτόντως, προσπάθησα να περιγράψω τα αισθήματα μου αντί να κάνω το αυτονόητο: να ανοίξω μια αγκαλιά...
Ίσως τα πράγματα θα ήταν απείρως πιο απλά αν θυμόμαστε ότι αύριο μπορεί να πεθάνουμε, και αν όχι αύριο, αυτό θα γίνει σίγουρα σε κάποιους μήνες ή σε μερικά χρόνια, λίγα ή πολλά τίποτα δεν αλλάζει, μια και σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε. Θα ‘θελα να ξεδιπλώσουμε τις επιθυμίες μας και να μιλήσουμε για αυτά που προσδοκούμε, για ό,τι αισθανόμαστε -πριν χαθεί ο ήλιος μας.
Να βάλουμε τα καλά μας και, τα πρωινά που μας χαϊδεύουν, να πιούμε ένα καφέ που δεν θα μας πιει, χωρίς να πούμε ότι άργησα πάλι στη δουλειά. Η ευτυχία κρατά τόσο λίγο, όσο ένα κύμα στην ακτή. Κι αν δεν τα καταφέρουμε τώρα που οι νύχτες γλυκάνανε, πληθαίνουν και οι προκλήσεις για μια βόλτα στο καλντερίμι. Με την πρώτη ευκαιρία θα πάμε μια εκδρομή, ένα ταξίδι φαντασίας: Θεσσαλονίκη Μονεμβασιά με φουλ στα κόκκινα τη διάθεση και στον ήχο να ζωγραφίζονται τα αγαπημένα κομμάτια που σε ταξιδεύουν. Κουράγιο λες ... Μπορεί και εσύ μαζί τους να ταξιδέψεις. Θα είναι μια άμωμος σύλληψη, μιας και το αύριο μπορεί να μην υπάρξει.
ΥΓ. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο πριν το παραδώσω στο ατελιέ συνάντησα την ανακολουθία του λόγου μου «Μετάνιωσα που ποτέ δεν της είπα πόσο την θαύμαζα. Τώρα φοβάμαι πώς θα φανεί...».Τόσο ανόητο και πόσο τετριμμένο... Θέλησα να το σβήσω. Θα σβήσει όμως, σκέφτηκα, μόνο αν ειπωθεί
Ποτέ δεν της είπα πόσο την θαύμαζα, ούτε την κράτησα στην αγκαλιά μου όσο θα ήθελα. Τώρα αν το κάνω φοβάμαι πώς θα φανεί...
Λυπάμαι... λυπάμαι που οι περισσότεροι κρυβόμαστε. Που κρύβουμε την αγάπη μέσα μας. Τη φυλακίζουμε είτε γιατί νομίζουμε ότι είναι νωρίς, πολύ νωρίς να τη ξεδιπλώσουμε, είτε γιατί φοβόμαστε πόσο μπορεί να απογοητευτούμε. Να βρούμε πρώτα ένα αντίβαρο και μετά να σπάσουμε το περίβλημα μας. Εγινε σχεδόν εθιστικό να προφυλάσσουμε τα νώτα μας, να κρατάμε πισινή στην εποχή της εσωστρέφειας. Ακόμη και από τους φίλους.
Και όμως ....Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Τα κενά σου και τα κενά μου. Αφού σταμάτησες να μιλήσουμε, να αλληλοασπαστούμε, να ανταλλάξουμε τα μηνύματα μας, σημαίνει ότι διέκρινες κάποια κομμάτια που σου έλειπαν. Αυτός δεν είναι ο στόχος μιας σχέσης;
Το συναίσθημα έγινε ανορεξικό μοντέλο που το ζυγίζουμε με το κιλό και με το χρόνο. Κατάντησε συνήθεια πριν καλά-καλά αγγίξεις το χέρι, να αναλύεις εμβριθώς τι σε τραβάει, τι σε συνδέει, τι σου αρέσει, την κοινωνική τάξη, το επάγγελμα. Και δεν σταματάμε εκεί... κλωσάμε τις επιθυμίες μας να ωριμάσουν. Για να δεις τα πράγματα σε βάθος χρόνου, λένε, μη τυχόν και φανείς αφελής ή ελαφρύς. Πέφτει βαρύ να πεις απλώς: μ' αρέσεις, περνώ καλά μαζί σου.
Ποια αγάπη φιλική, ερωτική, αδελφική, ανθρώπινη είναι αυτή που δεν τολμάει να παρουσιαστεί με το όνομα της; Σκυλομετάνιωσα όσες φορές, άτεχνα και παρεμπιπτόντως, προσπάθησα να περιγράψω τα αισθήματα μου αντί να κάνω το αυτονόητο: να ανοίξω μια αγκαλιά...
Ίσως τα πράγματα θα ήταν απείρως πιο απλά αν θυμόμαστε ότι αύριο μπορεί να πεθάνουμε, και αν όχι αύριο, αυτό θα γίνει σίγουρα σε κάποιους μήνες ή σε μερικά χρόνια, λίγα ή πολλά τίποτα δεν αλλάζει, μια και σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε. Θα ‘θελα να ξεδιπλώσουμε τις επιθυμίες μας και να μιλήσουμε για αυτά που προσδοκούμε, για ό,τι αισθανόμαστε -πριν χαθεί ο ήλιος μας.
Να βάλουμε τα καλά μας και, τα πρωινά που μας χαϊδεύουν, να πιούμε ένα καφέ που δεν θα μας πιει, χωρίς να πούμε ότι άργησα πάλι στη δουλειά. Η ευτυχία κρατά τόσο λίγο, όσο ένα κύμα στην ακτή. Κι αν δεν τα καταφέρουμε τώρα που οι νύχτες γλυκάνανε, πληθαίνουν και οι προκλήσεις για μια βόλτα στο καλντερίμι. Με την πρώτη ευκαιρία θα πάμε μια εκδρομή, ένα ταξίδι φαντασίας: Θεσσαλονίκη Μονεμβασιά με φουλ στα κόκκινα τη διάθεση και στον ήχο να ζωγραφίζονται τα αγαπημένα κομμάτια που σε ταξιδεύουν. Κουράγιο λες ... Μπορεί και εσύ μαζί τους να ταξιδέψεις. Θα είναι μια άμωμος σύλληψη, μιας και το αύριο μπορεί να μην υπάρξει.
ΥΓ. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο πριν το παραδώσω στο ατελιέ συνάντησα την ανακολουθία του λόγου μου «Μετάνιωσα που ποτέ δεν της είπα πόσο την θαύμαζα. Τώρα φοβάμαι πώς θα φανεί...».Τόσο ανόητο και πόσο τετριμμένο... Θέλησα να το σβήσω. Θα σβήσει όμως, σκέφτηκα, μόνο αν ειπωθεί
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2005
Τα εορταστικά τριήμερα μας απειλούν.
Χαλβάς, λαγάνες και μπόλικο πιοτό. Λαϊκοδημοτική ορχήστρα! Ξυλοπόδαροι, παντομίμα, ταχυδακτυλουργικά νούμερα, ένα ξεφάντωμα γέλιου και χαράς. Το μόνο που ζητάει ο Δήμος της Άνω-Κάτω Παραναγούλας από τους πολίτες είναι να έρθουν με κέφι για να διασκεδάσουν.
Ποιος διασκεδάζει;
Μια δωρεάν κουταλιά ταραμά ανταλλάσεται με το κουκούτσι που υπάρχει στο κεφάλι. Μπουκώνοντας με χαλβά τον εγκέφαλο αναπλάθεται σαν κουρκούτι η χαμένη μας ουσία. Της γιορτής, της παράδοσης... Αυτής που μόνο που με παρωδία μοιάζει.
Διασκεδάστε διαλαλούν οι αμφιτρύωνες μας, παρακολουθώντας παραδοσιακά κούλουμα με εύγεστα βραζιλιάνικα κωλαράκια! Εκλύεται ο απελπιστικά καταπιεσμένος επαρχιώτικος ερωτισμός μας. Τρέφοντας βαθύτατο σεβασμό και για την παράδοση αλλά και για την οφθαλμολαγνεία αναρωτιέμαι ποια συνταγή θα καταπολεμήσει την πλήρη έλλειψη αισθητικής....
Κάτι τέτοια τριήμερα που νηστεύει η αισθητική, τα οργανωμένα «γλέντια» που γίνονται για να «διασκεδάσεις» μόνο θλίψη προκαλούν.
Αναρωτιέσαι τι είναι προτιμότερο να κάνεις.... Να παραμείνεις στη πόλη με ερμητικά κλεισμένες τις πόρτες ή να μπεις στον πειρασμό να βγεις και να σε εξουθενώσει το τριήμερο;
Σερφάρω στο internet και η ενοχλητική μύγα (πού στο διάολο βρέθηκε χειμωνιάτικα;) που τριγυρνά στο δωμάτιο, ξύνεται πάνω στην οθόνη μου και με προκαλεί να την πετύχω. Παραφυλάω μια στιγμή αδυναμίας της για να την εξαφανίσω. Αν τα καταφέρω, το βράδυ, όταν η πόλη αδειάσει εντελώς, θα βγώ. Ψάχνοντας για συμπαράσταση θα χαμογελάσω στην κοπέλα στο διπλανό τραπέζι. Σαν να λέμε μυστικά: επιτέλους μόνοι...έφυγαν αυτοί που δεν τους καταλαβαίνουμε και δεν μας καταλαβαίνουν
Η αληθινή γιορτή θα ξεκινήσει όταν από μακριά θα ακούει την ανάσα μας.
ΥΓ1 Tα παιδιά δεν πετάνε χαρταετούς, παρά μόνο κάτι πατέρες που θυμώνουν αν δεν χειροκροτηθούν. Αφού στριμώχτηκαν στο αυτοκίνητο για να πάνε να αθλιέψουν με την παρουσία τους την εξοχή και αφού ασέλγησαν τον περίγυρο τους αναλύοντας στους ομοίους: ποια βγήκε με ποιον, ποιος κοιμήθηκε με ποια, ποιος χωρίζει, μπαϊλντισμένοι, σε κατάσταση μέθεξης, έχοντας καταβροχθίσει με κατοχικό σύνδρομο ό,τι θεωρητικά τρωγόταν, επιστρέφουν σε ατέλειωτες ουρές, είτε με κατεβασμένα μούτρα είτε τρίβοντας ευχαριστημένοι τη κοιλιά τους, με τα σκυλολαϊκά στη διαπασών. Το έργο ολοκληρώνεται με τις σακούλες σκουπιδιών που αφέθηκαν ή γκρεμίστηκαν στις πλαγιές και τα κουτάκια των αναψυκτικών που θα ανακυκλώσει η φύση.
ΥΓ2 Ποιος θα που πει ένα βιβλίο που θα με ανεβάσει, κατεβάσει, δεν έχει σημασία, αρκεί να με παραπλανήσει... Βοηθείστε... Οι φίλοι μου έχουν προ καιρού ομαδικώς μεταναστεύσει σε πιο εύκρατα κλίματα κι εγώ θέλω να κυλήσει ο χρόνος μου για να μπω στα βρώμικα, αγαπημένα μεθεόρτια
Ποιος διασκεδάζει;
Μια δωρεάν κουταλιά ταραμά ανταλλάσεται με το κουκούτσι που υπάρχει στο κεφάλι. Μπουκώνοντας με χαλβά τον εγκέφαλο αναπλάθεται σαν κουρκούτι η χαμένη μας ουσία. Της γιορτής, της παράδοσης... Αυτής που μόνο που με παρωδία μοιάζει.
Διασκεδάστε διαλαλούν οι αμφιτρύωνες μας, παρακολουθώντας παραδοσιακά κούλουμα με εύγεστα βραζιλιάνικα κωλαράκια! Εκλύεται ο απελπιστικά καταπιεσμένος επαρχιώτικος ερωτισμός μας. Τρέφοντας βαθύτατο σεβασμό και για την παράδοση αλλά και για την οφθαλμολαγνεία αναρωτιέμαι ποια συνταγή θα καταπολεμήσει την πλήρη έλλειψη αισθητικής....
Κάτι τέτοια τριήμερα που νηστεύει η αισθητική, τα οργανωμένα «γλέντια» που γίνονται για να «διασκεδάσεις» μόνο θλίψη προκαλούν.
Αναρωτιέσαι τι είναι προτιμότερο να κάνεις.... Να παραμείνεις στη πόλη με ερμητικά κλεισμένες τις πόρτες ή να μπεις στον πειρασμό να βγεις και να σε εξουθενώσει το τριήμερο;
Σερφάρω στο internet και η ενοχλητική μύγα (πού στο διάολο βρέθηκε χειμωνιάτικα;) που τριγυρνά στο δωμάτιο, ξύνεται πάνω στην οθόνη μου και με προκαλεί να την πετύχω. Παραφυλάω μια στιγμή αδυναμίας της για να την εξαφανίσω. Αν τα καταφέρω, το βράδυ, όταν η πόλη αδειάσει εντελώς, θα βγώ. Ψάχνοντας για συμπαράσταση θα χαμογελάσω στην κοπέλα στο διπλανό τραπέζι. Σαν να λέμε μυστικά: επιτέλους μόνοι...έφυγαν αυτοί που δεν τους καταλαβαίνουμε και δεν μας καταλαβαίνουν
Η αληθινή γιορτή θα ξεκινήσει όταν από μακριά θα ακούει την ανάσα μας.
ΥΓ1 Tα παιδιά δεν πετάνε χαρταετούς, παρά μόνο κάτι πατέρες που θυμώνουν αν δεν χειροκροτηθούν. Αφού στριμώχτηκαν στο αυτοκίνητο για να πάνε να αθλιέψουν με την παρουσία τους την εξοχή και αφού ασέλγησαν τον περίγυρο τους αναλύοντας στους ομοίους: ποια βγήκε με ποιον, ποιος κοιμήθηκε με ποια, ποιος χωρίζει, μπαϊλντισμένοι, σε κατάσταση μέθεξης, έχοντας καταβροχθίσει με κατοχικό σύνδρομο ό,τι θεωρητικά τρωγόταν, επιστρέφουν σε ατέλειωτες ουρές, είτε με κατεβασμένα μούτρα είτε τρίβοντας ευχαριστημένοι τη κοιλιά τους, με τα σκυλολαϊκά στη διαπασών. Το έργο ολοκληρώνεται με τις σακούλες σκουπιδιών που αφέθηκαν ή γκρεμίστηκαν στις πλαγιές και τα κουτάκια των αναψυκτικών που θα ανακυκλώσει η φύση.
ΥΓ2 Ποιος θα που πει ένα βιβλίο που θα με ανεβάσει, κατεβάσει, δεν έχει σημασία, αρκεί να με παραπλανήσει... Βοηθείστε... Οι φίλοι μου έχουν προ καιρού ομαδικώς μεταναστεύσει σε πιο εύκρατα κλίματα κι εγώ θέλω να κυλήσει ο χρόνος μου για να μπω στα βρώμικα, αγαπημένα μεθεόρτια
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2005
Καρναβαλική επικαιρότητα : οι φαρισαίοι
Οι "φαρισαίοι" πρέπει να ανακυρηχθούν σε προστατευόμενο είδος!
Αιώνες τώρα διαπρέπουν. Καμμια κάθαρση δεν δικαιούται να τους εξαφανίσει! Είναι οι πρώτοι καρναβαλιστές!(Καρναβαλιστές με κανιβαλική διάθεση)
Επιστρέφει μετά από μια εξοντωτική μέρα δουλειάς. Σήμερα πρέπει να βιαστεί αν θέλει να προλάβει! Βγάζει βιαστικά τα ρούχα, παίρνει μια βαθιά ανάσα και φορώντας μόνο τα εσώρουχά κατευθύνεται προς τον καθρέφτη. Με ευλάβεια, σχεδόν τελετουργικά, βγάζει τη στολή για τη γιορτή και ντύνεται γυναίκα ή άνδρας, πόρνη ή κόμμισα. Τι είναι αυτό που δεν είσαι και το παριστάνεις και τι είναι αυτό που στα αλήθεια είσαι και το πραγματώνεις αυτή τη μέρα;
Μου πήρε καιρό για να παραδεχτώ ότι τα πάρτι μεταμφιεσμένων είναι μια δειλή μικρή φυγή. Που φυσικά συνοδευόμενη από μια κρυφή επιδειξιομανία κρύβει ένα βαθύτατο κομπλεξισμό. Μοιάζουν με τη καθημερινή μάσκα που έντεχνα φοράει ο καθένας μας, για λόγους επαγγελματικούς, ή για κάποια άλλη αιτία -αρμοδιότητας ψυχιάτρου.
Κατανοώ όσους ανακατεύονται με τους μασκαράδες (είτε από αβρότητα για να μη χαλάσει το πανηγύρι είτε πάλι από φόβο) γιατί πάντα οι μασκαράδες ενώνονται και εναντιώνονται σε όσους διαφέρουν.
Αγκαλιάζω τα συναισθηματικά κουρέλια που ντύνονται και βάφονται για τη γιορτή. Συμπαρίσταμαι πλήρως σε όσους είναι ασορτί με το ανήλικο τους μήπως και του αποσπάσουν το θαυμασμό.Κατανοώ και όσους δεν χωνεύουν τον εαυτό τους*.
Όμως δεν κατανοώ όσους περιμένουν μια οποιαδήποτε μέρα στο χρόνο, για να ζήσουν ζωή χαρισάμενη. Όσους περιμένουν κάτι να αλλάξει για να αρχίσουν να ζούνε. Είναι πολλαπλά τεκμηριωμένο ότι με καμιά μάσκα δεν θα ζήσουμε τον ευδαιμονισμό που μας λείπει.
Δεν μ' αρέσουνε τα πάρτι που βγάζεις τα απωθημένα σου παριστάνοντας κάτι άλλο. Διότι δεν εμπιστεύομαι ούτε τα απωθημένα ούτε και αυτούς που τα κουβαλάνε. Ιδιαίτερα με ενοχλούν οι ακρότητες, που αντί να εκδηλώνονται φυλάσονται σε μυστικά συρτάρια .
Την τρέλα του καρναβαλιού, αν δεν μπορεί να γίνει η καθημερινότητα μου, την αποστρέφομαι μια και είναι θλιβερό να μεταμφίεζεσαι σε κραιπάλη.Καταντάει το γλέντι να ειναι μια παρωδία από τις μέρες που θα θέλαμε να ζήσουμε. Κάθε μου κύτταρο συμπαραστέκεται στους ευδαιμονιστές που θέλουν πίσω την ηδονή της καθημερινοτητας.
Γι' αυτό δείξτε και σεις λίγο επιείκια, που μου λείπει η επιπολαιότητα της γιορτής...
(Οι σαλεμένοι γιορτάζουν όλο το χρόνο)
ΥΓ1 * Τις βάζουνε κουρούνες και τις βγάζουνε μοντέλα.Τόσο πια δεν χωνευουμε τον εαυτό μας. που μετά το τηλεριάλιτι της Αμερικής εμφανίστηκε και σχετική ελληνική εκπομπή! «...σας χαρίζουμε ένα καινούριο πρόσωπο, ένα καινούριο σώμα, μια καινούρια ζωή. Το ασχημόπαπο γίνεται κύκνος, η χρυσή μετριότητα μεταμορφώνεται σε βασίλισσα της ομορφιάς...» Δίαιτα, γυμναστική, επεμβάσεις, κατάλληλο μακιγιάζ, πλαστικά βυζιά, ανόρθωση του ηθικού και κατάπτωση της κάθε αξίας.
ΥΓ2 Θέλω να κάνουμε ένα πάρτι. Όχι γελοία συναθροιση δημοσίων σχέσεων, ούτε θλιμένο μπαλ μασκέ με κότες και κοκότες. Τέτοια εποχή όμως δεν μ' αρέσει... Ας τελειώσουν πρώτα οι χοροί που σαν βάρη περιττά μας φθείρουν, ας καταλαγιάσει και η κανιβαλική μας διάθεση και μετά θα φωνάξουμε όλους τους μποέμ για να γίνουμε όλοι μαζί κουρούμπελα. (εγγυημένα χωρίς καμμία δημοσιότητα για τους συμμετάσχοντες). Γιατί τη διασκέδαση πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά.
Αιώνες τώρα διαπρέπουν. Καμμια κάθαρση δεν δικαιούται να τους εξαφανίσει! Είναι οι πρώτοι καρναβαλιστές!(Καρναβαλιστές με κανιβαλική διάθεση)
Επιστρέφει μετά από μια εξοντωτική μέρα δουλειάς. Σήμερα πρέπει να βιαστεί αν θέλει να προλάβει! Βγάζει βιαστικά τα ρούχα, παίρνει μια βαθιά ανάσα και φορώντας μόνο τα εσώρουχά κατευθύνεται προς τον καθρέφτη. Με ευλάβεια, σχεδόν τελετουργικά, βγάζει τη στολή για τη γιορτή και ντύνεται γυναίκα ή άνδρας, πόρνη ή κόμμισα. Τι είναι αυτό που δεν είσαι και το παριστάνεις και τι είναι αυτό που στα αλήθεια είσαι και το πραγματώνεις αυτή τη μέρα;
Μου πήρε καιρό για να παραδεχτώ ότι τα πάρτι μεταμφιεσμένων είναι μια δειλή μικρή φυγή. Που φυσικά συνοδευόμενη από μια κρυφή επιδειξιομανία κρύβει ένα βαθύτατο κομπλεξισμό. Μοιάζουν με τη καθημερινή μάσκα που έντεχνα φοράει ο καθένας μας, για λόγους επαγγελματικούς, ή για κάποια άλλη αιτία -αρμοδιότητας ψυχιάτρου.
Κατανοώ όσους ανακατεύονται με τους μασκαράδες (είτε από αβρότητα για να μη χαλάσει το πανηγύρι είτε πάλι από φόβο) γιατί πάντα οι μασκαράδες ενώνονται και εναντιώνονται σε όσους διαφέρουν.
Αγκαλιάζω τα συναισθηματικά κουρέλια που ντύνονται και βάφονται για τη γιορτή. Συμπαρίσταμαι πλήρως σε όσους είναι ασορτί με το ανήλικο τους μήπως και του αποσπάσουν το θαυμασμό.Κατανοώ και όσους δεν χωνεύουν τον εαυτό τους*.
Όμως δεν κατανοώ όσους περιμένουν μια οποιαδήποτε μέρα στο χρόνο, για να ζήσουν ζωή χαρισάμενη. Όσους περιμένουν κάτι να αλλάξει για να αρχίσουν να ζούνε. Είναι πολλαπλά τεκμηριωμένο ότι με καμιά μάσκα δεν θα ζήσουμε τον ευδαιμονισμό που μας λείπει.
Δεν μ' αρέσουνε τα πάρτι που βγάζεις τα απωθημένα σου παριστάνοντας κάτι άλλο. Διότι δεν εμπιστεύομαι ούτε τα απωθημένα ούτε και αυτούς που τα κουβαλάνε. Ιδιαίτερα με ενοχλούν οι ακρότητες, που αντί να εκδηλώνονται φυλάσονται σε μυστικά συρτάρια .
Την τρέλα του καρναβαλιού, αν δεν μπορεί να γίνει η καθημερινότητα μου, την αποστρέφομαι μια και είναι θλιβερό να μεταμφίεζεσαι σε κραιπάλη.Καταντάει το γλέντι να ειναι μια παρωδία από τις μέρες που θα θέλαμε να ζήσουμε. Κάθε μου κύτταρο συμπαραστέκεται στους ευδαιμονιστές που θέλουν πίσω την ηδονή της καθημερινοτητας.
Γι' αυτό δείξτε και σεις λίγο επιείκια, που μου λείπει η επιπολαιότητα της γιορτής...
(Οι σαλεμένοι γιορτάζουν όλο το χρόνο)
ΥΓ1 * Τις βάζουνε κουρούνες και τις βγάζουνε μοντέλα.Τόσο πια δεν χωνευουμε τον εαυτό μας. που μετά το τηλεριάλιτι της Αμερικής εμφανίστηκε και σχετική ελληνική εκπομπή! «...σας χαρίζουμε ένα καινούριο πρόσωπο, ένα καινούριο σώμα, μια καινούρια ζωή. Το ασχημόπαπο γίνεται κύκνος, η χρυσή μετριότητα μεταμορφώνεται σε βασίλισσα της ομορφιάς...» Δίαιτα, γυμναστική, επεμβάσεις, κατάλληλο μακιγιάζ, πλαστικά βυζιά, ανόρθωση του ηθικού και κατάπτωση της κάθε αξίας.
ΥΓ2 Θέλω να κάνουμε ένα πάρτι. Όχι γελοία συναθροιση δημοσίων σχέσεων, ούτε θλιμένο μπαλ μασκέ με κότες και κοκότες. Τέτοια εποχή όμως δεν μ' αρέσει... Ας τελειώσουν πρώτα οι χοροί που σαν βάρη περιττά μας φθείρουν, ας καταλαγιάσει και η κανιβαλική μας διάθεση και μετά θα φωνάξουμε όλους τους μποέμ για να γίνουμε όλοι μαζί κουρούμπελα. (εγγυημένα χωρίς καμμία δημοσιότητα για τους συμμετάσχοντες). Γιατί τη διασκέδαση πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά.