(Πολύ ωραία ακούγεται αυτό)
(β έκδοση συμπληρωμένη)
Πρόσφατα οι Radiohead (alternative rock μπάντα) έκαναν μια λιτή ανακοίνωση: «Το νέο μας άλμπουμ λέγεται "In Rainbows" και κυκλοφορεί από τις 10 Οκτωβρίου από το site μας. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το "κατεβάσουν" από το www.inrainbows.com πληρώνοντας από 0 έως 100 λίρες». Οι μάγκες ούτε λίγο ούτε πολύ άφησαν στην διακριτική ευχέρεια των χρηστών την πληρωμή. Αποτέλεσμα; Μέσω αυτής της ενέργειας, χωρίς τη διαμεσολάβηση δισκογραφικών, διαφήμισης ή άλλης προωθητικής ενέργειας, το «In Rainbows» κατάφερε σε μία εβδομάδα να «πουλήσει» 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα φέρνοντας στα ταμεία του συγκροτήματος 10 εκατομμύρια, όλα με εθελοντική πληρωμή!!!...
Επαναστατική πρακτική, ή πίστη στη δουλειά μας;
Ακόμη και αν είναι μια μελετημένη κίνηση μάρκετινγκ μοιάζει να κλείνει το μάτι σε επώνυμους αλλά και ανώνυμους δημιουργούς να διαδώσουν αντίστοιχα το έργο τους. «Δείτε τη δουλειά μου και αν σας αρέσει να ανταμείψετε τους συντελεστές αφήνοντας στο ταμείο κάποιο αντίτιμο». Ωραίο ακούγεται να λες τη χαρίζω δουλειά μου. Σε όποιον αρέσει ας πληρώσει όσα νομίζει. (Τι να κάνω, μ αρέσει να κοιμάμαι με αυτό το πλευρό και ας μοιάζει να αιθεροβατώ στο σκάφος πλάνη) Θυμήθηκα μ αυτή την ευκαιρία μια πειραματική σκηνή στο παρελθόν που μόνο στο τέλος και εάν σου άρεσε η παράσταση, πλήρωνες εισιτήριο.
…Άλλωστε είναι 4 το πρωί, μόλις ξύπνησα, νιώθω μια γλύκα να με πλημμυρίζει. Τι και αν με κυνηγούν υποσχέσεις και χρέη, η ζωή και πάλι είναι χάρμα. Φτιάχνω καφέ και πατάω enter. Πληκτρολογώ τις πρώτες λέξεις και σκέφτομαι κάποιους που ψάχνουν μια θέση στον ήλιο. Εκατοντάδες καθημερινά που εκτίθενται παραδίδοντας δείγματα δουλειάς, σε πρόσωπα-κλειδιά, με όνειρο μια σταδιοδρομία. Ναι η ονειρική διαδικασία είναι αυτή: σε ανακαλύπτουν, σε υμνούν και σου ζητάνε συνεργασία (που ήσουν τόσα χρόνια χαμένος). Άλλο, αν οι περισσότεροι αρέσκονται να πιστεύουν ότι αδικούνται (μέχρι τη στιγμή που τα κυνηγόσκυλα θα ανακαλύψουν τα τυχόν καλλιτεχνικά, εργασιακά, ψυχικά προσόντα τους).
Ότι τους βολεύει.
Όμως σε αυτούς που έχουν ανοιχτή καρδιά και μάτια που καίνε σαν φωτιά αλλά δεν τους κάθισε η ζαριά, αρκεί ένα μπουκέτο ανεμώνες, ένα χαμόγελο και μια πινελιά επιθυμίας για καύσιμο για να ανοίξουν τα φτερά τους σε ένα αργόσυρτο μοναχικό ταξίδι; Αυτή νομίζω είναι η ρητορική ερώτηση που διαχωρίζει τον κατ όνομα από τόν επί της ουσίας καλλιτέχνη . Οι διαφημιστές, οι προπαγανδιστές, τα promo girl, οι έμποροι, οι δημοσιογράφοι, η εταιρία, όλοι αυτοί που ονομάζουμε «σύστημα» υπακούνε στη φιλοσοφία του κέρδους και όχι στην ανάδειξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αντίθετα δίνοντας έμφαση στην πιο τραβηχτική εικόνα, ξέροντας ότι μετρά και η συσκευασία, επιλέγουν τα άλογα που θα ποντάρουν προσέχοντας το τελικό προϊόν να είναι ευπώλητο. Πολλές κακές δουλειές, πάμπολλες μέτριες και αναλογικά ελάχιστες αξιόλογες…
«Αυτά θέλει ο κόσμος», «μισοκουτσαβάκικα και πολύ βλάχικα υποστηρίζει το σινάφι εκ των έσω. Όχι αλογάκι μου, τόσα μπορείς εσύ. Αν πιστεύεις ότι αξίζεις ένα παραπάνω χειροκρότημα τράβα σε υπαίθρια αγορά και χόρεψε το χορό σου, παίξε τη μουσική σου ή δείξε τον πίνακα, ή μοίρασε φωτοτυπίες από το βιβλίο που έβαλες πάνω του τη ψυχή σου και να έχεις τη βεβαιότητα ότι θα πάρεις την δέουσα ανταμοιβή.
Αυτό προϋποθέτει ότι ο αγωνιστής θα διέλθει το ερεβώδες διάστημα της αμφισβήτησης της χλέβης, θα υποστεί και τις σφαλιάρες της πιάτσας και ήττες, πολλές ήττες. Σημασία έχει πόσο αντέχει… Πόσο είναι διατεθειμένος αυτές τις περίφημες αξίες, τις θεωρίες που πιπιλίζει τόσο καιρό να τις υπερασπίσει. Ότι θα χάσει όποιος παλεύει κομμάτια του εαυτού του, δεδομένο. Ότι θα αλλάξουν πολλά στη πορεία, γεγονός. Αλλά η ουσία είναι να μείνουν ανόθευτα τα λόγια της καρδιάς.
Άλλοι τα ονομάζουν «Ιδανικά» και άλλοι τα διαβάζουν «ινδιάνικα». Βεβαίως υμείς και ημείς όπως συμβαίνει σε κάθε παραμύθι είμαστε με τους καλούς, με τους λίγους, τους φευγάτους, τους κυνηγημένους, τους «λούζερ» που δεν τα παρατούν. Γιατί μέχρι την τελευταία ώρα που έχεις τα μάτια ανοιχτά, πάντα κάτι μπορεί να γίνει και όλα να αλλάξουν, το παλικάρι να σώσει την πριγκηπέσα από τα δόντια του άγριου δράκου ή ο αγαθός κυνηγημένος δράκος να εξέλθει του κινδύνου και να γυρίσει στη δρακουλίνα του.
Και ένα από τα λίγα πράγματα
που μπορώ να υποστηρίξω με βεβαιότητα
για όσους γενικά το παλεύουν στη ζωή τους,
είναι ότι όταν συσσωρευτούν πολλές ήττες,
κάποτε κάποιο ξόρκι θα τις μετατρέψει σε μια γλυκιά νίκη.
Για αυτό υπάρχουν ακόμη παραμύθια με νεράιδες και χάπυ-εντ.
Για αυτό και πάντα θα γοητεύουν αυτοί που χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, (από έρωτα, πίστη, πάθος, σκοπούς, αξίες), οι καταραμένοι που τρώνε τα σωθικά τους άσχετα αν έξω κάνουν τον καραγκιόζη για να ισορροπήσουν. Όταν μέσα τους βαράει ντάπα ντούπα το ταμπούρλο, η ανάσα αναδύει ένα χρωματιστό άρωμα…
Σας φιλώ
ciou!
ΥΓ Εκτός από τους Radiohead και οι Nine Inch Nails και οι Charlatans θα διανέμουν μόνοι τους την μουσική τους. Οι Oasis, ο Jamiroquai και η Μαντόνα, το σκέφτονται
