>Με μια ταραντέλα ή με ένα ταγκό είναι προτιμότερο να ξεκινάς τη μέρα; "Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά που θα κάνει άνω κάτω την λογική σου ..." >Μόνο το ραδιόφωνο μπορεί να σε καλμάρει προκειμένου να αντέξει το αναστατωμένο θυμικό σου, επικείμενο μποτιλιάρισμα στην Όλγας. >Αν όμως θες πίσω τη ψυχή σου, Ταγκό πρέπει να ακούσεις στο Μπουένος Άιρες, Πιατσόλα, στη "Μπαλάντα ενός τρελού". >θλιμμένες σερβιτόρες αποσύρονται σε μια γωνιά στην αίθουσα για να διαβάσουν πάλι και πάλι στο κινητό, “δεν θα βρεθούμε το βράδυ, έχω δουλειά”. >Παγκόσμια μέρα της αποταμίευσης σήμερα, Βρε ουστ! Όταν την ώρα της ευδαιμονίας τη δαιμονίζεις αποταμιεύοντας το ευ για αργότερα, μην αναρωτιέσαι γιατί πάντα κάτι θα πάει στραβά στη ζωή σου. >Έντεκα νεκροί από τροπική καταιγίδα στην Αϊτή. >Ανατιμήσεις, παιδική κακοποίηση, σε άνοδο οι τιμές πετρελαίου. >Κηδεύεται ο Τζίμης Μακούλης, τον θυμάμαι στα παιδικά μου να τραγουδάει «τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδιά» και τη μάννα μου στα σοβαρά να μουτρώνει, όταν ο πατέρας μου για να την σκανιάσει, το σιγοψιθύριζε. >Το φεστιβάλ τραγουδιού προσκαλεί τους Θεσσαλονικείς, έρχονται ο συγγενείς για κλακαδόροι και οι Αθηναίοι για βραδιές με θαλασσινά και βαριές σάλτσες. >Ποιος νοιάζεται… όταν στο ¨Δίφωνο¨ που κυκλοφορεί παίζει Μαρίκα Νίνου με Έλλα Φιτζέρλαντ. >Πότε ένα τραγούδι μπορεί να μας κάνει κομμάτια; Ποτέ θα απαντούσε ένας σοβαρός συνομιλητής. >Για αυτό ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένας ασόβαρος δημιουργός, που αναμοχλεύει πάνω από όλα, τα συναισθήματα Του. >Ο καιρός στη Θεσσαλονίκη βαραίνει, τα σύννεφα βγαίνουν κάθε μέρα όλο και πιο σκούρα αλλά όσο και να βρέξει, δεν θα καταφέρει ποτέ να “γράψει” σωστά στο βρεγμένο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή. >Αλλά τι να προλάβεις όταν ο ήλιος δύει λίγο μετά τις 5, είναι απελπιστικά μικρή η μέρα! >Και όμως αυτό το καλντερίμι που αντανακλά στη βροχή το φως χρωματιστά, υπάρχει και επιπλέον διανυκτερεύει! Στο Παρίσι, στη rue de Lappe! >Εδώ είναι αλλιώς, αλλιώτικη η μέρα, ξημερώνει, κουβαλώντας ζωή, νόστο, θάνατο, τόσο ίδια με τη προηγούμενη. >Και θα συναντήσω τους ίδιους ανθρώπους και σήμερα, στη διαδρομή, στη δουλειά. Μετά τη δουλειά και στο σεργιάνι. >Πόση ώρα κρατάει αυτό είναι μια ανόητη ερώτηση. >Περνώ πλάι από ένα υπόγειο διαμέρισμα της Κασσάνδρου, θυμήθηκα το υπόγειο στη Σκιάθου που κάθε μεσημέρι η γειτόνισσα έβγαζε στο δρόμο ένα πιάτο με αποφάγια και σ ένα κεσεδάκι με γιαούρτι, γέμιζε νερό, να ξεδιψάνε τα αδέσποτα. >Αν και απόμακροι οι περισσότεροι διαβάτες περπατάνε κουβαλώντας το θρόνο τους, με εκείνο το βιαστικό βάδισμα αυτών που δεν θα πάνε πουθενά. >Μπορείς να διακρίνεις στα μάτια τους να παίζουν πάνω-κάτω τα ίδια απελπιστικά ερωτήματα. >Αυτή σκέφτεται «πόσο απαραίτητη του είμαι», αν μπορούσε να ακουστεί θα έλεγε όλα, όσα κρατάει κρυφά, όσα δεν λέγονται παρά μόνο όταν τα σώματα είναι γυμνά σ ένα κρεβάτι, (δεν καταλαβαίνει όσους δεν γονατίζουν). >Αυτός σκέφτεται, δεν έχουμε δεξί μπακ, ζόρικα θα είναι τη Κυριακή. >Αύριο θα αλληλοοικτίρονται για όσα δεν ειπώθηκαν τότε που έπρεπε. >Βαδίζουν με τα χέρια στις τσέπες, κρύωσε ο καιρός, σιχαίνομαι το κρύο μακριά από το σπίτι μου. >Τα αγαπημένα απροσάρμοστα ζευγάρια, τι θλιμμένα και σιωπηλά μάτια είναι αυτά… Άραγε έχει όμορφα δάχτυλα να πιστέψω ότι την ερωτεύτηκα; > Και αυτό τώρα είναι αυτοσαρκασμός; >Είναι τελικά βλακεία να προσπαθώ για νιοστή φορά να μαντέψω τι σκέφτονται οι περαστικοί. Μπορώ να ρωτήσω >Πονάει το γόνατο μου, ο καιρός αλλάζει, άλλο κουσούρι της μηχανής. >Οι περισσότεροι μιλάνε από μέσα τους. >Πως τότε τα αρώματα θα έρθουν σε επαφή με τις σκέψεις, σφραγίζοντας την επιθυμία με μια υποσχεση; >Δεν γίνονται θαύματα, υπάρχουν όμως θαυμάσιες ευκαιρίες για ζωή. >Και στατιστικά τουλάχιστον, δεν γίνεται να είναι κάποιος, πάντα κατώτερος των προσδοκιών. >Πόσο ύποπτα οι τυχαίες σκέψεις, μυρίζουν πεπρωμένο… >Αυτή την εποχή μεθάνε καλύτερα με Beaujolais Nouveau συνοδεία με foie-gras, ή στα καζάνια με τα τσίπουρα, με ελιές και πιπεριές; >Όποιος δεν μέθυσε για μια γυναίκα, την ομάδα του, έναν βλακώδη λόγο και δεν έκλαψε όσο έπρεπε για μια απιστία, ζει βίο αποστειρωμένου χάνου. >Ποιος ηλίθιος έβαλε αυτή τη πινακίδα μπροστά στη τρύπα στα συμμαχικά νεκροταφεία; Πως θα γίνονται τώρα οι αποδράσεις; >Ο πλανόδιος με τα φτερά άλλαξε γειτονιά, σ αυτή δεν του έδιναν άδεια μικροπωλητή. >Αλλά η ουσία παραμένει ότι είμαστε ετοιμόρροπα πτώματα που υπολειπόμαστε σε πάθος (για αυτό ψάχνουμε δανεικά φτερά)!
>Ας πιούμε στην υγεία των απόντων.
>Pourquoi-pas?
