Σε ένα χωριό, ο κάθε υποψήφιος που αποφάσιζε να μετέχει στα κοινά ήταν δαχτυλοδειχτούμενος, γνώριζες το ποιόν του από μωρό παιδί, τον έβλεπες να μεγαλώνει, να σπουδάζει, ήξερες αν ήταν εργατικός ή τεμπέλης, αν ήταν μνησίκακος, αλλά πολύ περισσότερο είχες ακούσει τις ιδέες του σε ανύποπτο χρόνο. Σε μια μεγάλη πόλη που μοιραία το άτομο χάνεται στο πλήθος λογικά η πλειοψηφία αδυνατεί να εκφέρει προσωπική άποψη από πρώτο χέρι
…………………………………………………………………………………….
Αυτή την έλλειψη πληροφόρησης αναλαμβάνουν να καλύψουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ), παρουσιάζοντας όμως διαφορετικές εκδοχές. Υπερασπίζοντας υποτίθεται το κοινό καλό, παίζουν το ρόλο του κόλακα και του συκοφάντη. Έτσι οι δικοί μας υποψήφιοι ¨σκίζουν¨ σε κάθε εμφάνιση, αποστομώνουν τους κακόβουλους και οι ¨άλλοι¨ υποτιμητικά γίνονται ο Γιωργ-άκης, Κωστ-άκης, Λογιστής, Ψεύτες, Αμερικανάκι και άλλα προσβλητικά σχόλια.. Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται σε ένα κόμμα κολακεύουν τους δικούς τους και αντιμετωπίζουν μετά βδελυγμίας και ως κοινούς συκοφάντες όσους τους εναντιώνονται. Κάθε πλευρά κατηγορείται από την αντίπαλη, ότι είτε ψεύδεται κατά παραγγελία και κατά συνθήκη, είτε βάζει παρωπίδες στα κακώς κείμενα των δικών της. Το κομμάτι των Ενημερωτικών Μέσων που απομένει και δείχνει να εμφανίζεται λιγότερο δογματικό σε μια χρωματιστή πραγματικότητα αποτελεί μια θλιβερή μειοψηφία μπροστά στο σύνολο αυτών που παραμένουν κακόγλωσσοι
………………………………………………………………………………….
Αλλά και κατά πόσο και οι ίδιοι οι Πολίτες σκεπτόμενοι καλόβουλα και ψηφίζουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, φαίνεται χαρακτηριστικά στη στάση που κρατάνε. Ποιος υποψήφιος θα τολμήσει να πει φανερά πχ ότι αναλαμβάνοντας ένα υπουργείο θα ευνοήσει περιοχή διαφορετική από τη περιφέρεια του γιατί αυτό επιτάσσει το Εθνικό συμφέρον και θα περιμένει να ξαναεκλεγεί; Πόσες περιπτώσεις έχουμε απειλών από οπαδούς ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων (χιλιάδες ψήφους) ότι αν δεν γίνει το δικό τους θα μαυρίσουν το κόμμα; Υποσχέσεις και από τα κόμματα για μονιμότητα στους έκτακτους, δουλειά στους άνεργους, επιπλέον παροχές σε κάποιες ομάδες του πληθυσμού. Με απύθμενο θράσος κάθε ένας, κάθε ομάδα και κάθε περιοχή και μέσω των πελατειακών σχέσεων που υφαίνονται - επιδιώκει να τοποθετήσει ¨το δικό της¨ πρόβλημα και να προωθήσει τον ¨ντόπιο¨ υποψήφιο με κυριαρχούσα τη λογική ότι πάνω από όλα θα φροντίσει για τη πάρτη τους. (Εις βάρος ποιού; προφανώς κάποιας διπλανής περιοχής, άλλης επιχείρησης, άλλου υποψήφιου, άλλης κοινωνικής ομάδας και πιθανώς και με μεγαλύτερες ανάγκες) ……………………………………………………………………………..
Κατά πόσο ευνοούνται οι κάλλιστοι (επιστήμονες, λόγιοι, ποιητές, ερευνητές, τεχνοκράτες) που αυτοί κανονικά θα έπρεπε να απαρτίζουν τις λίστες των κομμάτων, φαίνεται από τους Αθλητές, Ηθοποιούς, Παρουσιαστές, Δημοσιογράφους και Καλλιτέχνες οι οποίοι και πετυχαίνουν εύκολα να εκλεγούν με πιθανότητα το μοναδικό προσόν που διαθέτουν να είναι η ευρύτατη δημοσιότητα τους. Η μάζα προτιμά αυτό που λάμπει, αυτούς που κραυγάζουν. Και καμιά παράταξη φοβούμενη την απώλεια ψήφων, δεν κάνει κάτι, για να προκρίνει περισσότερους από αυτούς που αποδεδειγμένα ασχοληθήκαν με τα κοινά έδειξαν ήθος και παρήγαγαν έργο.
…………………………………………………………………………….
Παράλληλα οι επαγγελματίες της επικοινωνίας αναλαμβάνουν να ρετουσάρουν την εικόνα του κάθε υποψηφίου. Τι γραβάτα να φορέσει, πόσα κιλά να χάσει, πώς να βελτιώσει τη προφορά, πώς να κουνάει τα χέρια, τις φωτογραφίες που θα δημοσιευτούν και φυσικά ποιες εικόνες θα εξαφανιστούν. (φαντάζεστε έναν πρωθυπουργό να σκαλίζει τη μύτη του;) Με λίγα λόγια εάν κάποιος είναι κακομούτσουνος ή είναι κουσουρλής όσο λαμπρό μυαλό και να κουβαλά, δεν έχει καμιά τύχη …
………………………………………………………………………………..
Το δια ταύτα:
σε ένα κοινό με ελλιπείς γνώσεις που βρίθει από ιδιοτελή συμφέροντα, φθάνει μια εικόνα που κανείς δεν γνωρίζει πόσο απέχει από την πραγματικότητα, μια στρεβλή εικόνα που ευνοεί μόνο τις κάμπιες.
Όχι δεν εμπιστεύομαι αυτή τη Δημοκρατία, ούτε όλους αυτούς που ψηφίζουν
(..άλλωστε και ο ¨παγκόσμιος¨ κυβερνήτης (Μπους) με παρόμοιες «δημοκρατικές» διαδικασίες προκρίθηκε).
«Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος…»
