Θα ήθελα…
Να δω το κόκκινο της φωτιάς και την ώχρα από τους αμμόλοφους στην όαση Φαγιούμ της Σαχάρας.
Να είχα τη λογική να εγκαταλείπω όταν βρίσκομαι σε ακραίες συνθήκες.
Να εξαφάνιζα τους μονοδιάστατους, αυτούς με τη συλλογική αντίληψη και τη διαμορφωμένη μνήμη που πιστεύουν μόνο ότι βλέπουν τα μάτια τους.
Να φύγω για Αμοργό.
Να προηγηθεί το Μικρό Πάπιγκο για να μεθύσω πλάι σε φίλους.
Να ζούσα την 28η Μαΐου 1955 να χάζευα με τη Καλλας στη Σκάλα του Μιλάνου.
Να περνούσα μια βραδιά στου Ζαμπέτα.
Να έβλεπα από κοντά τις εκτυφλωτικές αντανακλάσεις του ήλιου στα βράχια του Γιουατάν στο Μεξικό.
Πάντα να πιστεύω, πιστεύεις, πιστεύει, πιστεύουμε, πιστεύετε, πιστεύουν σε κάτι…
Κάθε φορά που με τσιμπάει μια μέλισσας να μοιάζει με φιλί φιλομειδής νεράιδας.
Να λέω εύκολα παραιτούμαι χωρίς ανόητους εγωισμούς.
Να έχω το θάρρος να μην τα παρατώ.
Να χτυπήσει μια μέρα το κουδούνι μου οι φίλοι μου και να μου κάνουν έκπληξη με 2 μπουκάλια Nuit de Saint Georges του χίλια εννιακόσια εξήντα κάτι.
Να κάνω κομμάτια όποιον αλήτη τολμήσει να αγγίξει αυτά που αγαπώ.
Να πάμε το καλοκαίρι ταξίδι με μηχανές στη πρωτεύουσα της Καταλανίας και στη κεντρική πλατεία να φωνάξουμε «Barcelona mes que mai».
Να περάσω κάποτε μια νύχτα κάτω από τα αστέρια της Τήλου, παραμάσχαλα με το «Χαμένο νησί» του Καραγάτση.
Να στήσω καρτέρι να πιάσω τη στιγμή που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να με νανουρίζει τα βράδια ένα μελίρρυτο ξωτικό προσπαθώντας να με αιφνιδιάσει ευχάριστα με αποσπάσματα από τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες».
Να αποκαθηλώνω μνήμες άσχημα καδραρισμένες.
Να βουτούσα σ ένα ναυάγιο που να είχε ένα θησαυρό στο αμπάρι.
Να κερδίσει τον ύστατο αγώνα αυτή που χαροπαλεύει.
Κάνοντας όνειρα και ακολουθώντας πόθους φαίνεται να συνυπάρχεις με φαντάσματα που μόνο εσύ βλέπεις, και φωνές που ξεπηδάνε από τις πιο κρυφές γωνιές. Άλλοτε ακούς μελωδίες από αυτές που μόνο ένα ξημέρωμα κάτω από καστανιές που τρυπάνε οι πρώτες ακτίνες του ήλιου ή σε μια έναστρη νύχτα αρμόζει να υποδέχεσαι. Κάθε ονειροπόλος έχει μια άνευ όρων εξάρτηση από τις πλάνες του. Έτσι μια και πλανιέται κατά βούληση και κατά τύχη, είναι ο μόνος που μπορεί στα όνειρα να ανακαλύψει τους κρυφούς διαδρόμους της πραγματικότητας. Ακλόνητη αλήθεια ότι η κάθε πλάνη αναμφισβήτητα γεννά μια νέα αρχή με πολλές κατευθύνσεις.
Βγάζοντας οργή αποσυμφορίζεται ο εγκέφαλος, απαλλάσσεται το μέσα μας από τον πρωτογονισμό του, απαλύνει η ψυχή εξατμίζεται το καταχωνιασμένο βίαιο κομμάτι. Είναι η απόλυτα φυσιολογική αντίδραση στη κοινωνία των υποκριτικών τρόπων της αναστολής και της συγκράτησης που διαπλάθει άτομα υπάκουα και απαθή, αμέτοχα με κακοφορμισμένα αισθήματα υποχρεωμένα να συμπεριφέρνονται κατά το πρέπον σχεδόν λησμονώντας το τι κρύβει η καρδούλα τους.
Έχοντας πίστη σε ένα θεό, ένα βασιλιά, ένα πρόσωπο, μια ιδέα, έχεις ένα εν ενεργεία ισχυρό συναίσθημα που σου διαθέτει ένα όνομα να σιγοψιθυρίζεις πάνω στη μάχη. Σου προσφέρεται αφειδώς δύναμη και τόλμη για να κάνεις το επόμενο βήμα υποτάσσοντας τη λογική και ας είναι ένα τρελό ταξίδι χωρίς πυξίδα που με σπασμένο πύργο ελέγχου, οδηγεί στο λάθος δρόμο. Κάθε πιστός δηλώνει παρόν στη ζωή και παρόν στα λάθη. Κάθε λαθεμένη επιλογή, ακόμη και πίστης σε βοηθά να ωριμάζεις.
Το τρίπτυχο όνειρα - οργή – πίστη, αφενός σε βοηθά να συνάπτεις καλύτερες σχέσεις με τον εαυτό σου, αφετέρου συντελεί στο να επιβιώνεις χωρίς να ντρέπεσαι, κάνοντας στο παιχνίδι τη δική σου κίνηση.
Και αυτός που κινεί τα πιόνια κάνει πάντα δύο σκέψεις:
μια συναρπαστική και μια χαμένη.
