Ξουτ καταραμένο 2003

Θεσσαλονίκη
Τέλη Δεκέμβρη 2003
Θείε Βασίλη...
Αν ήμουν "μοντέλα" στο Nitro ή υποψήφιος σε πασαρέλα του Αντένα, θα έλεγα ότι «θα ήθελα να αλλάξω τους ανθρώπους», «με νοιάζουν τα παιδιά όλου του κόσμου», «η Ειρήνη» και άλλα ιδεατά και θεάρεστα για να με χειροκροτήσουν οι ανεγκέφαλες κεφαλές.
Eγώ αντίθετα, που είμαι ένα τίποτα... ένας ασήμαντος στο πλήθος, θα τα ήθελα όλα αυτά αλλά δεν είμαι αφελής...
Πως μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τον κόσμο;

Θα με βοηθήσεις μήπως εσύ;

Ξέρω τι θα μου πεις... δεν είμαι παιδί, όλα δεν γίνονται...
Αν λοιπόν έλεγες ότι πρέπει να διαλέξω, θα προβληματιζόμουνα
... δεν ξέρω τι θέλω πιο πολύ... γι αυτό τουλάχιστον «είθε εσύ ο γραφικός θείος Billakos να μου φέρει ένα ζευγάρι φτερά ώστε όλα όσα πλέκουν παγίδες στα μονοπάτια της ζωής μου, ότι με πάει πίσω σαν άνθρωπο, να τα υπερπηδήσω».
Και αναρωτιέμαι... θα το έκανες;
Θα με παραμύθιαζες με φτερά και αγγέλους;

Κουράστηκα... τόσα χρόνια, ίδιο το παραμύθι σου...
Αλαφροΐσκιωτος είσαι! που όλο χάνεις το δρόμο σου, στη μοναδική ώρα που νυχτοπερπατάς κακομοίρη... Ή πάλι μπορεί καμιά μαντόνα να σου πάρει τα μυαλά και να παραμείνεις εσώκλειστος στην οικεία της, ενώ εγώ σε περιμένω
Δεν σου έχω εμπιστοσύνη, γι αυτό ένα σου λέω...
σε διαγράφω!

Εγώ και όσοι εμπιστεύομαι ... Δεν θα το βάλουμε κάτω
Και στο τέλος, όπως γίνεται και με όλα τα "κακομαθημένα" παιδιά...
Θα γίνει το δικό μας Όχι από τύχη... αλλά επειδή θα διεκδικήσουμε ότι θέλουμε για να μας τύχει. Και καταργώντας όσα μ έμαθες από παιδί, τις ευχές, τα μακάρι, τα αχ να μου έφερνες, βαχ να είχα την τύχη, και τα άλλα εκμαυλίστηκα σου τερτίπια, θα καταργήσουμε τις αποστάσεις από το σώμα στο μυαλό. Κάθε τρελό που μας λένε, ότι δεν μπορεί, δεν γίνεται, θα το παλέψουμε, για να γίνει πατώντας τις αρρώστιες του σώματος και του νου. Δεν έχουν νόημα τα μεγάλα λόγια, οι δηλώσεις. Πράξεις θα κάνουμε όπου και όποτε μπορούμε για να διεκδικήσουμε ότι μας αξίζει. Θα αποδείξουμε ότι κάθε πέρυσι μπορεί να είναι χειρότερο… από το χρόνο που θα διανύσουμε.

Τις επιθυμίες και τα φιλιά μου - πολλά φιλιά- για το 2004 τα στέλνω μόνο σε όσους αξίζουν και το παλεύουν στον δικό τους μοναχικό αγώνα. Βλέποντας τον προσωπικό αγώνα του καθενός, έμαθα ότι κέρδος δεν προκύπτει μόνο από τον τερματισμό.
Είδα ότι καβάλα καθένας στο άτι του, με φόρα... μπορεί να γενεί πρωταθλητής εκεί που επιθυμεί. Γι αυτό και μόνο αξίζει το 2004 θα ξανοιχτούμε...
Με τη συνείδηση μας
Με τη καρδιά
Με το μυαλό...
για να ξεπεράσουμε ότι προσβάλει την αισθητική μας και το ανθρώπινο γένος
Στο χέρι μας είναι η συνταγή να πετύχει
Ένας και όλοι μας


Ξουτ καταραμένο 2003

Ένας ακόμη πόλεμος στον Περσικό φέρνει τις κοινωνίες με τις ανύπαρκτες συνειδήσεις τους αντιμέτωπες με τον εαυτό τους ενώ η όμορφη Βαγδάτη καιγότανε. Μετά σιωπή... Στη Μέση Ανατολή θρηνούν τα χαμένα παιδιά τους. Το διαστημόπλοιο Columbia το με επταμελές πλήρωμά συντρίβεται στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Η άτυπη πνευμονία τρομοκρατεί όλο τον κόσμο, η νοτιοανατολική Τουρκία ισοπεδώνεται. η Σουηδία θρηνεί την δολοφονία της Υπουργού Εξωτερικών Aννα Λιντ... Εμείς θρηνούμε τα αδικοχαμένα παιδιά του λεωφορείου στα Τέμπη. Ο "ηθοποιός" Σβαρτσενέγκερ εκλέγεται για να ασχοληθεί με τα κοινά και προβληματίζει για τον κοινό νου των ψηφοφόρων ανά τον κόσμο και τις αποφάσεις της μικρόνους πλειοψηφίας. Χιλιάδες αρνητικά παρόμοια περιστατικά σε όλο τον κόσμο Παντού τα ίδια σκέφτεσαι... Ακόμη μια χρονιά που κυριαρχεί η υποκρισία και που η διαβρωμένη πλευρά της κοινωνίας βυθίζεται στη σαπίλα. Και αν εδώ προσθέσεις χωρισμούς, καταστροφές, απώλειες από φυσικά ή μη αίτια, έρχεται να συμπληρωθεί το παζλ των χαμένων ευκαιριών της ανθρωπότητας...

Όμως αν διεκδικούμε να ζήσουμε με ψηλά το κεφάλι, δεν θα παραμείνουμε αδρανείς περιμένοντας κάποιον "Αγιο" ή σωτήρα να μας βοηθήσει. Εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ξεκινώντας από τον εαυτό μας

Κάλλιστον ήμαρ

(Ηλιόλουστη μέρα μετά από μπόρα)

Χαμογέλα, άνθρωπέ μου
Χαμογέλα...
Τώρα που οι μέρες είναι κρύες
κι οι νύχτες μας μοναχικές...
Σκυφτός περνάς από την πόρτα
γιατί δεν βρήκες το τετράφυλλο τριφύλλι
Σκόνταψες και έπεσες ψάχνοντας...
Σε έπιασε το παράπονο
Πήδα από το τραίνο της φυγής όμως...
γιατί και στη ζωή ...
«τα πάντα ρει»
Οι μεγάλοι χειμώνες,
οι μεγάλοι οι δρόμοι κάποτε τελειώνουν...
Χαμογέλα
Και εγώ θα σε αγαπώ...

Χαμογέλα μου
Και εγώ θα σε πάρω μαζί μου
στο καράβι του Καββαδία
να χορέψουμε στο μενεξελί των δειλινών,
που κάποτε ονειρεύτηκες...
Χαμογέλα μου
Μη μου κρύβεις κάτι που ποθώ,
... αυτό το μαγικό σου χαμόγελο
Δώσε
«χρώμα στη ζωή μου ανατέλλοντος ηλίου»
και εγώ θα βάλω φτερά
να αγκαλιάσω τη γη, τον ουρανό...
γιατί θα καμαρώνω το φως που έχεις στην
καρδιά σου
Και αν κάνεις λάθος δεν θα χάσεις
την εκτίμηση, ούτε την αποδοχή μου

Γεια και χαρά σε όλους σας !

Υ.Γ. Κάπου κάποιος κρατάει ένα τσουβάλι χαμόγελα έτοιμος να τα αδειάσει για σένα ...
Εσύ μόνο τη μιζέρια βάλε στο τσουβάλι του Billy να την πάρει μαζί του (ανταλλαγή δεν θέλει ο Άγιος;)

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ

Από τα μέρη του Βορρά ταξιδεύοντας πάνω στην Αργώ, παρέα με τους ποντοπόρους κωπηλάτες, με πορεία για Κολχίδα στη Μαύρη Θάλασσα... Το χρυσόμαλλο δέρας είναι απλά η αφορμή.

Σ' αυτό το ταξίδι αναδύονται παρθένα εδάφη και αναβλύζει το μεγαλείο κάποιων ψυχών...
Θελήσαμε να γεμίσουμε με βιβλία μια άδεια βιβλιοθήκη
Στις Φυλακές Διαβατών
Κάποιοι ανταποκρίθηκαν
Ειλικρινά δεν περιμέναμε να 'ναι τόσοι πολλοί...
Συγκεντρώσαμε μέχρι σήμερα πάνω από 2.000 βιβλία
Κάποιοι "επώνυμοι" κάποιοι "ανώνυμοι"
Τι σημασία έχει...

Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή με την Κυρία που μας έφερε βιβλία, αρνούμενη να δώσει το όνομα της. Αργότερα έμαθα ότι και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μας δεν άφησαν τα στοιχεία τους...

Τι μπορώ να πω...
Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο

Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Τα φεστιβάλ τα αντιπαθώ, όπως κάθε τι που γίνεται «θεσμός».
Συμμετέχω γιατί αγαπώ τον κινηματογράφο.
Μου έχει χαρίσει απλόχερα πολλές στιγμές συγκίνησης.
Διατηρώ το δικαίωμα της χαλαρής παρακολούθησης μέσα από την οπτική της διακωμώδησης και της ανατροπής του δημιουργού με την ανεμελιά ενός εφήβου, συνδυάζοντας την αισθητική και την μη σοβαρή διάθεση του υπερήλικα πολίτη. Όμως εκνευρίζομαι με όσους ταυτίζουν την έννοια της τέχνης με τον προβληματισμό. Ίσως γι' αυτό βαριέμαι τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των κριτικών. Δεν υπάρχουν μέτρα στην τέχνη! Πρέπει να προστατεύουμε την αυθαιρεσία της και τον αυθορμητισμό της.

Αποφεύγω σκέψεις του τύπου «γιατί μου αρέσει;». Δεν έχω βάθος (και δεν λυπάμαι διόλου γι' αυτό), παρά μόνο ύψος. Πάντα, μέσα στην καταιγίδα ενός φιλμ, έχανα ένα κομμάτι και κέρδιζα ένα άλλο. Οι γνώμες για την ίδια ταινία εκ διαμέτρου αντίθετες. Παρακολουθώντας το έργο εκτροχιάζομαι. Και μέσα από τον εκτροχιασμό ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά. Λογικό δεν είναι; Αφού έχουμε διαφορετικό αποκωδικοποιητή.

Ούτε έχω κόλλημα με τη μαγεία της αίθουσας, τα Dolby surrounds κλπ. κλπ. Δεν μου κάνει, δεν με αγγίζει. Αν είναι να δω μια ενδιαφέρουσα ταινία, επιλέγω και το video.
Η δεύτερη πλευρά μου, όμως, τις πιο βαθιές νύχτες με οδηγεί στις σκοτεινές αίθουσες. Λατρεύω τις ιστορίες νουάρ, το παιχνίδι χωρίς κανόνες, με πλήθος ανατροπών. Κάποιες από αυτές διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου, σημάδεψαν τη ζωή μου. Εκεί είναι που θέλω πάντα να έχω μια παρέα και ας μην ανταλλάσσω ούτε μια κουβέντα. Δεν είναι οι ταινίες που με τραβάνε, αλλά οι θεατές.

Σήμερα διατηρώ έναν ανεξέλεγκτο πόθο γι' αυτά τα πλάσματα της νύχτας μου - η μέρα δικιά τους - που πηγαινοέρχονται βαδίζοντας πάνω κάτω και κυκλοφορούν σε φεστιβάλ και συναυλίες. Ίδια πρόσωπα θα δεις είτε πας στους U2 είτε στο φεστιβάλ κινηματογράφου, να βιώνουν κρυφά την πλευρά της απόγνωσης. Πρόσωπα χαμένα στο πλήθος, παραδομένα στους δαίμονες τους, σε δυνάμεις ακατανίκητες που σε παραλύουν...
Αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες...

Με συγκινούν όσοι θα επέλεγαν κάποια φορά να κόψουν τις φλέβες τους ή θα μπορούσαν να είναι έγκλειστοι σε άσυλα. Ψυχές που συχνά ζουν στο έρεβος. Ξέφυγαν από την οθόνη, δεν είναι «cult» για να γράφουν γι' αυτούς τα περιοδικά, περιφέρονται έξω από κινηματογραφικές αίθουσες, φτιάχνουν ποιήματα, βλέπουν τρελά οράματα και δεν κοιμούνται τις νύχτες. Και πάντα ντυμένες στα μαύρα, αυτές οι ψυχές ξεχωρίζουν από τα σκοτάδια, γιατί μέσα στην αγάπη και στο μίσος είναι ακόμη πιο πένθιμες. Όποιοι νομιμοποιήθηκαν και έγιναν «φεστιβαλικοί» μέσα μου ξεπεράστηκαν. «Παραφροσύνες» θα πει κάποιος... ναι, από αυτές που δεν γεννάνε ούτε οι ενέσεις ούτε βρίσκεις μέσα στο οινόπνευμα. Ανήκουν στους αυτόχειρες των ηπείρων.

O μόνος λόγος, λοιπόν, που πάω στα φεστιβάλ είναι για να ανταμώσω αυτά τα πρόσωπα που, σιωπηλά παρακολουθώντας, ήταν και παραμένουν «εκτός» ενταγμένα στη σιωπή. Και, κρίνοντας περισσότερο τα αποτελέσματα από ό,τι τις προθέσεις, στο μυαλό μου παραμένει πάντα καρφωμένο «μακάριες οι καταραμένες ψυχές, που δε βρίσκουν ανάπαυση και ψάχνουν πέρα από την οφθαλμαπάτη του λόγου ή της εικόνας». Υπάρχει λύτρωση;


Δίσκος εβδομάδας σπανιότατος

Mary Lou Williams
From the heart
Το «From the heart» σε άλλες εποχές το άκουγα όλη νύχτα με χαμηλωμένους τους προβολείς και σκοτεινή διάθεση. Ο ρυθμός της jazz να με γεμίζει και να με αδειάζει σαν βεγγαλικό. Δηλώνω εξαρτημένος...

Vision Zero

Μερικές ερμηνείες της λέξης vision είναι: ορατότητα, όραμα, φάντασμα, διορατικότητα. Ζero είναι πάντα το μηδέν.
Acroama
Acrorama
Aenigma
Amnesia
Anamnesis
Ananym
Anomia
λέξεις Ελληνικές στην αγγλική, που κάτι σημαίνουν.

Λένε ότι, μια στιγμή πριν πεθάνεις, όλη η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά από τα μάτια σου. Κάποιοι που έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο είδαν.

Μου είπαν για τον χ που μετά 40 χρόνια γάμου χωρίζει. Η γυναίκα, που κινδύνεψε να πάει στον άλλο κόσμο, αλλάζει, παρατάει άντρα, παιδιά, σπίτι και ξεκινάει νέα ζωή. Το ζευγάρι που κάποτε σέβονταν ο ένας τον άλλο, τώρα απομακρύνονται, δεν τους αρέσει ο τρόπος που ζούνε. Κάποιος αλλάζει δουλειά για να νιώσει καλύτερα.
Πόσοι έχουν το σθένος να το κάνουν;

Με κρύο αίμα μοιάζει. Ποιο βλέμμα, όμως, μπορεί να καταγράψει κάτω από τη σάρκα το αίμα που κυλάει και τους παλμούς της καρδιάς, όταν τρυπιέσαι καθημερινά για μια δόση από την ινσουλίνη σου για να ζήσεις; Ποιος μπορεί να μετρήσει τις δόσεις;

Έχω τόσα πολλά κατά νου. Παράδειγμα, τα λευκά ποτά που είναι θάνατος για το στομάχι.
Με χιούμορ καταθλιπτικό, μάτια κλειστά, καρφώνομαι στη φαντασία μου σ’ ένα όστρακο που μοιάζει χελιδόνι. Ο λάγνος τίγρης, λέει, σε τρώει. Μπα, δεν κινδυνεύουμε από αιλουροειδή. Μόνο τη νύχτα από τα προβατάκια που γίνονται κτήνη και μας τρώνε. Σιωπές και ενδοσκοπήσεις που λένε τόσα.

«Πάμε Λονδίνο», λέει ο φίλος από την Κέρκυρα, «για τρεις μέρες μόνο». Τι να μου πουν οι ξενέρωτοι Εγγλέζοι; Λαχταρώ για άλλο ένα βράδυ στην Κωνσταντινούπολη στο Σιραγάν, στο Τζιράν που λένε οι Τούρκοι. Αλλά αυτήν τη φορά θέλω να ακούσω Ουμ Κουλσούμ και όχι Άντζελα Δημητρίου. Και να δω δελφίνια στο Βόσπορο, παίρνοντας το καραβάκι από το Εμίνονου. Δεν ξέρω τους δεσμούς που με δένουν, μόνο ότι είμαι δέσμιος φαντασμάτων. Ίσως για αυτό τώρα σειρά έχει το Κάιρο, ή να πάω κάπου πιο μακριά. 24 ώρες να ταξιδέψω με το αεροπλάνο, να ξορκίσω τα φαντάσματα. Αλλιώς Lisbon, Σάββατο πρωί, στο παζάρι της μεσαιωνικής Ευρώπης. Μεσημέρι να ρεμβάζω σε ένα μαγαζάκι στην άκρη της Ευρώπης και μετά να γίνω τύφλα με Quinta do Porto Ferreira δεκαετίας στο μπαρ του Μαροκινού, με τις πορσελάνινες κούκλες, τους ψεύτικους στρατούς και τα κρεμασμένα αεροπλανάκια.

Απροσπέλαστα τα όρια που μπαίνουν, μόνο με παραβάσεις καταργούνται. Προσπαθώντας, λοιπόν, να κυοφορήσουν οι παραβάσεις, δημιουργούμε ισορροπία μεταξύ του όλου και του τίποτα. Παρακαλώ μια χορήγηση άδειας για το πτώμα (για τη μεταφορά).


Στίχοι της εβδομάδας

Παύλος Σιδηρόπουλος
Υποκριθείτε

Υποκριθείτε σε κείνον που τιμά / σε κείνους που γεμίζουν τα κενά του σατανά /
στην ύπαρξή σας / Υποκριθείτε στον φονιά που δεν μπορεί / ν' αντέξει την επόμενη στιγμή / και κρίνει αλλιώς από την κρίση / τη δική σας / Σ' αυτόν που κυνηγά το θάνατο χωρίς ιδανικά / γιατί μονάχα κυνηγώντας τον αισθάνεται πως ζει / και νιώθει ακόμη / Υποκριθείτε στους αντάρτες στα βουνά / που οι νόμοι σας δεν τους ανήκουν πια / και το πεδίο των μαχών τους / έγινε η πόλη / Στους αθώους που σκοτώνουν από πάθος / οι ιδέες ξαφνικά γίνονται αλήθεια / κι αν οι ιδέες μετατραπούν, έγινε λάθος / Υποκριθείτε στους αθώους από πάθος / Όχι άλλα είδωλα στα επικίνδυνα παιχνίδια

Ζήτω η Ελλάδα και η ενδελεχής διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας στα σχολεία μας

Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο ξεκίνησε από τα φοιτητικά αιτήματα για τα δικαιώματα που είχαν αφαιρεθεί από τη δικτατορία (διενέργεια φοιτητικών εκλογών, διακοπή της στράτευσης των φοιτητών, και άλλα). Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 κλείστηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο και δημιούργησαν διάφορες επιτροπές. Κάποιες φοιτητικές οργανώσεις είχαν αντιρρήσεις. Τους παρέσυρε το αυθόρμητο ρεύμα και βιάστηκαν να το οικειοποιηθούν, όπως γίνεται πάντα. Έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό και τότε πρωτακούστηκε το «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο».

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Οι πρώτοι νεκροί. Κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το πίστευε. Αλυσιδωτές μετά οι αντιδράσεις που οδήγησαν στον τερματισμό της 7χρονης χούντας.

Σήμερα στις πορείες πλέον δεν πάμε, δεν εμπιστευόμαστε τους διοργανωτές και αυταπάτες δεν υπάρχουν για τις επετείους.

Η πολιτεία κάθε τι που φοβάται το αφομοιώνει το ευνουχίζει και το μετατρέπει σε επέτειο αργία (1η Μάη, 28η Οκτωβρίου, 17η Νοεμβρίου). Οι εκάστοτε κυβερνώντες βγάζουν λόγους για σύμβολα, κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία. Εδώ στο παρ΄ολίγο γλιτώσαμε την παρασημοφόρηση του πρωτοπαλίκαρου της χούντας Ντερντιλή (αυτόν, που με μια σφαίρα τίναξε τα μυαλά του δεκαπεντάχρονου μαθητή έξω από το Πολυτεχνείο και ψύχραιμα γύρισε είπε: «Είδες σημάδι που ξέρω!») Το Υπουργείο Άμυνας τον πρότεινε (!!!) για παρασημοφόρηση για ανδραγάθημα που έκανε στη Κύπρο το 1964.
Το ότι διώχθηκε και καταδικάστηκε για εγκλήματα που έκανε κατά τη διάρκεια της επταετίας το ξέχασαν

Μιλάνε, όλο μιλάνε, βγάζουνε λόγους, λες και νοιάζονται
για τις ιστορικές μνήμες. Ενώ μας κρύβουν την ιστορία μας.
Θλιβερή όσο και αποκαλυπτική η έρευνα για τη γνώση της ιστορίας από τους νέους των γυμνασίων και λυκείων (Βήμα, 27.10.2002)...

Ο ένας στους δύο αγνοεί τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41, επτά στους δέκα δεν ξέρουν τι ήταν η Εθνική Αντίσταση,

ο ένας στους τέσσερις δεν γνωρίζει τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940, 18% αγνοεί την 25η Μαρτίου,

17% δεν έχει ιδέα τι έγινε στις 17 Νοεμβρίου 1973.

Δεν είναι απίστευτο; Τοιουτοτρόπως η πολιτεία προάγει τον πολιτισμό, αλλά και τον ελληνισμό εν γένει. Μετά αναρωτιούνται οι ιθύνοντες και αναλύουν περισπούδαστα γιατί υπάρχει το φαινόμενο της σχεδόν καθολικής αποκοπής-αποξένωσης από την πολιτική, ιδίως από τους νέους. Και η ισοπέδωση των πάντων - όλοι ίδιοι είναι. Η σαπίλα πάντα βρωμάει, όσο και να κρύβεσαι. Φωτογραφίζονται, ακκίζονται για την μόρφωση της νεολαίας και κάνουν επετείους, βγάζοντας λόγους της δεκάρας.

Γι αυτό και η μετριότητά μου, δηλοί μεγαλοφώνως και απερίττως σε άπταιστην Εληνικήν: Gamw ta panigiria tous

Η 17η Νοεμβρίου ορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Φοιτητών, αρχικά για να τιμηθούν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πράγας που στις 17η Νοεμβρίου του 1939 είδαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής να εισβάλουν στο πανεπιστήμιό τους, οδηγώντας στο εκτελεστικό απόσπασμα 10 άτομα και ακόμη 1.200 στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στίχοι της εβδομάδας

Νίκος Πορτοκάλογλου
Υπάρχει λόγος σοβαρός
Πίσω μου άθλια παρτάκια / κορίτσια ντροπαλά / φοβισμένα φρικιά / Ολύμπιανς και Ντόρς / και βερμούτ με παγάκια / τα ξέρεις όλ' αυτά. / Σε είχα δει και σένα / σάν τ' άλλα φοιτητάκια / αντάρτες της πορδής / με τα λεφτά του μπαμπά / μίζερα όλα και λειψά / γι' αυτό σου λέω./ Πίσω μου άθλια σχολεία / κοπάνες και πορνό / αποβολές για μαλλιά. / Γκόμενες και κόμμα /ραντεβού στην πλατεία / τα ξέρεις όλ' αυτά / Χούντα δε θυμάμαι / μα ούτε ελευθερία / της μεταπολίτευσης / καημένη γενιά / άχρωμα όλα και λειψά / γι αυτό σου λέω.../ Υπάρχει λόγος σοβαρός / που ήμουν νέος χλιαρός / αυτά μου τύχαν δυστυχώς / μα δεν τα κρύβω ευτυχώς / και να ένας λόγος σοβαρός / που είμαι ωραίος./ Τώρα τα τραγούδια μας / τους πέφτουνε λίγα / και κάτω απ' τα μουστάκια τους / γελάν οι παλιοί / Εχουν βλέπεις πίσω τους / τη λάμψη του '60 / καθάρισαν αυτοί. / Μα αν τίποτε δεν έδωσε / σε μάς η ιστορία / αυτό το τίποτε να εκφράσεις / και να εκφραστείς / είν' η μόνη ευκαιρία που 'χω εγώ και συ / γι αυτό σου λέω.../ Υπάρχει λόγος σοβαρός / που ήμουν νέος χλιαρός / αυτά μου τύχαν δυστυχώς / μα τ' αγαπάω ευτυχώς / και να ένας λόγος σοβαρός / που είμαι ωραίος.

Πότε θα εννοήσουμε πως ανθοφορούμε μόνο μέσα από τη Συνάντηση; Την Ανταλλαγή; Εμπορευμάτων και ιδεών, αισθήσεων και βιωμάτων. (Κωστής Μοσκώφ)

Στο CD player παίζει το Jazz & Χιτζάζ Νο 2. Έχω κολλήσει σε δύο τραγούδια με κάποια ιδιαιτερότητα: το Allah του Νίκου Γούναρη και το Yesterday από τον George Mgrdichian. Είναι δύο μοναδικές εκτελέσεις ενός Έλληνα και ενός Αρμένη. Στο παίξιμό τους κυριαρχεί και καθοδηγείται συνάμα από τη μοναξιά του μετανάστη. Σόλο κιθάρα Γούναρη να πάθεις... Θεϊκό ούτι από τον Mgrdichian, μέσα από το οποίο κυριαρχεί η νοσταλγία για αυτά που έζησε στο μακρινό «χθες» του χωριού του. Κάθε φορά που το ακούω, στο μυαλό έρχονται εικόνες από Ελλάδα. Ελλάδα που μεταναστεύει σε άλλη χώρα. Στη Γερμανία, στο Βέλγιο, σε Αφρική, Αμερική, Αυστραλία.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι οι πιο τολμηροί, οι ανυπόταχτοι, οι πιο ονειροπόλοι, αυτοί που πήρανε τη μοίρα τους στα χέρια τους, κάποια στιγμή, όταν το επέβαλαν οι συνθήκες, άλλαξαν τον τόπο που δεν μπορούσε να τους ζήσει. Αφήσανε πατρίδα, γονείς, αδέλφια και αναζήτησαν αλλού την τύχη τους. Σίγουρα δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος για να μιλήσω για το τι πέρασαν, τι αντιμετώπισαν και τι συνάντησαν αυτοί οι άνθρωποι. Έστω και λίγα, όμως, μπορώ να καταλάβω.

Κάνουν παρελάσεις, μετέχουν στα κοινά, αλλά πάντα μένουν Έλληνες-ξένοι γιατί το θέλουν οι ίδιοι, στη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά τους και ξένοι όταν έρχονται στην Ελλάδα, γιατί το θέλουμε εμείς. Παρ'όλα αυτά, όχι μόνο στέριωσαν, αλλά ενσωματώθηκαν στις κοινωνίες, αναδείχθηκαν, εκλέχτηκαν και, όσοι είχαν κάποιο ταλέντο, το καλλιέργησαν, αναγνωρίστηκε η αξία τους. Βοηθήθηκαν από τη χώρα που τους υποδέχτηκε και ανταποδίδουν και αυτοί όσα οφείλουν σ’ αυτούς. Κάποιοι αφομοιώθηκαν, ξεχάσανε την καταγωγή τους. Σε κάποιους άλλους, όμως, στους πιο καλούς, μένει μέσα τους κολλημένη πάντα η Ελλάδα. Ίσως όχι η σημερινή, αλλά μια άλλη μπορεί να 'ναι στο μυαλό τους. Με αξίες, με ιστορία, με ήθος, με έλληνες θεούς, γοργόνες και νύμφες. Και όταν μαζεύεται η οικογένεια στο τραπέζι, η γλώσσα που μιλάνε είναι Ελληνικά.

Πότε θα εννοήσουμε πως ανθοφορούμε μόνο μέσα από τη Συνάντηση; Την Ανταλλαγή; Εμπορευμάτων και ιδεών, αισθήσεων και βιωμάτων (Κωστής Μοσκώφ «Η Σάρκα Σου όλη» σελ. 81). Μορφωτικός σύμβουλος στην Ελληνική πρεσβεία στο Κάιρο, πλειοψηφών δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης για τρεις τετραετίες, σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού, διδάκτορας του πανεπιστήμιου Παρισίων, ιστορικός, ποιητής και δημοσιογράφος. Η Θεσσαλονίκη, έλεγε, είναι η πόλη που κρατάει τις Βυζαντινές παραδόσεις, γιατί πάντα είχε πολλές εθνότητες. Μια πόλη που κουβαλούσε την ίδια κουλτούρα με την Κωνσταντινούπολη, γιατί, όπως αυτή, ήταν ένα κράμα λαών και εθνοτήτων. Ένα κέντρο διαφορετικών λαών. Αυτή ήταν η συμβασιλεύουσα του Βυζαντίου, που σήμερα υποτιμητικά αποκαλείται συμπρωτεύουσα.
Την προηγούμενη εβδομάδα προέκυψε θέμα. Εάν ένας αλβανικής καταγωγής μαθητής έχει το δικαίωμα ή όχι να κρατάει την Ελληνική σημαία... Αλυσιδωτές αντιδράσεις για ένα θέμα που απασχόλησε όλη την Ελλάδα. Κάποιοι είπαν όχι. (Παρένθεση: ας ακολουθήσω τον συλλογισμό τους - θα έπρεπε κανονικά να στείλουμε επιστολές διαμαρτυρίας και για τους δικούς μας μετανάστες, που σηκώνουν Αμερικάνικες και άλλες σημαίες, ούτε αυτοί δεν είναι άξιοι να λέγονται Έλληνες, είναι προδότες. Κλείνει η παρένθεση). Προτιμώ και θέλω εσκεμμένα να παραμείνω αφελής και να πιστεύω ότι εμείς οι Θεσσαλονικείς διατηρούμε τον πολυπολιτισμικό μας χαρακτήρα.
Συνέβη, όμως, κάτι που δεν ξέρουν πολλοί, γιατί δεν μεταδόθηκε από τις τηλεοράσεις, δεν το παίξανε οι δημοσιογράφοι στις εφημερίδες. Απομακρύνθηκε από τη θέση του ο μουσικός παραγωγός και συντελεστής (προδευτικού!!!!) ραδιοφωνικού σταθμού της Θεσσαλονίκης. Η αιτιολογία; Μια απλή αναφορά (!!!) στο θέμα του Αλβανού, που δεν του επιτρέψανε να σηκώσει τη σημαία. Ο υπεύθυνος του ραδιοφωνικού σταθμού, λοιπόν, έκρινε πως ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να συνεχίσει τη δουλειά του στον ραδιοσταθμό!!! Γιατί είχε άποψη. Δεν εξετάζουμε αν ήταν σωστή ή όχι η άποψή του. Δημοσιογράφος με άποψη διαφορετική από τη δική μας; Δρόμο.
.................................

Είναι ακριβώς αυτήν τη στιγμή που εξοργίζεσαι όταν ακούς ένα ηλίθιο κρετίνο να γίνεται υπερπατριώτης, υπερευαίσθητος, κατήγορος και συνήγορος κατά το δοκούν. Φρίκη. Προσπάθησα να απαλλαχθώ από τις αρνητικές μου σκέψεις, αλλά δεν τα κατάφερα. Τελικά εκείνο που δυσκολεύομαι περισσότερο να πιστέψω, εκείνο που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα, είναι πως κάποιος που γεννήθηκε στην Ελλάδα, τη χώρα που έφτιαξε τη δημοκρατία μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο μαλάκας. Πω πω...

Σκιές - Αντανακλάσεις (με τη πρώτη βροχή στη πόλη)

Χθες βράδυ στο όνειρό μου δεν έμεινα σπίτι.
Ταξίδεψα σε μέρη γνώριμα σε μνήμες ξεχασμένες
Απόλυτο θύμα εκστατικό της νύχτας,
είδα καθαρά κόσμους παράξενους. Στάθηκα ψηλά
στην ανηφόρα που πάει για μονή Βλατάδων.

Είδα πόσα μάτια κοίταξαν τη θάλασσα του φεγγαριού από εδώ ψηλά... Πόσες χιλιάδες χρόνια στέκονται άνθρωποι σ' αυτό το σημείο. Και ποιοι είναι οι μελλούμενοι καιροί...
Χαιρέτησα, λέει, χιλιάδες αυγές. Θύμησες νεκρές ξεσηκώθηκαν. Ακόμη και οι τάφοι φύτρωναν λουλούδια που ευώδιαζαν, στις σάπιες συνοικίες. Στο περιαστικό του Σέιχ Σου υπάρχουν ακόμη άγρια κρίνα.

Μέρες που κατανοείς, αναστατώνεσαι, αναδεικνύεσαι, σου αποκαλύπτονται. Μέρες που δεν υπάρχει ανακωχή. Άνθρωποι που ηδονίζονται μαγνητίζοντας ανθρώπους. Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, μα που κάτι αφήνουν και το κορμί αναριγά νωχελικά τη νύχτα... Κάποτε εξουσιάζει ο φόβος, φοβίες εξαπλώνονται, νύχτες μηδαμινής ικανοποίησης. Τρικυμία όμοια με τη γαλήνη.

Παιδιά, που ζούνε μέσα στα μπαρ, δίπλα στα φανάρια, στη κίνηση του δρόμου. Νομίζω ότι ξεχωρίζουν οι δικοί μας, όχι σαν οι άριστοι απαραίτητα, μα σαν οι άλλοι. Αυτοί που φτιάχτηκαν κλοτσώντας στις αλάνες της Αγίου Δημητρίου, στο Ντεπό στην Καλαμαριά.

Αυτοί που κινούνται στην άκρη και δίνουν λάμψη στο σκοτάδι. Όσοι μεγάλωσαν με όνειρα. Λάμπει το βλέμμα τους στα μάτια μου. Είναι τα πιο ωραία παιδιά. Χωρίς να τους ονοματίζω. Πάντα φτάνουν όπου πάμε - κι απάνω το φεγγάρι, που άλλους δροσίζει και άλλους παγώνει, μα είναι η ίδια η επαφή. Όχι στα μέρη που αγγίζουν οι πρόσκαιροι επισκέπτες, αυτοί της Δ.Ε.Θ., αλλά εκεί σε μέρη που αποκαλύπτουμε σ' όσους μπορούν να αισθανθούν.

Έχει κάτι αυτή η πόλη που μας πάει
πιο μπροστά από μας

Είναι η Θεσσαλονίκη που αγαπούμε, είναι η ερωτόπολη που ζει κάτω από τα νέφη τ' ουρανού. Και ευτυχώς υπάρχει πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο και μια γιαγιά στα σκαλοπάτια να σου χαρίσει βασιλικό. Ειδυλλιακές αυτές οι νύχτες του φθινοπώρου εν Θεσσαλονίκη έτος 2003... Αναπνέουμε το χνώτο της πρώτης βροχής. Ρουμπινί αστέρια ραντίζουν τον Θερμαϊκό με ανάλγητη πορφύρα... Είναι η ηδονή που προσμένει τα μύρα στον αιθέρα. Τέτοιες νύχτες γυρεύω αναπνοή. Υπάρχουν υγρά μονοπάτια που ακόμη και σήμερα φωνάζουν. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να αντισταθεί στην ιερή της ορμή, τώρα που μια ακόμη έκθεση της έφτασε στο τέλος

Τι όνειρο ήταν πάλι κι αυτό... Είναι που κάποιες νύχτες με φεγγάρι τα μάτια γυρεύουν ονείρατα και θανάτους.
Ό,τι ακροβατεί πάνω μου σταματά.
Ποιο να 'ναι το μυστικό...
Ίσως ότι ακόμη και το έρεβος έχει ζωή...
Βγήκα στο μπαλκόνι.
Η γυναίκα απέναντι με βλέπει και σωπαίνει.
Πρέπει να πάω μια βόλτα στα τείχη, να πιω και να
μεθύσω, να μη με πουν τρελό.

Όποιος πιστεύει στα παραμύθια...

Τρίτη στη καρδιά της νύχτας, με διάθεση κακή. Πρόβλημα κόντρα στο πρόβλημα, σ αυτό το τεύχος. Τίποτε δεν γίνεται εύκολα, κάτι πάντα μας κρατά, μας καθυστερεί - φοβάμαι μήπως είναι ο εαυτός μας.

Δεν θέλουμε μόνο...
Διεκδικούμε αυτό που ήταν όνειρο. Και να που στη ζωή το σύμπαν συνωμοτεί και ότι είναι να γίνει, έρχεται πιο γρήγορα με αστρικές ταχύτητες.

Καλύπτομαι με το κράνος και βάζω τα ακουστικά. CD επιλογές από Άριες και κολλημένες σκέψεις. Διαδρομή ανάμεσα σε φωτεινές βιτρίνες ακινητοποιημένα οχήματα. Πόσο όμορφη είναι, η Τσιμισκή βράδυ χωρίς τον βιασμό των αυτοκινήτων... Μουσική δυνατά Habanera. Δεσμεύω τις σκέψεις ξεδιπλώνω τις αισθήσεις... Αναπτύσσω ταχύτητα και σε χρόνο dt βγαίνω γραμμή για τη ερωτική πρόκληση της παραλιακής, εκεί από τη πλευρά του λιμανιού.

Μια BMW ξεπαρκάρει. Λίγο πριν ξημερώσει στη παλιά παραλία της Νίκης ακούω ΝΤΟΥΠ από αριστερά (!!!!!) και πέφτω.......... (η Κάλλας στο arrangez mon amour) Γλιστράω στη νυχτερινή άσφαλτο. Μένω ξαπλωμένος για λίγο ...Ο δρόμος είναι άδειος.. Χαζεύω τα άστρα.. ποιο να είναι αυτό που λάμπει... Το ζευγάρι τρέχει να με σηκώσει... μου μιλούν, δεν απαντώ να χαλάσω τη στιγμή, αυτή τρομάζει αυτός με παρατάει και αγκαλιάζει τη καλή του, διπλά ταραγμένος γι αυτήν... στιγμιαία με ξεχνούν, χαμογελάω τους παρακολουθώ, σκέφτομαι...

Όταν άστρα και φωτεινά σώματα συναντιούνται
και ορισμένες μάλιστα φορές συγκρούονται στα ουράνια,
είναι έρωτας
(Jacques Lacarriere Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας).

Το όλο σκηνικό... εγώ μια χαρούλα, τα προστατευτικά σίδερα κάνανε δουλειά και ούτε η μηχανή έπαθε τίποτε σοβαρό πέρα από ένα μικρό ευτυχώς παράσημο στη μπαγαζιέρα, μόνο, για να θυμάμαι αυτή τη μέρα, αυτή την εβδομάδα - δύο πεσίματα - μη τυχών και υπήρχε περίπτωση να την ξεχάσω δηλαδή!

Αντιδημοσιογραφικό το CITY, αλλάζει... αλλάζει και πολύ μας αρέσει. Παρόλο που κανείς μας ακόμα δεν κατάφερε, να είναι εντελώς ο εαυτός του...Μια ακόμη Έκθεση (όπως λέμε εμείς την ΔΕΘ) ξεκινάει. Ας εκτεθούμε λοιπόν με κάθε δυνατό τρόπο...

Η ζωή είναι το όνειρο που μας παρασύρει
>όμως όποιος πιστεύει στα παραμύθια,
όσο και να προσπαθεί να ξεφύγει,
στο τέλος παρασέρνεται στη φυγόκεντρη τους δύναμη...
Σάρκα και πνεύμα.


ΥΣ 1 > Mπράβο ρε παιδιά... μας είχαν λείψει οι τόσο δυνατές ψυχές (για τους ανώνυμους αναγνώστες που προσέφεραν βιβλία για τους φυλακισμένους, λέω)

ΥΣ 2 >Χαίρομαι που είστε λιτοί και περιεκτικοί. Ξέρεις όπως λέει και ο Έκο η ηθική κάποτε μας ήθελε όλους σπαρτιάτες, ενώ η σημερινή μας θέλει όλους συβαρίτες* και εγώ αντιδρώ... για αυτό χαίρομαι για το περιοδικό σας>(…παξιμάδι εγώ, άγνωστε αναγνώστη, αν και υπερβολικό μου μοιάζει)

ΥΣ 3 > θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον κ. Κορδομενίδη για το άρθρο του στις 3.8.2003 στον Αγγελιοφόρο. Είναι ο μόνος δημοσιογράφος της Θεσσαλονίκης που έγραψε κάτι για το CITY. Άσχετα αν μας "λύπησε" καθώς μας έσπασε ένα ρεκόρ που κρατάμε εδώ και 107 τεύχη. 107 τεύχη χωρίς ποτέ κανείς να αναφέρει ούτε μια λέξη για ένα περιοδικό που κυκλοφορεί εκτός των μεγάλων δημοσιογραφικών οίκων και απέχει των κυκλωμάτων. Προφανώς δεν θέλουν να υπάρχουμε Αν και επίσημα, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, έχουμε και μια πρώτη θέση σε αναγνωσιμότητα μεταξύ των περιοδικών που διαβάζουν οι Θεσσαλονικείς. Με "επίσημη" διαφορά από τον δεύτερο αντίστροφα ανάλογη από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που μας χωρίζουν. Για να μη ξεχνιόμαστε, έτσι;...

ΥΣ 4 > Κοίτα να δεις που στο τέλος θα πιστέψουμε ότι το χρήμα δεν κινεί τα πάντα... Για κοίτα να δεις φίλε μου... Χα χα χα

*συβαριτισμός, (ο) ους. [< εθν Συβαρίτης < Σύβαρις, ον πόλης. Ελλην. Αποικία στην Κάτω Ιταλία, ονομαστή για τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, μέσα στον πλούτο, τη χλιδή και τη φιληδονία] τρυφηλότητα, μαλθακότητα.

Κάθε Σεπτέμβρη...

οι φίλοι μου, που το καλοκαίρι μεταμορφώνονται σε ριψοκίνδυνους κατασκηνωτές, θιασώτες των θαλάσσιων σπορ, ατρόμητους ψαράδες, εξερευνητές της άγονης γραμμής, κοσμοπολίτες ταξιδιώτες, ανέμελους πρωταθλητές ταβλιού και καυτούς εραστές -όλοι αυτοί κάθε Σεπτέμβρη μελαγχολούν. Μπορεί να είμαι στραβός άνθρωπος, όμως δεν αντέχω άλλο διηγήσεις για τη Φολέγανδρο, την καταπληκτική ερημική παραλία, τα ξενύχτια και το μαύρισμα. Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που δεν εκστασιάζεται με τις προκάτ αναμνήσεις από ηλιοβασιλέματα στο "μαγευτικό Αιγαίο" (των rooms to let). Η γενική ευωχία (και η αναπόφευκτη επακόλουθη μελαγχολία) του Αυγούστου με βγάζουν έξω από τα νερά μου. Χαίρομαι που άρχισε να δροσίζει, που όλοι επέστρεψαν στις δουλειές τους -στην απλή, καθημερινή, γοητευτική καθημερινότητα. Θέλω τους φίλους μου πίσω: να μιλάμε για τη χτεσινή συναυλία, την καινούργια ταινία στον κινηματογράφο, το βιβλίο που τελείωσα το περασμένο Σαββατοκύριακο. Η μετα-αυγουστιάτικη περίοδος πένθους έχει επίσημα λήξει και χαιρετίζω με ευτυχία το φθινοπωρινό ξεφάντωμα....

η αισθητική μου, εμφανώς ταλαιπωρημένη από τα καλοκαιρινά ατοπήματα, επιστρέφει στα ίσα της. Με χαλάνε τα καλοκαιρινά τσαλακωμένα και καταϊδρωμένα μπλουζάκια, τα πέδιλα (ακόμα χειρότερα: οι παντόφλες) απ' όπου ξεπροβάλλουν κακοτράχαλες πατούσες, τα ξεφλουδισμένα μπράτσα, τα γυαλιά ηλίου - οξυγονοκόλλησης, τα αξεσουάρ - φετίχ του καλοκαιριού.

... δεν με πειράζει που ο καιρός θα χαλάσει και δεν θα ξεροσταλιάζω κάτω από το κλιματιστικό για δροσιά. Που θα περπατώ στους δρόμους της πόλης και θα με φυσά αεράκι. Που θα φοράω μπουφανάκι το απόγευμα και θα με τυλίγει με μια γλυκιά ζεστασιά. Που δεν θα χρειάζεται να έχω 6 μπουκάλια με νερό στο ψυγείο για να βγάλω τη μέρα. Που θα σκεπάζομαι το βράδυ με σεντόνι και θα το χαίρομαι. Που θα σταματήσει ο βόμβος του ανεμιστήρα πάνω από το κεφάλι μου και θα μπορώ να ανεβαίνω στη μηχανή με το κράνος, χωρίς να κατεβαίνω νιώθοντας το κεφάλι μου σαν βραστό, μελάτο αβγό

.... κατεβαίνοντας το πρωί για τη δουλειά, χαίρομαι που ξαναβλέπω, με την ίδια, επαναλαμβανόμενη και ασφαλή σειρά: τον περιπτερά να κρεμά με μανταλάκια τις εφημερίδες, την ουρά έξω από την τράπεζα, τον τροχονόμο στη Δωδεκανήσου, τους υπαλλήλους να ανεβάζουν τα στόρια, τα καφέ στην Παύλου Μελά να στήνουν τα τραπεζάκια και τις καρέκλες, τον ένοικο της απέναντι πολυκατοικίας να φεύγει για τη δουλειά του (και να παρκάρω στη θέση του), την πολυκοσμία στο ασανσέρ της οικοδομής, τη Δανάη να λέει καλημέρα και τον γαλλικό καφέ να ετοιμάζεται στην καφετιέρα.

... μου αρέσει που, περνώντας από τα Πανεπιστήμια, βλέπω πολύχρωμες αφίσες για συναυλίες, ληστρικά "ενοικιάζεται", ουρά έξω από τη βιβλιοθήκη, πρωτοετείς να ρωτάνε πού είναι η Μελενίκου και ατέλειωτες παρτίδες τάβλι στα φοιτητικά της Ολύμπου. Ανυπομονώ για τον τζερτζελέ της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης: να αργείς στα σαββατιάτικα ραντεβού "γιατί είχαν κλείσει την Εγνατία", να γεμίσει η πόλη με πινακίδες ΡΙΑ, ΚΝΑ, ΖΖκάτι - αξιαγάπητοι Αθηναίοι δημοσιογράφοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι από τη Βόρεια Ελλάδα και επισκέπτες που παρκάρουν όπου να 'ναι.

... χαίρομαι που επιστρέφω στα γήινα, αφήνοντας πίσω τη μεταφυσική αναπλαστικότητα της άνοιξης (ούτως ή άλλως μένω σε διαμέρισμα και η οργιαστική φύση μου προκαλεί αλλεργίες) και την ακραία αίσθηση του καλοκαιριού.Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να πιάσουν τα κρύα και να σφίξουν οι δουλειές...


Στίχοι της εβδομάδας
«Κάθε Σεπτέμβρη» Μουσική - Στίχοι - Φωνή: Φοίβος ΔεληβοριάςΔίσκος : Χάλια Κάθε Σεπτέμβρη

Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου /και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιώ/ θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου /που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ. Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο /και γω θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ /τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο /και να μου κάνει την καρδιά μου Γης μαδιάμ. Και τι έχει ο Ήλιος που δεν έχω να σου δώσω /αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός/ κι αν καταφέρω και τον πάγο σου το λιώσω /κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως. ...

Όταν χαράζει...

Η νύχτα του γεμάτου φεγγαριού του Αυγούστου πάντα πλημμύριζε την πόλη με νυχτολούλουδα. Η νεαρά επιστρέφει ξημέρωμα από τη νυχτερινή της ανίχνευση. Ο άνδρας βιαστικός κατηφορίζει από την παραλία. Με κατεύθυνση από τον Όμιλο προς τον Πύργο πάει για δουλειά.

Δύο παράλληλες ζωές που ποτέ δεν επρόκειτο να συναντηθούν, μέλη του Τάγματος των περιπλανώμενων ψυχών. Παρασάγγας απέχουν τα βλέμματα. Στροβιλίζουν όνειρα που το σκοτάδι καλύπτει σε απύθμενα βάθη της θάλασσας.
Μόνο που οι πόθοι χαίρονται να ξεγυμνώνονται και να διαβρώνουν τα κορμιά. Τον τράβηξε το λουλούδι που ανθεί τη νύχτα. Τα μάτια «έβλεπαν» πνεύματα, νεράιδες, στοιχειά και όλες αυτές τις οντότητες που τώρα αναφέρονται μόνο στα αρχαία ιερά βιβλία.
Το άνθος μοιάζει σχεδόν σαν κανονικό, που, κρύβοντας ευαισθησίες, κρύβει βαθιά μέσα του τη ζωή. Η ψυχή λεύτερη κατοικεί στα μάτια, στη σιωπή, στο σκοτάδι και όπου πλανιέται αγναντεύει την ελπίδα.
Αλυχτούν οι μνήμες. Αντιστέκεται... αλλά η σκέψη αλητεύει. Είναι βαθύτατα εγωιστικό η αλήθεια σου να είναι πάντα αυτή που σε επιβεβαιώνει, δικαιώνοντας τις επιλογές σου.

Η νύχτα με οδήγησε σ' αυτούς τους δρόμους;
ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ο διαβάτης αλλάζει ταχύτητα ανεβάζει στροφές, να φύγει.
Πού πας; Η νύχτα δεν έφυγε... Μέσα σου κατοικεί!
Όμορφος στοχασμός!
Όμως, άδικα διαμαρτύρεται, η όψη κάτι άλλο μαρτυρά. Ποιο ανήσυχο πνεύμα μπορεί να μην υποκύψει στη γοητεία της εναλλαγής, την ώρα που η νύχτα γίνεται μέρα και τανάπαλιν;
Πότε και γιατί όλο το σύμπαν συνωμοτεί;
Η μέρα έρχεται να βυθιστεί ηδονικά με αργές κινήσεις στη νύχτα, για να λάμψουν στο χάραμα όλα τα όμορφα αυτού του κόσμου. Ποιος δαίμονας χύνει μες στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα, που το κάνει να δονείται και τ' ανεβάζει ως τ' άστρα; Γιατί το τελευταίο ταξίδι μοιάζει πάντα με το πρώτο; Ίσως γιατί, όσο υπάρχει η μέρα, τα σκοτάδια θα γίνονται φως!

5.00 π.μ.- χαράζει...
από Εθνικής Αμύνης το ζευγαράκι πλησιάζει στην Τσιμισκή, αυτός έχει απαλά το χέρι στους ώμους της, δίνοντας ένα αίσθημα ασφάλειας, αισιοδοξίας... αυτός και αυτή κοντοστέκονται η μηχανή τριγυρνάει ελεύθερη στα σοκάκια της πόλης... μέχρι να βγει ο πρώτος ήλιος... Στoν Πύργο του Τριγωνίου μια μοναχική ψυχή κλαίει, η καρδιά μου σπαράζει... Εικόνες μιας Θεσσαλονίκης απαράμιλλης ομορφιάς και αγριότητας.



Υ.Γ. 1 Είναι η αναδρομή του χρόνου σε μία Θεσσαλονίκη με οδηγό το "πάθος" μιας μηχανής που μεθυσμένη, χωρίς να βάλει ούτε μια σταγόνα αλκοόλ στο ρεζερβουάρ, γλιστρούσε στις στροφές ανιχνεύοντας τα μυστικά τοπία της νύχτας.

Υ.Γ. 2 Λένε ότι τέτοιες νύχτες με πανσέληνο παλιότερα έβγαιναν οι δαίμονες. Οι Incubi ήταν αρσενικοί πεσμένοι άγγελοι, που επιτίθονταν σεξουαλικά στις γυναίκες και τους προκαλούσαν απέραντη σεξουαλική απόλαυση. Οι Succubae ήταν θηλυκοί πεσμένοι άγγελοι που ζευγάρωναν με τους άνδρες. Όλοι, με ψευδώνυμα... .γιατί τα πιο βίαια όνειρα κυκλοφορούν στην πόλη μας...

Υ.Γ. 3 ("δαίμων" που κατά μία έννοια σημαίνει και "νοήμων" στα ελληνικά)


Στίχοι της εβδομάδας
«Όταν χαράζει»Μουσική - στίχοι: Θανάσης Παπακωσταντίνου, Φωνή: Γιάννης ΑγγελάκαςΔίσκος : Βραχνός προφήτης

Όταν χαράζει / ο πρώτος στεναγμός / βγαίνει απ΄ τα πιο σφιγμένα χείλη./ Σαν πεταλούδα / στην κάμαρα πετά / ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει./ Αν είσαι μόνος/ αν είσαι αδύναμος./ Η χαραυγή θα σε ξεκάνει / Έχει το μύρο / έχει τη σιγαλιά / έχει τον ήλιο τον αλάνη / Καινούρια μέρα / καινούριος ποταμός / Στις εκβολές του θα προσφέρει / όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν / κι όσα γι αυτά κανείς δεν ξέρει /...

Σκοτεινά κέφια, ήθος ανατρεπτικό

Δεν ζητούσα τίποτα περισσότερο από το να προσπαθώ να ζω σύμφωνα με ό,τι πιο αληθινό ήθελε να βγει από μέσα μου. Γιατί, άραγε, ήταν τόσο δύσκολο; Ντέμιαν, του Έρμαν Έσσε, σελ. 9, (πρώτη έκδοση 1919) Εκδόσεις Γαλαξία 1961 μετάφραση Μένη Κουμανταρέα

Τριγυρνώ στα Δυτικά, στη Μενεμένη, στις Συκιές, σε γειτονιές άγνωστες για μένα. Χάνομαι στους δρόμους μιας άλλης Θεσσαλονίκης. Τα πιο όμορφα κι αγαπημένα μέρη είναι αυτά που ανακαλύπτω, παλιά σοκάκια, αυλές και γιαγιάδες που δεν υπάρχουν. Και, όπως οι νεκροθάφτες παίρνουν τον νεκρό, τον πλένουν και τον μακιγιάρουν, έτσι και εγώ βάζω μέικ απ σε ό,τι έχει πεθάνει, αρνούμενος να το παραδεχτώ. Μια γκριμάτσα, ένα σφίξιμο στο στομάχι και πάντα αναρωτιέμαι γιατί το μυαλό εξακολουθεί να γυρίζει, γυρίζει ασταμάτητα, μπερδεύοντας τις μνήμες με τις επιθυμίες και τα όνειρα, κυριαρχώντας στην επικοινωνία. Σαν να είναι όλα κολλημένα σε μοιρολόι ηπειρώτικο.

Ακόμη κι όταν φαινομενικά είναι χαλαρά...
Ακόμη κι όταν μου μιλάνε και τους κοιτώ στα μάτια...
Ακόμη και τότε είναι δύσκολο να απαλλαγώ από αυτές.
Γαμημένες σκέψεις που δεν μπορείς να τις τροχοδρομήσεις και πολύ περισσότερο να τις διώξεις...

Μελωδίες ολοκληρωτικές, νουάρ έρωτες, βιολιά on the Road, παραλήρημα, πιάνο, πάθος, χωρισμός, τρέλα, γεύση απώλειας, ματσάκι βασιλικός στη τσέπη, δαίμονες, ποίηση, θάνατος, σαξόφωνα, καπνός και ποτά μαγικά, χορός στην άμμο, τρέλα, παρακμή, απληστία, βραχνά βαλς, μέρες άνυδρες και καυτές, διαφθορά, θλίψης μελαγχολία, δελφίνια, γλάροι, φάλαινες, αγάπη, πόνος, ζέστη, μια παρέα, δύναμη, σκοτάδι, φως, δίψα, ταξίδι άγριο, ελεγεία, ταχύτητα. Σκληρά και ωμά συναισθήματα, με ύψος, βάθος, όγκο και ενέργεια.

Όλα αυτά την ίδια στιγμή.
Τρέχουν μαζί.
Δεν μπορείς να τα βάλεις σε τάξη παρά μόνο με καταστολή. Ίσως η αιτία να 'ναι ότι κατάντησε να είναι βαθιά ντροπή οι άνθρωποι να αποκαλύπτουν τις σκέψεις τους. Γι αυτό θαυμάζω όσους έχουν τη λεβεντιά να μοιράζονται το παιχνίδι της ζωής, να ξεγυμνώνονται και να μη φοβούνται... Κανείς ποτέ δεν κατόρθωσε να είναι εντελώς ο εαυτός του, μ' όλο που ο καθένας μας το προσπαθεί - το κατά δύναμην - αναλόγως με τις αντοχές του.

Ψυχή το αντάλλαγμα.

ss@city231.gr

ΥΓ1: Πλάι στο κύμα, χαλαρά, κουνιέσαι με ένα μάλλον παράξενο ρυθμό, χωρίς να σκέφτεσαι πολλά πολλά με Red Hot Chili Peppers... By The Way ...τραγούδια όμορφα. Η φωτό από την πολυσύχναστη Χαλκιδική - β' πόδι. Αυτή την εβδομάδα είμαστε σε αναζήτηση πλεούμενου, για να μας μεταφέρει μετά σκηνών, υπνόσακων κ.λπ. για ένα ολοήμερο γλέντι και μία γεμάτη χοροεσπερίδα σε κοντινό ερημονήσι.

ΥΓ2: Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τη «στιγμή». Όλη μας η ζωή είναι μια αλληλουχία στιγμών. Όποιος μπορέσει να αντιληφθεί την αξία της στιγμής, τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει για να πετύχει πια και τίποτα δεν θα υπάρχει πια για να φοβηθεί..." (Hagakure)

...διακοπών ανάγνωσμα

Ξεφυλλίζοντας αυτή την εποχή τα ειδικά ένθετα των εφημερίδων και τα περιοδικά συναντούμε προτάσεις -εφικτές και ανέφικτες- που απευθύνονται στους περισσότερους από εμάς που δεν προγραμματίσαμε ακόμη τις διακοπές μας.

Αναζητώντας το «πού θα πάμε» ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι φίλοι μου αποφάσισαν να εκδράμουν εκτός Ελλάδας είτε για οικονομικούς λόγους (ένα ταξίδι στο εξωτικό Μπαλί κοστίζει πολύ λιγότερο από ένα αντίστοιχο στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, στην Πάρο και στα περισσότερα Ελληνικά νησιά), είτε γιατί αντιλαμβάνονται αλλιώς την έννοια των διακοπών.

Κυρίως, όμως, αυτό που οδηγεί σε μία απόφαση για εκτός Ελλάδας τουρισμό είναι η διάθεση αποφυγής της χυδαίας τουριστικής πραγματικότητας που περιμένει τον μέσο Έλληνα τον Αύγουστο. Πληρώνει πολλά και εισπράττει λίγα. Η χώρα έγινε ένα room to let ελεεινά διακοσμημένο. Τα περισσότερα ξενοδοχεία στερούνται ακόμη και ενός απλού σεσουάρ για τα μαλλιά. Και αν τολμήσεις να ζητήσεις από τη ρεσεψιόν ένα κουτί σπίρτα, σε παραπέμπουν στο διπλανό περίπτερο. Η αγένεια έφθασε στο σημείο να θεωρείται τοπική εθιμοτυπική συνήθεια. Οι τοπικές σπεσιαλιτέ για τα ανάθεμα. Τσατάλια τα νεύρα...

Πιστεύω ότι αξίζουμε περισσότερα.Όχι δεν είμαι τόσο καλομαθημένος, κάθε άλλο θα έλεγα. Εξοργίζομαι, όμως, γιατί με τα αντίστοιχα λεφτά που μας χρεώνουν στη φουλ σαιζόν διακοπών στο Griechenland, έχω μείνει στο εξωτερικό σε πανέμορφα δωμάτια που μου προσέφεραν άριστη εξυπηρέτηση.

Προτιμώ, λοιπόν, αυτήν την εποχή με τα χρήματα που θα ξόδευα για 10 μέρες στην Ελλάδα να επισκεφτώ τη Μαδρίτη, να περιπλανηθώ στο Θιβέτ, να φωτογραφίζω στη Μαλαισία ή να κάνω μια οδική εκδρομή σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία.

Ίσως πάλι αυτά τα σχέδια για το εξωτερικό να ισχύουν γιατί όλο το καλοκαίρι έχουμε τη θάλασσα στα πόδια μας. Κάθε Σαββατοκύριακο μπορούμε σε μιάμιση το πολύ ώρα (όταν δεν έχει κίνηση) να βρεθούμε απομονωμένοι στη μακρινότερη παραλία της Χαλκιδικής, που δεν συγκρίνεται με κανενός νησιού. Έτσι π.χ. αυτή την εβδομάδα με τη παρέα μας αποφασίσαμε να αφοσιωθούμε στο τρίπτυχο σκηνή - υπνόσακος - αστέρια (ξάπλα δίπλα στο κύμα). Τσίτσιδοι, πρωινό κολύμπι για ξύπνημα. Ξεγνοιασιά, χορός γύρω από τη φωτιά και παγωμένες μπύρες που ταιριάζουν με μουσική reggae (φτιαχνόμαστε από τώρα για το φεστιβάλ που θα γίνει την επόμενη εβδομάδα στην Ασπροβάλτα).

Είναι αλήθεια ότι το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο αναζητεί την απομονωμένη παραλία, το γραφικό ορεινό χωριό, όπως και την απολαυστική διαμονή σε ένα όμορφο ξενοδοχείο, όλα στα μέτρα των δυνατοτήτων μας...Υπάρχει ένα μότο που προσπαθούμε να ακολουθούμε:Αφήστε τις ορέξεις σας να σας κυριεύσουν, μην αντιστέκεστε και δεν θα χάσετε! Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πού θα πας για να περάσεις καλά, αρκεί να έχεις καλή διάθεση και καλή παρέα.


ΥΓ1. Ιδιαίτερα βαρετά τα ένθετα με τα the best μέρη που θα μείνεις, που θα φας, που θα διασκεδάσεις. Είναι πολύ κακό να σε υποτιμούν. Όποιος πληρώσει γίνεται the best...

ΥΓ2. Φυσικά και ΔΕΝ θα αποκαλύψω τη παραλία καβάντζα - υπόσχεση, όμως, για του λόγου το αληθές, να δημοσιεύσω φωτό την επόμενη εβδομάδα.

Καλοκαιράκι = Τσιγάρο + μπύρα + συναυλία

Στην αρχή πίστευα ότι όλα ήταν αυθόρμητα. Το αστείο που θα πει ο καλλιτέχνης, το χαμόγελο, το τσάκισμα στο ρεφρέν, ο χαριεντισμός του στο τέλος της συναυλίας. Στη εφηβεία και την αμέσως μετά εποχή ήταν αλλιώς οι αισθήσεις. Καλοκαιράκι στο Θέατρο Δάσους, στην Κασσάνδρα, στο Σάνη, μπύρα, τσιγαράκι... α ρε ζωή!... Τώρα, όσο μεγαλώνω, αυτά λιγοστεύουν. Τα είδαμε, τα περάσαμε. Αναζητώ καινούριες ψευδαισθήσεις - συγκινήσεις Δεν ζω, βέβαια, και με τη σκέψη μου κολλημένη πάντα στο νέο και στο διαφορετικό, όμως - όπως και να το κάνουμε - βαριέμαι. Κάθε καλοκαίρι τις ίδιες παραστάσεις: τον Αριστοφάνη κακοπαιγμένο, σε μεταφορές που θυμίζουν φτηνή επιθεώρηση, το αρχαίο δράμα με ρηξικέλευθες προτάσεις ερμηνείας και χορούς που χορεύουν τσάμικο, και γαλλικό μπολιβάρ με ελληνίδες κοκότες που θέλουν - αλλά δεν μπορούν - να γαλλοφέρνουν... Ο άνθρωπος είναι περίεργο και ανήσυχο ον για αυτό...

Αν και εσείς βαρεθήκατε τα τουριστικά φεστιβάλ που μας στοιχειώνουν τα τελευταία χρόνια με τα ίδια και τα ίδια επαναλαμβόμενα θεάματα, αυτή την εβδομάδα έχετε την ευκαιρία να δείτε κάτι διαφορετικό. Στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες, Πακιστανοί μουσικοί, μοναχοί Σαολίν, βουδιστικές λειτουργίες, gospels, spirituals, μεσαιωνική και θρησκευτική μουσική, βυζαντινοί ψαλμοί και τροπάρια, θρησκευτική μουσική των Μαρωνιτών-Μαλαχιτών Χριστιανών από το Λίβανο, χορωδίες από Γεωργία, Βουλγαρία, Σερβία είναι ένα πολύ ιδιαίτερο θέαμα... Η σειρά των εκδηλώσεων «οι Ιερές Φωνές» πραγματοποιείται στη Μονή Λαζαριστών. Θα 'χουμε την ευκαιρία να τις απολαύσουμε από Κυριακή έως Τετάρτη 9 Ιουλίου γιατί την Πέμπτη...

Στις 10 Ιουλίου το πρόγραμμα λέει American ballet theater. Θα έχουμε την ευκαιρία στο νταμάρι της Τριανδρίας (Θέατρο Γης) να δούμε τους εξαιρετικούς χορευτές σε ένα κλασικό ελληνικό μύθο (της Αρτέμιδος και του Ακταίονα) υπό τους ήχους Ελληνικής μουσικής. To συνιστώ, ιδιαίτερα σε όσους δεν εκστασιάζονται με τα χορευτικά. Θα αλλάξουν άποψη.

ss@city231.gr


ΥΓ Για το θέμα της προηγούμενης εβδομάδας:
Στην αρχή νόμιζα ότι διάβαζα το ξεκίνημα κάποιου μυθιστορήματος, συγκινήθηκα. Μετά το ξαναδιάβασα. Ξανά και ξανά, όχι γιατί είμαι ηλίθια, αλλά γιατί ήθελα να το νιώσω όσο πιο πολύ γίνεται. Εγώ πού μπορώ να στείλω τα βιβλία, από την Αθήνα; Ελσα Γράψα (in.gr)

Κύριε ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι σαν και εσάς να μας ξυπνάνε από το λήθαργο. Μαζευτήκαμε κάποιοι φίλοι και συγκεντρώσαμε μερικά βιβλία τα οποία και σας τα στείλαμε, ενημερώστε μας αν μπορούμε να σας στείλουμε και κάποια περιοδικά. Τόλης (terra@aias.gr )

Αγαπητέ, θα στείλω αύριο το πρωί στο γραφείο σας ένα πακέτο με περίπου 25 βιβλία που κατορθώσαμε να μαζέψουμε εδώ στο γραφείο. Δεν είναι πολλά αλλά θα προσπαθήσουμε και για άλλα . ( lavieega@otenet.gr )

O adelfos mou edo kai 1 xrono brisketai se ena keli giati den mporese na antapokrithei oikonomika se kapoia ypothesi. Apotelesma oxi mono oti ton ksexasan oloi, alla kai oi idioi oi filoi tou, oi kollitoi toy, apofeugoun na lene oti kapote bgainan mazi toy kanane parea, pigainane ekdromes. H kopella me tin opoia htan etoimoi na pantreutoun den thelei na kserei an zei h pethane, giati fobatai na mi xalasei to kalo ths onoma. Eixa tin eukairia na ertho se epafi me ton kleisto kosmo tis filakis kai na diapistoso oti ekei mesa merikes fores mporei kai na yparxei perissoteri antrhopia apo oti ekso. O adelfos mou einai o kaluteros an8ropos tou kosmou. To CITY me ksafniase, me sigkinise, den perimena pote kati tetoio, mprabo sas paidia! (filos692002@yahoo.gr)

Αγαπητέ, έστειλα το μήνυμα σας σε πολλούς αποδέκτες και θα κάνω προώθηση τα μηνύματα που παίρνω cinek@otenet.gr (Παναγιώτης)

Subject: books_for_your_library. antapokrinomenoi sto kalesma sas exoume sti diathesi sas kapoia vivlia gia th vivliothiki sas an katalava kala vriskeste sth thessaloniki, ara tha ta lavete taxydromikos -elpizo na mhn yparxei provlima. euxaristo, alceste c. alceste@diamantopoulou.gr (από το γραφείο της Κοινοτικής Επιτρόπου)

Το CITY ανέλαβε την πρωτοβουλία να συγκεντρώσει βιβλία ώστε να φτιάξει μια βιβλιοθήκη για τους κρατούμενους της Φυλακής των Διαβατών. Μπορείτε να δείτε σχετικά στο www.citymagazine.gr/news.htm

«Τα λάθη που ένας άνδρας μετανιώνει, είναι αυτά που δεν έκανε όταν είχε την ευκαιρία.»Helen Rowland

Ήταν ξαπλωμένη κάτω από το δέντρο, γυμνή στη καρδιά του Σέιχ Σου. «Θα μ' αγαπήσεις» του ψιθύρισε «γιατί είμαι αυτή που εκπροσωπεί ό,τι δεν τολμάς να αγγίξεις. Φοβάσαι να υποκύψεις στον πειρασμό μου, γιατί θα 'ρθεις κόντρα με την άλλη ζωή σου.»

Τη χάιδεψε βουβά και αναρωτήθηκε ποια είναι. Φοβήθηκε μήπως και μ' αυτή -σαν τις άλλες φορές- βγει πάλι από το σώμα του. Συνήθως, σε παρόμοιες συνευρέσεις, παρακολουθούσε αμέτοχος τις εξελίξεις, σαν να 'ταν άλλος. Έδειξε να διαβάζει τις σκέψεις του. Άγγιξε το μηρό της και ένιωσε μια μικρή δαγκωνιά στο λαιμό... Η σάρκα της άνοιξε, ήθελε να τον δεχτεί.

Ξεμυαλίστηκε, το κορμί της ένα μίγμα κοριτσιού και γυναίκας. Και όσο πάλλονταν τα σώματα ρυθμικά μέσα στη νύχτα, δαγκώθηκε μη πει καμιά ανοησία τύπου «σ' αγαπώ». Πίεζε τα χείλη του στα δικά της μη τυχόν και μείνουν ελεύθερα και μαρτυρήσουν αυτό που πρόδιδε η έξαψη του κορμιού του. Η γυναίκα αντέδρασε απορροφώντας τον ερεθισμό του.«Είσαι ανόητος» του είπε όταν κοιτάχτηκαν καταπρόσωπο. Ντράπηκε και κρύφτηκε πιο βαθιά μέσα της... Αυτή βογκούσε χαμηλόφωνα σαν ένιωθε τώρα τα χέρια του να της χαϊδεύουν τα στήθη της και τα φιλιά του την πλάτη της.

«Πανσέληνος ο έρωτας βουρλίζει το κορμί μου» ακουγότανε ένα τραγούδι... «και χάνομαι» συμπλήρωνε η φωνή της ξαπλωμένη δίπλα από το θέατρο. Η συναυλία ξεκίνησε πάλι μετά το διάλειμμα. Της έδωσε την ενέργεια που 'χε μέσα του και απογειώθηκαν. Από την πάλη προέκυψε μια μελανιά στον ώμο, άλλη μια στο λαιμό.... Και όμως ήταν τρυφερή και απαλή η επαφή τους. Πώς έγινε αυτό; Αναρωτήθηκε...

Η πλάνη είναι μια στιγμή της πραγματικότητας.
Επιδιώκοντας να αρέσει στο άλλο φύλλο ο Π. είχε την κακή συνήθεια να δανείζεται πολυτελή αυτοκίνητα αγνώστων, συνήθως Mercedes BMW ή Audi, γιατί πάντα θεωρούσε ότι αυτά διαθέτουν τον καλύτερο μηχανισμό-αυτόν που αυξάνει την ερωτική διάθεση μια γυναίκας. Έτσι πίστευε ότι τις κατακτά. Ευτυχώς, όμως, που κάποιες φορές ο παράγοντας τύχη λειτουργεί διορθωτικά, ρίχνοντας στα πόδια μας κάποιο πρόσωπο που λειτουργεί διαφορετικά υπέρ μας.

Έξι μήνες μετά
Πριν γνωριστούν ήταν άκεφος. Από τη νύχτα που το φεγγάρι σαν χάδι ερωτικό του προσέφερε τις θωπείες του, κάτι μέσα του θαμμένο βαθιά έδειξε να κινείται. Αποφάσισαν να ζήσουν μαζί την υπόλοιπη ζωή τους και έπαψε να ψάχνεται με παράξενους δανεισμούς επιβίωσης για να αρέσει στο άλλο φύλο. Έτρεμε μη τυχόν και κάποια μέρα τον θέλει λιγότερο. Και έχοντας μια αγάπη σαν και αυτή πλάι του, βρήκε μια δουλειά και, περίπου όπως θα επιθυμούσαν και οι περισσότεροι από μας, νοικιάσανε ένα σπίτι σε μια νεόκτιστη οικοδομή, να στεγάσουν το δικό τους παραμύθι, κάπου στα Δυτικά στη Νέα Πολιτεία.

Σήμερα
Η μοίρα είναι μια πόρνη Ο Π. σήμερα για τις παλιές του αμαρτίες εκτίει ποινή φυλάκισης στα Διαβατά. Εκείνο το βράδυ -τέλη κάποιου Ιούνη- που γνωρίστηκε με την τωρινή του γυναίκα ήμασταν παρέα στο Θέατρο Δάσους σε μια συναυλία της Χαρούλας. Μέσω του φίλου μας οι άνθρωποι που η πολιτεία περιόρισε δίκαια ή άδικα πίσω από τα κάγκελα για να τους σωφρονίσει ζήτησαν από το CITY να αναλάβει μια εκστρατεία για να συγκεντρώσουμε και να στείλουμε κάποια βιβλία. Πιθανολογώ ότι ίσως -έστω και ένας- έτσι βρει κάποιες απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα της πραγματικότητας. Μπορεί και να απελευθερωθούν προσωρινά, ανοίγοντας έστω και μέσω «ψευδαισθήσεων αναγνώσματος» τα φτερά τους. Το CITY θα αναλάβει να φτιάξει μια βιβλιοθήκη για την Φυλακή Διαβατών, εκεί που θα μείνει για άλλα δύο χρόνια ο Π. Ζητάμε από όσους αναγνώστες έχουν την δυνατότητα να μας βοηθήσουν. Μπορείτε να μας δώσετε από ένα ή και περισσότερα βιβλία. Δεν έχει σημασία αν είναι παλιό ή καινούριο. Σκεφθείτε μόνο ότι και αυτοί είναι σαν και μας, μόνο που τους έπιασαν για τα λάθη που έκαναν... περιμένουμε λοιπόν όποιους από εσάς θέλουν να συμβάλλουν στην προσπάθεια που αναλάβαμε.
Όσοι πιστοί προσέλθετε.

μια κακή μέρα της Θεσσαλονίκης

Η πόλη φοβάται... Την έκαναν να φοβηθεί. Αυτές τις μέρες τα περισσότερα καταστήματα οχυρώνονται πίσω από μεταλλικά στόρια και κιγκλιδώματα. Τι συμβαίνει, έρχονται για να μας φάνε;;; Εγώ που δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως τα περί παγκοσμιοποίησης, δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι προδικάζουν ότι θα γίνουν καταστροφές. Οι Θεσσαλονικείς είμαστε φιλόξενος λαός, δεν κλείνουμε τη πόρτα στα μούτρα του επισκέπτη μας, υπάρχει ωστόσο μεγάλη παραπληροφόρηση! Αντί να συμμετέχουμε στο γενικότερο κλίμα, να ενημερωθούμε και να προβληματιστούμε πάνω στην έννοια της παγκοσμιοποίησης και - γιατί όχι; - να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία για να χαρούμε την πόλη μας ως πεζοί / διαδηλωτές, αφηνόμαστε σε μία άνευ προηγουμένου κινδυνολογία, που ταλανίζει την πόλη με την εντύπωση ότι έρχονται οι βάρβαροι...

Και αναρωτιέμαι γιατί οι διοργανωτές των εκδηλώσεων δεν μας διασφαλίζουν ότι δεν θα γίνουν καταστροφές. Δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν βλέπουν ότι η πόλη κλείνει; Και αν κάποιες εκατοντάδες έρχονται με καταστροφική μανία, γιατί δεν τους τρίζουν τα δόντια; Να πούνε: για σταθείτε, ρε μάγκες, που θα έρθετε να σπάσετε και να ριμάξετε; Φιρουφιφι φιφιφιτο, σφυρίζουν αδιάφορα, με αποτέλεσμα οι εκδηλώσεις και οι ημερίδες που διοργανώνονται να κινδυνεύουν να γκετοποιηθούν. Γιατί αφήνουν να αμαυρώνεται έτσι μία διαδήλωση, η ορμή και το πάθος τόσων χιλιάδων ανθρώπων; Mε αυτόν τον τρόπο δεν στρέφουν έμμεσα τη πόλη εναντίον τους; Ποιον συμφέρει αυτή η κατάσταση;

To Πανεπιστήμιο διέκοψε την εξεταστική και έκλεισε! Η επίσημη τηλεοπτική δικαιολογία που ακούσαμε είναι «για να μπορέσουν οι φοιτητές να μετέχουν στην Αντι-σύνοδο» (!!!). Ναι, όπως με τις εθνικές εορτές, τη 17η Νοεμβρίου κλπ.. Τι να υποθέσω, ότι η επίσημη θέση του Ανώτατου Ιδρύματος της χώρας είναι με τη πλευρά των διαδηλωτών - άρα με το απλοϊκό μου μυαλό σκέφτομαι ότι είναι εναντίον της Συνόδου Κορυφής της Ευρώπης. Ας συμμετέχει ενεργά και επίσημα τότε. Ας το πούνε στα ίσα χωρίς φιοριτούρες. Το ότι το Πανεπιστήμιο δεν περιφρουρείται και αφήνεται στη μοίρα του, αυτό μάλλον δεν αφορά κανέναν. Οι Δήμοι παραχωρούν χώρο για τη φιλοξενία των επισκεπτών μας. Καταλαβαίνω απόλυτα το γιατί . Όποιος όμως, κόπτεται για το πολιτιστικό του προφίλ, δεν εξαντλείται διοργανώνοντας μόνο καλοκαιρινές συναυλίες του συρμού (ο ίδιος καλλιτέχνης, το ίδιο θεατρικό, που περιοδεύει με τη σειρά σχεδόν σε όλα τα φεστιβάλ). Τώρα ήταν η πιο κατάλληλη ευκαιρία να προβληθεί αυτή η πόλη με τα 2.300 χρόνια ιστορία. Τώρα έπρεπε οι δήμοι να διοργανώσουν εκδηλώσεις υποδοχής, να μοιράσουν υλικό προβολής για την πόλη για να μάθουν οι επισκέπτες μας που έρχονται ποια χώματα (τσιμέντα) θα πατήσουν.

Το αναλυτικό πρόγραμμα της Αντι-Συνόδου θα βρείτε στη σελίδα 12, καλό είναι όποιος μπορέσει να πάει να διασκεδάσει και να ενημερωθεί. Το CITY δεν είχε σκοπό να κάνει κριτική σε κανέναν, οφείλει όμως να μετέχει στα πολιτισμικά δρώμενα. Είναι το περιοδικό της Θεσσαλονίκης και, αν γράφτηκαν αυτές οι γραμμές, είναι γιατί πονάει και νοιάζεται για τη πόλη. Και εν πάση περιπτώσει είμαστε φύσει και θέσει πνεύμα αντιλογίας ακόμη και αν κινδυνεύουμε να υποπέσουμε σε κακόηχα σχήματα όπως αντί - αντί - συνοδικοί .
Venceremos


ΥΓ1 Και μια και ξεκινήσαν κάποιοι να καταστρέφουν τις κάμερες, please, συνεχίστε με τα ραντάρ και τις κάμερες εντός πόλης της τροχαίας και οπωσδήποτε κάντε κάτι και για τις τράπεζες και τα καζίνο. Παντού με καταγράφουν.

ΥΓ2 Δεν με ενδιαφέρει αν δεν μπορέσω να φτάσω εύκολα στη δουλειά μου, αν δεν κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης και αν κλείσουν οι δρόμοι, αλλά θα γίνω έξαλλος αν δεν μπορέσω αυτά τα βράδια να πάω στο Θέατρο Γης να δω τους Νεοϋορκέζους χορευτές (και ακροβάτες θαυματοποιούς, όπως λέει η διαφήμιση) Μomix.

Εκμαυλισμός;

Ένας μακρινός μου συγγενής, ο Τάκης, αποσύρθηκε από τη στεριανή ζωή και μπάρκαρε σε άλλες θάλασσες. Κάποια μονοπάτια του έρωτα τον τράβηξαν μακριά. Εδώ και 6 χρόνια αλληλογραφούμε. Τελειώνει τη βάρδια του και πέφτει με τα μούτρα στα βιβλία. Κρύβεται, βρίσκοντας διεξόδους αποσυμφόρησης. Η μεταρσίωση του αναγνώστη είναι σχεδόν πανομοιότυπη με τον οργασμό, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Διαβάζοντας διεγείρεσαι σιγά σιγά. Κάποια στιγμή πάλλεται πιο γρήγορα ο σφυγμός και ξεκινάει η ανθοφορία. Όταν φτάνει η στιγμή της κορύφωσης, αν και δεν τελειώνεις ποτέ, υπάρχει ένα έντονο σκίρτημα. Σίγουρα υστερεί στην εκσπερμάτωση και ενίοτε στερείται happy end. Αλλά, όπως λέει και ο ξάδελφος, «τουλάχιστον όταν διαβάζω ένα βιβλίο μπορώ μαζί να πίνω και να καπνίζω.» Αρκεί ένα βιβλίο, λοιπόν, και γαντζώνεσαι!!... Αποφεύγεις την πραγματικότητα, πλάθεις μια άλλη. Είναι η δίψα για το άγνωστο που κρύβεται μπροστά σου; Ανήκεις σε αυτούς που αναζητούν την επιβεβαίωση των πιστεύω τους σε ένα βιβλίο; Είναι μια κατάσταση που θέλεις ζήσεις!

Ο οργασμός της ανάγνωσης! Η διέγερση των αισθήσεων μέσα από το γραπτό λόγο.Είναι σαν να σε λικνίζει το κύμα μέσα σε μια βάρκα. Άπειροι χυμοί έτοιμοι να ξεχειλίσουν ξεκινούν ένα μαγικό ταξίδι. Το κύμα σε πάει βαθιά. Εκεί που πολλές φορές δεν τολμάς, ή στο νέο κόσμο που διψάς να ανακαλύψεις. Και στις δύο περιπτώσεις η αίσθηση που έχεις για το χρόνο χάνεται.
Τελειώνοντας αυτό που διαβάζεις κέρδισες και έχασες τα πάντα γιατί στο τέλος μένεις βαθιά ανικανοποίητος. Και βάζεις πλώρη για το επόμενο μέχρι να έρθει ο κορεσμός. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι σε απομακρύνει από τη δράση, γιατί πλέον παρακολουθείς αντί να ενεργείς. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος!

Όμως στις δύσκολες στιγμές πάντα υπάρχει καβάντζα το βιβλίο που σ' ανεβάζει, ή αυτό που επιμένεις μαζοχιστικά, γιατί σε κάνει λιώμα. Με λίγα λόγια είναι ιδιαίτερα εφικτή η επανάληψη και η γνώση προς μία ελεγχόμενη απόλαυση, ένα σχεδόν προκαταβαλόμενο σίγουρο και ασφαλές συναίσθημα. Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για την επικινδυνότητα να σε παρασύρει το βιβλίο πόρνη, να ξεστρατίσεις απ' τα χρηστά σου ήθη. Είθε λοιπόν να μας παρασύρει εάν είναι τόσο αδύνατη η πίστη μας. Πού ξέρεις, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να σε οδηγήσει σε κάτι πιο δυνατό. Άλλωστε η μύηση στη τελετουργία της ανάγνωσης είναι για τους έχοντες ανοιχτά τα ώτα και αναβλύζοντες τις αισθήσεις.

Τα βράδια είναι όμορφα στη παραλία του Λευκού Πύργου. Tο περίπτερο πλάι στο άγαλμα του Μ Αλεξάνδρου έχει γίνει χώρος κοινωνικής συνεύρεσης. Βλέπουμε φίλους, γνωστούς, θυμόμαστε πρόσωπα, κερνάμε κρασί και μας κερνάνε το κέφι τους. Είναι όμορφα ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν πάνω κάτω κοινά ενδιαφέροντα… Kαι, φυσικά, σχολιάζουμε τα βιβλία, το φεστιβάλ, τους περαστικούς, ό,τι μπορεί να τραβήξει τη προσοχή μας. Γελάμε με κάτι απίστευτες εκδόσεις για μάγους, τράγους, στοές, εξωγήινους, βιβλία παιδαριώδη με εξώφυλλα ενηλίκων. Επικίνδυνα βιβλία που διαμορφώνουν συνειδήσεις που γράφτηκαν από προπαγανδιστές, ή από συγγραφείς ημιμαθείς ή ανόητους. Κάψτε τα άνομα!!! Και μαζί μ αυτά τους επίορκους, τους αντίχριστους, τους σκοταδιστές, τους ομοφυλόφιλους, τους φασίστες τους κομουνιστές. Αν αφηνόμασταν στο φανατισμό της κάθε ομάδας, είναι σίγουρο ότι όλα θα γινότανε στάχτη. Αυτός που φοβάται ότι η επαφή μ' ένα βιβλίο θα αναταράξει αυτά που κρύβει μέσα του και γι αυτό το ρίχνει στη φωτιά, μοιάζει με μεσαιωνικό καλόγερο οπαδό του Ιγνάτιο Λογιόλα.

Οι άνδρες σήμερα

Έχει ταλέντο στο σχέδιο και γίνεται νομικός, γιατρός, ή οδηγός. Μεγάλωσε μακριά από τις μεγαλουπόλεις στην ύπαιθρο και κλείνεται σε ένα ανήλιαγο γραφείο. Οι περισσότεροι τρελαμένοι κάνουν τις επιλογές τους με γνώμονα το πόσα θα κερδίζουν. Σκέφτομαι ότι όταν κάνεις μια δουλειά που δεν σ' αρέσει, γίνεσαι χάλια. Δουλεύεις έστω 4 ώρες τη μέρα, σε κάτι που δεν σε εκφράζει κι αυτό και μόνο αρκεί για να αποσυντονιστείς. Και όλα αυτά, γιατί αυτός με τον οποίο γειτνιάζεις έχει εξοχικό, γιατί παζαρεύεις οικόπεδο με δόσεις, γιατί θέλεις να πάρεις καινούριο αμάξι που θα το ξοφλάς για 36 μήνες.

Oι άνδρες σήμερα τρώμε βαριά ήττα σε επίπεδο συναισθημάτων. Εκτός αν συναίσθημα, είναι το τελευταίο μοντέλο της Mercedes, της BMW ή της Audi. Τα νέα παιδιά, αντί να νοιάζονται για το πώς θα ερωτοχτυπηθούν, ονειρεύονται πόσα θα κερδίζουν, και όχι αυτό που τους τραβάει...Οι άνδρες σήμερα κυνηγούν αυτά που τους δείχνουν στη διαφήμιση, που περιγράφουν στο γραφείο οι συνάδελφοι. Υπακούν στα κελεύσματα της μόδας, αποκτούν θηλυκά ένστικτα και πασχίζουν να μοιάσουν σε κάποια πρότυπα, κάτι ανάμεσα στον άνδρα του Martini και στον μποέμ ζωγράφο του Μetaxa. Πλήρως ευκατάστατοι και οι δύο, που ντεμέκ περιφρονούν το χρήμα (που το έχουν, όμως). Το δικαιολογείς ότι έτσι αποχτάς πρόσωπο, πιστεύεις ότι είσαι αντικομφορμιστής, ότι σε σέβονται, ότι σε ζηλοφθονούν που ανεβαίνεις και κυρίως, ότι σε θέλουν και άλλα θηλυκά (η διαφήμιση, η πιστωτική σου και η τσουλίτσα της παρέας).

Με τα χρόνια πείθεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι τα πράγματα. Εύκολα υποκύπτει κάποιος στο απατηλό ανδρικό συναίσθημα της κατοχής (ένα μεγάλο σπίτι, ένα καλλίγραμμο μοντέλο, ένα καινούριο αμάξι). Και τα τρία χρειάζονται χρήματα.Υπάρχει φόβος. Φόβος να φωνάξεις για το τι σου αρέσει, τι σε προκαλεί, φόβος να μιλήσεις γι' αυτό που σε γεμίζει. Φόβος για την απόρριψη.Όταν μια γυναίκα σε απορρίπτει, νομίζεις ότι το κάνει γιατί δεν έχεις χρήματα. Φυσικά, αφού είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι δεν σε θέλει γιατί είσαι μαλάκας.

Παραιτείται κάποιος από τα πάθη του και συντάσσεται με τις στρατιές των ηττημένων.Και αρχίζει να γίνεται ένα με τη μάζα. Καταπιέζοντας τον εαυτό του, χάνει τη μπάλα. Άλλα θέλει και άλλα λέει. Ένας ανεξήγητος πυρετός αλλάζει τις σκέψεις και αποτελεί αίνιγμα ο εαυτός σου, ακόμη και για σένα τον ίδιο. Σιγά σιγά αφήνεσαι, εγκαταλείπεις τον εαυτό σου και έρχεται η ψυχική διάλυση. Ψάχνουμε διεξόδους - ανώδυνες. Κάποιοι άνδρες αυτή την εβδομάδα θα γίνουν πολύ, μα πολύ χάλια. Θα 'ναι για το ανάθεμα, γιατί θα ηττηθεί η ομάδα τους στο ποδόσφαιρο. Η ομάδα πάνω στην οποία επένδυσαν ότι δεν τολμούν να εκφράσουν σε μια ζωή, ξεχνώντας ότι όλα είναι ένα παιχνίδι.

Είναι απίστευτη η ικανότητα που έχει κάποιος να γίνεται χάλια. Με μια αυτοκτονική προδιάθεση συμβιβάζεται και καταφέρνει να απομένει με ό,τι τον φθείρει.To βράδυ, όμως, τι αγκαλιάζεις;Τη μοναξιά σου μόνο.Γιατί δεν είχες χρόνο όταν γύρισες πτώμα να περισώσεις τη σχέση σου, τη φιλία σου. Όταν ξεπουλάς τα πάντα, γεμίζεις από άδεια άψυχα υλικά από νέες συσκευές κινητών και άλλα γκάτζετ.Και για τα μέσα μας, αλήθεια, ποιος νοιάζεται; Αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου, ποιος άλλος θα το κάνει;

Και αυτή που σε μάγεψε κάποια στιγμή, θα μισήσει ό,τι λάτρεψε πάνω σου. Τους διαχυτικούς διαλόγους, τις εκκρίσεις, τις παρακρούσεις του πόθου σου.Όσοι αντιστέκονται περιθωριοποιούνται και μοιάζουν γραφικοί. Στο φινάλε, όμως, τι σημασία έχει η υστεροφημία μας;Όλοι παίζουμε ένα ρόλο, όμως το κακό είναι ότι ξεχάσαμε να αυτοσχεδιάζουμε και επαναλαμβανόμαστε μέχρι που αραχνιάζουν τα ψυχικά μας αποθέματα.